สมัยนี้แล้วยังมีจดหมายลูกโซ่อยู่อีกเหรอ? — ถ้าหากมันเป็นแค่เรื่องงมงาย ถ้ามันไม่ได้มีอาถรรพ์... ใครก็ได้บอกผมที ว่าทำไมเงาที่อยู่นอกหน้าต่างตอนนี้ ถึงได้ดูเหมือนกันคน(?)ในจดหมายเลย...
สืบสวนสอบสวน,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,ชาย-ชาย,อาชญากรรม,นิยายวาย,ไสยศาสตร์,วิญญาณ,สัมผัสพิเศษ,ฆาตกรรม,มนตร์ดำ,สยองขวัญ,เล่นของ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘มันทนเห็นใครตายไม่ได้หรอก’
ประโยคนั้นของพี่รามิลดังก้องอยู่ในหัวของผม หลังจากที่เจอพี่เธียรไปเมื่อสองวันก่อน ผมก็ไม่เห็นผู้หญิงคอหักคนนั้นอีกเลย ...เงาของพี่เธียรเองก็เช่นกัน
ก็ไหนพี่รามิลบอกว่าพี่เธียรจะมาหาไง? โกหกกันชัด ๆ!
ผมรับจานอาหารจากแม่ค้าร้านขายข้าวแกงของคณะ ก่อนจะเดินไปหยิบช้อนส้อม แล้วนำมานั่งกินที่โต๊ะประจำระหว่างที่รอเพื่อนคนอื่นไปซื้อข้าว ผมกดเปิดโทรศัพท์ดูรูปที่ตัวเองบันทึกหน้าจอเอาไว้ ภาพอีเมลแปลก ๆ ที่ผมได้รับมาในคืนนั้น
ผมเท้าคางครุ่นคิดกับตัวเอง ประตูที่มีรอยมีดอีโต้เป็นเครื่องตอกย้ำว่าเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นคือเรื่องจริงแน่นอน แต่ว่า… ทำไมหลังจากเจอพี่เธียร ผมถึงไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกเลยล่ะ?
ผมกดเปิดเข้าแอปพลิเคชันอีเมล มีจดหมายค้างอยู่หนึ่งฉบับที่ผมไม่ได้เปิดอ่าน เป็นฉบับเดียวกับที่ส่งมาหาผมขณะที่ผมกำลังหนีตายออกจากหอ
ไม่กล้ากดเข้าไปดูเลย
“พี่ภู!”
ไหล่ทั้งสองข้างสะดุ้งโหยงเมื่อถูกใครบางคนสัมผัสเข้า
ผมรีบหันไปมอง ก่อนจะถอนหายใจใส่อีกฝ่ายเมื่อตัวเองเกือบถูกทำให้หัวใจวาย
“ตกใจหมดเลย พลอย”
นักศึกษาหญิงที่เพิ่งถูกผมเรียกว่า ‘พลอย’ ยิ้มแฉ่งก่อนจะวางจานข้าวลงแล้วเข้ามานั่งข้างผม เธอเป็นน้องสาวของไอ้เพชร และยังเป็นน้องรหัสของผมด้วย ครับ... โลกมันก็กลมแบบนี้แหละ แต่ถึงอย่างนั้นน้องสาวคนนี้ก็เป็นเด็กที่นิสัยน่ารักมาก ต่างจากไอ้เพชรผู้เป็นพี่ลิบลับ
พลอยคนนี้นับว่าเป็นนักศึกษาที่มีผลการเรียนที่โดดเด่นมากคนหนึ่ง มีความรอบรู้ด้านภาษา ซึ่งก็ถือว่าเก่งกว่าปี 2 บางคนอย่างผมอีก
“อ่านอะไรอยู่เหรอคะพี่ภู”
“อ๋อ”
แม้จะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ใจหนึ่งก็คิดว่า บางทีถ้าให้พลอยช่วยดูอักขระประหลาดนี่ ผมอาจจะได้คำตอบอะไรก็ได้
ผมกดเปิดภาพถ่ายหน้าจอ ก่อนจะยื่นมันส่งให้น้องรหัส
พลอยรับไปดูช้า ๆ เธอนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม ทว่าสายตาที่นิ่งผิดปกติกับรูม่านตาที่หดเล็กลงของเธอก็ยิ่งสุมไฟแห่งความกังวลให้ผม
“พี่ภู...”
ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะกลั้นใจถามออกไป
“ว่าไง มันคืออะไร”
“มันคือ...”
“เฮ้ย! จีบอะไรกัน!”
เพื่อนในคณะที่เรียนเซคเดียวกันพูดแซวเสียงดังก่อนจะพากันวางจานข้าวแล้วเข้ามาร่วมวง
ผมที่เพิ่งจะถูกทำให้สะดุ้งอีกครั้งก็เลยด่าพวกมันไปโทษฐานที่ทำให้ผมตกอกตกใจ
“พวกมึงจะบ้าเหรอ นี่น้องรหัสกูนะ”
“ก็ไม่แน่หร๊อก”
ไอ้ตัวต้นเรื่องที่ทำผมตกใจเสี้ยมใส่ ก่อนจะหันไปพูดเสียงหวานกับพลอย
“พลอย ย้ายมาเป็นน้องรหัสพี่สิ รับรองพี่จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี”
เฟรชชี่เพียงคนเดียวได้แต่ยิ้มเล็ก ๆ แล้วหันมามองผมอย่างขอความช่วยเหลือ
“มึงเลิกทำให้รุ่นน้องกลัวที”
ผมปรามเสียงดุใส่มันไป เพื่อนคนอื่นเมื่อเห็นดังนั้นก็เลยว่ามันตามไปด้วย
“เออ มึงทำตัวให้เป็นรุ่นพี่ที่ดีดิ๊”
“ใช่ ๆ เดี๋ยวก็ไม่มีรุ่นน้องเคารพหรอก”
“กูขอโทษครับ พี่ขอโทษนะ พลอย พี่แค่ล้อเล่นเฉย ๆ”
คนที่เพิ่งจะรู้สึกผิดยกมือไหว้ขอโทษทุกคนรวมถึงพลอย จนพลอยต้องรีบยกมือห้ามก่อนจะถูกคนที่มีอายุเยอะกว่าไหว้
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เอฟ”
ไอ้เอฟพอได้ยินพลอยเรียกชื่อตัวเองก็ยิ้มร่า ก่อนจะหันไปมองคนอื่นในกลุ่มราวกับเป็นผู้ชนะ
“มึงรังแกเด็กปีหนึ่งอีกแล้วเหรอ อีเอฟ”
ประธานรุ่นสาวสวยเดินเข้ามาก่อนจะวางจานข้าวลงข้างผม แล้วดันขยับให้อีกคนถอยไป เพื่อที่เธอจะได้เข้ามานั่งแทรกแทน
“กูเปล่าสักหน่อย”
ไอ้เอฟทำหน้าหงอยเล็กน้อย
“ประชุมสโมเสร็จแล้วเหรอ ฝน”
ผมหันไปถามคนที่เคยคิดจะโหวตให้ผมเป็นประธานรุ่น
“เพิ่งเสร็จอ่ะ รู้ละ ว่าทำไมภูไม่อยากเป็น”
เพื่อนคนอื่นในวงอาหารพากันหัวเราะ
“เราว่าฝนจะไม่เหนื่อย ถ้าไอ้เอฟมันช่วยงานให้เยอะกว่านี้”
ผมพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างขบขัน ไอ้เอฟที่ดำรงตำแหน่งเป็นรองประธานจึงรีบแก้ตัว
“อะไร ๆ ก็ตั้งแต่เช้ากูยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า เดี๋ยวเกิดเป็นลมล้มพับไป ใครจะแบกกูไหว”
“แต่มึงก็ควรไปหรือเปล่า” ฝนจิกตาใส่ไอ้เอฟ
“ครับผม เอฟผิดไปแล้ว ขอโทษด้วยครับ”
ไอ้เอฟก้มหัวก่อนจะนั่งกินข้าวต่อไปอย่างเงียบ ๆ
ผมมองมันแล้วก็นึกขำในใจ หมดภาพความน่าเกรงขามของรองประธานไปเลย ต่างจากประธานฝนที่ดูยังไงเหมือนนางสิงห์
“พลอยขอตัวนะคะ”
น้องรหัสของผมที่กินข้าวหมดก่อนใครเพื่อน ลุกขึ้นยืนก่อนจะค้อมศีรษะให้รุ่นพี่แล้วเดินออกไป
ผมที่กินอิ่มแล้วเหมือนกันจึงรีบลุกตาม ก่อนจะหันไปบอกคนอื่นว่าไว้เจอกันในคลาส ฝนมองมาที่ผมตาละห้อย ส่วนผมเมื่อเห็นสายตาของประธานรุ่นก็เลยบอกให้เธอค่อย ๆ กิน จากนั้นค่อยตามมาก็ได้ เพราะเธอมักจะชอบมาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับกิจกรรมและเรื่องของคณะอยู่แล้ว
“เหนื่อยหน่อยนะฝน”
“อืม โคตรเหนื่อยเลย”
“พลอย!”
ผมเรียกพลอยที่กำลังเดินเข้าตึกเรียน น้องรหัสหันมาก่อนจะทำหน้าสงสัย นี่พลอยคงไม่ได้ลืมใช่ไหม ว่าเธอติดค้างคำตอบของผมอยู่
“คะ? พี่ภู”
“พลอยยังไม่ได้บอกพี่เลย”
พลอยทำหน้างงนิดหน่อยก่อนจะร้องอ๋อ แล้วกวักมือเรียกผมให้เข้าไปใกล้ รุ่นน้องเขย่งตัวขึ้นเอามือป้องปากแล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหูของผม
ลมร้อนปะทะใบหูจนร่างกายของผมขนลุก ทีแรกผมคิดว่ามันคงเป็นเพราะถูกเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเข้าใกล้ แต่ทว่าร่างกายของผมกลับรู้ดีว่ามันไม่ใช่ สิ่งที่ทำให้ผมขนลุกไม่ใช่ลมร้อนจากปากหรือความน่ารักของพลอยหรอก แต่เป็นเพราะประโยคที่ผมเพิ่งจะได้ยินต่างหาก
“มันคือภาษาขอมค่ะ พี่ไม่ได้ไปทำให้ใครเกลียดมาใช่ไหมคะ”
⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰⋆⃟⋆ ⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰ ⋆⃟⋆⋆⋆⃟⊱✪⃝⃞⃝⊰
ทำไมพลอยทักแบบนั้นล่ะ...
