เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
หนึ่งเดือนก่อนฉันบังเอิญเดินผ่านย่านชุมชนสำหรับนักศึกษาซึ่งอยู่ในละแวกมหาวิทยาลัย XX และได้เห็นใบประกาศติดตามเสาไฟฟ้าเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นใบประกาศรับสอนพิเศษในหลายรายวิชาที่น่าสนใจ ใบประกาศรับสมัครพนักงานจากร้านอาหารหรือแม้กระทั่งใบประกาศตามหาสัตว์เลี้ยงที่หายไป และหนึ่งในนั้นมีใบประกาศที่เขียนว่า ห้องว่างให้เช่า ปะปนอยู่ด้วย
กระดาษใบหนึ่งแสนธรรมดาถูกจัดพิมพ์ด้วยตัวอักษรเรียบง่ายมองแล้วอ่านสบายตา แปะติดอยู่บนเสาไฟฟ้าเหมือนกับใบประกาศทั่วไป ฉันเดินเข้าใกล้ใบประกาศนั้นอีกเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองมองเห็นรายละเอียดบนนั้นชัดเจนขึ้น
ฉันยืนอ่านรายละเอียดต่าง ๆ บนใบประกาศแผ่นนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่พักใหญ่ด้วยความสนใจ ขณะนั้นเองมีสายลมเย็นพัดเข้าหาตัวฉันวูบใหญ่ ประหนึ่งสัญญานที่บ่งบอกว่าฉันได้เจอเรื่องอะไรที่น่าพิศวงเข้าให้แล้ว สายลมเย็นนั้นทำฉันขนลุกชูชันไปทั่วทั้งร่างกาย พอย้อนกลับมาคิดฉันก็รับรู้ได้ว่าลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคงอยากเตือนฉัน ทว่าเป็นฉันเองที่ไม่สนใจอะไรเลย...
ความจริงแล้ว ในช่วงนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะเดินไปแถวเขตมหาวิทยาลัยเลย ฉันแค่เดินไปเรื่อย ๆ รู้สึกตัวอีกทีก็มายืนอยู่ตรงเสาไฟฟ้าต้นนี้แล้ว ฉันไม่ได้ต้องการหาที่พักอาศัยใหม่ ไม่ได้ต้องการย้ายห้องหรืออยากเปลี่ยนแปลงที่อยู่เลยแม้แต่น้อย แต่ฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ฉันยืนจดจ่อตัวอักษรตรงหน้าและรู้สึกว่า ‘ห้องว่างให้เช่า’ ที่เด่นหราอยู่บนใบประกาศแผ่นนั้นมีอะไรบางอย่างดึงดูดความสนใจ
หลังจากยืนมองใบประกาศนั้นอยู่สักพัก ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมสีเทาตัวใหญ่ที่สวมอยู่ ก่อนจะกดหมายเลขโทรศัพท์ตามที่ใบประกาศแจ้งไว้ซึ่งระบุว่าหมายเลขนั้นเป็นเบอร์ติดต่อของ ‘คุณอรัญ’ ผู้ดูแลหอพัก พร้อมทั้งกดบันทึกหมายเลขดังกล่าวเพิ่มลงในรายชื่อผู้ติดต่อ เผื่อในอนาคตฉันอาจจะอยากย้ายห้องเช่า อย่างน้อยมีเบอร์เขาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร
ระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์ชื่อผู้ติดต่อและเดินออกจากเสาไฟฟ้าต้นนั้น ฉันบังเอิญเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง จนโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือเกือบร่วงหล่นลงพื้น ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองและเอ่ยคำขอโทษในทันที
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเลย”
“ไม่เป็นไรครับ”
คนตรงหน้าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวซีดเผือกราวกับคนป่วย สีผิวของเขาทำให้เส้นผมสีดำขลับนั้นดูเด่นขึ้นมาก เส้นผมพวกนั้นพลิ้วไหวเล็กน้อยไปตามกระแสสมที่พัดผ่านมาเป็นระลอกสอดรับกับดวงตาเรียวยาวนัยน์ตาสีดำสนิท จมูกโด่งพอสวย สันกรามชัดเจน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนระบายยิ้มเล็กน้อย เขาสวมเสื้อเชิ้ตคอจีนแขนยาวและรองเท้าผ้าใบสีขาวตัดกับกางเกงสแลคสีกรมท่า บนร่างกายไม่สวมใส่เครื่องประดับชิ้นใดเลย การแต่งกายสุภาพเรียบร้อย สะอาดสะอ้านยิ่งทำให้เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว
“เอ่อ...คุณบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาที่เอ่ยถามฉันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
สงสัยฉันจะมองสำรวจเขานานเกินไปหน่อย ฉันจึงทำได้เพียงส่ายหน้าแทนคำตอบและเพื่อแก้เขินไปในเวลาเดียวกัน ฉันคิดว่าการไม่พูดโต้ตอบอะไรจะทำให้เราทั้งคู่เดินผ่านกันไปราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่ความคิดนั้นก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้นและเริ่มบทสนทนาระหว่างเรา
“คุณกำลังหาที่พักอยู่เหรอครับ ผมเห็นคุณดูใบประกาศแผ่นนั้นมาสักพักแล้ว”
“เอ่อ...ฉันไม่ได้กำลังหาที่พักหรอกค่ะ ฉันแค่รู้สึกสนใจนิดหน่อย ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ความจริงฉันก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่ฉันรู้สึกว่าอะไรบางอย่างจากใบประกาศนั้นกวนใจฉันค่ะ” หลังจากได้ฟังคำตอบของฉัน คิ้วของชายคนนั้นก็ขมวดเข้าหากันเป็นปมพร้อมแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“งั้นเหรอครับ...ถ้ามีอะไรสงสัยถามผมได้นะครับ ผมเป็นผู้ดูแลหอพักในใบประกาศนั้นน่ะ” น้ำเสียงของเขาติดตลก ฉันคิดว่าเขาอาจจะแกล้งอำเล่น แต่เมื่อมองประสานเข้ากับดวงตาสีดำสนิทของเขา มันกลับดูจริงจังและดุดันจนน่ากลัว ฉันรีบหลบสายตาและกดโทรหาหมายเลขที่เพิ่งบันทึกลงเครื่องเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา รอสักครู่ก็ได้ยินเสียงดนตรีดังขึ้นจากคนตรงหน้า
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงสแลค หน้าจอโทรศัพท์ส่องแสงสว่างและสั่นเล็กน้อยพร้อมแสดงหมายเลขโทรเข้าอย่างชัดเจน ซึ่งหมายเลขนั้นน่าจะเป็นเบอร์ของฉันเองและนั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่า สิ่งที่เขาพูดมาก่อนหน้านี้เป็นความจริง
“งั้นก็แสดงว่าคุณคือคุณอรัญสินะคะ” ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ครับ ผมอรัญครับ เอ่อ...ถึงคุณจะบอกว่าไม่สนใจห้องพักแต่ผมขอโฆษณาสักนิดนะครับ ตอนนี้ที่หอพักยังมีห้องว่างเหลืออยู่ ในอนาคตถ้าคุณสนใจก็ติดต่อมาได้ตลอดเวลาเลยครับหรือถ้าคุณอยากจะแวะเข้ามาดูห้องพักก็สามารถเดินทางมาตามเส้นทางในใบประกาศได้เลย ไม่ก็โทรหาผม ผมพร้อมให้บริการครับ” ชายหนุ่มตรงหน้าอธิบายยืดยาวด้วยท่าทีเป็นกันเองพร้อมรอยยิ้มกว้างตลอดเวลา เขาเป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดีและคุยเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ ช่างเป็นคนที่มีนิสัยขัดกับภาพลักษณ์ภายนอกเสียเหลือเกิน
“ขอบคุณมากค่ะ ไว้ฉันจะช่วยบอกต่อให้นะคะ ถ้าคนที่ฉันรู้จักมีใครสนใจหาห้องพักใหม่ ฉันขออนุญาตให้เบอร์ติดต่อคุณอรัญไปนะคะ” ฉันก้มหัวให้เขาเล็กน้อยเป็นการขอบคุณและอำลา
“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ” พูดจบเขาก็ยกยิ้มและก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกลาเช่นกัน
หลังจากการสนทนานั้นจบลง เราทั้งคู่ต่างก็เดินหันหลัง ให้กันและกัน ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติและดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าสายลมเย็นได้พัดผ่านมาอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างจากสายลมนั้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายหนุ่มผู้ดูแลหอพักแสนลึกลับคนนั้น พลางคิดในใจว่าบรรยากาศรอบตัวเขาดูลึกลับ น่าพิศวงและชวนให้น่าค้นหาอย่างประหลาด
ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นไกลมากแล้วแต่ความคิดของฉันยังคงติดอยู่กับภาพใบประกาศตรงเสาไฟฟ้าและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เลยคิดว่าเดินเล่นรอบสวนสาธารณะแถวนั้นอีกสักหน่อยดีกว่าเผื่อจะลืมเรื่องราวนั้น ผ่านไปพักใหญ่ก็สังเกตเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงแล้วจึงตัดสินใจเดินทางกลับที่พัก
การใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ค่อนข้างสูบพลังงานของฉันไปเยอะ ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปทำงาน ซื้อข้าวของเครื่องใช้หรือหาของกินอร่อย ๆ ล้วนแต่สร้างความเหน็ดเหนื่อยให้ร่างกายและวันนี้ก็เช่นกัน กว่าจะเดินทางกลับถึงที่พักก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง ตอนนี้จากท้องฟ้าสีชมพูปนม่วงในช่วงเย็นก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มตามเวลาที่ล่วงเลยไป เสียงการสนทนาของผู้คนที่เริ่มพลุกพล่านในยามวิกาลก็ค่อย ๆ ดังขึ้น
ที่พักอาศัยของฉันเปรียบเสมือนศูนย์กลางของความเจริญ จึงไม่แปลกเลยที่จะได้ยินเสียงดังเซ็งแซ่จากการพูดคุยสารพัดเรื่องราวสารทุกข์สุขดิบของผู้คนที่มากินเลี้ยงสังสรรค์กัน บางครั้งอาจได้ยินเสียงการต่อล้อต่อเถียงหรือพูดจาหาเรื่องจนชกต่อยกันของกลุ่มคนที่มีแอลกอฮอล์ในเลือดสูงหรือสภาวะที่ฉันเรียกว่าเมา
บางคืนก็ได้ยินเสียงคู่รักหนุ่มสาวที่แอบมาพรอดรักกันและใช้พุ่มไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะเป็นเกราะกำบังสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาท่ามกลางความมืดสลัวและไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้คนมากหน้าหลายตา เสียงที่ได้รับฟัง อายกลิ่นที่ได้รับรู้ ความรู้สึกรอบกายที่ได้สัมผัส ขณะนี้กระแสเวลากำลังไหลผ่านสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ทุกช่วงเวลาทำให้ฉันรับรู้ได้ว่าโลกใบนี้ยังคงมีชีวิตชีวาอยู่
.
.
.
ปล. แวะมาพูดคุยกันได้ที่ Facebook > ภุมโม เป็นนักเขียน