เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
จากวันนั้นจนถึงวันนี้เหตุการณ์ที่ฉันได้พบเจอคุณอรัญก็ผ่านล่วงเลยมาเป็นเดือนแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมสมองของฉันยังคงจดจำทุกรายละเอียดของเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี ฉันจำได้ว่าเขียนบันทึกเรื่องราวนั้นลงในสมุดจดบันทึกเล่มโปรดด้วย เผื่อในอนาคตอาจมีโอกาสได้เขียนเสริมเติมแต่งให้กลายเป็นเนื้อหาที่น่าสนใจ
ฉันยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม ออกเดินทางไปตามสถานที่มากมายหลายแห่ง เรียนรู้วิถีความเป็นอยู่ของผู้คน ใช้เวลาไปกับการเก็บซึมซับบรรยากาศและองค์ประกอบของทุกสิ่งรอบกายเพื่อหาแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายของตัวเอง แต่ก็ไม่เจออะไรที่น่าสนใจ...และแล้ววันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่กำลังจะหมดไป
ตอนนี้ฉันทำได้เพียงพาตัวเองเดินฝ่าฝูงชนบนถนนเส้นเดิมด้วยขาทั้งสองข้างที่ใกล้จะหมดแรงเต็มทีและในที่สุดฉันก็สามารถพาร่างกายของตัวเองมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องอันเป็นที่รักได้เสียที หยิบกุญแจสีเงินที่ผ่านการใช้งานมาอย่างยาวนานไขเปิดประตูไม้บานเก่า กลิ่นอายแสนคุ้นเคยปกคลุมหัวใจในทันที ขณะนี้ภายในห้องมีเพียงความเงียบสงัดราวกับถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอก ซึ่งหมายความว่าช่วงเวลาที่ฉันโปรดปรานที่สุดเริ่มต้นขึ้นแล้ว
สองเท้ารีบเดินตรงดิ่งไปยังโต๊ะทำงานตัวโปรด ก่อนจะหย่อนก้นลงบนเก้าอี้คู่ใจ ปลดกระเป๋าสะพายข้างออกจากบ่า ขณะที่มือล้วงหยิบสมุดจดบันทึกเล่มเก่าเล่มเดิมออกจากกระเป๋า เปิดหน้ากระดาษแผ่นล่าสุดที่ยังคงว่างเปล่า พร้อมหยิบปากกาขึ้นจรดลงตรงบรรทัดที่ต้องการ เขียนสิ่งที่น่าสนใจของวันนี้หรือเรื่องราวอะไรก็ตามที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำทั้งหมดบนหน้ากระดาษแผ่นนั้น
ครืดดด ครืดดด
การเขียนหยุดชะงักทันทีที่รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากอะไรบางอย่าง สายตามองไปยังต้นตอก็เห็นแสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือพร้อมแรงสั่นที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และนั่นเป็นสัญญานที่บ่งบอกว่ามีสายเรียกเข้า ฉันวางมือจากปากกาและเอื้อมหยิบสิ่งก่อกวน ‘ป้าจุ๋มเจ้าของหอ’ ชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอทำเอาคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวถึงแม้ฉันจะปฏิเสธการรับสายก็คงไม่เป็นการเสียมารยาทหรอก แต่ทำไมป้าจุ๋มถึงติดต่อมาในช่วงเวลาแบบนี้กันนะหรืออาจจะมีเรื่องด่วน คิดมากไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ฉันจึงตัดสินใจกดรับสายในที่สุด
“สวัสดีค่ะป้าจุ๋ม”
“สวัสดีจ้ะหนูบัว ป้าต้องขอโทษนะด้วยที่โทรมากลางดึก ป้าจะรบกวนเวลาหนูบัวหน่อยสักนิดจ้ะ”
“ค่ะ”
“คือเดือนก่อนป้าประกาศขายตึกนี้ไปจ้ะ แล้วตอนนี้ป้าก็ขายตึกได้แล้ว สิ้นเดือนนี้คุณเจ้าของคนใหม่จะเข้ามาปรับปรุงตึก ป้าเลยต้องโทรบอกผู้เช่าทุกคนให้ย้ายของให้เสร็จก่อนถึงวันนั้น ป้าคงต้องขอให้หนูย้ายออกก่อนสิ้นเดือนนี้นะ ป้าโทรหาคนอื่นเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่หนูบัวเป็นคนสุดท้ายจ้ะ” สิ้นเสียงป้าจุ๋มสมองของฉันก็พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่
ภายในใจอยากจะตะโกนถามออกไปว่า ‘ป้าบอกให้หนูย้ายออกก่อนสิ้นเดือนนี้ซึ่งเหลือเวลาอีกแค่สองสัปดาห์เท่านั้น แต่ป้าเพิ่งโทรมาบอกวันนี้แล้วหนูจะหาห้องเช่าใหม่ให้ทันเวลาได้จากที่ไหนกันล่ะคะ’ แต่ทำได้เพียงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเจือปนความเหนื่อยหน่ายใจเท่านั้น
“ได้ค่ะป้าจุ๋ม บัวจะรีบหาห้องใหม่และย้ายออกให้ทันก่อนสิ้นเดือนนี้นะคะ”
“จ้ะหนูบัว ป้ากลัวว่าถ้าบอกหนูบัวช้ากว่านี้เดี๋ยวหนูบัวจะหาห้องใหม่ไม่ทัน ป้าก็เลยรีบโทรมาบอกไงจ้ะ ป้าเข้าใจหนูบัว เหมือนที่หนูบัวเข้าใจป้าเลย ป้าขอบใจมากนะ”
“ ... ”
“ส่วนเงินประกันที่หนูบัวจ่ายให้ป้าตอนย้ายเข้า ไว้ป้าคืนให้ในวันที่หนูบัวย้ายออกนะ หนูบัวไม่ต้องกลัวป้าไม่จ่ายนะจ๊ะ ป้าคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอนจ้ะ” พูดจบป้าจุ๋มก็กดวางสายไป ทิ้งให้ฉันนั่งจมอยู่ท่ามกลางความเงียบพร้อมกับความคิดมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัว
‘ห้องว่างให้เช่า’ เสี้ยววินาทีนั้นสมองก็นึกถึงตัวอักษรจากใบประกาศในความทรงจำ แต่เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าที่นั่นจะยังมีห้องว่างเหลืออยู่รึเปล่า ยังไงก็ต้องลองติดต่อไปเพราะตอนนี้ฉันเหลือทางเลือกไม่มากแล้ว ฉันตัดสินใจกดเบอร์ติดต่อคุณอรัญทันที รอไม่นานก็ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเช่นเดิมขานรับมาจากปลายสาย
“สวัสดีครับ”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านี่ใช่เบอร์คุณอรัญผู้ดูแลหอพักในใบประกาศแถวมหาวิทยาลัย XX รึเปล่าคะ” ฉันถามปลายสายอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่ากำลังสนทนากับบุคคลที่ฉันต้องการ
“ใช่ครับ” เยี่ยม การที่เราได้เจอกันในวันนั้นจะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอนแต่เขาจะจำฉันได้รึเปล่านะ
“คือว่าเราเคยเจอกันเมื่อเดือนก่อนตรงเสาไฟฟ้าบริเวณมหาลัยฯ XX ตอนนั้นฉันเดินชนคุณอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่แน่ใจว่าคุณจำฉันได้รึเปล่าคะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เดินชนอย่างไม่ได้ตั้งใจเหรอ ผมจำคุณได้ครับ ต่อให้คุณเดินชนผมด้วยความตั้งใจผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ ต้องขอโทษด้วยที่รับสายช้า พอดีผมติดงานนิดหน่อยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องวันนั้นฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ วันนี้ที่ฉันโทรหาคุณเพราะมีเรื่องด่วนจะขอความช่วยเหลือค่ะ”
“ขอความช่วยเหลือจากผมเหรอครับ เรื่องอะไรครับ”
“คือฉันจำเป็นต้องย้ายห้องกะทันหัน ไม่ทราบว่าตอนนี้หอพักที่คุณดูแลอยู่ยังมีห้องว่างเหลือบ้างมั้ยคะ ฉันต้องการห้องพักอย่างด่วนเลยค่ะหรือถ้าที่นั่นไม่มีห้องว่างแล้ว คุณพอจะมีห้องเช่าแถวไหนแนะนำบ้างมั้ยคะ”
“โชคดีจังเลยครับ ตอนนี้ที่หอพักยังมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง ไม่ทราบว่า เอ่อ...คุณ...”
“บัวค่ะ ฉันชื่อบัว”
“ครับ คุณบัวสะดวกย้ายเข้าวันไหนครับ ผมจะได้เข้าไปตรวจสอบความเรียบร้อยภายในห้องให้ก่อน เผื่อมีสิ่งของเครื่องใช้พวกโต๊ะหรือตู้ชำรุดเสียหาย ผมจะจัดการให้เสร็จก่อนวันที่คุณบัวย้ายเข้าครับ” เมื่อได้ยินคำตอบดังมาจากปลายสาย ฉันเผลอถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกโล่งอก
สมองบอกให้ปล่อยวางความเครียดลงได้เพราะตอนนี้มีห้องพักแล้วถือว่าไม่มีเรื่องอะไรต้องกังวลอีกต่อไป แต่ในใจกลับเกิดความลังเลที่จะเช่าห้องพักที่ว่านั่น จังหวะนั้นเองสมองก็เตือนความจำเรื่องที่เขาอนุญาตให้แวะไปดูห้องพักก่อนได้ ฉันจึงเอ่ยถามเรื่องนี้อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“วันนั้นคุณบอกว่าสามารถเข้าไปดูห้องพักก่อนได้ ถ้าไม่เป็นการรบกวนพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ฉันขอแวะเข้าไปที่นั่นได้มั้ยคะ”
“ได้เลยครับ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้านะครับ ผมมั่นใจว่าคุณบัวจะต้องชอบที่นี่อย่างแน่นอน”
“ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” ฉันกล่าวขอบคุณเพื่อจบบทสนทนาและกดวางสายก่อนจะปิดตาลงพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ฉันหวังว่าการได้พักสายตาจะทำให้ร่างกายและสมองที่แสนเหนื่อยล้าในวันนี้รู้สึกผ่อนคลายลงบ้างไม่มากก็น้อย
ถึงแม้ว่าจะต้องเจอสถานการณ์ที่แย่ก็ยังมีโอกาสพบเจอบางเรื่องที่ดี คิดได้แบบนั้นก็ลืมตาขึ้นและสิ่งแรกที่ฉันมองเห็นดันเป็นสมุดจดบันทึกเล่มโปรดที่มีเนื้อหาเขียนค้างคาอยู่ครึ่งหน้ากระดาษ มือคว้าปากกาด้ามเดิมอย่างอัตโนมัติและเขียนเรื่องราวที่เหลือต่อ
ฉันไม่รู้เลยว่าเวลาได้ผ่านล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ จนกระทั่งนาฬิกาปลุกส่งเสียงดังลั่นบอกเวลาเที่ยงคืน เสียงนั้นทำให้รู้ว่าตอนนี้ช่วงเวลาแห่งการเขียนที่แสนโปรดปรานต้องจบลงแล้ว ฉันรู้ดีว่าการพักผ่อนให้เพียงพอเป็นสิ่งที่สำคัญต่อการใช้ชีวิตของคนเรามากกว่าที่คิด ดังนั้นเมื่อถึงเวลาต้องพักฉันจึงไม่ลังเลที่จะวางมือจากงานเขียน
ฉันประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากันและยืดเหยียดสองแขนไปด้านหน้าจนสุดความยาวเพื่อบรรเทาการปวดเมื่อย บิดหมุนลำคอเล็กน้อยและผละตัวออกจากโต๊ะทำงาน เดินตรงไปยังห้องน้ำ อาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อและสิ่งสกปรกที่ร่างกายต้องเผชิญมาตลอดทั้งวัน สายน้ำเย็นไหลผ่านผิวหนังทำให้ได้รับความรู้สึกสดชื่นกลับมาอีกครั้ง ตอนนี้สิ่งแรกที่ฉันคิดถึงไม่พ้นเตียงนอนอันเป็นที่รัก เบาะนอนกว้างรอฉันอยู่
ทันทีที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมหดแขนขาให้คดคู้อยู่ภายใต้ความนุ่มฟูของผ้านวมผืนหนา เอียงใบหน้าให้จุ่มลงบนหมอนใบใหญ่ สูดดมกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นโปรดที่อบอวลอยู่ในเส้นใยผ้าพวกนั้น หลับตาพริ้มด้วยความสุขและเคลิ้มหลับไป
.
.
.
ขอบคุณป้าจุ๋มด้วยนะคะที่อุตส่าห์โทรมาบอก
ปล. อย่าลืมแวะมาพูดคุยกันได้ที่ Facebook > ภุมโม เป็นนักเขียน