เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
นักศึกษาสาววัยยี่สิบคนหนึ่งกำลังยืนพิงรั้วตาข่ายเหล็ก ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย สีหน้าบ่งบอกได้ว่าเธอรู้สึกเหนื่อยมากจนอยากพักสักครู่หนึ่ง ตอนนี้ผิวพรรณของเธอเริ่มเปลี่ยนจากสีขาวอมชมพูเป็นสีแดงระเรื่อเพราะเลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่างกาย
เธอสวมเสื้อกีฬาแขนสั้นสีขาวเข้าคู่กับกางเกงบอลขาสั้นสีชมพูดูคล่องกายสบายตัวเหมาะสมกับสภาพอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้เป็นอย่างมาก รองเท้าพละสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่น่าจะผ่านการใช้งานมานับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอคงดูแลทำความสะอาดอย่างดี การได้ใส่รองเท้าคู่โปรดยิ่งทำให้การเดินหรือวิ่งคล่องตัวมากขึ้น จะว่าไปชุดที่สวมอยู่ก็ช่างเข้ากับสีผิวของเธอเสียเหลือเกิน
หากเปรียบเทียบเธอกับหญิงสาวคนอื่นในรุ่นราวคราวเดียวกัน เรียกได้ว่านักศึกษาสาวคนนี้มีรูปร่างผอมบางกว่าหญิงสาวทั่วไป นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้รู้สึกว่ากระเป๋าเป้ขนาดกลางสีชมพูอ่อนลายหมีน้อยแสนน่ารักที่เธอสะพายอยู่ดูใหญ่เทอะทะเกินไปสำหรับเธอ
เค้าโครงใบหน้าเรียวสวยของหญิงสาวถูกประดับตกแต่งด้วยดวงตากลมมนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสอดรับกับจมูกเล็กที่เชิดขึ้นพอประมาณ ริมฝีปากบางสีแดงอ่อนเริ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยพลางพ่นลมหายใจออกมาพรูใหญ่เพื่อระบายความร้อนออกจากร่างกาย ยิ่งมองก็ยิ่งคิดว่าใบหน้านั้นดูอ่อนหวานละมุนสมวัย แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาววัยแรกแย้มดูสวยขึ้นเป็นเท่าตัวคงเป็นเส้นผมสีดำเงางามที่ถูกมัดรวบสูงเป็นหางม้าด้วยยางมัดผมเนื้อผ้าซาตินสีครีม
หญิงสาวเหน็ดเหนื่อยจากการเดินสำรวจทุกตรอกซอกซอยในละแวกนี้มาตลอดทั้งเช้า จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสองก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอห้องว่างที่ถูกใจ แถมต้องมาต่อสู้กับสภาพอากาศที่ร้อนระอุขึ้นในทุกชั่วขณะ เธอเริ่มพ่นลมหายใจออกมาพลางยกมือข้างถนัดขึ้นพัดวีไปมาเพื่อสร้างแรงลมเล็กน้อยให้กระทบใส่ใบหน้าของตน เพียงหวังว่าการทำแบบนั้นจะช่วยคลายร้อนให้เธอได้บ้าง
สีหน้า ท่าทางและเม็ดเหงื่อที่เริ่มซึมตามแนวไรผมของหญิงสาวทำให้รู้ได้เลยว่าอากาศในวันนี้ร้อนมากเพียงใด เธอหยุดพักยืดเส้นยืดสายอีกเล็กน้อย ก่อนจะยกหลังมือขาวขึ้นปาดเหงื่อที่กำลังจะไหลเข้าตาและเหมือนสวรรค์จะเห็นใจต่อความอดทนของเธอ จึงได้ดลบันดาลให้มีสายลมเย็นพัดมาวูบใหญ่
หญิงสาวหันหน้าเข้าปะทะกับแรงลมนั้นในทันที สายลมเย็นทำให้เธอรู้สึกชื่นใจขึ้นมาเล็กน้อย พลันสายตาเหลือบไปเห็นทางเดินเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง น่าจะเป็นเส้นทางสำหรับเดินเล่นรอบสวนสาธารณะแห่งนี้ เธอตัดสินใจเดินไปตามทางนั้นเผื่อจะเจอสิ่งที่ตามหา
เดินชมนกชมไม้มาเรื่อย ๆ จนเจออาคารไม้หลังหนึ่ง สภาพอาคารเก่านิดหน่อยแต่บรรยากาศดีมาก ตัวอาคารถูกล้อมรอบไปด้วยหญ้าสีเขียวตัดกับขอบรั้วสีขาวอย่างสวยงาม ด้านข้างมีต้นไทรสูงตระหง่าน สายลมเย็นพัดโชยมากระทบกับรากไทรเป็นระยะ หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูรั้วและเดินเข้าไป
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่เป็นหอพักรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามชายแปลกหน้าคนหนึ่งอย่างอ่อนน้อม ชายคนนั้นหยุดมือที่กำลังรดน้ำต้นไม้ทันทีและหันมองผู้มาเยือนก่อนจะตอบคำถามด้วยความสุภาพและระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ใช่ครับ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ” เสียงของชายคนนั้นช่างนุ่มทุ้มน่าฟัง กริยาท่าทางเรียบร้อย เสื้อผ้าหน้าผมก็สะอาดสะอ้านแต่ผิวกายกลับขาวซีดเหมือนคนป่วย
“หนูหาห้องพักอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่มีห้องว่างบ้างมั้ยคะ” เธอตอบด้วยประโยคเดิมที่พูดมาตลอดทั้งเช้านี้
หญิงสาวไม่ลืมมอบรอยยิ้มพลางก้มหัวให้เขาเล็กน้อยเพื่อแสดงความถ่อมตนอีกครั้ง ตอนนี้ภายในใจของเธอได้แต่หวังว่าที่นี่จะมีห้องว่างเหลือให้เธอสักห้อง ถ้าที่นี่มีห้องว่างเธอก็ไม่ต้องต่อสู้กับความร้อนเพื่อหาห้องพักที่อื่นอีกต่อไปและเหมือนโชคชะตาจะรับฟังคำขอของเธอ หญิงสาวยิ้มร่าทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา
“มีว่างอยู่ครับ ไม่ทราบว่า…น้อง…”
“หนูชื่อเกศค่ะ เกศรา”
“ครับ รอสักครู่นะครับน้องเกศ”
เกศรายืนรออยู่ตำแหน่งเดิมตามที่ชายคนนั้นบอก เขาเดินหายเข้าไปในตัวอาคารกและออกมาพร้อมชามะลิสองแก้ว เขาพยักหน้าไปยังโต๊ะหินอ่อนที่อยู่ด้านหน้าเป็นสัญญานเชื้อเชิญให้เธอนั่งตรงนั้น ชายตรงหน้าบอกให้เธอเรียกเขาว่า ‘คุณผู้ดูแล’ ทั้งสองนั่งคุยกันพักใหญ่ บรรยากาศระหว่างการสนทนาเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ ซึ่งหัวข้อในการสนทนาส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเกศราทั้งสิ้น
เริ่มต้นจากตัวเธอที่เป็นเด็กต่างจังหวัด เธอต้องอ่านหนังสือหนักกว่าเพื่อนคนอื่นเพื่อให้ผลสอบวัดระดับความรู้ผ่านเกณฑ์ของมหาวิทยาลัย XX และเมื่อวันประกาศผลมาถึงก็พบว่ามีรายชื่อของเธอเป็นหนึ่งในนักศึกษาตามที่หวังไว้ เธอจึงต้องขอร้องให้พ่อแม่ยินยอมส่งเธอมาเรียนที่นี่ เธอเป็นลูกคนเดียวจึงไม่แปลกที่พ่อแม่ย่อมหวงแหนมากเป็นพิเศษ โดยทางครอบครัวมีข้อตกลงกันว่าพ่อแม่จะมาหาเธอที่มหาลัยฯ ทุกสองถึงสามเดือน
เธอเลือกเรียนสาขาที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยวและโรงแรมเพราะเล็งเห็นว่างานประเภทบริการน่าจะมีรายได้ที่ดี ประกอบกับเธอชอบเรียนภาษาต่างประเทศ การได้พบเจอบุคลากรที่เก่งจะทำให้ทักษะการสื่อสารภาษาต่างประเทศของเธอได้รับการพัฒนาขึ้นด้วย ต่อจากเรื่องส่วนตัวก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเรื่องทั่วไป เช่น สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ไม่ชอบ เวลาว่างมีงานอดิเรกอะไร ฟังเพลงหรือดูหนังแนวไหน แต่ก่อนที่หัวข้อการสนทนาจะเริ่มเลยเถิดไปมากกว่านี้ เกศราได้ขอให้คุณผู้ดูแลพาไปดูห้องพักที่เขาบอกเธอก่อนหน้านี้
“คุยกับคุณผู้ดูแลสนุกมากเลยค่ะแต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกศขอดูห้องพักเลยได้มั้ยคะ” เกศรากลัวว่าหากคุยกันยืดเยื้อกว่านี้ เธออาจจะได้ดูสภาพห้องพักล่าช้า ประเด็นสำคัญคือถ้าหากห้องพักไม่ตรงใจจะได้ปฏิเสธไปตามตรง แต่ถ้าห้องพักเป็นที่พอใจจะได้คุยเรื่องราคาค่าเช่าต่อ อีกอย่างเธอไม่อยากเดินทางกลับเข้ามหาลัยฯ ช่วงกลางค่ำกลางคืนด้วย
“ได้สิครับ ต้องขอโทษด้วยที่ชวนคุยจนเพลินไปหน่อย...น้องเกศตามมาทางนี้เลยครับ” คุณผู้ดูแลตอบพร้อมลุกขึ้นยืน เขาเก็บแก้วชาทั้งสองและเดินนำทางไป
คุณผู้ดูแลวางแก้วชาไว้ในห้องเล็ก ๆ ด้านหน้า ก่อนเดินนำเกศราไปโถงทางเดินภายในอาคาร ขณะเดียวกันคุณผู้ดูแลก็ทำหน้าที่ของตน โดยอธิบายถึงข้อตกลงสำหรับการพักอาศัยอยู่ที่นี่ รวมถึงแนะนำเพื่อนร่วมหอตามหมายเลขห้องหน้าประตู และแล้วตอนนี้ทั้งสองคนก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตู ห้องหมายเลข ๒
ประตูไม้บานเก่าถูกไขด้วยกุญแจสีเงินและถูกเปิดออก เกศราเดินเข้าไปสำรวจห้องพัก เธอตรวจเช็คสภาพสิ่งของที่อยู่ภายในห้อง โดยรวมแล้วสภาพห้องไม่ได้แย่หรือติดขัดอะไรเพราะลักษณะการออกแบบของห้องนี้คล้ายคลึงกับหอพักในมหาลัยฯ ที่เธอเคยอยู่มาก่อน การปรับตัวให้เข้ากับที่นี่คงไม่ใช่เรื่องยากและเมื่อตัดสินใจว่าจะเช่าห้องนี้ เธอจึงเดินไปคุยเรื่องราคาค่าเช่าและเรื่องสัญญาเช่าห้องพักกับคุณผู้ดูแล
“ตอนนี้มีห้องพักว่างอยู่แค่ห้องนั้นห้องเดียวเหรอคะ”
“อยากเปลี่ยนห้องเหรอครับ”
“ไม่ได้อยากเปลี่ยนห้องค่ะ แค่อยากรู้ว่าตอนนี้ห้องอื่นมีก็คนเช่าอยู่ใช่มั้ยคะ” เกศราเอ่ยถามอีกครั้งเพราะเธอคิดได้ว่ายังไม่พบเจอใครเลย
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ เกศแค่สงสัยเพราะตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนนี้ยังไม่เจอใครเลยนอกจากคุณผู้ดูแล เลยสงสัยนิดหน่อยว่าคนอื่นไปไหนกัน เกศอยากจะทักทายและฝากเนื้อฝากตัวสักหน่อยค่ะ” เกศราตอบกลับเสียงใส เธอเพียงแค่อยากทักทายเพื่อนร่วมหอตามมารยาทเท่านั้น
“ช่วงกลางวันก็เป็นแบบนี้แหละครับ คนที่นี่ส่วนใหญ่ไม่ไปเรียนก็ไปทำงานกัน น้องเกศน่าจะได้เจอคนอื่นในช่วงกลางคืนมากกว่า อ้อจริงสิ หอพักนี้ค่อนข้างเก่าแล้วเวลามีคนเดินผ่านโถงทางเดินจะมีเสียงไม้ลั่นบ้าง ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้าได้ยินเสียงแสดงว่ามีคนเดินอยู่ ถึงตอนนั้นน้องเกศค่อยออกมาทักทายดีมั้ยครับ” คุณผู้ดูแลอธิบายพลางยิ้มอ่อน
ระหว่างที่ฟังคำอธิบายอยู่นั้น เกศราทำเพียงพยักหน้าและคิดตาม ขนาดเป็นผู้ดูแลยังไม่ค่อยได้เจอผู้เช่าคนอื่นที่อยู่ในหอพักนี้เลยสินะ แล้วเธอล่ะจะมีโอกาสได้เจอคนอื่นบ้างรึเปล่า ไม่แน่ว่าหลังจากนี้เธอเองก็น่าจะไม่ค่อยได้เจอใคร แต่พอได้ฟังเรื่องเสียงไม้ลั่นตรงโถงทางเดินจากคุณผู้ดูแล เกศราก็มีท่าทีสับสนเล็กน้อย
“เสียงไม้ลั่นเหรอคะ ใช่เสียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดอะไรแบบนั้นรึเปล่าคะ”
“ใช่ครับ ส่วนนี่เอกสารสัญญานะครับ”
หญิงสาววัยยี่สิบยื่นมือรับเอกสารสัญญาจากคุณผู้ดูแล เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนที่ทั้งคู่เดินผ่านโถงทางเดินมีเสียงไม้ลั่นอย่างที่เขาบอกรึเปล่า พลางคิดว่าถ้าได้ยินเสียงนี้ตอนกลางวันก็คงไม่เป็นไรหรอกแต่ถ้าได้ยินตอนกลางคืนอาจจะมีหลอนกันบ้าง แต่คุณผู้ดูแลบอกว่าตอนกลางคืนมีโอกาสเจอคนอื่นมากกว่าตอนกลางวัน นั่นแปลว่าเธอต้องได้ยินเสียงไม้ลั่นตอนกลางคืนด้วยสิ โอ้ตายล่ะ ต้องทำใจซะตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ หญิงสาวนึกปลอบตัวเองในใจเพราะอย่างน้อยข้อมูลนี้ก็มีประโยชน์
“เสียงแบบนั้นเองสินะ รู้แบบนี้ค่อยมีหวังขึ้นมาหน่อยค่ะ ถ้าเกศได้ยินเสียงไม้ลั่นตอนไหนจะออกมาทักทายตอนนั้นนะคะ” เธอตอบไปด้วยความใสซื่อ ก่อนจะยื่นเอกสารสัญญาที่ลงชื่อเธอเรียบร้อยฉบับนั้นส่งคืนให้คุณผู้ดูแล
“ยินดีต้อนรับนะครับ…น้องเกศ”