เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
จนกระทั่งคืนหนึ่ง เกศราตัดสินใจไปร่วมงานสังสรรค์กับเพื่อนในสาขา คืนนั้นเธอกลับถึงห้องช่วงดึกเพราะกว่างานจะเลิกก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว หญิงสาววางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะ ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์สีสันสดใสลงตะกร้าผ้าสำหรับเตรียมซักและอาบน้ำชำระล้างกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดบนร่างกาย ตอนนี้เธอกลับมารู้สึกสดชื่นอีกครั้งแล้ว เกศรานั่งลงตรงหน้ากระจกบานเล็กบนโต๊ะไม้ ใช้ไดร์เป่าผมจนแห้งสนิทและทาน้ำมันบำรุงผมต่อในทันที
เมื่อเตรียมตัวเข้านอนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวไม่ลืมที่จะเก็บกวาดเส้นผมที่หลุดร่วงจากการเป่าผมไปทิ้ง ในตอนนั้นเองเธอก็เจอเส้นผมปริศนาอีกเส้นหนึ่งปะปนอยู่ในเส้นผมของเธอ
“เอ๊ะ! อะไรเนี่ย”
เกศราอุทานออกมาด้วยความงงงวยหลังจากต้องเจอเรื่องแปลกอีกครั้ง คราวก่อนเธอเจอเส้นผมสีน้ำตาลแดง ทว่าคราวนี้กลับเป็น ‘เส้นผมสีบลอนด์ทอง’ อีกอย่างคือผมทั้งสองเส้นมีความหนาและความยาวที่แตกต่างกัน เห็นแบบนั้นเธอก็รีบกำเส้นผมเหล่านั้นทิ้งลงถังขยะทันที ก่อนจะทิ้งร่างอันแสนบอบบางลงบนเตียงนอนและห่มผ้านวมผืนหนาขึ้นปิดอกอย่างมิดชิด
ภายในห้องที่มืดสลัว ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ดังแทรกเข้ามาเป็นระยะ บรรยากาศช่างชวนให้เกศราขนลุกอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้ในหัวเต็มไปด้วยคำถามที่ผุดขึ้นมามากมาย ขณะเดียวกันความกังวลและความหวาดกลัวก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจ เวลานี้เกศรารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
หญิงสาวกวาดสายตามองรอบห้องด้วยความหวาดหวั่น อุณหภูมิภายในห้องที่เย็นลงก็ไม่อาจทำให้อารมณ์ของหญิงสาวเย็นตามลงไปด้วย ใบหน้าขาวอมชมพูเริ่มซีดเซียวและมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผม ริมฝีปากบางสีแดงอ่อนเริ่มขบเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ดวงตากลมมนเบิกกว้างกว่าปกติด้วยความกังวล เกศราพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดอันแสนน่ากลัวออกไปเพื่อข่มตานอนอีกครั้ง
เอี๊ยดดดด~ อ๊าดดดดด~
“เสียงอะไรน่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงเบาหลังจากได้ยินอะไรบางอย่าง เธอค่อย ๆ เปิดผ้านวมผืนหนาออกจากตัวและมองหาต้นตอของเสียงนั้น
เอี๊ยดดดด~ อ๊าดดดดด~
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวลุกออกจากเตียงและเดินเข้าใกล้ประตูห้องมากขึ้น ทันใดนั้นเสียงเอี๊ยดอ๊าดกลับเงียบหายไป ตอนนั้นเองที่เธอคิดได้ว่าอาจจะเป็นเสียงไม้ลั่นตามที่คุณผู้ดูแลบอกมารึเปล่า เวลามีคนเดินตรงโถงจะได้ยินเสียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดเป็นธรรมดา อีกอย่างตอนกลางคืนมีโอกาสเจอเพื่อนร่วมหอพักมากกว่าตอนกลางวันด้วย เป็นไปได้ว่าตอนนี้อาจมีใครบางคนเดินอยู่ตรงโถงทางเดินก็เป็นได้
การคิดเช่นนั้นทำให้ความกลัวภายในจิตใจของเกศราลดลงอย่างรวดเร็ว เธอจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะแง้มประตูอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทว่ากลับมองไม่เห็นใครเลย หญิงสาวจึงเปิดประตูกว้างขึ้นอีกหน่อยเพื่อให้เห็นทางเดินชัดเจนขึ้น จังหวะนั้นเกศราก็พบเข้ากับชายผิวเข้มคนหนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำทักทาย
“เอ่อ…สวัสดีค่ะ คุณอยู่หอพักนี้ใช่มั้ยคะ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เกศราเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาจากชายคนนั้นคือสายตาอันแสนเย็นชาราวกับมีใบมีดทิ่มแทงเข้าไปในใจเธอ
ชายตรงหน้ามีผิวแทน หน้าตาหล่อคมเข้ม กรามเป็นสัน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูดุดันและน่าหลงใหล ร่างกายกำยำเหมาะจะเป็นนักกีฬา เขาตัดผมทรงสกินเฮดและเจาะหูทั้งสองข้างเลย สวมแจ็คเก็ตหนังสีดำไว้ด้านนอก แต่ถ้ามองให้ดีเธอมั่นใจว่าเขาใส่เสื้อนักศึกษาจากมหาวิทยาลัย XX เช่นเดียวกับเธอ
จากตอนแรกชายคนนั้นทำเพียงชำเลืองสายตาใส่เธอ ทว่าตอนนี้เขาหันหน้ามองตรง ๆ อย่างตั้งใจ สงสัยการกล่าวทักทายเมื่อครู่คงเป็นการส่งเสียงรบกวนเขาแน่เลย และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ที่นี่มีกฎห้ามคนนอกเข้ามา ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในหอพักนี้ เธอจะเจอฉันได้ยังไง ถามอะไรโง่ ๆ” คำพูดที่ออกมาจากปากของชายคนนั้นทำเอาเกศราถึงกับหน้าเหวอไปเลย หญิงสาวเพียงแค่เอ่ยคำทักทายตามมารยาทแค่นั้นเอง
“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากทักทายเฉย ๆ ฉันชื่อเกศรานะคะ จะเรียกเกศก็ได้ค่ะ” เกศรายังคงทำใจดีสู้เสือ เธอกล่าวแนะนำตัวอีกครั้งโดยไม่สนใจว่าชายตรงหน้าจะอยากฟังสิ่งที่เธอพูดรึเปล่า
“ห๊ะ? ใครเค้าอยากรู้จักเธอกัน อุตส่าห์พูดไปขนาดนี้แล้วยังจะชวนคุยอีก” ชายคนนั้นจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์และพูดอะไรบางอย่างให้ชวนขนหัวลุก
“นี่เธอน่ะบอกว่ามาใหม่สินะ รู้มั้ยว่าผู้เช่าคนก่อนหน้าเค้านอนตายคาเตียงในห้องนั้นเลยนะ แถมได้ข่าวว่าเป็นโรคจิตชอบสะสมของแปลก ๆ ด้วย เธอตื่นมาเปิดประตูซี้ซั้วกลางดึกกลางดื่นแบบนี้ วันดีคืนดีระวังจะโดนผีหลอกเอานะ” เมื่อพูดจบชายคนนั้นก็เดินหายเข้าห้องหมายเลขหกไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
เกศรายืนนิ่งอยู่หน้าประตูประมวลผลคำพูดเมื่อสักครู่ และทันทีที่ได้สติเธอรีบกลับเข้าห้องอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมล็อกประตู ค่ำคืนนี้เธอเจอเรื่องราวแปลก ๆ มามากเกินพอแล้ว ตอนนี้พลังงานของเธอใกล้จะหมดลงเต็มที หญิงสาวไม่อาจทนต่อความง่วงและความเหนื่อยล้าได้อีกต่อไป เธอผล็อยหลับในที่สุด
.
.
.
ขณะที่หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรานั้น หญิงสาวไม่ได้รับรู้เลยว่ามีอะไรบางอย่างวิ่งไปมาอย่างสนุกสนานในห้องของเธอ มันทำตัวเป็นแมงมุมคอยคืบคลานปีนป่ายไปทั่วพื้นที่ ไม่เว้นแม้แต่ฝาผนังหรือมุมห้อง มันกำกลุ่มก้อนเส้นผมสีดำสนิทที่ยังมีเศษหนังศีรษะของใครบางคนติดอยู่ไว้ในมือด้วยความหวงแหน ก่อนจะเอาเส้นผมพวกนั้นแบ่งซุกซ่อนไว้ตามซอกต่าง ๆ ทั้งหลังตู้เสื้อผ้า ซอกหัวเตียง คานไม้ใต้เตียงหรือที่ไหนก็ตามที่สามารถเก็บซ่อนเส้นผมไว้ได้ ราวกับกลัวว่าจะมีคนมาแย่งสมบัติอันล้ำค่าพวกนั้นไป ขณะที่มันกำลังแอบซุกเส้นผมอยู่นั้นก็มีผมบางเส้นร่วงหล่นลงบนตัวของเกศรา
หญิงสาวตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อน ๆ สาดลงกระทบบนใบหน้าของเธอ วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์อันแสนสดใสซึ่งเป็นวันหยุดที่หญิงสาวตั้งตารอคอย ขณะที่กำลังบิดขี้เกียจอยู่นั้นเธอสังเกตเห็นเส้นผมที่ร่วงอยู่บนเตียงแต่รอบนี้เป็นเส้นผมสีดำ เธอจึงคิดว่ามันเป็นเส้นผมของตัวเองเลยไม่สงสัยอะไร
แต่เรื่องราวที่ชายหนุ่มห้องหมายเลขหกบอกเธอเมื่อคืนยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเธอ เช้านี้หญิงสาวจึงอยากเจอคุณผู้ดูแลและนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เพื่อถามเขาให้แน่ใจว่าห้องที่เธอเช่านั้นเคยมีคนตายตามคำบอกเล่ารึเปล่า
“สวัสดีค่ะคุณผู้ดูแล เกศอยากถามว่าห้องที่ปล่อยให้เกศเช่าเคยมีคนตายรึเปล่าคะ” เธอยิงคำถามใส่เขาทันที คำถามนั้นทำเอาชายตรงหน้ามึนงงไปเล็กน้อย
“ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพเช่นเคย
“พอดีเกศได้ยินมาว่าผู้เช่าคนก่อนตายคาเตียงในห้องพัก เกศเลยอยากรู้ความจริงจากคุณผู้ดูแลค่ะ” เกศราตอบตามตรง แต่เธอไม่ได้เล่าเรื่องชายหนุ่มห้องหมายเลขหกให้เขาฟัง ก่อนที่เธอจะฉุดคิดเรื่องเส้นผมขึ้นมาได้
“จริงสิ คุณผู้ดูแลคะ นอกจากเกศที่นี่มีผู้เช่าคนอื่นที่เป็นผู้หญิงอีกมั้ยคะ”
“วันนี้มีแต่คำถามแปลก ๆ นะครับเนี่ย นอกจากน้องเกศก็มีน้องเปรียวห้องหมายเลขสี่และคุณนาห้องหมายเลขห้าครับ จำได้ว่าเคยแนะนำไปแล้วนะครับ” เกศราพยักหน้าพึงพอใจในคำตอบก่อนจะยิ้มแห้งเล็กน้อยเพราะก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ตั้งใจฟังตอนเขาพูดถึงผู้เช่าคนอื่น พลางคิดว่าเส้นผมปริศนาที่เธอพบ อาจจะเป็นเส้นผมของคนทั้งสองที่บังเอิญปลิวเข้ามาในห้องของเธอก็เป็นได้ ความคิดนี้ทำให้เกศราหลุดพ้นจากความวิตกกังวลอีกครั้งและเริ่มเพิกเฉยต่อเหตุการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้น
“โอเคค่ะ งั้นเกศกลับห้องก่อนนะคะ” เกศราลาคุณผู้ดูแล ก่อนเดินกลับห้องของตัวเอง เธอมองท้องฟ้าที่แสนปลอดโปร่งพลางคิดว่าการซักผ้าในวันที่อากาศดีแบบนี้น่าจะเป็นเรื่องที่ดีนะ และยิ้มร่าไปกับความคิดนั้น
ท้ายที่สุดวันนี้เกศราก็ได้ทำทุกอย่างตามที่ตัวเองคิดไว้ ซึ่งตอนนี้เข็มนาฬิกาตั้งโต๊ะชี้บอกเวลาสองทุ่มเศษ หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำพร้อมฮัมเพลงคลอไปอย่างสบายอารมณ์ วันนี้ไม่เห็นมีเรื่องแปลกอะไรเลย สงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เธอคงคิดมากไปเอง
.
.
.