เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
“โอ๊ย! เดินดูทางหน่อยสิยะลุงแว่น! ลุงมีสี่ตาแล้วยังมองไม่เห็นคนสวยอย่างหนูอีกรึไง” เด็กสาวที่มีผมสีเขียวมะนาวอุทานเสียงดัง ก่อนจะกล่าวต่อว่าชายตรงหน้าอย่างหัวเสีย
“...ขอโทษด้วยครับ...ผมไม่ทันได้มอง...” ชายวัยทำงานรีบก้มหัวขอโทษเด็กสาวตรงหน้า
“ให้ตายสิ! แล้วลุงเป็นใครเนี่ย” เด็กสาวยกมือทั้งสองขึ้นเท้าเอว สายตาก็จ้องมองชายตรงหน้าไม่ลดละ
“...เอ่อ...พอดีผมตามชายคนนั้นมาดูห้องพักครับ...อ้าว...เขาหายไปไหนแล้วล่ะ...” ชายวัยทำงานอธิบายเด็กสาวพร้อมมองหาชายแปลกหน้าที่พาเขามา
“อ๋อ! ลุงหมายถึงคุณผู้ดูแลเหรอ แสดงว่าลุงเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่สินะ ยังไงก็คงต้องสนิทสนมกันไว้เพราะได้ข่าวว่าคนที่นี่ค่อนข้างรักความสงบและสันโดษ แถมหอพักนี้ก็มีกฎหลายอย่าง ลุงเองก็อย่าสร้างปัญหาล่ะ” จู่ ๆ เด็กสาวก็อารมณ์ดีขึ้นทันควันและร่ายยาวจนชายวัยทำงานเกือบฟังไม่ทัน ขณะที่กำลังมึนงงอยู่นั้น เด็กสาวก็ชิงพูดขึ้นอีกครั้ง
“งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะลุง ฝากบอกคุณผู้ดูแลให้ด้วยว่าหนูจะออกไปเที่ยวสองสามคืน ถ้ามีของมาส่งก็ฝากรับด้วยนะคะ บายค่ะ” เด็กสาวกล่าวทักทายเพื่อนร่วมหอคนใหม่พอเป็นพิธี ก่อนโบกมือลาพร้อมฝากภาระไว้ให้ แล้วรีบแจ้นไปซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ของวัยรุ่นหนุ่มคนหนึ่งที่จอดรออยู่นอกรั้ว สงสัยคงจะเป็นแฟนหนุ่มของเธอ
“เรียบร้อยดีมั้ยครับคุณชา” ชายวัยทำงานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทัก
“...ครับ...พอดีเมื่อกี้ผมเดินชนน้องคนหนึ่ง...” ปรีชายังคงรู้สึกผิดที่เดินชนเด็กสาวตัวเล็กเข้าอย่างจัง
“อ้าวเหรอครับ มีใครบาดเจ็บมั้ยครับเนี่ย”
“...ไม่มีครับ...เธอแค่หัวเสียนิดหน่อยครับ...”
“สงสัยจะเป็นน้องเปรียวแน่เลยครับ น้องพักอยู่ห้องสี่ พอดีประตูห้องนั้นอยู่ใกล้กับทางเดินมากกว่าห้องอื่นน่ะ ผมเองก็เคยเดินชนน้องครับ” ชายแปลกหน้าอธิบาย
“...จริงสิ...เมื่อกี้คุณหายไปไหนครับ...” ปรีชาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าระหว่างที่เขากำลังคุยกับเด็กสาวอยู่นั้น อีกฝ่ายหายตัวไปจึงเอ่ยถาม
“ผมเดินไปหยิบกุญแจมาน่ะครับ” ชายแปลกหน้าตอบพลางชูพวงกุญแจห้องพักขึ้น ปรีชาเห็นแบบนั้นก็หมดข้อสงสัย
“…เธอชื่อน้องเปรียวสินะครับ...ไว้ผมค่อยซื้อของฝากมาขอโทษเธออีกที…” ชายวัยทำงานกล่าวขอโทษเด็กสาวอีกครั้งและตั้งใจไว้ว่าจะทำความรู้จักกับเด็กสาวรวมไปถึงเพื่อนร่วมหอคนอื่นให้ดีกว่านี้
“แบบนั้นก็ดีเลยครับ น้องเปรียวน่าจะพวกน้ำยาทาเล็บนะครับ ผมเคยเห็นเธอสั่งของมา” ชายแปลกหน้าตอบไปยิ้มไป
“...เอ่อ...คือว่า...”
“ครับ มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับหอพักเหรอครับ”
“...เปล่าครับ...คือผมยังไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร...เลยไม่แน่ใจว่าต้องเรียกคุณว่าอะไรครับ...” ในที่สุดปรีชาก็รวบรวมความกล้าและถามชื่อเสียงเรียงนามของชายตรงหน้า
“อ๋อเรื่องนั้นเอง เรียกผมว่าผู้ดูแลก็ได้ครับ”
“...ผู้ดูแลเหรอครับ...ไม่ต้องเรียกชื่อเหรอครับ...” ปรีชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงงุนงง เพราะแม้แต่ตัวเขาเองที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครยังแนะนำชื่อแซ่ตามมารยาทเลย แต่ชายแปลกหน้าคนนี้กลับบอกให้เรียกผู้ดูแลเฉย ๆ งั้นเหรอ ช่างเป็นคนที่แปลกเสียจริง
“ชื่อไม่จำเป็นหรอกครับ เรียกผมว่าคุณผู้ดูแลได้เลย”
“...ตกลงครับ…” ชายวัยทำงานตอบตกลงพร้อมความงงงวย ก่อนจะนึกถึงเด็กสาวที่เจอเมื่อครู่
ตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มคล้ายเด็กญี่ปุ่น ทว่าเส้นผมถูกย้อมไปด้วยสีเขียวมะนาว ผิวขาวเนียนอมชมพูทั้งตัว รูปร่างสัดส่วนค่อนข้างโตเกินวัย สวมเสื้อแสนสั้นแขนกุดสีชมพูบานเย็น เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบที่มีเครื่องประดับเม็ดเล็กเจาะอยู่ตรงสะดือ กระโปรงยีนส์สั้นรัดรูปทำให้เห็นทรวดทรงองเอวกับสะโพกกลม เผยเรียวขาขาวสวยงามตัดกับรองเท้าหนังสีดำสนิทที่มีสไตล์คู่นั้น ผู้ชายคนไหนได้เห็นเด็กสาวแบบนี้ย่อมใจเต้นแรงเป็นธรรมดา
“...แต่เด็กคนนั้น...แต่งตัวได้สุดยอดไปเลยนะ…” ปรีชาพูดเสียงเบาราวกับละเมอ ผู้ดูแลที่ได้ยินแบบนั้นก็กลั้นขำไม่ไหว
“ฮ่าฮ่าฮ่า! น้องเปรียวแต่งตัวเก่งใช่มั้ยล่ะครับ” ชายวัยทำงานรู้ตัวแล้วว่าเมื่อครู่เผลอพูดความในใจเสียงดังเกินไป เขาเลยก้มหน้าก้มตาแอบซ่อนความเขินอายไว้อีกครั้ง
คุณผู้ดูแลเดินแนะนำห้องพักให้ปรีชาเลือก ซึ่งตอนนี้ทั้งคู่หยุดอยู่หน้าห้องว่างอีกสองห้อง ประตูห้องหมายเลขสองเปิดออกก่อนจะตามมาด้วยประตูห้องหมายเลขสามเพื่อให้ชายวัยทำงานเข้าไปสำรวจและเลือกห้องพักที่ต้องการ คุณผู้ดูแลเห็นว่าอีกฝ่ายเดินดูครบทุกห้องแล้วก็เอ่ยถามอีกครั้ง
“คุณชาอยากพักห้องไหนครับ”
“…เอ่อ...ผมขอเลือก...ห้องสามครับ…” คุณผู้ดูแลยิ้มรับการตัดสินใจนั้นและปิดประตูห้องหมายเลขสองไว้ตามเดิมเพื่อรอผู้เช่าคนถัดไป ก่อนจะยื่นกุญแจ ห้องหมายเลข ๓ ให้ปรีชา
“ถ้าตัดสินใจจะเช่าห้องนี้แล้ว คุณชาอย่าลืมติดต่อเจ้าของห้องที่เก่าให้เรียบร้อยด้วยนะครับ” คุณผู้ดูแลกล่าวเตือน ขณะยื่นกุญแจ
“...จริงด้วยครับ...ผมต้องจัดการห้องเก่าให้เรียบร้อยก่อน...ขอบคุณมากนะครับที่เตือน...” ชายวัยทำงานนึกตกใจที่ตัวเองลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ต้องยกความดีให้คุณผู้ดูแลที่เตือนเขา
หลังจากที่ปรีชาเลือกห้องพักเสร็จเรียบร้อย คุณผู้ดูแลก็คุยเรื่องเอกสารสัญญาพร้อมอธิบายรายละเอียดและกฎระเบียบต่าง ๆ ของหอพักให้รับรู้ ชายวัยทำงานจะได้ปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ได้ง่ายขึ้น เขาไม่สนใจรายละเอียดในเอกสารมากนักก็เซ็นสัญญา โดยระบุลายมือชื่อลงไปในเอกสารอย่างเร่งรีบและส่งเอกสารคืนคุณผู้ดูแล
วินาทีนั้นสายลมเย็นก็พัดมากระทบหน้าชายวัยทำงานเข้าอย่างจัง เขาหันหน้าไปรับลมนั้นและเห็นว่าสายลมเย็นเมื่อครู่มาจากประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้นี่เอง พลางคิดว่าที่นี่ร่มรื่นดีจังเลยนะ ปรีชาคิดเพียงแค่นั้นก็ยกยิ้มพอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากสายลมสงบลง คุณผู้ดูแลก็กล่าวทักทายผู้เช่าคนใหม่อีกครั้ง
“ยินดีต้อนรับนะครับ…คุณชา”
ปรีชากลับไปหยิบลังสัมภาระที่วางอยู่บนโต๊ะหินอ่อนหน้าอาคารเพื่อเก็บเข้าห้องพัก ทันทีที่ปิดประตูชายวัยทำงานมองสำรวจไปห้องใหม่อีกครั้งด้วยความยินดี ห้องพักที่นี่เล็กกระทัดรัดน่าอยู่อาศัย สิ่งที่จำเป็นต้องใช้ อาทิเช่น ตู้เย็น เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าหรือแม้กระทั่งเครื่องปรับอากาศก็มีให้เสร็จสรรพไม่สมกับราคาห้องพักที่แสนถูกนี้เลย ถึงแม้จะบอกว่าราคานี้ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยและไม่มีไวไฟก็เถอะ แต่เขาคิดว่าราคาห้องก็ไม่น่าจะถูกขนาดนี้
ชายวัยทำงานได้แต่ครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมา ระหว่างที่วางลังสัมภาระลงบนโต๊ะไม้ก่อนจะนั่งพักบนเตียงนอนแสนนุ่ม ปรีชาเอนตัวลงนอนแผ่แขนขา ใจหนึ่งก็หาเหตุผลที่ทำให้ห้องพักราคาถูกแบบนี้ อีกใจก็รู้สึกยินดีกับการได้เจอห้องพักที่ดีราคาแสนถูก แถมคุณผู้ดูแลก็เหมือนจะเป็นคนใจดี ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก มิหนำซ้ำยังมีเพื่อนร่วมหอเป็นเด็กสาววัยขบเพาะแสนแก่นแก้วที่ทั้งชีวิตนี้ไม่คาดฝันว่าจะได้พบเจออีกด้วย
ชายวัยสามสิบห้าที่ตอนนี้ร่างกายสะสมความเหนื่อยล้าไว้เต็มที่แถมต้องมาใช้สมองคิดวิเคราะห์อะไรเยอะแยะมากมายเลยทำให้พลังงานของเขาหมดลดลงอย่างช้า ๆ บวกกับความนุ่มของเตียงนอนและความเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังแผ่กระจายไปทั่วทุกมุมห้อง ความเงียบสงบเริ่มเข้ามาปกคลุมบรรยากาศช่างเป็นใจให้หลับตานอนเหลือเกิน ตอนนั้นเองที่ดวงตาของปรีชาเริ่มหนักอึ้งก่อนจะปิดลงในที่สุด
ภายในห้องพักที่มืดสนิท ชายวัยทำงานนอนหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย เขาขยับตัวไปมาเล็กน้อยเพราะเย็นวูบวาบตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย ทว่าความรู้สึกนั้นไม่อาจเอาชนะความง่วงและความเหนื่อยที่มีได้ ชายวัยทำงานจึงไม่ลืมตาตื่นมาปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศแต่ทำเพียงดึงผ้าห่มผืนหนาคลุมตัวเองให้แน่นยิ่งขึ้น ปิดมิดชิดตั้งแต่ปลายเท้าทั้งสองข้างจนถึงลำคอ เมื่อรู้สึกอุ่นขึ้นและสบายตัวก็หลับไปอีกครั้งอย่างสบายใจ
.
.
.
คุณคิดว่าเรื่องของคุณชาจะเป็นแบบไหนคะ???