เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
และแล้วเช้าที่แสนสดใสก็มาถึง ชายวัยทำงานตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงนกน้อยส่งเสียงร้องจิ๊บจิ๊บเป็นจังหวะตรงระเบียงด้านนอก เมื่อคืนหลับสบายมากไม่ได้หลับลึกแบบนี้นานมากแล้ว ปรีชานั่งยืดแขนและบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงด้วยความสะลึมสะลือ เขาก้มมองตัวเองและพบว่าเขาหลับไปทั้งที่ยังใส่ชุดทำงานของเมื่อวานอยู่เลย ชายวัยทำงานรู้ตัวดังนั้นก็รีบเดินไปล้างหน้าล้างตาทันที
จะว่าไปตอนนี้เขาไม่มีอะไรติดตัวเลย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวหรืออะไรก็ตามที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิต เขามีเพียงลังสัมภาระที่ใส่เอกสารตอนถูกไล่ออกจากงานกับเงินจำนวนหนึ่งที่มีติดกระเป๋าเท่านั้น ก่อนจะเพิ่งนึกได้อีกเรื่องว่าตัวเองลืมคุยเรื่องย้ายออกกับเจ้าของห้องเช่าที่เก่า ย้ายกะทันหันแบบนี้ต้องโดนด่าแน่เลย แต่ช่างเถอะยังไงวันนี้ก็ต้องกลับไปที่นั่นเพื่อจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเรียบร้อย คิดในแง่ดีเข้าไว้ว่าอย่างน้อยเขาก็จะได้กลับไปเอาของใช้ส่วนตัวด้วย
เมื่อเดินทางไปถึงห้องพักเก่าที่แสนคุ้นเคย ปรีชาพบว่าข้าวของเครื่องใช้ของเขาถูกนำมากองรวมกันตรงป้าย ‘จุดทิ้งขยะ’ ภาพตรงหน้าชวนให้โมโหยิ่งนัก ทว่าชายวัยทำงานไม่ได้โวยวายแต่อย่างใด เจ้าของห้องคงโกรธมากที่เขาค้างค่าเช่าถึงสองเดือนเลยทำแบบนี้ เขายอมจำนนต่อความคิดนั้นและเดินตรงดิ่งไปยังกองสิ่งของพวกนั้น มือหยิบคว้าสิ่งของจำเป็นที่เขาต้องการและเก็บใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่พามา
ระหว่างที่เลือกของอยู่นั้น สายตาของชายวัยทำงานก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง มือผอมบางของเขาหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา มันคือภาพคืนแต่งงานโดยมีตัวเขาสวมกอดภรรยาอันเป็นที่รัก ทั้งคู่ประสานสายตาและยิ้มกว้างให้แก่กัน ถึงแม้เธอจะจากเขาไปนานแล้วแต่เรื่องราวนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขาเสมอ
ปรีชาลากนิ้วลูบใบหน้าของภรรยาในภาพอย่างเบามือ เหตุการณ์ที่เขาต้องสูญเสียเธอไปกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง ขอบตาของชายวัยทำงานเริ่มร้อนผ่าวก่อนจะมีน้ำตารื้นขึ้นมา เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาพวกนั้นทิ้งไปเพราะไม่อาจปล่อยให้มันไหลลงอาบแก้มได้และวางภาพนั้นลงที่เดิม เมื่อตั้งสติได้ก็มองหาสิ่งที่จำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตต่อจากนี้เก็บใส่กระเป๋า
ใช้เวลาเพียงไม่นานสิ่งของจำเป็นก็อยู่ในกระเป๋าครบเรียบร้อย ชายวัยทำงานลุกขึ้นยืนและเลือกเดินหันหลังออกมาจากกองสมบัติแห่งความทรงจำพวกนั้น ถึงเวลาต้องทิ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตได้แล้ว หลังจากนี้เขาต้องดำเนินชีวิตต่อไปให้ได้ ทั้งเรื่องหน้าที่การงาน การเงินหรือแม้กระทั่งเรื่องความรัก ลาก่อนความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอ…
ปรีชาสะพายกระเป๋าที่เต็มไปด้วยของใช้จำเป็นขึ้นบ่า สองขาเดินไปขึ้นรถโดยสารตรงป้ายรถเมล์ที่ถนนเส้นหลักเพื่อเดินทางกลับหอพักใหม่ เขามองหาเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ก่อนนั่งลงตรงนั้น สายตาเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเส้นทาง รถโดยสารวิ่งไปสักพักใหญ่ก็จอดตรงป้ายที่เขาต้องการ
ชายวัยทำงานเลือกลงป้ายรถเมล์ที่ใกล้สวนสาธารณะมากที่สุดก่อนจะเดินตามเส้นทางไปหอพัก ซึ่งเขาจำเส้นทางนั้นได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่มา พลางนึกถึงช่วงเวลาที่ได้พบเจอคุณผู้ดูแล ชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตชายวัยสามสิบห้าอย่างเขาเปลี่ยนแปลงไป ปรีชาหยุดเดินชั่วครู่ ยืดหลังตรงอกผายไหล่ผึ่ง กางแขนทั้งสองข้างออก สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและบอกกับตัวเองว่าหลังจากนี้เขาจะต้องมีชีวิตที่ดีและเป็นคนที่ดีขึ้นให้ได้
การตัดสินใจครั้งนี้คือหนทางที่เขาเลือกแล้ว สิ่งแรกที่ชายวัยทำงานเลือกเปลี่ยนแปลงคือการจัดห้องพักให้เป็นระเบียบ เขาใช้เวลาที่เหลือของวันนี้ไปกับการจัดเก็บสิ่งของต่าง ๆ ให้อยู่ในที่ที่เหมาะสมสะดวกต่อการใช้งาน ทันทีที่จัดของทุกอย่างเสร็จเขาก็ยกยิ้มพอใจกับภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าและรู้สึกว่าวันนี้เขาภูมิใจในตัวเองมากกว่าปกติ
สิ่งต่อไปที่เขาเลือกเปลี่ยนแปลงคือการดูแลรูปลักษณ์และบุคลิกภายนอกให้ดูดี ชายวัยทำงานเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ เขายืนส่องตัวเองอยู่หน้ากระจกพักใหญ่ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อดูหนวดเคราที่เริ่มรกรุงรัง มือผอมหยิบกรรไกรปลายแหลมที่วางอยู่หน้ากระจกขึ้นเล็มหนวดเล็กน้อย ก่อนจะตัดซอยปลายผมที่ยาวเกินไปให้สั้นลงและดูสะอาดมากขึ้น
ตัดผมเสร็จก็ตามด้วยการอาบน้ำชำระล้างร่างกายและล้างทำความสะอาดเศษเส้นผมที่หล่นอยู่บนพื้น เขามองตัวเองในกระจกอีกครั้งพลางยกมือขึ้นจัดทรงผม ก่อนจะคิดได้ว่าการใช้กรรไกรตัดเล็มผมด้วยตัวเองนั้นแย่กว่าที่คิด สงสัยต้องหาเวลาไปให้มืออาชีพที่ร้านดูแลเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะอยากให้ผมเป็นทรงมากขึ้น แต่สำหรับเขาทำเองได้แบบนี้ก็ถือว่าน่าพอใจแล้ว
สิ่งสุดท้ายที่เขาเลือกเปลี่ยนแปลงค่อนข้างสำคัญมาก นั่นคือการหางาน เขาคิดเสมอว่างานที่ดีจะเป็นที่มาของเงินที่ดี อยากกินอิ่มนอนหลับก็ต้องเร่งหางานให้ได้ ลำพังจะหวังพึ่งพาเงินที่มีติดตัวเพียงเล็กน้อยคงอยู่ได้ไม่กี่วัน และถึงแม้ว่าเรื่องนี้อาจจะยากสักหน่อยสำหรับคนที่เพิ่งโดนไล่ออกอย่างเขา แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องหางานให้ได้
ตอนนี้จิตใจของชายวัยทำงานเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงฮึดสู้ เขาแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเขียวอ่อน กางเกงสแลคสีดำตัวโคร่งแบบเดิม จัดทรงผมให้ดูดีกว่าปกติเล็กน้อยและหยิบรองเท้าหนังสีดำคู่เก่าคู่เดียวที่มีสวมใส่ ก่อนจะก้าวขาออกจากห้องพักด้วยความมั่นใจ
“คุณชาจะไปไหนครับเนี่ย แต่งตัวดูดีเชียว” คุณผู้ดูแลที่นั่งจัดเอกสารอยู่ในห้องหน้าอาคารเงยหน้ากล่าวทักทายปรีชาด้วยน้ำเสียงร่าเริง วันนี้ชายวัยทำงานดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก
“…ผมจะออกไปหางานทำน่ะครับ…” ปรีชาเอ่ยตอบอย่างไม่มั่นใจนัก เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นหางานจากที่ไหน แค่คิดว่าอาจจะต้องออกไปเจอบรรดาเพื่อนเก่าที่เคยทำงานด้วยกัน เขาก็รู้สึกใจฝ่อเสียแล้ว
“อ๋อครับ ผมไม่สันทัดเรื่องงานบริษัทซะด้วยสิ แต่ยังไงก็ขอให้ได้งานนะครับ” ชายวัยทำงานน้อมรับคำอวยพรด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณมากเลยครับ” เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยขณะกล่าวคำขอบคุณ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังพื้นที่แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยสถานประกอบการและบริษัทเอกชนมากมาย
ปรีชาสะดุดตาเข้ากับแผ่นประกาศรับสมัครงานใบหนึ่ง เขาจึงเดินทางไปตามรายละเอียดที่ระบุไว้ ซึ่งบริษัทนี้อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะมากนัก นั่นหมายความว่าถ้าเขาได้ทำงานในบริษัทนี้ สถานที่ทำงานก็จะอยู่ไม่ไกลจากที่พักด้วยเช่นกัน
ชายวัยทำงานติดต่อขอเอกสารสมัครงานจากฝ่ายบุคคลพร้อมระบุตำแหน่งตามที่บริษัทประกาศไว้และดูเหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างเขา หัวหน้าฝ่ายบุคคลเรียกปรีชาเข้ารับการสัมภาษณ์ทันทีหลังจากได้อ่านใบสมัคร เนื่องจากชายวัยทำงานมีความรู้ความสามารถตรงตามความต้องการในตำแหน่งที่สมัครบวกกับประสบการณ์การทำงานในบริษัทชั้นนำหลายปี การสัมภาษณ์จึงผ่านไปได้ด้วยดีและเขาก็ได้รับเลือกให้ทำงานภายในวันนั้นเลย ปรีชายังคงมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เขาก็รู้สึกดีใจที่ตัวเองได้งานทำเร็วขนาดนี้
นั่งรอไม่นาน หัวหน้าแผนกที่ต้องร่วมงานกันก็เดินมารับปรีชาจากหัวหน้าฝ่ายบุคคล ก่อนจะนำไปยังโต๊ะทำงานพร้อมทั้งอธิบายรายละเอียดของตำแหน่งงานนั้น หน้าที่ความรับผิดชอบ สิทธิประโยชน์และสวัสดิการที่ชายวัยทำงานจะได้รับ รวมไปถึงการตกลงกันเรื่องเงินเดือนอย่างคร่าว ๆ เมื่อคุยเสร็จเรียบร้อย หัวหน้าแผนกก็อนุญาตให้ปรีชาเดินทางกลับได้และกำชับให้เขามาเริ่มงานในวันถัดไป
ชายวัยทำงานนั่งรถโดยสารและตรงดิ่งกลับหอพักทันที เขาส่งต่อเรื่องราวที่น่ายินดีนี้ให้คุณผู้ดูแลรับรู้เพราะเขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่สามารถหางานได้ในเวลาอันสั้นแบบนี้ ทั้งสองพูดคุยกันนานมากจนท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ปรีชาเห็นแบบนั้นก็ขอตัวกลับห้องพักและบอกลาคุณผู้ดูแล เขาต้องนอนเก็บแรงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเช้าวันแรกของการทำงาน
ปรีชาเดินเข้าห้องพักด้วยหัวใจที่พองโต ถึงแม้จะรู้ดีว่านิสัยหรือพฤติกรรมบางอย่างไม่สามารถปรับแก้ได้ภายในเวลาอันรวดเร็วแต่จะพยายามทำตัวเองให้ดีขึ้น เขาวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะไม้ ยกมือขึ้นปลดเนคไท ถอดเสื้อผ้าที่ชุ่มเหงื่อออกและตรงไปอาบน้ำทันที ได้เวลาเตรียมตัวเข้านอนแล้ว
แกร๊ก ๆ แกร๊ก ๆ แกร๊ก ๆ แกร๊ก ๆ
เสียงเกาแขนของชายวัยทำงานดังขึ้นตามแรงเกาของเขา ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เขารู้สึกได้ว่าตัวเองมีอาการคันยุบยิบตามแขนขาทั่วไปหมด ตอนอาบน้ำเมื่อครู่ก็ไม่ทันสังเกตว่าน้ำประปาที่ใช้มีสิ่งสกปรกปนเปื้อนบ้างรึเปล่า คิดได้แบบนั้นจึงรีบไปเปิดน้ำจากฝักบัวใส่ถ้วยพลาสติกใสจนเต็มและวางทิ้งไว้ รอไม่กี่อึดใจ ก็พบว่าน้ำในถ้วยสะอาดมาก ไม่มีสิ่งสกปรกหรือคราบตะกอนใด ๆ ที่อาจทำให้เกิดอาการระคายเคืองได้เลย
ปรีชาจึงทิ้งข้อสันนิษฐานเรื่องน้ำประปาไม่สะอาดออกไป ทว่าความคิดใหม่ก็แล่นเข้ามาแทนที่ ไม่แน่ว่าอาการคันที่เกิดขึ้นอาจเป็นเพราะเหลือบริ้นเรไรที่อยู่ในใยผ้าห่มผืนหนาก็เป็นได้ สองขายาวเดินกลับไปที่เตียงนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นสะบัดกลางอากาศ อืมแค่นี้ก็น่าจะโอเคขึ้นแล้ว ชายวัยทำงานคิดปลอบใจตัวเองและจัดแจงที่นอนให้เรียบร้อย ถอดแว่นสายตาที่สวมอยู่วางไว้บนหัวเตียง มือผอมไม่ลืมที่จะกดตั้งนาฬิกาปลุกระบุเวลาห้านาฬิกาสามสิบนาทีเพื่อตื่นมาเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเริ่มงานในเช้าวันถัดไป
.
.
.
หวังว่าคุณชาจะได้งานทำนะคะ^^
แวะมาพูดคุยกันได้ที่ Facebook > ภุมโม เป็นนักเขียน นะคะ