เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์ รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
วันแห่งการทำงานได้ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวันและทำให้ชีวิตของชายวัยทำงานเริ่มเข้าใกล้กลางเดือนไปทีละน้อย เขาเฝ้ารอและตั้งความหวังกับเงินเดือนก้อนนี้ไว้เป็นอย่างมากเพราะต้องจ่ายค่าเช่าที่ค้างไว้และค่าเช่าห้องใหม่ ไหนจะต้องซื้อชุดทำงานให้ดูดีกว่าเดิมสักสองสามชุด อีกทั้งยังต้องซื้อของฝากไปขอโทษเด็กสาวข้างห้องอีกด้วย และถึงแม้ว่าจะมีรายจ่ายรออยู่มากมายแต่เขาก็รู้สึกดีที่เงินนั้นจะเป็นเงินก้อนแรกในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ คิดเพียงแค่นี้ก็ทำให้ชายวัยทำงานยิ้มได้ทั้งวันแล้ว
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจในการทำงานของวันนี้ ปรีชาก็ตรงกลับห้องพักเหมือนทุกวัน การที่เขาต้องใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวในเดินทางท่ามกลางสภาพอากาศที่ร้อนระอุเช่นนี้ ช่างทรมานจริง ๆ แต่เขาทำได้เพียงอดทนกับอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้น ค่อยกลับไปอาบน้ำที่ห้องให้เย็นสบาย ระหว่างเดินทางกลับหอเขารู้สึกคันแผลตรงข้อศอกอีกครั้งและเผลอเกาอย่างเต็มแรง นั่นสร้างความเจ็บปวดไม่น้อย เขาทนความเจ็บนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจึงแวะซื้อยาทาแผลจากร้านขายยาแถวนั้นเพื่อให้แผลหายเร็วขึ้น
เมื่อถึงห้อง ชายวัยทำงานถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วและตรงดิ่งไปอาบน้ำเพื่อดับร้อน ขณะเดียวกันสายตาก็เหลือบไปเห็นแผลบริเวณหน้าท้องโผล่ขึ้นมาอีกหนึ่งแผล คราวนี้ดูเหมือนแผลจะเน่ามากกว่ารอบก่อนด้วย เขารีบฟอกสบู่ตรงแผลพวกนั้นและล้างน้ำจนสะอาด บีบยาที่เพิ่งซื้อมาป้ายวนบนทุกแผลที่มีอยู่บนร่างกาย วางหลอดยาไว้ตรงหัวเตียงและล้มตัวลงนอน
ปรีชาตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาโพล้เพล้เพราะรู้สึกชาไปทั้งตัว เขาไม่สามารถขยับตัวได้จึงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาแสนหนักอึ้งขึ้นปรับระยะสายตาทีละน้อยและเพ่งมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
แผล่บ~ แผล่บ~
เสียงอะไรบางอย่างดังเข้าหูของปรีชาก่อนที่เขาจะเห็นร่างสีดำทมิฬกางส่วนที่น่าจะเป็นแขนขาคร่อมทับร่างกายเขาไว้ ประหนึ่งว่าต้องการตรึงเขาให้ติดอยู่บนเตียงนี้ก่อนจะใช้ลิ้นสากโลมเลียบริเวณหน้าท้องของเขา ร่างนั้นอ้าปากกว้างจนมุมปากฉีกออกไปถึงใบหู เผยให้เห็นสภาพภายในช่องปากอย่างชัดเจน ขณะที่ลิ้นสากสีม่วงเข้มช้ำเลือดช้ำหนองยังคงกวัดแกว่งไปมา
เมือกสีเขียวเข้มซึมออกมาจากรอยฉีกขาดตรงมุมปาก ก่อนจะไหลย้อยลงมารวมกับน้ำลายเหนียวข้นจากลิ้นสากและหยดลงบนหน้าท้องของปรีชา ผ่านไปไม่นานน้ำเมือกพวกนั้นก็ไหลลงมารวมกันในรูสะดือของเขา ร่างนั้นลากลิ้นสากโลมเลียเป็นทางยาวลงไปถึงโคนต้นขาก่อนจะตวัดลิ้นไปทั่วบริเวณ
น้ำลายและเมือกที่น่าขยะแขยงพวกนั้นซึมผ่านกางเกงขาสั้นตัวบางลงมาสัมผัสกับเนื้อหนังของเขาจนเริ่มรู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะและเปียกชุ่มไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดผสมกับกลิ่นเน่าจากร่างนั้นคละคลุ้งไปทั่วห้องทำให้รู้สึกสยดสยอง ขยะแขยงและหวาดผวาไปในเวลาเดียวกัน
ภาพตรงหน้าที่ปรีชามองเห็นยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นักเพราะตอนนี้เขาไม่ได้ใส่แว่น เขาจึงหรี่ตาลงเพื่อปรับระยะสายตาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เห็นภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น เลยออกแรงเล็กน้อยเพื่อขยับตัวให้หลุดจากร่างนั้นพร้อมส่งเสียงอ้อแอ้ในลำคอ
ร่างสีดำทมิฬรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของปรีชาก็หยุดลิ้นที่โลมกเลียอยู่ในทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและเอียงส่วนหัวไปมาอย่างเชื่องช้าราวกับำลังจ้องมองการกระทำต่อไปของอีกฝ่าย พลางแสยะยิ้มจนเมือกไหลออกมาเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว
ทางด้านของปรีชาก็รับรู้เช่นกันว่าร่างนั้นหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ เขาเลยฉวยโอกาสนี้ออกแรงดิ้นจนหล่นจากเตียงและหลุดพ้นจากการถูกตรึงได้สำเร็จ ทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระเขารีบเอื้อมมือคว้าแว่นสายตาขึ้นสวมและคลานไปตรงสวิตช์ไฟ
แป๊ก ๆ แป๊ก ๆ แป๊ก ๆ แป๊ก ๆ
ชายวัยทำงานยืนขึ้นและออกแรงกดปุ่มเปิดปิดสวิตช์ไฟแต่ก็ไม่มีแสงใดเล็ดลอดออกมาจากหลอดไฟเลย ทั่วทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความมืด มีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์วันเพ็ญเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามา นั่นทำให้ภาพตรงหน้าช่างเลือนราง
ปรีชายกมือทั้งสองข้างขึ้นและลูบคลำไปตามฝาผนังอย่างระแวดระวังเพราะเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าร่างนั้นอยู่ตรงไหน ก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองไปยังโต๊ะไม้ตัวเก่า เขากวาดมือไปทั่วโต๊ะด้วยความลนลาน
“…มีด...มีมีดอยู่บนโต๊ะ...มันอยู่ไหนนะ…มันอยู่ไหน...” ขณะที่ชายวัยทำงานกำลังรื้อค้นโต๊ะไม้อยู่นั้น เขาไม่ได้รับรู้เลยว่าร่างสีดำทมิฬนั้นได้คืบคลานเข้ามาใกล้ตัวเขามากขึ้นแล้ว
“เจอแล้ว!” เสียงร้องตะโกนของปรีชาดังขึ้นเมื่อเขาเจอของที่กำลังตามหา ตอนนี้เขามีอาวุธสำหรับปกป้องตัวเองแล้ว คิดเช่นนั้นก็ออกแรงกำมีดในมือจนแน่นและหันไปมองเตียง ทว่าเขากลับต้องเผชิญหน้ากับร่างสีดำทมิฬที่พุ่งตรงมาทางนั้นพอดี ไม่ทันจะได้ใช้อาวุธที่มีก็ถูกร่างนั้นตรึงแขนขาไว้เสียก่อน
“…อาาาา…” ร่างนั้นส่งเสียงครวญครางออกมายากจะจับใจความได้ขณะตรึงร่างกายของเขาไว้กับตู้เสื้อผ้า ก่อนจะใช้ส่วนหัวถูไถต้นขาของชายวัยทำงาน
ปรีชายืนนิ่งตัวเกร็ง เส้นขนทุกเส้นบนร่างกายเขาลุกชันอย่างอัตโนมัติ ดวงตาหม่นที่อยู่หลังเลนส์แว่นสายตาหนาเตอะเบิกกว้างขึ้นและกรอกไปมาด้วยความหวาดกลัว เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามแนวผมตรงขมับก่อนจะไหลมาที่ปลายคาง ริมฝีปากแห้งผากขบเม้มเข้าหากันจนขาวซีด ตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติได้อีกต่อไป
“…อาาาา…” เสียงโหยหวนถูกส่งมาจากร่างนั้นอีกครั้งราวกับกำลังเรียกชื่อเขาอยู่และครั้งนี้ชายวัยทำงานเริ่มประคองสติของตัวเองมากขึ้น ปรีชาจ้องมองร่างสีดำทมิฬที่อยู่ตรงหน้าและเงียบฟังเสียงนั้นอย่างตั้งใจ
พลันสมองก็หวนนึกถึงเรื่องราวบางสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต และสิ่งนั้นทำให้หัวใจของชายวัยทำงานเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวและเต็มไปด้วยน้ำตาหยดใสที่เอ่อล้นขึ้นมา ก่อนจะร่วงหล่นลงจากดวงตาแสนเศร้า ร่างกายซูบผอมของเขาสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“…นะ…น้ำเหรอ...นั่นน้ำรึเปล่า…” ร่างนั้นก็หยุดชะงัก ก่อนจะผงกส่วนหัวขึ้นมองและปีนไต่ขึ้นมาบนตัวของเขาพลางขยับส่วนหัวให้เข้าใกล้ใบหน้าของชายวัยทำงานมากขึ้นเรื่อย ๆ
“…อาาาา…” ร่างนั้นอ้าปากกว้างและละเลงลิ้นหนาไปทั่วแก้มก่อนจะลามไปถึงใบหูของปรีชา ขณะที่เขาพยายามขยับมือที่กำมีดอีกครั้งแต่ไม่สามารถต้านแรงกอดรัดจากร่างนั้นได้เลย
“…นะ...น้ำ…ปล่อยผม...ไปเถอะนะ…” ชายวัยทำงานเอ่ยปากขอร้อง ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของเขาเปียกชื้นไปด้วยเพราะเมือกเหนียวข้นที่ออกมาจากร่างนั้น
แต่การอ้อนวอนคงไม่ช่วยอะไร มือขวาของปรีชากำมีดแน่นขึ้นก่อนจะขยับมือซ้ายง้างส่วนแขนที่ร่างนั้นใช้กอดรัดเขาออกไป เมื่อมีช่องว่างเกิดขึ้นเขาหันปลายมีดแทงเข้าร่างนั้นและหวังว่าความคมของมีดอาจสร้างบาดแผลให้ร่างนั้นได้บ้าง ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก จังหวะที่กำลังจะแทงร่างนั้น มีดที่กำไว้ก็ลื่นเมือกเหนียวข้นที่เปื้อนมือเขาและร่วงหล่นลงพื้น ก่อนจะไถลหายเข้าไปใต้เตียง
การถูกร่างนั้นรัดแน่นจนเกือบขาดอากาศหายใจทำให้สติของชายวัยทำงานที่มีเหลือเพียงเล็กน้อยเริ่มเลือนรางลงทุกที ก่อนที่เขาจะรู้สึกได้ว่าตอนนี้ตู้เสื้อผ้าดูเหมือนจะไม่ค่อยแข็งแรง จึงตัดสินใจรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายพลิกตัวและดันร่างสีดำทมิฬอัดเข้ากับตู้เสื้อผ้าด้วยแรงทั้งหมดที่มี
โครม!
แรงกระแทกนั้นส่งผลให้ตู้เสื้อผ้าพังทลายลงมาทับทั้งคู่ ร่างของปรีชานอนคว่ำอยู่บนพื้นภายใต้ซากปรักหักพัง ทันทีที่เริ่มได้สติกลับมาเขาก็ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อออกจากเศษซากพวกนั้นแต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดมีแท่งไม้เสียบต้นขาบางของเขาอยู่ ก่อนจะมองเห็นร่างสีดำทมิฬนอนแน่นิ่งอยู่ภายใต้ซากไม้ไม่ไกลจากเขา เมือกที่ทะลักออกจากร่างนั้นเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวเข้มเป็นสีดำแถมยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าแสบจมูก