เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
“ท็อป! วันก่อนเค้าเจอห้องเช่าที่อยากย้ายไปอยู่แล้วนะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวตะโกนบอกแฟนหนุ่มด้วยความร่าเริง
“ที่รักจะย้ายวันไหนล่ะ เค้าได้ขอรถที่บ้านมาช่วยขนของ” แฟนหนุ่มตอบกลับอย่างจริงจังเพราะหากอีกฝ่ายต้องการย้ายห้องตอนนี้เลย เขาก็พร้อมโทรขอรถยนต์จากที่บ้านมาช่วยเธอ
“อืมมมม ย้ายเลยก็ได้” ทันทีที่พูดจบ เด็กสาวดีดตัวขึ้นจากเบาะนอนแสนนุ่มพลางหยิบเสื้อและกางเกงขึ้นสวมเรียบร้อย ก่อนจะเริ่มจัดเก็บของใช้ส่วนตัว
เด็กสาววัยสิบแปดหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มคล้ายเด็กญี่ปุ่น ดวงตาเรียวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้มน่าหลงใหลช่วยขับผิวที่ขาวเนียนอมชมพูให้สว่างขึ้นอีกหนึ่งระดับ เธอเป็นเด็กตัวเล็กกระทัดรัดน่าทะนุถนอม ทว่าสะโพกกลมและหน้าอกกลับเต็มไม้เต็มมือเกินวัย สวมเสื้อยืดคอวีสีดำตัวใหญ่ของแฟนหนุ่มปิดกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วด้านในจนมิด เผยเรียวขาขาวที่ทำให้แฟนหนุ่มใจเต้นแรง
ท็อปที่เริ่มคิดอะไรเลยเถิดก็รีบสะบัดหัวไล่ความคิดนั้น ก่อนจะลุกจากเตียงเช่นกัน เขาสวมเพียงกางเกงกีฬาขาสั้นสีดำตัวเดียวเท่านั้น เผยมัดกล้ามเนื้อท่อนบนที่ตนเองแสนภาคภูมิใจและเดินตรงไปช่วยแฟนสาวเก็บของ
เขาเป็นวัยรุ่นหนุ่มผิวสีแทน ร่างสูงบึกบึนกำยำล่ำสันตามสไตล์คนชอบออกกำลังกาย คิ้วหนาบนใบหน้าอันหล่อเหลายิ่งทำให้เขาดูคมเข้มมากยิ่งขึ้น จมูกโด่งสอดรับกับริมฝีปากหนาที่มีสีคล้ำเล็กน้อยจากการสูบบุหรี่ มองผ่านแบบผิวเผินใครต่างก็นึกว่าเขาเป็นเจ้าชายจากอาหรับ ทั้งคู่อายุห่างกันราวสามถึงสี่ปี ซึ่งปัจจุบันท็อปเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่ของมหาวิทยาลัย XX ขณะที่เด็กสาวกำลังจะเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งในมหาลัยฯ เดียวกัน
ทั้งสองคนเริ่มคบหาดูใจกันตั้งแต่เด็กสาวขึ้น ม.ปลาย ตอนนั้นท็อปก็เพิ่งเข้ามหาลัยฯ เช่นเดียวกัน จึงทำให้การคบกันค่อนข้างมีอุปสรรค เช่น ช่วงวัยที่ต่างกัน เวลาว่างไม่ตรงกัน แถมความห่างไกลก็ยังส่งผลกระทบต่อทั้งคู่ แต่เด็กสาวก็มักจะแวะไปนอนที่ห้องของแฟนหนุ่มเป็นครั้งคราวเลยทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ราบรื่น หากนับระยะเวลาที่คบกันมาก็ถือว่านานพอสมควร
เด็กสาวรู้มาจากแฟนหนุ่มว่าทางมหาลัยฯ มีหอพักสำหรับนักศึกษาใหม่ให้อยู่ฟรี แต่เธออยากอยู่นอกมหาลัยฯ มากกว่าเพราะหากอยู่หอในอาจไม่สะดวกเวลาทั้งคู่นัดเจอกัน และถึงแม้ว่าแฟนหนุ่มจะเคยชวนให้เด็กสาวย้ายไปอยู่ด้วยกันหลายครั้งแล้วแต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาตลอด โดยเธอให้เหตุผลว่า ‘ถ้าในอนาคตเราเลิกกัน ตอนนั้นเค้าต้องขนของย้ายออกจากห้องท็อปใช่มั้ยอ่ะ แล้วจะให้เค้าไปอยู่ที่ไหน เค้าว่ามีห้องเป็นของตัวเองเลยก็ดีนะ’ แฟนหนุ่มจึงทำได้แค่ยอมรับการตัดสินใจนั้น
.
.
.
ภายในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงทั้งคู่ก็เก็บของใส่ลังจนเสร็จ ท็อปขับรถยนต์สีขาวมาจอดใต้หอและช่วยแฟนสาวยกของขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังหอพักใหม่ ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยความเปียกชื้นของสายฝนที่สาดลงมา อากาศค่อย ๆ เย็นลงจนเด็กสาวต้องเอื้อมมือไปลดความแรงของแอร์ ขณะเดียวกันแฟนหนุ่มก็ต้องต่อสู้กับทัศนียภาพบนท้องถนนที่ย่ำแย่เป็นอย่างมาก
ระยะทางจากห้องของท็อปไปยังหอพักใหม่ของเด็กสาวไม่ได้ห่างกันมากแต่เพราะการจราจรที่ค่อนข้างแออัดทำให้รถติดอยู่ตลอด ท็อปพยายามใช้สติสัมปชัญญะที่มีประคองพวงมาลัยควบคุมรถด้วยความไม่ประมาท เขาไม่อยากให้ตัวเองและคนรักต้องประสบอุบัติเหตุหรือพบเจอเรื่องไม่คาดฝัน และแล้วทั้งคู่ก็มาถึงจุดหมายได้อย่างปลอดภัย
ทันทีที่จอดรถหน้าหอพักใหม่ เด็กสาวก็วิ่งลงจากรถไปเปิดประตูรั้วสีขาวและกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทว่าความเร็วนั้นไม่อาจทำให้เธอหลบหนีสายฝนได้ ความเปียกชื้นจากเม็ดฝนและความเย็นของแอร์ภายในรถที่ปะทะเข้ากับเนื้อหนังของเด็กสาวทำให้เธอต้องยกแขนขึ้นกอดตัวเอง แฟนหนุ่มเห็นดังนั้นก็เอี้ยวตัวหยิบเสื้อคลุมจากเบาะหลังส่งให้เธอ
รถยนต์คันหรูขับเข้ามาภายในรั้วและจอดนิ่งหน้าอาคาร ทั้งคู่เตรียมตัวให้พร้อมก่อนลงจากรถและรีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปหลบใต้ชายคาทันที แต่ไม่ว่าจะวิ่งเร็วสักเท่าไหร่ก็ยังคงเปียกปอนจากสายฝนที่ตกลงมาอยู่ดี ก่อนจะเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลพร้อมยื่นผ้าขนหนูผืนหนาส่งมาให้คนทั้งสอง ต้องเรียกว่านี่เป็นความบังเอิญหรือเป็นความโชคดีของทั้งคู่กันนะ
ทว่าไม่มีใครฉุดคิดหรือรู้สึกเอะใจเกี่ยวกับชายคนนี้เลย ความหนาวเหน็บเริ่มกัดกินความอบอุ่นในร่างกายผ่านความเปียกชื้นจากเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่ ก่อนที่ความเปียกชื้นนั้นจะรวมตัวกันหยดลงสู่พื้นและไหลเป็นทาง สายลมเย็นพัดมาระลอกใหญ่ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด ทั้งคู่ตัดสินใจยื่นมือออกไปรับผ้าขนหนูจากชายคนนั้นมาห่อหุ้มตัวเอง
“น้องเปรียวที่แวะเข้ามาดูห้องพักเมื่อวันก่อนรึเปล่าครับ” เสียงนุ่มทุ้มของชายคนนั้นดังขึ้นแทรกเสียงฝนที่กระหน่ำลงมา
“ใช่ค่ะ แล้วพี่เป็นใครเนี่ย”
“พี่เป็นผู้ดูแลหอครับ ช่วงนี้มีคนเข้ามาดูห้องพักกันเยอะ ไม่แน่ใจว่าน้องเปรียวเลือกห้องรึยังครับ” ชายคนนั้นถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ยังค่ะ วันก่อนแค่มาดูไว้เฉย ๆ ยังไม่ได้เลือก” เด็กสาวตอบกลับก่อนจะนึกในใจว่าผู้ดูแลหอไม่ใช่คุณลุงคนนั้นที่เธอเจอเมื่อคราวก่อนเหรอ
“น้องเปรียวแจ้งไว้ว่าจะย้ายเข้าเร็ว ๆ นี้แต่พี่ไม่คิดว่าจะเป็นวันนี้นะครับเนี่ย ไม่ทราบว่าอยากเดินดูห้องพักก่อนมั้ยครับ” ชายคนนั้นส่งยิ้มให้เด็กสาวและชายผิวแทนที่ยืนปั้นหน้าเป็นยักษ์อยู่ไม่ไกล
“ห้องนี้ว่างมั้ยคะ” เด็กสาวถามพลางชี้นิ้วไปยังประตูห้องที่เธอต้องการ
“ห้องห้าไม่ว่างแล้วครับ วันก่อนมีคนมาจองไว้แต่ผู้เช่ายังไม่สะดวกย้ายของเข้ามา...เปลี่ยนเป็นห้องตรงข้ามแทนมั้ยครับ ตอนนี้ยังว่างอยู่” ชายคนนั้นอธิบายและเสนอห้องอื่นให้เด็กสาว
“ก็ได้ค่ะเอาห้องนี้เลย ใกล้ดี ขี้เกียจเดินไกล ตอนนี้หนาวจะตายอยู่แล้ว ขอเข้าห้องเลยได้มั้ยคะ”
“ตามสบายเลยครับ...ไว้ว่าง ๆ น้องเปรียวค่อยมาคุยเรื่องสัญญาเช่ากับพี่อีกครั้งนะ ส่วนอันนี้กุญแจห้องครับ” คุณผู้ดูแลพูดพลางเปิดประตู ห้องหมายเลข ๔ ให้เด็กสาว ก่อนจะยื่นกุญแจดอกเดียวกันนั้นให้เธอ
“เปรียว ไอ้หมอนั่นเป็นผู้ดูแลหอแน่นะ ท่าทางไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้” เมื่อประตูห้องปิดลง ท็อปก็ยิงคำถามใส่เด็กสาวทันที
“พี่เค้าบอกมาแบบนั้นก็ตามนั้นแหละ” เด็กสาวตอบแบบขอไปทีเพราะเธอคิดว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องสนใจ
“แต่ถ้าเคยเจอกันแล้ว ที่รักจะจำเขาไม่ได้จริง ๆ เหรอ” แฟนหนุ่มยังคงรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“อืมมม วันนั้นเค้าจำได้ว่าเจอลุงแก่ ๆ นะไม่ได้เจอคนนี้ แต่ช่างมันเถอะ ผู้ดูแลจะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย เรื่องสำคัญคือเค้าเปียกขนาดนี้ ท็อปมาเช็ดตัวให้เค้าดีกว่า~” เด็กสาวที่รู้ว่าแฟนหนุ่มกำลังหัวเสียก็แสดงท่าทีออดอ้อนออเซาะและล่อลวงเขาให้ทำกิจกรรมบางอย่างเพื่อทำลายความรู้สึกนั้น ท็อปรู้ตัวดีว่าไม่เคยปฏิเสธเรื่องอย่างว่าได้เลยก็ยอมสยบแต่โดยดี
เสร็จกิจแล้วทั้งคู่ต่างก็หลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลีย ภายนอกมีเพียงสายฝนที่ยังคงกระหน่ำลงมา ยิ่งมองยิ่งรู้สึกหนาวจับใจ ฝนบางเม็ดสาดลงกระทบบานหน้าต่างและไหลลงตามแรงโน้มถ่วง ช่างเป็นเสียงกล่อมที่ทำให้เคลิ้มหลับได้โดยง่ายผนวกเข้ากับลมเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศทำให้บรรยากาศตอนนี้ยิ่งน่านอนซุกตัวภายใต้ความอบอุ่นของผ้าห่มผืนหนา
กลางดึกคืนนั้น ปาณิศารู้สึกเย็นวูบวาบและชื้นแฉะตรงปลายนิ้วเท้าที่โผล่พ้นออกนอกผ้าห่มพลางคิดว่าอาจเป็นเพราะฝนที่กำลังตกหนักทำให้อากาศเย็นกว่าปกติ เธอจึงงอขาดึงเท้าเข้ามาในผ้าห่ม ก่อนจะขยับตัวซุกแฟนหนุ่มเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย ท็อปที่รู้สึกตัวจากการขยับของเด็กสาวก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาและใช้ท่อนแขนอันแข็งแรงโอบรัดตัวเธอไว้ เพียงเท่านี้ทั้งคู่ก็หลับใหลไปอีกครั้งท่ามกลางความอบอุ่น
.
.
.