เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กสาวตื่นนอนด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ เธอยกมือสางผมสีเขียวมะนาวของตัวเองด้วยความรู้สึกพึงพอใจ จริงสิ วันนี้เธอจะได้ไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มแล้ว หลังอาบน้ำเสร็จ เด็กสาวหยิบน้ำยาทาเล็บสีชมพูวิบวับป้ายลงบนเล็บมือเล็บเท้า ใส่เสื้อแขนกุดสีชมพูให้เข้ากับสีเล็บ สวมกระโปรงยีนส์ตัวเก่งและรองเท้าหนังสีดำคู่ใจ การไปเที่ยวครั้งนี้เธอตั้งใจจัดกระเป๋าเป็นอย่างมากเพราะมีเฉพาะเสื้อผ้าตัวเล็กจิ๋วเท่านั้น
จังหวะที่ปิดตู้เสื้อผ้า ปาณิศานึกได้ว่าเมื่อคืนมีเศษเล็บกระเด็นไปใต้โต๊ะไม้เลยเดินไปหยิบไม้กวาดพร้อมด้ามโกยขยะมาเก็บกวาดระหว่างรอแฟนหนุ่มมารับ เธอก้มตัวลงสอดไม้กวาดเข้าไปใต้โต๊ะและลากกวาดขยะออกมา ทว่ากลับไม่มีเศษเล็บเลย เธอจึงล่วงกวาดใหม่อีกหลายครั้งแต่เศษเล็บก็ไม่ออกมาสักที
เด็กสาวตัดสินใจคุกเข่าและก้มลงพลางกวาดสายตามอง ก่อนจะรับรู้ได้ว่าใต้โต๊ะนั้นไม่มีเศษเล็บอีกต่อไปแล้ว พลันสมองก็นึกถึงคำโบราณก่อนหน้านี้ ‘หรือผีจะมาเอาเล็บไปแล้วจริง ๆ’ วินาทีนั้นขนทั่วร่างกายของเธอก็ลุกซู่ในทันที เด็กสาวสะบัดหัวอย่างแรงเพราะเจ้าตัวไม่เชื่อคำสอนโบราณพวกนั้น ก่อนจะพูดปลอบใจตัวเองเสียงเบา
“ผีไม่มีอยู่จริงซะหน่อย สงสัยจะกระเด็นไปที่อื่นมากกว่า แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาหาเศษเล็บหรอกนะ”
ครืดดด ครืดดด
เด็กสาวได้ยินมือถือสั่นพร้อมเห็นหน้าจอแสดงชื่อ ‘ท็อป’ ก็รีบลุกขึ้นและคว้ากระเป๋าใบเล็กขึ้นสะพายหลังทันที ก่อนจะเปิดประตูออกไปชนเข้ากับชายสวมแว่นคนหนึ่งอย่างจัง
“โอ๊ย! เดินดูทางหน่อยสิยะลุงแว่น! ลุงมีสี่ตาแล้วยังมองไม่เห็นคนสวยอย่างหนูอีกรึไง” เด็กสาวอุทานเสียงดัง ก่อนจะพูดจาต่อว่าชายคนนั้น
“...ขอโทษด้วยครับ...ผมไม่ทันได้มอง...” ชายคนนั้นพูดขอโทษเธอทันที
“ให้ตายสิ! แล้วลุงเป็นใครเนี่ย” ถึงแม้ว่าจะต้องรีบไปเจอแฟนหนุ่มแต่ชายตรงหน้าพูดจาเชื่องช้า แถมท่าทางไม่น่าไว้ใจ เธอจึงยกมือขึ้นท้าวสะเอวหวังเค้นเอาคำตอบ
“...เอ่อ...พอดีผมตามชายคนนั้นมาดูห้องพักครับ...อ้าว...เขาหายไปไหนแล้วล่ะ...” เด็กสาวได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจ
“อ๋อ! ลุงหมายถึงคุณผู้ดูแลเหรอ แสดงว่าลุงเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่สินะ ยังไงก็คงต้องสนิทสนมกันไว้เพราะได้ข่าวว่าคนที่นี่ค่อนข้างรักความสงบและสันโดษ แถมหอพักนี้ก็มีกฎหลายอย่าง ลุงเองก็อย่าสร้างปัญหาล่ะ” เด็กสาวเห็นแฟนหนุ่มขับรถมาพอดีก็อารมณ์ดีขึ้นทันทีเลยพูดถึงกฎหอที่เธอจำได้ให้ชายตรงหน้าฟังก่อนจะชิงพูดอีกครั้ง
“งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะลุง ฝากบอกคุณผู้ดูแลให้ด้วยว่าหนูจะออกไปเที่ยวสองสามคืน ถ้ามีของมาส่งก็ฝากรับด้วยนะคะ บายค่ะ” เด็กสาวกล่าวทักทายอีกครั้งพอเป็นพิธีก่อนโบกมือลา แล้วรีบวิ่งไปหาแฟนหนุ่มที่รออยู่ด้านนอก
.
.
.
เมื่อเดินทางมาถึงโรงแรมที่จองไว้สำหรับการเที่ยวครั้งนี้ ปาณิศาเล่าเรื่องเศษเล็บที่หายไปให้แฟนหนุ่มฟัง เขาเป็นคนวิตกกังวลได้ง่ายก็ยิ่งไม่สบายใจไปใหญ่ เลยเสนอให้เด็กสาวย้ายมาอยู่ที่ห้องเขาจนกว่าจะเปิดเทอมและครั้งนี้เด็กสาวพยักหน้ารับยอมทำตามคำแนะนำเพราะเธอไม่อยากอยู่หอพักนั้นเพียงลำพัง
ตลอดเวลาที่ไปเที่ยวปาณิศาสังเกตความผิดปกติของเล็บมือเล็บเท้าอยู่เสมอแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว จบทริปแฟนหนุ่มก็มาส่งเธอไว้ที่ห้องเขา ก่อนจะไปมหาลัยฯ เพื่อเตรียมกิจกรรมรับน้องใหม่ในทันที ซึ่งเขาอาจไม่ได้มาหาเธออีกสักพัก เด็กสาวเข้าใจดีและยืนยันว่าดูแลตัวเองได้ แฟนหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็อุ่นใจเพราะเขาไม่อยากปล่อยให้เธออยู่ในหอพักแปลก ๆ ระหว่างที่เขาติดงาน
ตกเย็นวันนั้นขณะที่เด็กสาวกำลังแต่งตัว เธอเห็นสีชมพูที่เล็บเท้าถลอกไปเล็กน้อยจึงหาขวดน้ำยาทาเล็บในกระเป๋าแต่สงสัยเธอจะลืมหยิบมาเพราะวันนั้นหลังจากทาเสร็จก็รีบออกไปเที่ยวทันที เธอคงต้องกลับไปเอาที่หอพักสินะ ความคิดนั้นทำให้เธอไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
เด็กสาวจำใจเดินทางกลับหอพักตัวเองท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าวภายใต้ท้องฟ้าที่กำลังมืดลงพลางคิดว่าร้อนแบบนี้ ฝนตกอีกแน่เลย การกลับหอครั้งนี้เธอไม่ได้โทรบอกแฟนหนุ่มเพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำกิจกรรมของเขา และตอนนี้เธอก็ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว มือเล็กหยิบกุญแจไขเปิดประตูอย่างรีบร้อน ตอนนี้เธออยากอาบน้ำเต็มที
ทันทีที่สองขาก้าวเข้าห้อง เด็กสาวยกมือขึ้นถอดเสื้อผ้าที่เปียกเหงื่อจนเหนียวเหนอะหนะออกและตรงดิ่งไปอาบน้ำ พลางคิดว่าคืนนี้นอนที่นี่ก็คงไม่เสียหายอะไร ถึงแม้จะดูน่ากลัวไปบ้างแต่อาจเป็นเพราะเธอยังไม่ชินกับห้องใหม่ คงต้องใช้เวลาปรับตัว
ตกดึกคืนนั้นปาณิศารู้สึกเย็นปลายมือปลายเท้าอีกครั้ง เธอคิดว่าอุณหภูมิของแอร์คงเย็นเกินไปและเพราะความขี้เกียจจึงไม่ลุกไปปรับแอร์ ทว่ากลับหดมือหดเท้าเข้ามาในผ้าห่มแทน แต่เธอก็ยังรู้สึกเย็นอยู่ดีแถมรอบนี้เริ่มรู้สึกเปียกชื้นเพิ่มมาด้วย เด็กสาวไม่อาจทนไหวอีกต่อไปและตัดสินใจจะลุกไปปรับแอร์ จังหวะที่เธอเปิดผ้าห่มออกก็เห็นตัวอะไรบางอย่างกำลังแทะเล็มเล็บเท้าเธออยู่ มันคล้ายคลึงมนุษย์มาก...แต่ไม่ใช่
รูปร่างซูบผอม ราวกับมีเพียงผิวหนังแห้งกร้านสีน้ำตาลห่อหุ้มโครงกระดูกไว้เท่านั้น มือทั้งสองข้างของมันจับรวบนิ้วเท้าทั้งสองข้างของเธอไว้ ดวงตาสีเหลืองหม่นเบิกกว้างและมองตรงมายังเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าพลางแสยะยิ้มกว้างเป็นการเย้ยหยัน ก่อนจะก้มลงใช้ฟันแหลมคมคล้ายใบเลื่อยกัดแทะเล็บสีชมพูสวยต่อหน้าต่อตาเจ้าของ น้ำลายใสเหนียวเป็นยางไหลย้อยลงมาและชโลมไปทั่วทุกง่ามนิ้ว
ปาณิศาที่เพิ่งได้สติก็ดีดตัวหนีลงจากเตียงอย่างทุลักทุเลและตรงไปเปิดไฟ มือเล็กเอื้อมคว้ารีโมทแอร์ไว้ในกำมือ ก่อนจะเห็นร่างนั้นถอยกรูไปชิดมุมหน้าห้องน้ำ ด้วยความตกใจเธอจึงขว้างรีโมทแอร์ไปทางนั้นอย่างเต็มแรง ทว่าร่างนั้นกลับหายวับไปทำให้รีโมทแอร์กระแทกเข้ากับฝาผนังและแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
เด็กสาวมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากและไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปจึงตัดสินใจไปล้างหน้าเพื่อเรียกสติกลับมา ก่อนจะดูหน้าห้องน้ำอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นแล้ว เธออาจจะอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่นเลยทำให้ตาฝาดหรืออาจจะกังวลเรื่องเศษเล็บที่หายไปจนสร้างภาพหลอนขึ้นมาเองก็เป็นได้
เธอจึงพยายามข่มตานอนและรอให้พระอาทิตย์ขึ้นเพื่อจะกลับไปห้องของแฟนหนุ่ม อีกอย่างสัปดาห์หน้าจะมีกิจกรรมรับน้องใหม่ของทางมหาลัยฯ เธอไม่อยากให้มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับเธออีก ซึ่งตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่อยู่ห้องแฟนหนุ่ม เธอได้ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนคนทั่วไป ดูหนังหรือซีรีส์ในเวลาว่างระหว่างวันก็เปิดเพลงฟัง ซักเสื้อผ้าจนมีกลิ่นหอมฟุ้งและปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดห้อง ปิดท้ายด้วยการสั่งของอร่อย ๆ มากินหลังจากเสร็จงานพวกนั้นพลางคิดถึงวันกิจกรรมที่ใกล้จะมาถึง
และแล้วสัปดาห์กิจกรรมสำหรับต้อนรับนักศึกษาใหม่ของทางมหาวิทยาลัย XX ก็เริ่มต้นขึ้น ปาณิศาซึ่งเป็นน้องปีหนึ่งรู้ตัวว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ผมสีเขียวมะนาวของเธอ ทว่าเด็กสาวไม่สนใจคนเหล่านั้น เธอเห็นบางคนย้อมผมสีม่วง สีส้มหรือแม้แต่สีแดงก็ยังสามารถเข้าร่วมกิจกรรมได้ ซึ่งนั่นทำให้งานเต็มไปด้วยสีสันและความสนุกสนาน แต่ระหว่างที่เด็กสาวกำลังใช้ชีวิตท่ามกลางเสียงหัวเราะ เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนร่วมหอคนใหม่ที่เดินชนเธอวันนั้นกำลังพบเจอกับอะไรในตอนนี้
.
.
.
น้องเปรียวอย่าไปท้าทายระบบค่าาา T^T