เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
เด็กสาวคลานไปหาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียง ซึ่งเธอจำใจต้องลากร่างพวกนั้นติดไปด้วยเพราะไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถทำให้มันหลุดออกไปจากเธอได้ มือเล็กไม่สามารถยกขึ้นไปเอื้อมหยิบมือถือบนเตียงได้ ปาณิศาจึงใช้คางยึดเกี่ยวขอบเตียงและค่อย ๆ ขยับไปทีละน้อย ก่อนจะอ้าปากเล็กคาบโทรศัพท์ลงมาที่พื้นได้สำเร็จ เธอพยายามใช้อุ้งมือในการกดเบอร์ของแฟนหนุ่มพลางรู้สึกเสียใจที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เปิดโหมดสำหรับออกคำสั่งด้วยเสียงเอาไว้
แก๊บ ๆ แก๊บ ๆ แก๊บ ๆ กึด! กึด!
ร่างพวกนั้นรุมกัดแทะปลายเล็บของเด็กสาวจนกระทั่งเล็บส่วนเกินหมดไปจึงเริ่มกินเล็บที่ติดกับเนื้อนิ้วมือนิ้วเท้าแทน แรงฉีกกัดนั้นสร้างบาดแผลที่แสนเหวอะหวะ เลือดสดกระเด็นไปรอบข้างตามแรงกระชาก ขณะที่เลือดบางส่วนไหลหยดลงพื้น ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ปาณิศาดิ้นพล่านและส่งเสียงร้องครวญครางน้ำตาไหลพราก ทว่าเด็กสาวก็กัดฟันทนกดเบอร์โทรหาแฟนหนุ่มได้สำเร็จ
“จ๋าที่รัก ไปอยู่ห้องใหม่ได้ไม่ถึงวันก็คิดถึงเค้าแล้วล่ะสิ บอกแล้วว่าคืนนี้ให้มานอนกับเค้า” ปลายสายขานรับเสียงสดใส
“ท็อป! ฮึกก...ช่วยเค้าด้วย! ฮืออ...” เด็กสาวตะโกนร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เปรียวเป็นอะไร!” เด็กสาวไม่ทันได้ตอบกลับไปเพราะ จู่ ๆ ร่างสีน้ำตาลที่กัดกินปลายเล็บมือก็คลานมาอยู่ตรงหน้าเธอทำให้เด็กสาวเผลอสะบัดมือออกอย่างแรงด้วยความตกใจจนโทรศัพท์หลุดมือและกระเด็นไปกระแทกกับตู้เย็น
ทางด้านท็อปเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากแฟนสาวก็ขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์คันโปรดและบิดเร่งเครื่องไปยังหอพักพิสดารนั่นทันที
ตอนนี้ปาณิศารู้แล้วว่าโทรศัพท์ไม่น่าใช้งานได้อีกต่อไป จึงเริ่มตั้งสติและคิดหาวิธีหนีจากร่างสีน้ำตาลพวกนั้น มือเล็กหยิบคว้าทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวขว้างปาใส่ร่างพวกนั้น เธอใช้มือจิกดึงร่างพวกนั้นออกจากตัว สองขาเรียวก็ถีบจนเริ่มล้าทว่าไม่เป็นผล
เธอพบว่าทุกครั้งที่มีร่างสีน้ำตาลตัวหนึ่งหลุดไปได้ก็จะมีร่างสีน้ำตาลตัวใหม่มาแทนที่ เด็กสาวหยุดนิ่งครู่หนึ่งพลางหายใจเหนื่อยหอบ สายตาเหลือบไปเห็นตะไบเหล็กที่เธอใช้แต่งเล็บหล่นอยู่ตรงซอกเตียง เธอจึงแทรกแขนเล็กเข้าไปและหยิบมาทันที
เมื่อได้ตะไบเหล็กมาไว้ในกำมือ เธอง้างเตรียมแทงไปยังร่างสีน้ำตาลตัวหนึ่งที่อยู่ตรงเท้าขวาด้วยแรงทั้งหมดที่มีและมั่นใจว่าถ้าแทงโดนร่างนั้นจะต้องเจ็บปวดมากแน่...แต่เธอพลาด ตะไบเหล็กดันแฉลบไปแทงเข้าบนหลังเท้าของเธอ เลือดสดไหลออกจากแผลที่เกิดขึ้น เด็กสาวดิ้นพล่านอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ยอมเลิกรา เธอออกแรงจ้วงแทงเรื่อย ๆ หวังว่าจะแทงโดนร่างพวกนั้นสักครั้งสองครั้ง
“เปรียว!” เสียงเรียกจากแฟนหนุ่มดังขึ้นพร้อมประตูห้องที่ถูกเปิดออกกระแทกฝาผนังอย่างแรง ภาพเบื้องหน้าทำให้ท็อปเกือบหยุดหายใจ เขายืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่ตรงประตู
ร่างของเด็กสาวที่ดิ้นพล่านอยู่ข้างเตียงและถูกห้อมล้อมไปด้วยตัวอะไรบางอย่างสีน้ำตาลหลายสิบตัว ท็อปตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นจนเห็นว่าร่างพวกนั้นกำลังกัดกินนิ้วของเธออยู่
“ท็อปช่วยด้วย!” เด็กสาวเห็นแฟนหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ก็ร้องขอความช่วยเหลืออีกครั้ง
แฟนหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็เดินตรงไปหาเด็กสาวหมายจะคว้าตัวเธอให้ลุกขึ้น ทว่าร่างสีน้ำตาลพวกนั้นที่ทับเธอช่างหนักอึ้งจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้เลย เขาต้องออกแรงเยอะกว่านี้แต่เพิ่มแรงดึงเท่าไหร่ก็ไม่สามารถยกตัวเด็กสาวขึ้นมาได้เลย เขาคงต้องขอความช่วยเหลือ
เมื่อคิดได้แบบนั้นก็รีบวิ่งออกไปเคาะประตูเพื่อนร่วมหอ หวังเพียงให้ใครสักคนออกมาเปิดประตูจะได้พาไปช่วยเด็กสาว ทว่าความเป็นจริงที่ไม่มีประตูบานไหนเปิดออกเลยช่างทำให้รู้สึกสิ้นหวังเสียเหลือเกิน ไม่ว่าเขาจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเท่าไหร่ก็ไม่มีใครออกมาช่วยเลยแม้แต่คนเดียว จนเขาเริ่มคิดว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ห้องพักกันเลยรึไง บ้าที่สุด! หรือความจริงแล้วหอพักนี้ไม่มีใครอยู่ตั้งแต่แรก ณ เวลานี้ที่นี่มีเพียงเขา เด็กสาวและร่างสีน้ำตาลหลายสิบตัวพวกนั้น หอพักนี้มันประหลาด!
ท็อปวิ่งกลับเข้ามาในห้องพลางครุ่นคิดหาวิธีช่วยเด็กสาว ก่อนจะยกเก้าอี้ไม้ซึ่งเป็นอาวุธที่อยู่ใกล้มือทุบลงบนร่างสีน้ำตาลตรงเท้าของแฟนสาวสุดแรงจนเก้าอี้แตกออกเป็นเสี่ยง ทว่าทันทีที่ร่างสีน้ำตาลตัวนั้นโดนทุบมันกลับสลายกลายเป็นฝุ่นละอองสีดำก่อนจะมีร่างสีน้ำตาลตัวใหม่เข้ามาแทนที่ แฟนหนุ่มหยุดชะงักเพราะความงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ที่รัก! มันไม่หายไปเลยเค้าต้องทำยังไง” ท็อปตะโกนถามเด็กสาวเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำในตอนนี้คืออะไร
“ไม่รู้...ฮะ...ฮืออ...เค้าไม่รู้! ฮืออ...” เด็กสาวไม่สามารถให้คำตอบเขาได้ เธอพูดพลางหลับตาปี๋ส่ายหัวไปมา ตอนนี้จิตใจของเด็กสาวมีเพียงความหวาดกลัวเท่านั้น ท็อปเห็นแบบนั้นก็ตัดสินใจเดินฝ่าร่างสีน้ำตาลหลายสิบตัวไปหาเด็กสาวและยกมือจับใบหน้าของเธอให้มองตรงมาที่เขา ทั้งคู่ประสานสายตากัน
“ที่รักตั้งสติแล้วฟังเค้า” น้ำเสียงหนักแน่นจากแฟนหนุ่มทำให้เด็กสาวเริ่มสงบลง
“...ฮึกก...ฮะ...ฮึก...” เด็กสาวที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาพยายามมีสติตามคำแนะนำของแฟนหนุ่ม เธอมองตรงไปที่เขาและพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“สิ่งที่ทำแล้วจัดการมันไม่ได้เราจะไม่ทำซ้ำ เพราะงั้นที่รักทำอะไรไปบ้างแล้วบอกเค้ามา” ท็อปต้องการข้อมูลอะไรก็ได้จากเด็กสาว ตอนนี้เขาเองก็หวาดกลัวมากแต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยเปรียวไว้ให้ได้ เด็กสาวพยักหน้าเข้าใจและตอบทุกสิ่งที่เธอจำได้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“...แทง...ฮึกก...ไม่ได้ผล...ฮะ...ฮืออ...ปัดถีบเตะ...ฮืออ...ก็ไม่ได้ผล...ฮึกก...” ท็อปพยักหน้าพลางคิดตาม ก่อนจะพูดสิ่งที่เขาเพิ่งสังเกตได้
“โอเค เมื่อกี้เค้าใช้เก้าอี้ทุบก็ไม่ได้ผล...แต่จะว่าไปตั้งแต่เค้าเข้ามาในห้องนี้ พวกมันยังไม่ทำอะไรเค้าเลยนะ”
“จะ...จริงด้วย...ฮะ...ฮึกก” สิ้นเสียงปาณิศา ทั้งคู่ก็หันไปมองสิ่งที่ร่างสีน้ำตาลพวกนั้นต้องการ พวกมันอยากได้ ‘เล็บ’ สินะ ถ้ามันต้องการแค่นั้นก็ให้มันไป เอาไปให้หมดทั้งเล็บมือเล็บเท้า
“...ทะ...ท็อป...ดึงเล็บออก...ฮะ...ฮึกก...” มือเล็กถูกยกขึ้นแตะแขนแฟนหนุ่ม ขณะเดียวกันท็อปก็หันมองหน้าเด็กสาวราวกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“เค้าทำไม่ได้หรอกที่รัก” เขาตอบกลับไม่เต็มเสียงพร้อมส่ายหน้ารัว ๆ ก่อนจะหลบตา
“...ท็อป...ฮะ...ฮืออ...ดึงเล็บออก...ฮะ...ฮึกก...เถอะนะ” เด็กสาวอ้อนวอนพลางออกแรงบีบท่อนแขนของคนตรงหน้า ภายในใจคิดว่าตอนนี้ร่างกายเธอเจ็บมามากแล้ว หากการดึงเล็บทั้งหมดให้พวกมันจะทำให้เธอหลุดพ้นออกจากที่นี่ได้...เธอยอม เจ็บอีกหน่อยคงไม่เป็นไร ทว่าสิ้นเสียงอ้อนวอนของเธอแล้วแต่แฟนหนุ่มกลับยังนิ่งเฉย เขานั่งเงียบและกำลังใช้ความคิด
“ท็อปดึงเล็บออก!” ปาณิศาจึงตะโกนสั่งแฟนหนุ่ม ทว่าเขาส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่อยากทำตามคำขอนั้นเลยเพราะรู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้นเด็กสาวต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ
“ใจเย็น ๆ สิเปรียว! ขอหาทางอื่นก่อนได้มั้ย” เขาตอบกลับไปตามที่คิดด้วยน้ำเสียงดุดันเพื่อข่มให้เด็กสาวมีสติเข้าไว้ เขาอยากหาทางอื่นที่ไม่ทำให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้ ถึงแม้ในใจก็เห็นด้วยว่าสิ่งที่เด็กสาวพูดมาอาจจะเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอรอด
“...ฮึกก...ทางไหนล่ะท็อป...ฮือ...ทางไหน...” เสียงสะอื้นของเด็กสาวดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความรู้สึกมืดมน สับสน ตอนนี้ทั้งคู่ไร้ซึ่งทางออก ท็อปพยายามคิดหาวิธีช่วยพลางมองร่างสีน้ำตาลพวกนั้นกัดกินเล็บของเด็กสาว จนกระทั่งใบหน้าของชายคนหนึ่งที่อ้างตัวว่าเป็นผู้ดูแลหอแวบเข้ามาในความคิด
“จริงสิ! ผู้ดูแลนั่นไง ที่รักโทรหาเค้าได้ก็ต้องโทรหามันได้ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยังไงก็ต้องมาช่วย” แฟนหนุ่มพูดเสียงดังเพราะตอนนี้เขารู้สึกมีหวังอีกครั้ง
“ฮึกก...ไม่มี...ฮะ...ฮืออ...ไม่มีเบอร์” ท็อปเผลอยกมือขึ้นกุมขมับพลางจิ๊ปากด้วยความหัวเสียและตัดสินใจโทรหาตำรวจ
“โถ่เปรียว! ไม่มีเบอร์คนสำคัญอย่างผู้ดูแลหอได้ยังไงกัน งั้นตอนนี้ต้องโทรหาตำรวจกับรถพยาบาล” เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ติดต่อ
“ฮืออ...ตำรวจที่ไหนจะเชื่อ...ฮะ...ฮืออ...ว่าตอนนี้เราเจออะไรกันอยู่...ฮึก...ฮืออ...” เด็กสาวสะอื้นหนักกว่าเก่า สติที่เธอได้กลับมาก่อนหน้านี้เริ่มเตลิดอีกครั้ง
“เค้าไม่ได้ขอให้ตำรวจหรือคนพวกนั้นเชื่ออะไรเราเลย เค้าขอแค่มีใครก็ได้มาช่วยเค้าพาที่รักออกไปจากที่นี่ เค้าเรียกรถพยาบาลมาด้วยเพราะตอนนี้ที่รักบาดเจ็บอยู่ ที่รักเข้าใจใช่มั้ย” เขาอธิบายให้เด็กสาวฟังและหวังว่าเธอจะใจเย็นลง ทว่าเมื่อท็อปกดปุ่มโทรออก ร่างสีน้ำตาลตัวหนึ่งก็พุ่งตรงมากระแทกเขาจนโทรศัพท์หลุดมือไป ท็อปรีบคลานไปเก็บแต่หลอดไฟในห้องดันร่วงหล่นลงมาทับโทรศัพท์จนแตกละเอียดไปต่อหน้าต่อตา
“ฮึกก...พวกมันไม่ให้ใคร...ฮืออ...มาช่วยเราหรอก...ฮะ...ฮืออ...เราต้องออกไปจากที่นี่...ฮึกก...ด้วยตัวเอง” เด็กสาวพูดขึ้นท่ามกลางความมืด
“ทะ...ท็อป...ฮืออ...เชื่อเปรียวนะ...ฮึกก...ดึงเล็บออก” ปาณิศายังคงย้ำทางออกเดิมให้แฟนหนุ่มฟังและครั้งนี้เห็นทีเขาคงต้องทำตามคำขอนั้นแล้ว
.
.
.
ขอให้ทั้งคู่ผ่านเรื่องราวในค่ำคืนนี้ไปได้ด้วยดี...