เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ด เธอเป็นพนักงานขายผลิตภัณฑ์น้ำหอมของบริษัทแห่งหนึ่งและเมื่อไม่นานมานี้ทางบริษัทได้มีโอกาสเปิดสาขาใหม่ในห้างสรรพสินค้า ซึ่งเธอได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในทีมงานโดยมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลการขายและงานบริการ การปรับเปลี่ยนตำแหน่งครั้งนี้ทำให้เธอได้เงินเดือนและสวัสดิการที่ดีขึ้น ทว่าพรรณนาไม่ค่อยพอใจในการถูกโยกย้ายให้ไปทำงานที่ห้างดังกล่าวเพราะห้างนั้นค่อนข้างไกลจากห้องพักเดิมของเธอ นั่นหมายความว่าหลังจากนี้เธอจำเป็นต้องย้ายที่พักด้วย
“ยินดีด้วยนะคะพี่นา ถูกเลือกให้ไปทำงานที่สาขาใหม่แถมอยู่ในห้างด้วยอ่ะ หนูอิจฉาพี่จัง” เสียงกล่าวยินดีจากรุ่นน้องในที่ทำงานก็ดังมาแต่ไกลหลังจบประชุมเรื่องการปรับโครงสร้างบุคลากรในช่วงเช้าเสร็จเรียบร้อย สาววัยทำงานหันมองเสียงนั้นพร้อมกล่าวขอบคุณ
“ขอบใจจ้าแต่พี่ไม่ได้ดีใจอะไรขนาดนั้น ห้าง AA อยู่ไกลจากห้องเช่าพี่มากเลย สงสัยคงต้องย้ายห้องใหม่”
“จะว่าไปก็ไกลจริง ๆ ค่ะ แต่พี่ได้เงินเดือนเยอะขึ้นนะ แถมสวัสดิการก็ดีกว่าแต่ก่อนด้วย ถือซะว่าตอนนี้พี่มาถึงจุดเปลี่ยนชีวิตแล้วค่ะ ที่ทำงานใหม่ ห้องเช่าใหม่ ดีไม่ดีพี่อาจจะได้แฟนใหม่สักคน ใครจะไปรู้” รุ่นน้องยังคงแสดงความยินดีและโน้มน้าวให้สาววัยทำงานรุ่นพี่คิดเรื่องการย้ายงานในมุมมองใหม่...แต่เรื่องแฟนไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกันนะ
“เรื่องแฟนไว้ค่อยคิดทีหลังดีกว่า ตอนนี้ต้องคิดเรื่องย้ายห้องก่อน เย็นนี้พี่คงต้องไปตระเวนหาห้องเช่าดูก่อน ขอยกเลิกนัดเย็นนี้ไปก่อนนะ ไว้พี่ว่างวันไหนค่อยนัดใหม่อีกที” สาววัยทำงานส่ายหัวให้กับความคิดเรื่องแฟนใหม่ที่รุ่นน้องพูดขึ้น ก่อนจะขอปฏิเสธนัดเที่ยวในเย็นวันนี้เพื่อไปทำธุระส่วนตัวที่สำคัญกว่า
“ไม่เป็นไรเลยค่าาา ว่าแต่พี่อยากได้ห้องเช่าแถวไหนคะ เผื่อคนที่หนูรู้จักเค้าจะช่วยหาให้ได้” รุ่นน้องกล่าวน้ำเสียงจริงจัง พลางยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมติดต่อหาคนรู้จักที่พูดถึง
“ก็ให้ใกล้ห้างที่สุดอ่ะ หรือแถวสวนสาฯ ก็ได้นะ เผื่อช่วงไหนว่างพี่จะได้ไปเดินออกกำลังกายบ้าง” เธอกล่าวตอบรุ่นน้องไปตามที่ใจคิดพลางใช้สองมือหยิบขวดน้ำหอมที่วางอยู่บนชั้นสำหรับวางขายขึ้นทำความสะอาดอย่างเบามือ เธอไม่อยากให้ลูกค้าที่เข้ามาเลือกชมผลิตภัณฑ์ต้องเห็นไรฝุ่นที่เกาะอยู่บนขวด ขณะเดียวกันรุ่นน้องก็กดโทรศัพท์ยุกยิก ก่อนจะยกแนบหู
“สวัสดีจ้ะแม่นาง แกว่างคุยมั้ยเนี่ย” เสียงรุ่นน้องทักทายปลายสาย การพูดคุยดูสนิทสนมกันมาก สงสัยอีกฝ่ายคงเป็นเพื่อนสนิท
“...”
“ไม่ว่างเหรอ เออดีจะได้รีบคุย ฉันจะถามแกว่าแถวห้าง AA มีห้องว่างบ้างมั้ยจ้ะ” สาววัยทำงานไม่รู้ว่าปลายสายตอบอะไรกลับมา เธอรู้เพียงว่ารุ่นน้องของเธอกล่าวตัดบทอีกฝ่าย ก่อนจะถามเรื่องที่ตนอยากรู้
“...”
“งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง...อ๋อ แต่แถวสวนสาฯ น่าจะมีห้องว่างใช่มั้ย” ตอนนั้นเองที่พนักงานรุ่นน้องหันมาพยักเพยิด พลางขยิบตาและทำปากมุบมิบใส่เธอเหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง
“...”
“โอเค ๆ ไม่ใช่ฉันจ้า พี่ที่ทำงานเค้าจะย้ายไปอยู่แถวนั้นเลยโทรถามแกดู สรุปมีแถวสวนสาฯ นะ” จากประโยคนี้ที่ได้ยิน สาววัยทำงานจึงสรุปเอาเองว่าแถวห้างคงไม่มีห้องพักแล้วแต่แถวสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ ๆ น่าจะมี พลางคิดปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยห้องพักแถวนั้นก็ยังใกล้กว่าห้องปัจจุบันที่เธออาศัยอยู่
“...”
“อ๋อ ได้ ๆ เดี๋ยวฉันบอกพี่เค้าให้ ขอบใจมากน้าา” รุ่นน้องโบกไม้โบกมืออำลาราวกับคนในสายอยู่ตรงหน้า ทว่ามือเล็กนั้นกลับหยุดชะงักกะทันหัน ตามมาด้วยท่าทีระริกระรี้และการพูดจาด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยกว่าปกติ สาววัยทำงานอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าจึงหยุดมือและมองไปยังรุ่นน้อง
“...”
“รายการอะไรนะ...อ๋อออ รายการนั้นฉันดูจบไปแล้วจ้าา แกชอบใครมากที่สุด หูยย คนนั้นก็แซ่บ แต่ฉันชอบคนใส่แว่นมากกว่าหล่อวัวตายความล้มมาก อร๊ายย แบบว่าฮอตเนิร์ดไงแก” ก่อนจะต้องแอบยกยิ้มเมื่อได้ยินเรื่องที่แทรกเข้ามาในการสนทนาระหว่างพนักงานบริษัทที่บอกว่าจะรีบคุยให้เสร็จและเพื่อนสาวคนสนิทที่บอกว่าไม่ว่างคุย พลางคิดว่าสมแล้วที่ได้เป็นเพื่อนกัน
“...”
“เออ ๆ วางสายละ ฉันก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน บายจ้า...ตามนั้นเลยค่ะพี่นา ตอนนี้ห้องพักแถวห้างไม่มีห้องว่างเลยค่ะ เพื่อนหนูได้ยินมาคร่าว ๆ ว่าแถวสวนสาฯ น่าจะมีห้องว่างอยู่ค่ะ แต่พี่นาต้องไปถามเบอร์จากคนแถวนั้นเองนะ มันไม่มีเบอร์ค่ะ” ทันทีที่กดวางสายก็หันมาบอกข้อมูลกับรุ่นพี่ทันที สาววัยทำงานพยักหน้ารับรู้
“ได้จ้ะ ขอบใจมากนะ” หลังจากคุยเรื่องห้องจบแล้ว พนักงานขายทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เพราะถ้าหากหัวหน้าบังเอิญมาเห็นว่าพวกเธอยืนคุยกันจนไม่เป็นอันทำงาน อาจทำให้พวกเธอถูกตำหนิเอาได้
สาววัยยี่สิบเจ็ดยังคงทำหน้าที่ของพนักงานขายได้อย่างคล่องแคล่วเหมือน เธอยกมือดักกวักมือเรียกลูกค้าทุกคนที่มีท่าทีสนใจอยากเข้ามาชมสินค้าในร้าน พร้อมอธิบายรายละเอียดของผลิตภัณฑ์แต่ละชิ้น โดยไม่ลืมที่จะเสนอขายสินค้าที่มีราคาแพงพร้อมส่วนลดสุดพิเศษตามนโยบายของทางบริษัทเป็นอย่างแรก
อีกทั้งยังอธิบายส่วนผสมของกลิ่นน้ำหอมตามความชอบของลูกค้าและแนะนำกลิ่นที่เหมาะสมในแต่ละสถานการณ์ เช่น วันที่มีนัดเดทกับคนสำคัญและแต่งตัวตามชอบมักเหมาะกับกลิ่นหอมหวานสบาย ๆ แต่วันที่มีประชุมงานกับลูกค้าต้องแต่งกายดูดีมีระดับอาจเหมาะกับกลิ่นหอมสะอาดมากกว่า เป็นต้น
และเพราะการบริการที่น่าประทับใจขนาดนี้ไม่แปลกเลยที่เธอจะถูกเลือกให้ไปอยู่ประจำสาขาใหม่ เย็นวันนั้นหลังเลิกงาน เธอโบกมืออำลาเพื่อนร่วมแผนกเพื่อขอตัวกลับ ทว่าเธอไม่ได้เดินทางกลับบ้านเหมือนทุกวันเพราะตอนนี้เธอนั่งรถโดยสารประจำทางมาลงป้ายสวนสาธารณะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
สาววัยทำงานสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวไว้ในกระโปรงทรงเอแสนรัดรูป ด้านนอกสวมสูทสีดำที่มีการปักลายสัญลักษณ์บริษัทบนกระเป๋าตรงอกซ้ายตามระเบียบ ถุงน่องสีเนื้อเนียนแนบติดเนื้อหนังช่างเข้ากันได้ดีกับรองเท้าส้นสูงสีดำแวววาว หน้าตางดงามถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากอนามัยที่บดบังเกือบครึ่งใบหน้า เผยให้เห็นเพียงดวงตากลมโตที่ถูกแต่งแต้มสีสันมาพอเหมาะ
ขณะนั้นหอนาฬิกาประจำสวนสาธารณะก็ส่งเสียงดังพร้อมเข็มบนหน้าปัดบ่งบอกเวลาสิบแปดนาฬิกาหรือหกโมงเย็น สาววัยทำงานเห็นตัวเลขนั้นก็เร่งฝีเท้าเดินหาใครสักคนที่สามารถช่วยเธอได้และสอบถามเรื่องหอพักกับผู้คนแถวนั้นอยู่นาน ทว่าไม่ได้ความคืบหน้าอะไรเลย
เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาเดินไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว หากเธอยังอยู่ต่อเกรงว่าจะเดินทางกลับห้องลำบากจึงยอมตัดใจ จังหวะนั้นเองที่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ริมสระน้ำ สาววัยทำงานตัดสินใจเดินตรงไปหาชายคนนั้นพลางกำชับกับตัวเองว่าจะถามเขาเป็นคนสุดท้าย
“ขอโทษนะคะ พอดีหนูได้ยินมาว่าแถวนี้มีห้องเช่าว่างอยู่ ไม่แน่ใจว่าคุณลุงพอจะรู้เรื่องนี้บ้างมั้ยคะ” เมื่อเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นก็พบว่าชายคนนั้นค่อนข้างมีอายุแล้ว เธอจึงเอ่ยทักเขาด้วยความสุภาพ
“ห้องเช่าเหรอหนู” เขาหันมองเธอและพูดทวนสิ่งที่ได้ยิน
“ค่ะ รุ่นน้องหนูบอกว่าแถวสวนสาธารณะมีห้องว่างอยู่แต่หนูถามคนแถวนี้แล้ว ไม่มีใครรู้เลยค่ะ ลุงพอจะรู้บ้างมั้ยคะ” สาววัยทำงานพูดย้ำอีกครั้งให้ชายแก่ตรงหน้าเข้าใจ ทว่าตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกหมดหวังแล้วจริง ๆ
“ลุงไม่แน่ใจว่าหนูหมายถึงห้องเช่าที่เดียวกันมั้ย” ชายแก่ตอบกลับพลางปิดหน้าสมุดในมือ
“ยังไงนะคะ” จากประโยคนั้นทำให้สาววัยทำงานเผลอตอบออกไปแบบไม่ทันคิด เธอสับสนเล็กน้อยกับคำพูดของเขา
“ลุงเป็นผู้ดูแลหอพักแห่งหนึ่งแถวนี้น่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช่ห้องเช่าที่หนูตามหาอยู่รึเปล่านะ” คราวนี้ชายแก่อธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ แต่คำพูดนั้นทำให้สาววัยทำงานเริ่มมีหวัง
“หอพักไหนก็ได้ หนูขอแค่มีห้องว่างก็พอค่ะ” เธอตอบกลับไปทันทีด้วยความดีใจ
“ถ้าหนูสะดวก สนใจไปดูห้องว่างที่หอพักกับลุงเลยมั้ย” พูดจบชายแก่ก็ลุกขึ้นจากม้านั่งอย่างระมัดระวัง สองมือเหี่ยวย่นของเขาจับพนักพิงเพื่อยึดเหนี่ยวไม่ให้ตัวเองล้ม จิตใจที่รักในงานบริการทำให้สาววัยทำงานไม่รอช้าที่จะเข้าไปช่วยจับแขนชายแก่และเดินประคองตัวเขาในทันที
“ตอนนี้เลยเหรอคะแต่หนูต้องรีบกลับแล้วค่ะ หนูขอเบอร์ติดต่อคุณลุงไว้ได้มั้ยคะ” เธอตอบปฏิเสธคำชวนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถ้าเธอไปกับชายแก่ตอนนี้ เธอต้องกลับห้องไม่ทันแน่จึงคิดว่าขอเบอร์ไว้ติดต่อในภายหลังดีกว่า
“โทษทีนะหนู ลุงจำเบอร์ตัวเองไม่ได้แล้วแถมยังลืมหยิบโทรศัพท์ติดมาด้วย” ชายแก่ตอบพลางส่ายหัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มเข้าสู่วัยชรามากขึ้นเรื่อย ๆ จากอาการขี้หลงขี้ลืม
“แล้วพรุ่งนี้หนูจะติดต่อคุณลุงยังไงล่ะคะ” คำตอบจากชายแก่ตรงหน้าทำเอาสาววัยทำงานเหวอไปเล็กน้อยพลางคิดว่าการที่คนแก่จำเบอร์ตัวเองไม่ได้อาจจะไม่แปลกสักเท่าไหร่ แต่ปัจจุบันนี้การเดินทางไปไหนมาไหนแล้วไม่พกโทรศัพท์ติดตัวนี่สิที่แปลกแถมยังอันตรายมากอีกด้วย ถ้าชายแก่เกิดอุบัติเหตุหรือมีเรื่องฉุกเฉินจะทำยังไงกันล่ะเนี่ย
“หนูมารอเจอลุงที่นี่เวลาเดิมก็ได้ ลุงมาที่นี่ทุกวัน”
“เอาแบบนั้นเหรอคะ...ก็ได้ค่ะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” เธอตอบตกลงไปตามสถานการณ์ก่อนก้มหัวเล็กน้อยเชิงบอกลา ภายในใจเริ่มตั้งข้อสงสัยว่าการที่เธอจะต้องมาเจอลุงแปลกหน้าในวันพรุ่งนี้ ที่นี่ เวลาเดิมนั้นเป็นเรื่องที่เธอควรทำรึเปล่า
.
.
.
เดินทางกันมาครึ่งทางแล้วนะคะ...ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ^^