เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
“ช่วยด้วย!...อึกก...ช่วยด้วย!”
เด็กผู้ชายตัวน้อยมีอาการกล้ามเนื้อขาเกร็งอย่างรุนแรงทำให้ไม่สามารถว่ายน้ำไปถึงฝั่งได้ เขาทำได้แค่ตะเกียกตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำเพื่อรอเวลา ก่อนจะเห็นเพื่อนสนิทยืนอยู่ไม่ไกล เขาร้องตะโกนเสียงดังเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่าเพื่อนคนนั้นกลับไม่มาช่วยเขาและยืนมองเขาค่อย ๆ จมน้ำไป
“ทำไมมึงไม่มาช่วยกู!”
เฮือก!
เด็กหนุ่มวัยยี่สิบสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกและสัมผัสได้ว่าตอนนี้เตียงนอนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ออกมาจากร่างกายเขา ก่อนจะยกมือหนาขึ้นเสยผมที่หล่นลงปิดใบหน้าและเช็ดปาดเหงื่อเม็ดใหญ่บริเวณขมับ แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง หมุนคอและหัวไหล่เล็กน้อยก่อนจะก้าวขาลงจากเตียง
เขาเป็นหนุ่มผิวแทน รูปร่างดีมีกล้ามเนื้อพอประมาณ กรอบหน้าชัดเจนเห็นสันกราม ตั้งแต่ใบหูลามมาถึงติ่งหูมีการเจาะรูทั้งสองข้างรวมกันแล้วหลายสิบรู นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดุดันเมื่อมองรวมกับคิ้วหนาและริมฝีปากสีคล้ำตามพันธุกรรมยิ่งทำให้ดูน่าเกรงขามขึ้นทวีคูณ มือหนาดึงกางเกงนอนขาสั้นที่ร่นลงไปด้านล่างจนหมิ่นเหม่ให้กลับขึ้นมาอยู่ที่เดิม
สองขายาวก้าวเพียงไม่กี่ครั้งก็มายืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้าเป็นที่เรียบร้อย เขาเปิดก๊อกจนสุดวาล์วก่อนจะใช้อุ้งมือรับน้ำมาลูบหน้าลูบตาให้ตื่นเต็มที่พลางนึกถึงฝันเมื่อครู่ เขาฝันแบบนี้มาหลายปีแล้วและความฝันนั้นมันชัดเจนขึ้นในทุก ๆ ปี ราวกับว่าเขาย้อนเวลาไปยืนอยู่เหตุการณ์นั้นอีกครั้ง...ทว่ามันก็เป็นแค่ฝัน
“เมื่อไหร่จะลืมเรื่องนั้นไปสักทีวะ” เขาสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะถอดกางเกงนอนที่สวมอยู่และเดินไปอาบน้ำให้ร่างกายหายร้อนรุ่ม
เด็กหนุ่มใช้ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบเอวหลังอาบน้ำเสร็จ เขานั่งลงตรงปลายเตียงและหันมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังระบุเวลาบนหน้าจอดิจิทอลเที่ยงคืนห้าสิบห้านาที เมื่อรับรู้ว่าเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงตอนเช้า เขาจึงเอนตัวลงบนเตียงปล่อยให้น้ำจากร่างกายหยดซึมลงบนผ้าปูที่นอนและหมอนที่หนุนอยู่ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงหัวเตียง พร้อมเสียบหูฟัง กดเข้าแอปพลิเคชันเลือกเพลงที่ชอบและเปิดฟังจนเคลิ้มหลับไป
ตึง!! ตึง!! ตึง!!
“ตื่นได้แล้วโว้ยยยยย” เสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้นหน้าห้องของเด็กหนุ่มพร้อมกับเสียงเคาะประตูดังสนั่น ทว่าระดับเสียงแค่นั้นไม่สามารถทำให้คนที่เปิดเพลงเสียงดังอัดใส่หูและนอนอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นมาได้
“กูว่ามันนอนใส่หูฟังอีกแน่เลย มึงไม่ต้องเคาะประตูละ ไขกุญแจเข้าไปเลย ตะโกนปลุกมันจนเพื่อนข้างห้องตื่นแทนแล้ว” ตามด้วยเสียงทุ้มของใครอีกคนที่พูดเสนอให้ไขกุญแจเข้าไปเลยพลางยกมือกุมขมับพลางคิดว่าสวรรค์ช่างแกล้งกันได้ลงคอ ทำไมต้องให้เขามีเพื่อนสนิทเป็นไอ้หนุ่มสองคนนี้ด้วย
คนหนึ่งก็โลกส่วนตัวสูงปรี๊ดเฉียดฟ้า แถมยังชอบทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่ฝีปากคมยิ่งกว่ากรรไกร ส่วนอีกคนแตกต่างกันสุดขั้วเพราะชอบไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นแถมพูดอะไรไม่คิด เสียงดังเอะอะโวยวายเก่งที่หนึ่ง...คิดแล้วปวดหัว
“เอานี่กุญแจ มึงไขเองเลย” คนตัวเล็กยื่นกุญแจสำรองห้องพักตรงหน้าให้อีกฝ่ายพลางก้มหน้าก้มตาไม่ยอมไขกุญแจเปิดประตูจนคนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด
“อะไรของมึงเนี่ยก็แค่ไขกุญแจเข้าไปมันจะอะไรนักหนาเออ ๆ เดี๋ยวกูไขเอง...กว่าจะได้เข้าห้อง” ถึงปากจะบ่นที่คนตัวเล็กอิดออดไม่ยอมเปิดประตูแต่สุดท้ายตัวเองก็ยอมใจอ่อน ก่อนจะลงมือไขประตูเอง เมื่อประตูเปิดออกคนตัวเล็กก็วิ่งตรงดิ่งไปหาเจ้าของห้องที่นอนแผ่อยู่บนเตียงและกระโดดใส่ทันที
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้หมี่” เด็กหนุ่มพูดขึ้นขณะหลับตาหลังจากโดนกระโดดทับอย่างเต็มแรง
“หึ้ย! รู้ได้ไงว่ากูเป็นคนกระโดดทับมึง มีตาที่สามป่ะเนี่ย” คนตัวเล็กตกใจจนต้องรีบคลานลงจากตัวอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเลและเกือบตกเตียง
“ไอ้อินไม่ได้ปัญญาอ่อนเหมือนมึงนะ มีแต่มึงเนี่ยแหละที่ทำตัวเป็นเด็กมากระโดดทับคนอื่น” เด็กหนุ่มตอบเสียงนิ่งพลางถอดหูฟังออกจากตัว ขณะมองเพื่อนตัวเล็กที่เกือบจะตกเตียงตอนคลานลงจากตัวเขาแต่โชคดีที่ได้เพื่อนอีกคนช่วยจับไว้ทัน
“เกือบตกเตียงแล้วมั้ยมึง นั่งให้มันดี ๆ” เสียงทุ้มของอินเวลาดุยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่เลยทำให้คนตัวเล็กร่างหดลงเหลือไม่ถึงสองนิ้วและทำได้แค่นั่งนิ่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวบนเตียงนอน ก่อนที่อินจะหันมาดุเพื่อนอีกคนที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวนอนแผ่อยู่กลางเตียง
“ส่วนมึงอ่ะรีบไปแต่งตัว อาจารย์นัดคัดตัวตอนสิบโมง”
“กูไม่ไป” เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งปั้นหน้านิ่งพร้อมกล่าวปฏิเสธ
“ทำไมวะ”
“...”
“ถ้ามึงไม่ไปคัดตัวนักกีฬาก็เป็นนักเรียนทุนต่อไม่ได้นะ” อินพูดด้วยเหตุผล
“กูไม่ได้อยากเป็นนักเรียนทุนตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อวานกูไปยื่นเรื่องขอถอนตัวออกจากการเป็นนักเรียนทุนด้านกีฬาแล้วด้วย”
“เอ้า! ถอนตัวทำไมอ่ะ ได้ยินมาว่าพวกมึงเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่เก่งมากเลยนี่ เสียดายที่ปีก่อนกูไม่ได้ไปดูพวกมึงคัดตัว ปีนี้เลยกะว่าจะไปส่งเสียงเชียร์พวกมึงซะหน่อย เอ้อ! อีกอย่างถ้ามึงไม่ได้เป็นนักเรียนทุน มึงก็อยู่หอในต่อไม่ได้แล้วน่ะสิ” เสียงหมี่แทรกขึ้นมากลางบทสนทนาและทำให้เพื่อนร่างยักษ์ทั้งสองคนเงียบไป โดยที่หมี่ไม่รู้เลยว่าความจริงแล้วประเด็นหลักของเรื่องที่คุยเมื่อครู่ไม่ได้หมายถึงหอพักเลย
“กูรวย กูอยู่หอนอกได้”
“จ้าา กูล่ะอิจฉาพ่อคนรวยล้นฟ้า” เพื่อนตัวเล็กนั่งฉีกยิ้มกว้างหลังจากแซวเจ้าของห้อง
“งั้นกูไปก่อนละกัน” อินที่เห็นว่าเพื่อนสนิทยืนกรานว่าจะไม่กลับเข้าวงการอีกก็ขอตัวกลับเพราะเขาต้องรีบไปคัดตัวให้ทันเวลา เขามีเป้าหมายของตัวเองและยังคงมุ่งมั่นที่จะเดินตามเส้นทางนั้น
“กูไปด้วย! เดี๋ยวมึงไม่ได้ยินเสียงเชียร์จากกูแล้วจะไม่มีแรงว่ายน้ำ” สิ้นเสียงหมี่ เพื่อนทั้งสองคนก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาให้กับความไร้สาระของเพื่อนตัวเล็ก
“อะไรของพวกมึงเนี่ย! มีกูเป็นเพื่อนชีวิตมีสีสันจะตาย” คนตัวเล็กที่เห็นการกระทำของเพื่อนสนิททั้งสองก็โวยวายออกมา ก่อนจะโบกมือลาเจ้าของห้องและเดินออกไปพร้อมกับอิน
เด็กหนุ่มนอนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง ปลดผ้าขนหนูทิ้งลงพื้นและเดินไปแต่งตัวพลางคิดถึงคำพูดของเพื่อนตัวเล็กเรื่องหอพักจะว่าไปแล้วเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย
หอพักของทางมหาวิทยาลัยมีไว้สำหรับนักศึกษาใหม่และนักเรียนทุน เขาได้เข้าเรียนที่นี่เพราะทุนนักกีฬาที่ได้มาตอนเรียนจบมัธยม ทว่าการที่เขาไปยื่นเรื่องขอถอนตัวออกจากการเป็นนักกีฬาก็หมายความว่าเขาจะไม่ได้เป็นนักเรียนทุนอีกต่อไปและไม่สามารถพักหอในได้อีก
“งั้นเปิดเทอมนี้คงต้องไปอยู่หอนอกแล้วสินะ” พูดจบ เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจว่าวันนี้เขาจะไปหาห้องเช่าแถวหลังมหาลัยฯ ดูก่อนเพราะอยู่ใกล้มากที่สุด
เขาเป็นเด็กหนุ่มรักสันโดษ ไม่พูดจาสุงสิงกับคนไม่สนิท ก่อนหน้านี้ชีวิตเขาก็มีแค่พ่อแม่ที่ตอนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศและเพื่อนสนิทอย่างอินที่เติบโตมาด้วยกันเท่านั้น จนกระทั่งได้มีเพื่อนสนิทเพิ่มมาอีกสองคนเป็นเพื่อนที่ได้จากชีวิตมัธยมหนึ่งคนและชีวิตในรั้วมหาลัยฯ หนึ่งคน
เขาใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความเรียบง่าย มีเพลงที่ชอบแค่ไม่กี่เพลงและมักจะเปิดเพลงพวกนั้นฟังวนไปมาหลายชั่วโมง ชอบกินข้าวเมนูเดิมจากร้านเดิม บางครั้งก็สั่งเมนูตามเพื่อนสนิทอีกสองคนเพราะขี้เกียจคิดว่าตัวเองจะต้องสั่งอะไรกิน
เขาเข้าร่วมงานสังสรรค์บ้างตามโอกาสแต่ทุกงานต้องมีอินไปด้วยเพราะอินคือหนึ่งในไม่กี่คนที่เขาไว้ใจ ทั้งคู่สนิทกันมากจนเกือบจะเป็นครอบครัวเดียวกันและมีการตกลงกันว่าระหว่างทั้งสองคนจะไม่มีเรื่องปิดบังกัน
ดังนั้นเรื่องการหาห้องเช่าในวันนี้ก็เช่นกัน เมื่ออาบน้ำและเตรียมตัวพร้อมที่จะออกไปข้างนอกเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็พิมพ์ข้อความส่งไปให้อินรับรู้ว่าเขาจะไปทำอะไร ที่ไหนโดยไม่ลืมที่จะปิดท้ายว่าถ้าเขาหาห้องใหม่ได้เมื่อไหร่จะพิมพ์บอกไปอีกที กดส่งข้อความเพียงไม่กี่วินาทีก็ได้รับข้อความตอบกลับมาว่า ‘โอเค’
.
.
.
ขอกระซิบว่าโมมีแผนจะเขียนเรื่องคุณอินและคุณหมี่ค่ะ อิอิ><