เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
เด็กหนุ่มแต่งตัวเสร็จก็เดินลัดเลาะมาด้านหลังมหาลัยฯ เพราะเขาได้ยินมาว่าละแวกนี้เป็นถิ่นห้องพักสำหรับนักศึกษา ทว่าตอนนี้ไม่มีห้องว่างเหลือแล้ว เด็กหนุ่มจึงเปิดมือถือและพิมพ์ค้นหาห้องพักในพื้นที่ใกล้เคียง ก่อนจะพบว่าห้องพักที่ใกล้ที่สุดอยู่แถวห้างสรรพสินค้า AA ซึ่งจำเป็นต้องนั่งรถไป
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรับรู้ว่าต้องเดินทางต่ออีก ถึงแม้ว่าห้างจะอยู่ไม่ไกลแต่เด็กหนุ่มมีความขี้เกียจอยู่เต็มหัวใจ เขาจึงตัดสินใจล้มเลิกแผนการสำหรับหาห้องเช่าในวันนี้และเลือกที่จะเดินเล่นแทน เดินชมนกชมไม้มาเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซะแล้ว
เด็กหนุ่มตกใจเล็กน้อยที่เขาไม่เคยสังเกตเลยว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่ใกล้ตัว เขาเดินทอดน่องไปตามทางยาวที่มีไว้สำหรับเยี่ยมชมสวน ก่อนจะเจอเข้ากับสระน้ำขนาดใหญ่ ตอนนั้นเองสมองก็นึกถึงความทรงจำในอดีตอีกครั้ง ภาพของเพื่อนสนิทที่ตะโกนเสียงดังและกำลังตะเกียกตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำผุดขึ้นในหัวจนเด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นหญ้า เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นดึงทึ้งเส้นผมตัวเองอย่างแรงหวังให้หายปวดหัว
“น้องเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนดังขึ้นพร้อมมือที่แตะลงบนไหล่ของเขา แต่เด็กหนุ่มไม่ได้พูดตอบอะไรเพราะเขายังต่อสู้กับอาการปวดหัวอยู่
“น้องลุกขึ้นช้า ๆ ครับ มานั่งตรงนี้ก่อน” ชายแปลกหน้าพูดขึ้นขณะพยุงตัวเขาให้ไปนั่งบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวที่ใกล้ที่สุด เขาพยายามควบคุมสติและเดินตามทางที่ชายคนนั้นพาไป
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ หวังให้อาการปวดหัวทุเลาลง ขณะเดียวกันชายแปลกหน้าก็ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ เพื่อรอให้แน่ใจว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับมาเป็นปกติแล้ว
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณมาก” ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะเป็นคนปากร้ายแต่เขามีมารยาทมากพอที่จะกล่าวคำขอบคุณแก่ผู้ที่ช่วยเหลือเขาไว้
“น้องแน่ใจนะ เมื่อกี้อาการดูรุนแรงมากเลยให้พี่พาไปหาหมอรึเปล่า” ชายแปลกหน้าแสดงท่าทีกังวลให้เห็นอย่างชัดเจนจนเด็กหนุ่มเริ่มลังเลและคิดว่าอาการที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อาจรุนแรงกว่าที่ตัวเองคิด ทว่าเขายังคงปฏิเสธเพราะไม่ไว้ใจคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ” เด็กหนุ่มตอบสั้น ๆ เพราะเขาไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับชายแปลกหน้าที่เพิ่งเจอแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้คิดแบบเดียวกัน
“แล้วนี่น้องมาคนเดียวเหรอครับ”
“พี่เห็นผมมากับใครล่ะ” เด็กหนุ่มอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะพูดกระแทกแดกดันเล็กน้อยพลางคิดว่าอีกฝ่ายถามอะไรไร้สาระจนเขาไม่อยากพูดสุภาพอีกต่อไป
“อะไรนะครับ” นอกจากถามอะไรไม่คิดแล้วยังหูไม่ดีอีก
“ผมมาคนเดียว ถ้าผมมากับคนอื่นพี่ก็ต้องเห็นแล้วมั้ย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นั่นสินะครับ ว่าแต่น้องมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย” เด็กหนุ่มหันมองหน้าชายแปลกหน้าทันทีที่ได้ยินคำถาม ก่อนจะตอบกลับด้วยท่าทีหงุดหงิด
“พี่พูดเยอะแบบนี้กับคนที่เพิ่งเจอทุกครั้งเลยรึเปล่า”
“เมื่อก่อนพี่ไม่ได้เป็นคนคุยง่ายแบบนี้นะครับ แต่พอได้เป็นผู้ดูแลหอพักก็รู้สึกว่าพูดกับคนแปลกหน้าเก่งขึ้นเยอะเลย”
“หอพี่ยังมีห้องว่างมั้ย”
“หืม? เราคุยกันเรื่องอะไรนะครับ” เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แสดงความเหนื่อยหน่ายใจอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะอธิบายให้ชายแปลกหน้าฟัง
“ก็พี่บอกว่าเป็นผู้ดูแลหอ หอพักที่พี่ดูแลอยู่มีห้องว่างมั้ย พอดีผมหาห้องพักอยู่” เด็กหนุ่มตอบกลับพลางคิดในใจว่าเขาไม่เคยพูดคุยกับคนแปลกหน้ามากขนาดนี้มาก่อน
“อ๋อ สรุปคือเดินหาห้องเช่าจนเป็นลมไปนี่เอง”
“ผมแค่ปวดหัวมั้ยไม่ได้เป็นลม แล้วเรื่องหอล่ะพี่”
“ที่หอยังมีห้องว่างอยู่ครับ จริงสิวันนี้มีคนนัดมาดูห้องพัก น้องอยากไปดูด้วยกันมั้ย” ชายแปลกหน้าตอบขณะลุกขึ้นยืนพลางหันมาชวนเขา เด็กหนุ่มลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าตกลงและไม่ลืมที่จะพิมพ์บอกเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทอย่างอินได้รับรู้ ก่อนจะเดินตามชายแปลกหน้าคนนั้นไป
ระหว่างเดินทางไปหอพัก เด็กหนุ่มได้ยินเสียงคนคุยกันเป็นครั้งคราวแต่เขาไม่ได้สนใจมองสิ่งรอบข้างเลย เขาเพียงมองแผ่นหลังของชายที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าและเดินตามอย่างเงียบ ๆ ผ่านไปไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงหอพักแห่งหนึ่ง
เด็กหนุ่มรู้สึกงงงวยเป็นอย่างมากที่เขาไม่เคยรู้เลยว่านอกจากจะมีสวนสาธารณะแสนเงียบสงบแล้ว แถวนี้ยังมีหอพักที่แสนร่มรื่นน่าอยู่แบบนี้อีกด้วย เขามองสำรวจอาคารตรงหน้าพลางส่งพิกัดสถานที่แห่งนี้ให้อิน ก่อนจะหันไปเห็นชายคนหนึ่งยืนถ่ายรูปต้นไทรต้นใหญ่อยู่ไม่ไกล
“สวัสดีครับคุณทัศน์” ชายแปลกหน้าเอ่ยทักขึ้น นั่นทำให้ชายช่างภาพคนนั้นรีบหันมามอง ก่อนจะลดระดับกล้องในมือลง
“โอ้! สวัสดีครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ถ่ายรูปโดยพลการแต่เมื่อกี้ลมพัดมาทำให้ต้นไทรดูน่าหลงใหลมาก ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพนั้นเก็บไว้จริง ๆ ครับ” คุณทัศน์เดินตรงมาหาชายแปลกหน้าและรีบกล่าวคำขอโทษทันที
“ไม่เป็นไรครับ คุณทัศน์ถ่ายได้เต็มที่เลย” ชายแปลกหน้าตอบกลับพร้อมรอยยิ้มและนั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเกรงใจมากขึ้นไปอีก ก่อนที่ชายแปลกหน้าจะหันมาพูดกับเด็กหนุ่ม
“คนนี้คุณทัศน์ครับ คนที่พี่บอกว่านัดมาดูห้องพักวันนี้...ส่วนคนนี้คือ...น้อง...” ชายแปลกหน้าผายมือไปทางคุณทัศน์และกล่าวแนะนำให้เด็กหนุ่มรู้จัก ก่อนจะผายมือมาทางเด็กหนุ่มเพื่อแนะนำให้อีกฝ่ายรู้จัก ทว่าตอนนี้เขายังไม่รู้ชื่อของเด็กหนุ่มเลย
“กันต์” น้ำเสียงเรียบนิ่งของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น
“โอเคครับ พอดีผมบังเอิญเจอกับน้องกันต์ระหว่างทาง น้องก็กำลังหาห้องเช่าอยู่เหมือนกัน ผมเลยตั้งใจพาน้องมาดูห้องพร้อมกันเลย หวังว่าคุณทัศน์จะไม่ว่าอะไรนะครับ”
“ผมไม่ปัญหาอะไรครับ แล้วแต่คุณผู้ดูแลสะดวกเลย” พูดจบคุณทัศน์ก็หันมายิ้มทักทายกับทั้งสองคน ก่อนที่ทุกคนจะเดินเข้าไปในตัวอาคารพร้อมกัน
“แล้วพี่ล่ะชื่ออะไร” จู่ ๆ กันต์ก็เอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบขณะกำลังก้าวเท้าเข้าอาคารและนั่นทำให้ผู้ที่ถูกถามหยุดเดินกะทันหัน ก่อนจะหันมามองเด็กหนุ่มพลางเลิกคิ้วสงสัย
“หมายถึงพี่เหรอครับ”
“จะให้หมายถึงใครล่ะ...ก็ผมรู้แล้วว่าพี่คนนั้นชื่อทัศน์” ปกติแล้วเด็กหนุ่มจะไม่บอกเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นได้รับรู้รวมถึงการบอกชื่อก็ด้วย ครั้งนี้เขาจึงรู้สึกเสียเปรียบเล็กน้อยที่ยังไม่ได้รู้จักชื่อของอีกฝ่าย
“น้องกันต์เรียกพี่ว่าคุณผู้ดูแลเหมือนคนอื่น ๆ ก็ได้ครับ” คำตอบนั้นทำให้กันต์หงุดหงิดขึ้นมาเพราะตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับชายแปลกหน้าคนนี้ก็ไม่มีเรื่องไหนเลยที่ทำให้เขารู้สึกปกติ
ทั้งการกระทำ คำพูดคำจาหรือแม้แต่บรรยากาศรอบตัวของชายคนนั้นก็สร้างความรู้สึกแปลกพิลึกอยู่ตลอดเวลา ทว่าเด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่ใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยพวกนั้นอีกเพราะตอนนี้เขาได้ห้องพักตามที่ต้องการแล้ว
“ตอนนี้มีห้องว่างสามห้องนะครับ ห้องสอง ห้องหกและห้องเจ็ด เลือกดูห้องได้ตามสบายเลย ผมขอตัวไปเตรียมเอกสารสักครู่ มีอะไรสงสัยก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ” พูดจบคุณผู้ดูแลก็เดินจากไปทิ้งให้ว่าที่ผู้เช่าทั้งสองคนเลือกสำรวจห้องพักกันเอง
“น้องกันต์อยากเลือกห้องก่อนมั้ยครับ” คนอายุมากกว่าเอ่ยถามขึ้นอย่างใจเย็น
“พี่เลือกก่อนเลย พี่เป็นคนนัดไว้” กันต์รู้ดีว่าชายตรงหน้าอาจมองเขาเป็นเด็กแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องถูกเอาใจโดยการที่อีกฝ่ายจะให้เขาเลือกห้องตามต้องการ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนที่นัดหมายไว้ล่วงหน้าก็ย่อมมีสิทธิ์ได้เลือกห้องก่อน
“พี่ขออยู่ห้องเจ็ดนะครับ” ทัศน์ตอบกลับพลางหันมองห้องที่ตัวเองเล็งไว้ กันต์จึงพยักเพยิดไปทางห้องที่อยู่ติดกัน
“งั้นผมอยู่ห้องนี้” เด็กหนุ่มเดินเข้าไปสำรวจห้องพักและพบว่าภายในดูดีใช้ได้ เขาไม่ได้มีของหรือสัมภาระมากมายน่าจะอยู่ที่นี่ได้แบบสบาย ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าและพบว่ามันยังใช้งานได้ดี ระบบไฟฟ้าและน้ำประปาก็ยังดีอยู่แถมมีเตียงนอน ตู้เย็นให้พร้อม กันต์ตัดสินใจได้ไม่ยากเลยที่จะเลือกเช่าห้องนี้
.
.
.
คิดว่าน้องกันต์ต้องเจอเรื่องราวแบบไหนคะ