เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงและเห็นชื่อเพื่อนสนิทของตัวเองแสดงบนหน้าจอ เด็กหนุ่มกดรับสายพลางมองชายตรงหน้าที่กลับไปกวาดเศษใบไม้อีกครั้ง
“ออกมายัง กูกับไอ้หมี่ถึงร้านละ” เสียงจากปลายสายฟังดูวุ่นวายมาก สงสัยไอ้หมี่กำลังอาละวาดเพราะโมโหหิว
“กำลังไป” กันต์ตอบไปตามตรง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเรื่องที่อาจทำให้ไปถึงร้านช้ากว่าเดิมก็ตาม
“เสียงมึงฟังดูหงุดหงิดนะ” ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มถึงกับเผลอคลี่ยิ้มบางเพราะไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะไม่โดนเพื่อนสนิทคนนี้ล่วงรู้ความรู้สึกนึกคิด ซึ่งเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง
“นิดหน่อย”
“รีบมา”
“เออ” เด็กหนุ่มตอบรับและกดวางสาย เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเลยอยากให้รีบไปเจอกันเพื่อที่เขาจะได้เล่าหรือระบายอะไรให้อีกฝ่ายฟังบ้าง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการที่เขาต้องเค้นให้คุณผู้ดูแลที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอบคำถามก่อนหน้านี้
“น้องกันต์ไม่รีบไปเหรอครับ เพื่อนรออยู่นะ” ทว่าไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรออกไป อีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อนและประโยคนั้นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูไม่ชอบมาพากล
แต่ละคำที่คุณผู้ดูแลพูดออกมานั้นให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาจับตามองทุกสิ่งรับรู้ทุกอย่างและถึงแม้ว่ากันต์อยากจะเค้นคำตอบจากอีกฝ่ายมากแค่ไหนแต่เขาไม่ใช่คนที่ชอบต่อความยาวสาวความยืดกับคนแปลกหน้า เด็กหนุ่มจึงเลือกที่จะไม่ทำอะไรเพื่อรีบไปหาเพื่อนที่รออยู่
เมื่อกันต์เดินทางมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ เด็กหนุ่มเห็นเพื่อนสนิทอีกสองคนนั่งประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปนั่งในที่ของตัวเอง แต่การที่เด็กหนุ่มมาถึงร้านช้ากว่าปกติสร้างความหงุดหงิดให้กับหมี่เล็กน้อยจนทั้งคู่เกิดการปะทะกันทางอารมณ์ในที่สุดทว่าสถานการณ์ถูกควบคุมไว้ได้โดยอิน
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่อหมี่ได้กินก๋วยเตี๋ยวแสนอร่อยที่ถูกปรุงโดยฝีมือกันต์ ระหว่างที่กินอยู่นั้นกันต์ก็เล่าเรื่องราวของหอพักใหม่ให้เพื่อนทั้งสองคนฟังและลงความเห็นกันว่าจะให้อินและหมี่เก็บกุญแจสำรองห้องใหม่ของกันต์ไว้คนละหนึ่งดอกเผื่อกรณีฉุกเฉิน
หลังจากคุยเรื่องจริงจังกันเสร็จแล้วก็ต่อด้วยเรื่องที่อินได้เป็นนักกีฬาว่ายน้ำตัวจริงของทางมหาลัยฯ กันต์และหมี่ร่วมกันแสดงความยินดีโดยให้อินเป็นเจ้าภาพเลี้ยงฉลองและจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยวมื้อนี้ซึ่งอินก็ยินยอม ก่อนจะเสนอให้กันต์มาเป็นพี่เลี้ยงนักกีฬาเพราะทั้งคู่รู้จักกันมานานและกันต์ก็รู้จักกีฬาว่ายน้ำดี ทว่ากันต์ปฏิเสธ เขาไม่อยากกลับไปวงการนั้นแล้วจริง ๆ
วัยรุ่นหนุ่มสามคนเดินออกจากร้านก๋วยเตี๋ยวและตรงไปยังร้านทำกุญแจตามที่ตกลงกันไว้ ขากลับกันต์เดินผ่านหน้าร้านตัดผม เขาหันมองแบบทรงผมที่แปะอยู่ด้านหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในร้านสร้างความงงงวยให้กับเพื่อนอีกสองคนเป็นอย่างมาก อินและหมี่มองหน้ากันเล็กน้อยและเข้าไปนั่งในร้านอย่างเต็มใจ
ผ่านไปไม่นานกันต์ก็ได้ทรงผมหัวเกรียนมาครอบครอง เด็กหนุ่มไม่อยากกลับไปอาบน้ำที่หอใหม่จึงขอติดสอยห้อยตามกลับห้องของอินแทน เขาอาบน้ำล้างเศษผมออกและขอยืมเสื้อผ้าอินมาสวมใส่ ช่างโชคร้ายที่อินเพิ่งซักผ้าไปเลยเหลือเพียงชุดลำลองของนักกีฬาว่ายน้ำเท่านั้นที่พร้อมใส่
กันต์จำใจต้องใส่ชุดนั้น ก่อนจะอยู่เล่นเกมที่นั่นจนดึกดื่น รู้ตัวอีกทีก็เริ่มง่วงนอนแล้วเลยขอตัวกลับเพราะไม่อยากนอนค้างที่นี่ ถึงแม้ว่าหมี่จะคะยั้นคะยอยังไงก็ไม่เป็นผล เด็กหนุ่มบอกลาเพื่อนทั้งสองและเดินออกจากห้อง
ท่ามกลางความมืดของท้องฟ้ายามวิกาลบวกกับความเงียบสงบของบรรยากาศรอบข้าง เด็กหนุ่มเดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ ตามเส้นทางกลับหอ เขาไม่ได้รู้สึกรีบร้อนอยากจะกลับถึงห้องพักแต่อย่างใด จนกระทั่งความเงียบนั้นเริ่มทำลายและกัดกินสติเขา
“กันต์” เสียงเรียกชื่อเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง เขาพยายามรีบสาวเท้าเร็วขึ้นและไม่สนใจเสียงนั้น
“ไอ้กันต์ กูเรียกมึงอยู่นะเว้ย” เด็กหนุ่มใจวูบไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาอยากหยุดฝีเท้าและคุยกับเสียงปริศนาที่ได้ยิน ทว่าสมองและจิตใจกลับสวนทางกัน
เด็กหนุ่มล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงหวังจะหยิบหูฟังออกมาใช้งานแต่พบเพียงความว่างเปล่าเพราะไม่มีหูฟังอยู่ในนั้น เขาเลยจำเป็นจะต้องทนฟังเสียงหลอนปริศนาที่ดังก้องภายในหูไปตลอดทางจนถึงหอพัก
กันต์ใช้สองขายาวรีบก้าวไปให้ถึงห้องตัวเองโดยไม่สนใจว่าการเดินด้วยความเร็วและแรงแบบนั้นตรงโถงทางเดินจะทำให้เกิดเสียงดังมากน้อยแค่ไหน ขณะเดียวกันเขาก็หยิบกุญแจห้องเตรียมไว้ในกำมือทว่าเมื่อถึงเวลาไขประตู เขากลับทำกุญแจร่วงหล่นพื้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มรีบก้มลงเก็บกุญแจทันทีและไขเปิดประตู
“เอ่อ…สวัสดีค่ะ คุณอยู่หอพักนี้ใช่มั้ยคะ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” กันต์ที่กำลังหัวเสียกับเสียงก่อนหน้านี้ก็ชายตามองทันทีเมื่อได้ยินเสียงใหม่เอ่ยทักเขาและเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้าประตูห้องบานนั้น ก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะค่อย ๆ หุบลง
กันต์ที่เริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นหรือได้ยินเป็นของจริงหรือไม่ก็หันไปมองหญิงสาวคนนั้นให้ถนัดชัดเจนยิ่งขึ้นก่อนจะตอบรับคำทักทายจากเธอ
“ที่นี่มีกฎห้ามคนนอกเข้ามา ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในหอพักนี้ เธอจะเจอฉันได้ยังไง ถามอะไรโง่ ๆ” เด็กหนุ่มตอบกลับโดยไม่ทันได้คิดและนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกหัวเสียมากขึ้นไปอีกที่เผลอระบายอารมณ์ไปกับสาวตรงหน้า
“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากทักทายเฉย ๆ ฉันชื่อเกศรานะคะ จะเรียกเกศก็ได้ค่ะ” ทว่าสาวตรงหน้ากลับต่อบทสนทนาราวกับไม่โกรธเคืองต่อสิ่งที่เขาทำลงไป เธอสร้างความประหลาดใจให้เขาไม่น้อย
“ห๊ะ? ใครเค้าอยากรู้จักเธอกัน อุตส่าห์พูดไปขนาดนี้แล้วยังจะชวนคุยอีก” เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์พลางคิดว่าหญิงสาวคนนี้ถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกันนะถึงได้ใสซื่อขนาดนี้
“ห้องนั้นน่ะ มีคนตาย...เจ้าของห้องคนเก่าเธอนอนตายบนเตียงนอนพร้อมของสะสมที่เธอหวงแหนแต่ไม่มีใครรู้ว่าของสะสมพวกนั้นคืออะไรเพราะมันฟังดูประหลาดเกินกว่าจะเข้าใจ” จู่ ๆ เสียงหลอนปริศนาก็ดังขึ้นในหัวเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“นี่เธอน่ะบอกว่ามาใหม่สินะ รู้มั้ยว่าผู้เช่าคนก่อนหน้าเค้านอนตายคาเตียงในห้องนั้นเลยนะ แถมได้ข่าวว่าเป็นโรคจิตชอบสะสมของแปลก ๆ ด้วย เธอตื่นมาเปิดประตูซี้ซั้วกลางดึกกลางดื่นแบบนี้ วันดีคืนดีระวังจะโดนผีหลอกเอานะ” กันต์เผลอร่ายยาวราวกับโดนสะกดจิต ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ทิ้งให้หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
เมื่อประตูห้องปิดลง กันต์กลับมามีสติอีกครั้งพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ‘เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป’ ทำไมเขาจำอะไรไม่ได้เลย คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกแต่จะให้ออกไปถามสาวคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาถนัด ท้ายที่สุดแล้วเด็กหนุ่มเลือกที่จะปล่อยผ่านเรื่องนั้นไปและรีบเข้านอน
.
.
.
กันต์ตื่นขึ้นในช่วงสายของอีกวัน เขายืดเส้นยืดสายและบิดหมุนคอเล็กน้อยตามนิสัยเดิมที่ทำมาตั้งแต่สมัยมัธยม ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาสวมใส่กางเกงสแลคและเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาเพื่อให้ดูเหมาะสมกับกาลเทศะมากขึ้นเพราะวันนี้กันต์ตั้งใจจะไปหางานพิเศษทำเพื่อหวังให้ความคิดฟุ้งซ่านที่เริ่มรุนแรงขึ้นเบาบางลง
เด็กหนุ่มตัดสินใจไว้ว่าจะทำงานกลางคืนเพราะไม่อยากให้งานที่ทำนั้นกระทบกับการเรียนในช่วงเปิดเทอมและเขาก็จะได้ทำงานระยะยาวด้วย เมื่อแต่งตัวเสร็จก็ตระเวนหางานตามร้านดนตรีที่รู้จัก ใช้เวลาเดินหาสามถึงสี่ชั่วโมงก็เจอร้านที่ตรงกับความต้องการ ทั้งเรื่องเวลางานที่ลงตัว หัวหน้าใจดี เพื่อนร่วมงานเป็นกันเองและผลตอบแทนที่คุ้มค่า
ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีทั้งร่างกายและหน้าตาทำให้เด็กหนุ่มได้รับข้อเสนอให้เริ่มทดลองงานเลยเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงร้านก็จะเปิดแล้ว กันต์ตอบตกลงเพราะอย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่าตัวเองเหมาะกับงานนี้รึเปล่า ซึ่งงานที่ว่าคือเด็กเสิร์ฟร้านเหล้า
เด็กหนุ่มไม่ค่อยดื่มแอลกอฮอล์เพราะเขาต้องดูแลตัวเองให้แข็งแรงอยู่เสมอตามความเคยชินแต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนคออ่อน งานนั่งดื่มกับลูกค้าจึงถือว่าไม่ใช่เรื่องยากแต่ปัญหาที่แท้จริงคือหน้าตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรของเขาต่างหาก ทว่าหน้าตาอันดุดันนั้นไม่ได้สร้างปัญหาให้กับลูกค้าสาวแสนสวยเลยแต่จะสร้างปัญหากับลูกค้าผู้ชายแทน
.
.
.
ฝากให้กำลังใจนักเขียนหน้าใหม่คนนี้และน้องกันต์ด้วยนะคะ