เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
และด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้การเริ่มงานวันแรกของกันต์ค่อนข้างยากลำบาก ต้อนรับลูกค้าที่โต๊ะ ยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ นั่งดื่มเล็กน้อยตามความต้องการของลูกค้าและก็เก็บกวาดโต๊ะเพื่อเตรียมต้อนรับลูกค้ากลุ่มถัดไป ทำวนอย่างนั้นไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาปิดร้าน
โดยรวมถือว่างานนี้เหนื่อยมากเลยทีเดียวสำหรับมือใหม่อย่างกันต์ และแล้วก็สิ้นสุดการทดลองงานซึ่งปกติเวลาปิดร้านคือเที่ยงคืนแต่เพราะกันต์เป็นเด็กใหม่หัวหน้าจึงให้กลับก่อนเวลา เด็กหนุ่มกดโทรศัพท์เพื่อดูเวลาพลางคิดว่าตอนนี้ห้าทุ่มครึ่งแล้วกว่าจะกลับถึงห้องก็คงเที่ยงคืนพอดี
ระหว่างเดินทางกลับหอพัก กันต์ที่กลัวว่าจะได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ก็หยิบหูฟังขึ้นใส่และเปิดเพลงเสียงดังมาตลอดทาง เด็กหนุ่มยังจำได้ดีว่าเสียงนั้นฟังดูหลอนมากเพียงใด เมื่อมาถึงหน้าห้องพักเขาก็ถอดหูฟังออกและได้ยินเสียงดังตึงตังมาจากห้องของสาวที่เจอเมื่อวาน เสียงนั้นดังมากราวกับเธอทำตู้ในห้องหล่นลงมา
ตึง!! ตึง!! ตึง!!
“เฮ้ยเธอ! เป็นบ้าอะไรถึงทำเสียงดังตึงตังเอาเวลานี้ห๊ะ! ฉันเพิ่งเลิกงานมาเหนื่อย ๆ แทนที่คืนนี้จะได้นอนหลับสบายใจกลับต้องมาทนฟังเสียงรบกวนจากเธอเนี่ยนะ! ให้ตายเถอะ!” กันต์ทุบประตูห้องนั้นอย่างแรงและตะโกนเสียงดังด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
เขาทำงานมาเหนื่อยขนาดนี้ขอฉลองด้วยการนอนหลับอย่างสบายใจสักคืนไม่ได้รึไงกัน ทว่าสาวในห้องกลับไม่ออกมาเปิดประตูหรือขานตอบเลยแม้แต่น้อยยิ่งจุดชนวนให้เด็กหนุ่มหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“ออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันรู้ว่าเธออยู่ในห้อง! นี่เธอ! โดนตู้ทับตายไปแล้วรึไงห๊ะ!” แต่ไม่ว่าเขาจะเรียกสาวในห้องดังมากเพียงใดก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดกลับมา กันต์เริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติและกังวลใจ ก่อนจะได้กลิ่นอะไรบางอย่าง
“กลิ่นอะไรวะเนี่ย นี่เธอ! ตอบหน่อยสิวะ!” กันต์สบถกับตัวเองและตะโกนเรียกสาวในห้องอีกครั้ง
กันต์เริ่มคิดว่าเขาเรียกเธอหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังได้ยินเสียงดังมาจากห้องนี้อยู่แสดงว่าอาจเกิดเรื่องบางอย่างกับสาวในห้องรึเปล่า วินาทีนั้นความรู้สึกกระวนกระวายก็เริ่มเกาะกุมหัวใจ
เด็กหนุ่มจับลูกบิดประตูและหมุนอย่างแรงแต่ประตูล็อกเลยเปิดไม่ออก เขาจึงออกแรงดันประตูทว่าไม่เป็นผลจึงตัดสินใจถอยห่างออกจากประตูสองสามก้าว ก่อนจะตะโกนเสียงดัง
“นับหนึ่งถึงสามฉันจะถีบประตู! อย่าเสร่อมายืนอยู่หน้าประตูนะยัยคนมีมารยาท!” พูดจบ กันต์ก็ออกแรงถีบประตูด้วยแรงทั้งหมดที่มีอย่างบ้าระห่ำจนบานพับประตูหลุดจากวงกบและทันทีที่เขาเห็นสภาพภายในห้องพัก ดวงตาดุดันก็เบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าสยดสยองเกินบรรยาย
เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปรอบห้องแต่ไม่พบเจอใครหรือสิ่งมีชีวิตใดเลย เขาเห็นเพียงร่างของหญิงสาวที่คุ้นตานอนอยู่ใกล้กับประตูเท่านั้น กันต์รีบเข้าไปอุ้มเธออย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวอีกฝ่ายจะบอบช้ำไปมากกว่านี้และพาออกจากห้องนั้น
เขาวางเธอไว้บนพื้นบริเวณห้องด้านหน้าอาคาร ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เพื่อติดต่อคุณผู้ดูแลให้มารับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งนึกได้ว่าจะติดต่ออีกฝ่ายได้ยังไงในเมื่อไม่มีเบอร์พลางหันมองหญิงสาวที่รอความช่วยเหลืออยู่ตรงหน้า
สภาพของเธอช่างน่าเห็นใจ เส้นผมแสนสวยที่เขาแอบชื่นชอบในใจตอนนี้ก็เว้าแหว่งไปหมดแล้ว ไหนจะแผลมากมายตามเนื้อตัวนั่นอีก กันต์อดสงสัยไม่ได้ว่าหญิงสาวไปเจออะไรมาทำไมร่างกายบอบช้ำขนาดนี้ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแผลสดตรงฝ่ามือของหญิงสาว
กันต์ตัดสินใจฉีกชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนเองไปพันแผลที่ฝ่ามือนั้นและหวังว่าสิ่งนี้อาจจะช่วยหยุดเลือดของเธอได้บ้าง ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จากหญิงสาว เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายได้สติแล้วความรู้สึกโล่งอกก็เอ่อล้นเต็มอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์อีกครั้งหวังโทรเรียกรถพยาบาล
ตอนนั้นเองที่รถยนต์สีขาวคันหนึ่งขับเข้ามาจอดหน้าอาคารพอดี กันต์ลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินไปขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ในรถแต่เขากลับหยุดชะงักทันที เมื่อเห็นคุณผู้ดูแลเดินลงมาจากรถคันนั้น
“เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย” เสียงนุ่มทุ้มที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น จะเรียกว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคชะตากันนะที่ชายตรงหน้ากลับมาถึงหอพักในเวลาอันเหมาะเจาะพอดี
“เธอบาดเจ็บสาหัสต้องพาไปโรงพยาบาล ผมกำลังจะโทรเรียกรถฉุกเฉิน” กันต์พูดออกไปด้วยท่าทีร้อนรน เขาลืมเรื่องที่สงสัยก่อนหน้านี้ไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องโทรหรอกครับเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” คุณผู้ดูแลไม่พูดเปล่า เขารีบเข้าไปอุ้มร่างของหญิงสาวขึ้นรถทันทีโดยมีเด็กหนุ่มเดินตามไปเปิดประตูให้
“เดี๋ยวพี่รีบกลับมานะครับ” ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นคิ้วเข้มของเด็กหนุ่มก็ขมวดเข้าหากันเป็นปม
“หมายความว่ายังไงเดี๋ยวกลับมา ผมไม่รอพี่อยู่ที่นี่หรอกผมจะไปด้วย” กันต์รีบโต้กลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“เพราะถ้าน้องกันต์ไปด้วยคนอื่นอาจจะคิดว่าน้องกันต์เป็นคนทำร้ายเด็กคนนี้ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พี่เป็นผู้ดูแลพี่ขอรับผิดชอบเรื่องนี้เอง” เมื่อได้ยินว่าชายตรงหน้าขอรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยตัวเองกันต์ก็ไม่อาจปฏิเสธสิ่งนั้นได้ ถึงแม้ภายในใจจะไม่ได้เห็นด้วยเลยก็ตาม
ท้ายที่สุดคุณผู้ดูแลก็ขับรถออกไปพร้อมกับผู้บาดเจ็บเพียงสองคน กันต์นั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนอย่างหมดแรงพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ที่นี่แม่งแปลกจริง ๆ ด้วย” เขาสถบอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อกลับห้องเพราะตอนนี้ก็เริ่มรุ่งสางแล้ว
เมื่อถึงห้องพักกันต์ก็ปิดประตูและเดินไปนั่งบนเตียง ภาพภายในห้องของหญิงสาวยังคงติดตาเขาอยู่เลย ทว่าตอนนี้เขาไม่เหลือแรงแม้แต่จะใช้กระดิกนิ้วหรือคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เด็กหนุ่มเอนตัวลงและผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
.
.
.
“ช่วยด้วย!...อึกก...กันต์ช่วยกูด้วย!” เด็กหนุ่มยืนมองเพื่อนสนิทที่กำลังตะเกียกตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความกลัว ตอนนี้ภายในจิตใจและสมองของเขาตีกันจนรวนไปหมด
“ชะ...ช่วย!...ด้ว...ย” ก่อนที่เสียงของเพื่อนสนิทคนนั้นจะค่อย ๆ หายไปพร้อมกับร่างกายที่จมลงสู่ก้นสระ
“หลังจากนี้นายก็จะได้เป็นตัวจริงตลอดไป ดีใจด้วยนะ” เสียงของโค้ชหนุ่มดังขึ้นพร้อมฝ่ามือที่ออกแรงกดบนไหล่ของเขา คำพูดนั้นทำให้หยาดน้ำตาของเด็กหนุ่มหยดลงมาเปื้อนแก้ม
“ทำไม...โค้ชทำแบบนี้ครับ...”
“ก็เธออยากเป็นนักกีฬาตัวจริงนี่ ฉันทำเพื่อเธอเลยนะ” คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทำให้เด็กหนุ่มเจ็บปวดใจ
“...แต่ผมไม่ได้...ต้องการแบบนี้...”
“ไม่เอาน่า ถ้ามีใครรู้ว่าเธอเป็นต้นตอของเรื่องทั้งหมดนี้เธอจะแย่เอานะ อีกอย่างเธอก็รู้ดีว่าฉันทำอะไรลงไปบ้างถือซะว่าเธอเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้วกันนะ” เสียงของโค้ชที่กระซิบอยู่ข้างหูรวมถึงคำพูดพวกนั้นทำให้เด็กหนุ่มหวาดกลัว
“ผมไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดนะ!”
“แต่เธอก็ปล่อยให้เพื่อนตายไปต่อหน้าต่อตา”
เฮือก!
เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นก่อนจะเห็นว่าท้องฟ้าภายนอกเริ่มมืดแล้ว ตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงครืดคราดเหมือนมีอะไรบางอย่างขีดข่วนผนังดังอยู่รอบตัว ก่อนที่มือหนาจะสัมผัสได้ว่าเตียงนอนเปียกชื้นราวกับกำลังจมอยู่ในน้ำ กันต์ตกใจมากจนเด้งตัวลุกออกจากเตียงทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นักกีฬาว่ายน้ำกลัวน้ำเหรอเนี่ย” เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว เขารู้ดีว่าเสียงที่ได้ยินนี้คือเสียงของเพื่อนสนิทคนนั้นแต่เขาไม่อาจทำใจยอมรับ
“อย่ามาหลอนตอนนี้นะเว้ย” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงข้างเตียงและยกมือขึ้นทุบหัวตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติให้กลับมา ทว่านั่นไม่ช่วยอะไรเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเขาไม่ได้หลอนไปเอง ทันใดนั้นร่างพองอืดของเพื่อนสนิทก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ใบหน้าของทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงหนึ่งคืบเท่านั้นและจ้องมองตากัน
ร่างนั้นยังคงหน้าตาเช่นเดิมเหมือนตอนยังมีชีวิตอยู่ ทว่าสีผิวกลับขาวซีด ผิวหนังย่นมากกว่าปกติ เส้นเลือดสีม่วงเด่นชัดขึ้นตามแขนขา ดวงตาปูดโปน ริมฝีปากและปลายมือปลายเท้าเขียวคล้ำ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกเวทนาและน่าหวาดกลัว
“แฮ่!” ร่างนั้นแลบลิ้นปลิ้นตาหยอกล้อเด็กหนุ่มแต่ลูกตาที่หลุดร่วงลงมาบนพื้นจนแตกเผละรวมถึงลิ้นที่ค่อย ๆ ยืดยาวออกมานั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกสนุกเลยแม้แต่น้อย
อ๊าาาากกกก!!!
.
.
.
ผีมาหลอกให้กลัวแต่คนมาหลอกให้รักค่ะ...T^T