เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
เด็กหนุ่มเผลอร้องตะโกนจนเสียงหลง เขาไม่เคยหวั่นกลัวต่อผีหรือสิ่งลี้ลับใด ๆ ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้คือความผิดบาปที่ยังคงติดตรึงอยู่กลางใจเขาและคอยหลอกหลอนเด็กหนุ่มให้เจ็บปวดอยู่ร่ำไป
“ไม่จริง มันไม่มีอยู่จริง” เด็กหนุ่มปิดป้องหูทั้งสองข้างพลางพูดซ้ำไปซ้ำมาเพื่อหลอกตัวเอง
“กูจะไม่มีอยู่จริงได้ยังไงวะ กูยืนอยู่ตรงนี้แล้วนี่ไง ดีใจจังที่หอพักนี้ทำให้มึงได้ยินเสียงกูจริง ๆ สักที” ร่างนั้นยังคงพูดพร่ำไปเรื่อยอย่างสบายใจ
“มันตายไปแล้ว เรื่องจบไปนานแล้ว” ขณะที่เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาไม่รับรู้สิ่งใด
“มึงฟังกูสักที! มึงเงยหน้ามองกูสิ! มึงไม่คิดถึงกูบ้างรึไง! มึงปล่อยให้กูตายได้ยังไงกันต์!” ร่างนั้นตะโกนถามอย่างเหลืออด
“กูไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนั้น! โค้ชบอกให้กูอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวเค้าจะช่วยให้กูได้เป็นนักกีฬาตัวจริง ตอนนั้นกูยังเด็กก็เลยเชื่อที่โค้ชบอก! กูไม่รู้ว่าเค้าจะทำแบบนั้น กูก็แค่ทำตามที่เค้าสั่ง...แต่พอเค้าบอกว่ากูเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด...กูก็กลัว...กูไม่ได้ตั้งใจ...” น้ำตาของเด็กหนุ่มเริ่มรื้นขึ้นมาจนคลอเบ้าเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้นแต่เขาอดกลั้นไว้ไม่ให้มันไหลลงมาเปื้อนแก้ม ในห้วงความฝันกันต์ไม่เคยจำได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นทว่าตอนนี้เขาจำได้ทุกอย่าง
“มึงจะบอกว่าโค้ชแสนใจดีคนนั้นวางแผนทำเรื่องนี้เหรอ นี่มึงโกหกได้แม้กระทั่งผีอย่างกูเลยเหรอไอ้กันต์!”
“กูไม่ได้โกหก!...อะ...อึกก...มึงก็รู้...กูไม่เคยโกหก...” กันต์ตอบกลับเสียงสั่น ขณะนั่งคดคู้หลับตาและเอามือปิดหู
“กูไม่เชื่อ!” พูดจบร่างนั้นก็แผดเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูและกระโดดขึ้นขี่คอเด็กหนุ่ม แรงกระแทกนั้นทำให้กันต์นอนลงราบกับพื้นพร้อมความรู้สึกจุกตอนแผงอกกระแทกพื้น
ตึง!! ตึง!! ตึง!!
“ห้องนี้มีใครอยู่มั้ยครับ! ช่วยผมด้วยครับ!” กันต์หันมองบานประตูที่ถูกใครสักคนทุบอยู่ข้างนอกและกำลังคืบคลานไปตรงนั้นแต่ร่างพองอืดที่ขี่อยู่บนคอทำให้ขยับตัวไม่ถนัดเลย
กันต์พยายามตะเกียกตะกายไปที่ประตูอย่างทุลักทุเล น้ำเน่าจากร่างนั้นไหลลงมาบนตัวเขาจนรู้สึกเปียกชุ่มไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ลำคอและหัวไหล่ ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงพูดมากมายดังขึ้นรอบตัว
“ฉันยังไม่อยากตาย” เสียงนี้ดังมาจากตู้เสื้อผ้าพร้อมเสียงครืดคราดราวกับมีใครบางคนถูกขังอยู่ในนั้น
“ดูสิมันกำลังทรมาน” เสียงนี้ดังมาจากมุมห้องพร้อมเสียงเล็บที่ขูดขีดไปตามฝาผนัง
“ช่วยด้วย” เสียงนี้ดังมาจากอีกฝากหนึ่งของผนังห้อง
“ฉันจะแก้แค้นพวกมันให้หมด” เสียงนี้ก็เช่นกัน
ตอนนี้กันต์รู้ตัวแล้วว่าเสียงพูดที่เขาได้ยิน เสียงกระซิบที่ดังแว่วมาเข้าหู เสียงครืดคราดหรือเสียงขีดข่วนฝาผนังที่ดังขึ้นกลางค่ำกลางคืนนั้นล้วนแต่เป็นเสียงที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน เขาไม่ได้หลอนไปเอง เขาโดนผีหลอก
คิดได้แบบนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาดันตัวเองขึ้นจากพื้นทั้งที่ยังมีร่างนั้นขี่คออยู่ ก่อนจะหันมองรอบข้างว่าเมื่อคืนวางโทรศัพท์มือถือไว้ตรงไหนและเห็นว่ามันถูกวางอยู่บนโต๊ะไม้ข้างเตียง เขาจึงพยายามก้าวขาพาตัวเองไปตรงนั้นแต่ก็โดนร่างพองอืดนั้นหยุดเอาไว้
“ทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับอิน” เสียงแหบพร่าที่ดังขึ้นข้างหูทำให้กันต์ขนลุกชันแต่เขาไม่ปริปากตอบสิ่งใด
“...”
“ตอบสิวะ!” เมื่อเห็นว่ากันต์นิ่งเงียบ ร่างนั้นจึงออกแรงบีบรัดต้นคอของเขามากขึ้นอีก
“...กูขอโทษได้มั้ย...” และแล้วหยดน้ำตาที่กันต์อดกลั้นเอาไว้ก็ได้หลั่งริน ร่างนั้นหยุดชะงักไปเล็กน้อยทว่าน้ำตาจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่อาจลดทอนความคับแค้นใจของคนที่ตายลงได้
ครืดดด ครืดดด
ตอนนั้นเองที่หน้าจอของโทรศัพท์มือถือก็สว่างขึ้นพร้อมเสียงเรียกเข้า กันต์ฉวยโอกาสในจังหวะที่ร่างนั้นชะงักออกแรงดิ้นจนหลุดพ้นจากการถูกขี่คอได้สำเร็จ ก่อนจะปีนขึ้นเตียงนอนและเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ให้เร็วที่สุด
ร่างนั้นที่เห็นว่ากันต์ได้สิ่งที่ต้องการไว้ในมือแล้วก็ส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้งจนเด็กหนุ่มทนไม่ไหวเผลอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหูและปล่อยให้โทรศัพท์ร่วงหล่นลงพื้นไป เสียงจากร่างนั้นแทรกแซงเข้าไปเขย่าทุกโสตประสาทและสร้างความปวดหัวให้เด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก
เลือดสีแดงคล้ำเริ่มไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างของกันต์เนื่องจากคลื่นความถี่ของเสียงที่รุนแรงเกินกว่าร่างกายจะรับไหว เด็กหนุ่มคดคู้ตัวบนเตียงนอนอีกครั้งด้วยท่าทีทุรนทุราย ภายในหัวก็อื้ออึงไปหมดคิดอะไรไม่ออก รู้เพียงแค่ว่าเสี้ยววินาทีก่อนที่โทรศัพท์จะร่วงไปนั้นเขาเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามาคือ ‘แม่’
ครืดดด ครืดดด
ผ่านไปเพียงไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่ากันต์ไม่ได้ยินเพราะเขายังคงมีอาการหูอื้อและปวดหัวอย่างรุนแรง ขณะเดียวกันร่างนั้นก็ขยับเข้าใกล้เขาทีละก้าวพร้อมฝากรอยเท้าที่ชื้นแฉะไว้บนพื้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโหยหวนพลางแสยะยิ้ม
“รับสิ สายนี้อินโทรมานะ”
“...หยุดพูด...”
“มึงยังไม่ได้ตอบเลยว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องโค้ชให้กูหรืออินรู้ เราสัญญากันแล้วนี่ว่าจะไม่มีความลับต่อกัน”
“...หยุดพูดนะ...”
“ไหนบอกว่าเราเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันไง มึงกล้าฆ่าคนในครอบครัวได้ยังไงกัน”
“...หยุดเถอะ...”
“มึงคิดว่ามันจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าเพื่อนสนิทตั้งใจปล่อยให้น้องชายฝาแฝดของมันจมน้ำตาย”
“...กูบอกให้หยุดพูด!...”
“หรือมึงคิดว่าถ้าปดปิดเรื่องนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ก็จะใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจงั้นเหรอ!”
“ไม่จริงเลยอัน! กูไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ! ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นกูก็ฝันเห็นมึงทุกคืนคิดถึงมึงทุกวัน! เสียงมึงที่ตะโกนขอความช่วยเหลือวันนั้นมันยังดังกึกก้องอยู่ในสมองกูตลอดเวลา ไม่มีคืนไหนเลยที่กูจะได้หลับตานอนอย่างมีความสุข!”
“มึงไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขก็สมควรแล้วนี่! เพราะกูก็ไม่ได้มีโอกาสใช้ชีวิตของกูเหมือนกัน!”
“งั้นมึงยังต้องการอะไรจากกูอีก...ปล่อยกูไปเถอะอัน...”
“แค่มึงรู้สึกสำนึกผิดและคิดได้กูก็ต้องยกโทษให้มึงเหรอ! ชีวิตกูล่ะ! หนึ่งชีวิตของกูที่เสียไปมันไม่มีค่าอะไรเลยรึไงวะ!”
“แล้วจะให้ทำยังไงอัน! มึงบอกกูมาเลย! ว่ากูต้องทำยังไงต้องชดเชยด้วยอะไรมึงถึงจะพอใจ!”
“ต่อให้มึงตายตกนรกกูก็ไม่มีวันพอใจ จำไว้!”
“พอที!”
กันต์ไม่อยากได้ยินเสียงของร่างนั้นอีกต่อไป เขาตัดสินใจง้างมือทั้งสองข้างขึ้นกลางอากาศและตบอัดหูตัวเองอย่างสุดแรงหวังให้เนื้อเยื่อแก้วหูแตกไปเลยจะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงนั้นอีกทว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เด็กหนุ่มจึงง้างมือตบหูตัวเองอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง จนเลือดเริ่มไหลทะลักออกมาเยอะขึ้นเรื่อย ๆ
เลือดสดที่เลอะเปื้อนเต็มฝ่ามือทั้งสองข้างก็เริ่มเปรอะไปยังผ้าปูที่นอน ตอนนี้เด็กหนุ่มหูอื้อตาลายไปหมด เขามั่นใจว่าตอนนี้เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว ภายในหัวฉายซ้ำภาพและเสียงของอัน เพื่อนสนิทที่กำลังตะเกียกตะกายเพื่อหนีความตายในสระว่ายน้ำเท่านั้น กันต์ก้าวขาลงจากเตียง เขาเดินตรงไปหาร่างนั้นและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ต่อจากนี้กูจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงมึง” ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นและสลบไป
ตึง!! ตึง!! โครม!!
“ไอ้กันต์!” เสียงของอินดังขึ้นหลังจากใช้กุญแจสำรองที่มีแต่ไม่สามารถเปิดประตูได้จึงจำเป็นต้องพังประตูห้องเข้ามา ก่อนจะเห็นสภาพของเพื่อนสนิทที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น
.
.
.
สภาพห้องที่เต็มไปด้วย...ความเปียกชื้น
ก้อนเนื้อคล้ายคลึงลูกตา...เละเปื้อนพื้น
รอยเลือดเปรอะเลอะเตียง...หลายจุด
และร่างของเพื่อนสนิทที่นอนแน่นิ่งเลือดไหลย้อยอยู่ตรงนั้น
.
.
.
...และแล้วค่ำคืนนี้ที่แสนทรมานสำหรับกันต์ก็ได้จบลง…
“จบแล้วครับคุณบัว” คุณอรัญเอ่ยขึ้นหลังเล่าจบเรื่องเหมือนเช่นเคยแต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าสติของฉันช่างเหม่อลอย
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดเลยค่ะ...เรื่องราวมันดูซับซ้อน”
“ครับ ผมเข้าใจ” เขามองหน้าฉันและพยักหน้าเล็กน้อย สายลมเย็นที่พัดมาผ่านเป็นระลอกไม่สร้างความหนาวเหน็บให้ฉันเลยสักนิด
“เรื่องราวนี้ทำให้ฉันรู้สึกเศร้า สับสน หดหู่ใจกว่าเรื่องที่ผ่าน ๆ มาอีกนะคะราวกับว่ามีก้อนอะไรจุกอยู่กลางอกเลยค่ะ”
“อยากพักสักหน่อยมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำร้อนมาให้” คุณอรัญเอื้อมมือมาหยิบแก้วเซรามิกตรงหน้าฉัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในอาคาร วินาทีนั้นฉันเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่มืดสนิท
“ฉันจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขตามที่คุณอรัญบอกมั้ยนะ”
ไม่นานนักคุณอรัญก็เดินกลับมาพร้อมชามะลิแสนหอม เขานั่งลงตรงตำแหน่งเดิม ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้ฉัน
“ไหวจริงมั้ยครับ ผมเล่าต่อพรุ่งนี้ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันฟังต่อได้...เรื่องหน้าเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วใช่มั้ยคะ ถึงจะสงสารและรู้สึกเห็นใจน้องกันต์แต่ฉันอยากฟังเรื่องสุดท้ายให้จบก่อนไปนอนค่ะ”
“ผมเล่าเรื่องห้องเจ็ดต่อเลยนะครับ”
.
.
.
เรื่องราวฟังดูซับซ้อนอย่างที่คุณบัวบอกเลยค่ะ