เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
แชะ!! แชะ!!
เสียงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปดังขึ้น ก่อนจะเผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำสนิทแสนขี้เล่นของบุคคลที่อยู่หลังกล้อง นิ้วเรียวยาวกดปุ่มชัตเตอร์รัว ๆ เมื่อเห็นว่าธรรมชาติเบื้องหน้าสวยงามแค่ไหน
สระน้ำสีครามสะท้อนแสงอาทิตย์และเปล่งประกายระยิบระยับถูกห้อมล้อมไปด้วยใบไม้ใบหญ้าสีเขียวหลายเฉด
“สระน้ำนี้สวยมากเลย แถวนี้มีสวนสาธารณะที่สวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เหลือเชื่อมาก” เสียงทุ้มเข้มของเขาดังขึ้นเป็นระยะระหว่างถ่ายรูป ขณะที่มือทั้งสองข้างก็ประคองกล้องไว้ให้อยู่ในตำแหน่งที่ต้องการ
ชายหนุ่มคนนี้มีรูปร่างสูงเพรียวผิวขาวสว่าง สวมเสื้อยืดคอปกสีฟ้าอ่อนและกางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มดูเข้ากันมาก ดวงตาคมโฉบเฉี่ยวสอดรับกับจมูกที่โด่งพอประมาณ เส้นผมสีน้ำตาลที่ถูกย้อมสีมาทำให้เขาดูดีขึ้นเป็นเท่าตัว ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนยกยิ้มเป็นระยะเมื่อได้ภาพถ่ายที่พึงพอใจ
พลันสายตาก็หันไปเห็นสาวงามคนหนึ่งยืนอยู่ริมสระน้ำ เขาตกตะลึงในความสวยของสาวคนนั้นมาก ผิวขาวผ่องของเธอสะกดสายตาของเขาไว้อยู่หมัด ชุดกระโปรงยาวลายลูกไม้สีครีมที่เธอสวมใส่ช่างเข้ากับรูปร่างสมส่วนนั้นเป็นอย่างดี เส้นผมสีดำแผ่สยายไปตามสายลม นิ้วเรียวสวยของเธอยกขึ้นเก็บปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาทัดหู ก่อนจะหันมามองเขา
แชะ!
ชายหนุ่มเผลอกดปุ่มถ่ายรูปสาวตรงหน้าไปโดยไม่รู้ตัวและลดระดับกล้องลงเพื่อให้มองเห็นสาวคนนั้นได้เต็มตาแต่กลับพบว่าเธอหายไปแล้ว เขาหันซ้ายหันขวามองหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จึงก้มลงมองภาพถ่ายที่ได้เมื่อสักครู่ ก่อนจะก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อไม่มีใครอยู่ในภาพนั้น
“เฮ้ย! เมื่อกี้กูเห็นสาวยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ นะ” ชายหนุ่ม สบถกับตัวเองเสียงดังและเกาหัวด้วยความงงงวย
“ถ่ายไม่ติดได้ไงวะ งงจัด” เสียงบ่นดังขึ้นอีกครั้งขณะเก็บกล้องและสัมภาระใส่ในกระเป๋า ก่อนจะหยิบมันสะพายขึ้นบนบ่า
สองขายาวเดินไปตามทางยาวรอบสวนสาธารณะพร้อมผิวปากเป็นระยะอย่างสบายใจ เขาเป็นชายหนุ่มช่างภาพฝีมือดีที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่เมืองนี้ได้ไม่นาน หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยเขาก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย จนกระทั่งโชคชะตาได้นำพาเขาให้ได้งานประจำที่เมืองนี้
ระหว่างที่กำลังนึกถึงเรื่องราวชีวิตสมัยเรียนอย่างสุขใจ ชายหนุ่มก็ได้กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างโชยมาเข้าจมูก เขาหันมองไปยังทิศทางนั้นอย่างอัตโนมัติพลางคิดว่ากลิ่นหอมนี้มาจากอะไรทำไมรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ทว่าไม่ทันจะได้คิดหาคำตอบเขาก็รีบจำอ้าวเดินตามกลิ่นนั้นไปทันที
แชะ!!
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นอีกครั้งเพราะภาพตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะหยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพนั้นไว้ทันทีและสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็คืออาคารไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่ภายในรั้วสีขาวท่ามกลางสนามหญ้าเขียวขจี กลิ่นหอมเมื่อครู่นำพาเขามายังสถานที่แห่งนี้ ชายหนุ่มก้มลงดูภาพถ่ายที่ได้ด้วยความอิ่มใจ ก่อนจะเห็นชายกระโปรงสีครีมแสนคุ้นแวบเข้ามาในสายตา
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นใครครับเนี่ย” ขณะที่กำลังจะชะเง้อมองหาเจ้าของชุดกระโปรงสีครีมคนนั้นก็มีเสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มเผลอสะดุ้งเล็กน้อย
“เอ่อ...ผม...ผมเดินตามกลิ่น...มาครับ...” คำตอบที่แสนตะกุกตะกักของเขาสร้างความสับสนให้กับอีกฝ่ายจนต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม
“กลิ่นเหรอครับ” ชายแปลกหน้าจึงทวนคำตอบที่ได้ยินพร้อมแสดงท่าทีงุนงงอย่างไม่ปิดบัง
“คือผมหลงทางมาครับ” ชายหนุ่มตัดสินใจเรียบเรียงคำตอบใหม่อีกครั้งและพูดออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจเพื่อให้ตัวเองดูปกติกว่าคำตอบก่อนหน้า
“คุณหลงทางมาเหรอครับ มีอะไรที่ผมช่วยได้รึเปล่าครับ คุณบอกได้เลยนะ” ถือเป็นโชคดีที่ชายแปลกหน้าไม่ได้ซักไซ้อะไรเขาต่อแถมยังเสนอความช่วยเหลือให้อีกต่างหาก เขาซึ่งเป็นช่างภาพก็งัดทักษะการขายและทักษะการเชิญชวนขึ้นมาใช้โดยไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไป
“เยี่ยมเลยครับ! ผมขอแนะนำตัวก่อน ผมชื่อทัศพลครับ เพิ่งย้ายมาทำงานเป็นช่างภาพประจำที่เมืองนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน อันนี้เป็นนามบัตรของผมครับ เผื่อคุณมีคนรู้จักหรือมีใครต้องการจ้างช่างภาพฝีมือดีก็สามารถติดต่อผมมาได้ตลอดเวลาเลยครับ ยังไงก็รบกวนคุณช่วยบอกต่อด้วยนะครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองเสร็จสรรพก็ยื่นกระดาษนามบัตรแผ่นบางไปให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีเป็นกันเอง
“เป็นงานที่น่าสนุกดีนะครับ...คุณทัศพลถนัดถ่ายภาพแนวไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ” ชายแปลกหน้าตอบกลับพร้อมแสดงท่าทีสนใจเป็นอย่างมากจนชายหนุ่มรู้สึกดีใจและยิ้มกว้าง
“เรียกผมว่าทัศน์เฉย ๆ ก็ได้ครับ ช่างภาพเป็นงานที่สนุกดีครับยิ่งถ่ายเยอะยิ่งได้ประสบการณ์ ผมถ่ายภาพได้ทุกแนวนะแต่ถ้าเป็นแนวที่ถนัดและชอบจริง ๆ น่าจะเป็นการถ่ายธรรมชาติและก็พวกของสวยงามครับ” ชายหนุ่มตอบตามความรู้สึกจากใจจริงขณะที่อีกฝ่ายพยักหน้าเล็กน้อยเชิงรับรู้
“ของสวยงามพวกเครื่องประดับเพชรพลอยเหรอครับ”
“อันนั้นก็นับครับแต่สิ่งของทั่วไปเช่นเป็นดอกไม้ริมทาง ผีเสื้อ ดวงดาวหรือสิ่งไหนที่ผมมองว่าสวยผมก็ชอบถ่ายเก็บไว้ทั้งนั้นแหละครับ”
“ฟังดูมีความสุขดีจังเลยนะครับ คุณทัศน์ทำงานแบบนี้คงจะได้เจอคนเยอะเลยใช่มั้ยครับ” ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าชายแปลกหน้าคนนี้ขี้สงสัยเหลือเกินแต่เขาก็ยินดีตอบ
“เยอะครับ ได้ทำงานกับคนร้อยพ่อพันแม่ค่อนข้างวุ่นวายมากเลยแต่ก็มีอะไรให้เรียนรู้อยู่ตลอด เอ่อ...ผมขอเสียมารยาทถามนะ อันนี้บ้านคุณรึเปล่าครับ” จนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะเอ่ยถามเรื่องนี้ออกไปเพราะอาคารตรงหน้าสวยงามมากจริง ๆ
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านผมครับ อาคารนี้เป็นหอพัก” และเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำตอบ
“โห! เป็นหอพักที่สวยมากเลยนะครับ ดูร่มรื่นน่าอยู่มาก...งั้นถ้านี่ไม่ใช่บ้านคุณ แล้วคุณเป็นใครครับเนี่ย” คำถามของชายหนุ่มทำเอาคนตรงหน้าหัวเราะร่วนออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณนี่ตลกดีนะ ผมเป็นผู้ดูแลหอพักนี้ครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขินทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังให้กับพฤติกรรมของเขา
“อ๋อออ คุณเป็นผู้ดูแลนี่เอง งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” มือหนาของชายหนุ่มยื่นไปหาอีกฝ่ายเพื่อเป็นการทักทาย
“เช่นกันครับ” ซึ่งอีกฝ่ายก็ยื่นมือมาตอบรับการกระทำนั้น
“แล้วตอนนี้ที่หอยังมีห้องว่างอยู่มั้ยครับ พอดีห้องที่ผมได้ไปอยู่ค่อนข้างซอมซ่อมากเลยครับ ที่นี่ดูสบายกว่าหลายเท่าเลย” ชายหนุ่มถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงติดเล่นแต่เนื้อความจริงจัง
“มีครับ ถ้าคุณสะดวกสนใจจะเข้าไปดูห้องเลยมั้ยครับ” ทว่ารอยยิ้มและน้ำเสียงของชายแปลกหน้าที่ตอบกลับมานั้นไม่ได้ติดเล่นด้วยเลยและนั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยเขาเลยเลือกที่จะตอบบ่ายเบี่ยงไปก่อน
“เสียดายจังผมต้องรีบกลับ ขอมาดูวันอื่นแทนนะครับ” รอยยิ้มกว้างแสนเป็นมิตรถูกส่งออกไปเพื่อปดปิดความกังวลใจ
“เป็นวันพรุ่งนี้สะดวกมั้ยครับ ช่วงนี้มีคนสนใจมาดูบ่อยด้วยผมเกรงว่าห้องจะเต็มซะก่อน” ทว่ารอยยิ้มของอีกฝ่ายที่ส่งกลับมาทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่อย่างน่าประหลาด ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายหยิบยกเหตุผลที่เป็นไปได้ขึ้นมาจนชายหนุ่มลังเลใจ
“เอ่อ...คุณมีนามบัตรหรือเบอร์ติดต่อให้ผมมั้ยครับ” ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่าถ้ามาดูห้องวันพรุ่งนี้อีกสิ่งที่สำคัญคือเขาจะติดต่อคนตรงหน้าได้ยังไง
“โทษทีครับพอดีผมไม่มีนามบัตร คุณทัศน์ไม่ต้องกังวลว่ามาแล้วจะไม่เจอผม ผมอยู่ที่ตลอดเวลาเลยครับ คุณสะดวกมาเวลากี่โมงจะเช้า สาย บ่าย เย็นหรือดึกก็แล้วแต่คุณทัศน์เลยครับ” มือขาวซีดของชายแปลกหน้าเอื้อมเปิดประตูรั้วขณะพูดตอบ
“งั้นผมขอทราบชื่อคุณไว้หน่อยละกันครับ”
“เรียกผมว่าคุณผู้ดูแลได้เลยครับ” ราวกับอีกฝ่ายต้องการจบบทสนทนาไว้เพียงแค่นี้ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในทันทีที่พูดจบ ทิ้งให้ชายหนุ่มช่างภาพยืนเกาหัวอยู่ด้านนอกด้วยความงุนงง
“ห๊ะ! อะไรกันวะนั้น” ชายหนุ่มที่สีห้าเต็มไปด้วยความงุนงงเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าไปในอาคารแล้วก็ตัดสินใจเดินทางกลับที่พักเก่าและเตรียมตัวมาที่นี่ใหม่ในวันพรุ่งนี้
.
.
.
คุณช่างภาพของเราดูเหมือนจะเป็นหนุ่มขี้เล่นนะคะเนี่ย><