เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
ทัศน์ตกใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมากจนร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่น้อย เขาทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่หน้าอาคารก่อนจะได้ยินเสียงรถของวัยรุ่นคนนั้นขับออกไปด้วยความเร็ว ทว่าหลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงกระจกแตกดังขึ้น ชายหนุ่มรีบวางของทั้งหมดที่แบกอยู่บนพื้นหญ้าและวิ่งเข้าไปในอาคาร
ทัศพลหยุดนิ่งอยู่หน้าทางเข้าเพื่อเงียบฟังและวิเคราะห์ว่าเสียงเมื่อครู่ดังมากจากห้องไหน ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่นอกอาคารแต่ได้ยินเสียงดังชัดมากแสดงว่าต้องเป็นห้องที่อยู่ใกล้ที่สุดหมายความว่าน่าจะเป็นห้องสี่ไม่ก็ห้องห้าสินะ
เขาตรงไปเปิดประตูห้องหมายเลขสี่ก่อนจะพบว่าห้องนั้นไม่มีใครอยู่และห้องก็ดูปกติไม่มีร่องรอยกระจกแตก เขาจึงหันมองห้องตรงข้ามนั่นคือห้องหมายเลขห้าพร้อมเขย่าลูกบิดประตูอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผล ชายหนุ่มจึงออกแรงถีบจนประตูเปิดออกในที่สุด
“อะไรวะเนี่ย” เสียงทุ้มเข้มของทัศพลดังขึ้น เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่เขากังวลใจ
“นี่คุณ!” เพราะสายตาของเขาหันไปเห็นท่อนล่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ตรงประตูห้องน้ำ ชายหนุ่มตกใจมากจนมือสั่นแต่ก็ต้องใจดีสู้เสือเข้าไว้และรีบตรงดิ่งไปช่วยสาวคนนั้น
ทัศน์พยุงหญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดอย่างเบามือ ก่อนจะพาออกมานอกอาคารและกดโทรเรียกรถโดยสารทันที เมื่อรถมาจอดอยู่หน้ารั้วชายหนุ่มก็ตะโกนบอกให้ขับมาข้างในเพราะมีผู้บาดเจ็บ ก่อนจะพาเธอขึ้นรถและตรงไปยังโรงพยาบาล
เหตุการณ์นี้สะเทือนใจทัศน์เป็นอย่างมาก เขางุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ก็พยายามประคองสติไว้เท่าที่ทำได้ ไม่นานหลังจากหญิงสาวที่บาดเจ็บคนนั้นถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินไป พยาบาลสาวแสนสวยคนหนึ่งก็เรียกเขาเพื่อซักประวัติผู้บาดเจ็บทว่าเขาไม่รู้จักเธอ
ทัศน์คิดได้ว่าเมื่อครู่คุณผู้ดูแลไม่อยู่ที่หอ ไม่แน่ว่าตอนนี้อีกฝ่ายอาจจะกลับมาที่หอพักแล้วก็เป็นได้และอาจจะรู้จักสาวห้องห้าดีกว่าเขา เขาจึงยื่นนามบัตรของตัวเองให้พยาบาลเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาไม่ใช่คนร้ายและไม่ได้จะหนีไปไหน เขาแค่จะไปตามคนมาช่วย
ทางด้านพยาบาลก็ลงประวัติและเขียนเหตุการณ์ตามที่ชายหนุ่มแจ้งไว้คร่าว ๆ ทัศน์รีบโบกรถโดยสารแถวนั้นและตรงดิ่งกลับหอพัก ในใจก็ได้แต่หวังว่าคุณผู้ดูแลจะอยู่ที่หอ เมื่อเขาลงจากรถและเห็นคุณผู้ดูแลกำลังเดินเข้าไปในอาคารพอดี เขาจึงรีบวิ่งไปหาอีกฝ่ายทันที
“คุณผู้ดูแลหยุดก่อน!” เสียงตะโกนดังลั่นของชายหนุ่มส่งไปถึงคุณผู้ดูแลก่อนที่ตัวเขาจะไปถึงเสียอีก
“ครับ” อีกฝ่ายหยุดเดินทันทีและขานรับด้วยความตกใจ
“เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนตอนผมกลับจากข้างนอก ผมเห็นผู้หญิงห้องห้าบาดเจ็บสาหัสหน้าตายับเยิน ผมเลยพาเธอไปส่งโรงพยาบาลแต่ผมไม่รู้จักเธอครับ ผมเลยบอกรายละเอียดส่วนตัวของเธอให้พยาบาลไม่ได้เลย รบกวนคุณผู้ดูแลไปโรงพยาบาลกับผมหน่อยครับ” น้ำเสียงที่สั่นเครือของคุณทัศน์และรายละเอียดที่เขาพูดออกมาทำให้คุณผู้ดูแลตกใจไปด้วย
“ได้ครับ สักครู่นะครับ” คุณผู้ดูแลตอบตกลงทันทีราวกับไม่ต้องคิดอะไรให้ยุ่งยาก เขาเดินไปหยิบเอกสารในห้องด้านหน้าและเดินตามคุณทัศน์ไปขึ้นรถโดยสารคันเดิมที่จอดรออยู่
“จริง ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้ผมเห็นเด็กหนุ่มผิวแทนอุ้มสาวร่างเล็กออกมาจากหอพักด้วยครับ” ขึ้นรถมาได้ไม่นานทัศน์ก็พูดถึงเหตุการณ์ที่ยังคงติดตาเขาอยู่
“อ๋อ น่าจะเป็นน้องเปรียวห้องสี่ครับ เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นแฟนเธอ ปกติเขาก็มาที่นี่อยู่แล้วนะครับ” คุณผู้ดูแลตอบกลับขณะมองตรงออกไปนอกหน้าต่าง
“ไม่ปกติครับ น้องผู้หญิงเลือดท่วมตัวเลย เล็บมือเล็บเท้าก็ไม่มีด้วย เลือดไหลย้อยเป็นทางสยองมากเลยครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมยกมือขึ้นลูบแขนทั้งสองข้างของตัวเอง
“น่ากลัวจัง คุณทัศน์ตาฝาดไปรึเปล่าครับ” อีกฝ่ายรีบหันมองหน้าเขาทันทีเมื่อได้ยินคำบรรยายที่น่าหวาดเสียวนั้น
“ผมไม่ได้ตาฝาดแต่ตอนนั้นเหมือนน้องผู้ชายจะมองไม่เห็นผมนะครับ เขาเดินผ่านผมไปเลยเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนั้น” พูดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ลูบคางตัวเองพลางคิดว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะได้ยินคำโต้แย้งจากคุณผู้ดูแล
“แต่ตอนที่ผมกลับถึงหอพัก ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีรอยเลือดอะไรเลยนี่ครับ”
“จริงสิ คุณบอกว่าน้องอยู่ห้องสี่ใช่มั้ย ตอนผมได้ยินเสียงกระจกแตกผมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปดูแต่ในห้องสี่ปกติดีและไม่มีรอยเลือดเหมือนกันครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางนึกย้อนถึงรายละเอียดในความทรงจำ
“นั่นไงครับ ผมว่าคุณอาจจะแค่ทำงานมาเหนื่อยรึเปล่า ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ” คุณผู้ดูแลพูดด้วยน้ำเสียงติดเล่นราวกับว่าเขาไม่เชื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
“เรื่องน้องผู้หญิงห้องสี่คุณอาจจะคิดว่าผมบ้าไปเองแต่เรื่องคุณผู้หญิงห้องห้าผมมั่นใจว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน คุณไม่ได้เห็นสภาพเธอ คุณไม่เข้าใจหรอก” ตอนนี้ทัศน์เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เขาจึงใส่อารมณ์กับคำพูดมากขึ้น
“อ่ะ เรามาถึงโรงพยาบาลพอดีเลยครับ รีบลงกันเถอะ” ทว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจเลยสักนิด
ก่อนหน้านี้ตอนที่ชายหนุ่มพาหญิงสาวห้องห้ามาส่งยังแผนกฉุกเฉินเขาไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างเลยว่าเป็นยังไง ทว่าตอนนี้โรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงดังเซ็งแส้และตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นยาปฏิชีวนะ กลิ่นแอลกอฮอล์ล้างแผล รวมถึงกลิ่นเลือดทำให้เขาไม่ชอบสถานที่แห่งนี้เอาเสียเลย
ขณะเดียวกันคุณผู้ดูแลก็เดินเข้าไปคุยกับคุณพยาบาลเพื่อติดต่อประสานงาน ทัศน์ที่เห็นแบบนั้นก็เดินตามอีกฝ่ายไป ทว่าชายหนุ่มก็ต้องหยุดชะงักเพราะเก้าอี้ตรงนั้นนั่งได้แค่คนเดียว ก่อนจะเห็นว่าคุณผู้ดูแลส่ายหน้าเป็นระยะขณะถูกคุณพยาบาลซักถามประวัติ
“เรียบร้อยแล้วเหรอครับ เร็วจัง” ทัศน์ถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกมาจากเก้าอี้ตรงนั้น
“ครับ”
“ว่าแต่ผู้หญิงห้องห้าเธอชื่ออะไรครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้ ขณะที่คุณผู้ดูแลนั่งเอนตัวพิงเก้าอี้
“คุณนาครับ เธอชื่อพรรณนาและเธอเป็นผู้เช่าคนแรกของผม” คุณผู้ดูแลตอบกลับเสียงเบาก่อนหลับตาลง
“อ่าาา ตอนผมพาเธอมาที่นี่เธอสภาพไม่ดีเลยครับ แล้วนี่คุณผู้ดูแลติดต่อญาติของเธอรึยัง เผื่อจะได้เจอกันที่โรงพยาบาล” ทัศน์รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกแย่ไม่น้อยแต่เขาปลอบใจคนไม่เก่งจึงทำได้แค่พูดสิ่งที่คิดออกไป
“ผมไม่มีเบอร์ติดต่อญาติของเธอหรอกครับ ขนาดเบอร์ของเธอผมยังไม่มีเลย”
“อ้าว! ผมนึกว่าคุณมีข้อมูลส่วนนี้อยู่เอกสารสัญญานั่น” ทัศน์ยกนิ้วชี้ไปยังเอกสารที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายพร้อมพูดเสียงดัง
“ตอนเซ็นเอกสารสัญญา คุณทัศน์กรอกรายละเอียดอะไรลงไปบ้างครับหรือแค่เซ็นชื่ออย่างเดียว” คำตอบที่ได้มานั้นทำเอาคิ้วหนาของชายหนุ่มขมวดเป็นปม
“ผมก็เซ็นชื่อตามที่คุณบอกไง คุณไม่ได้บอกให้ผมกรอกข้อมูลอะไรสักหน่อยนี่” ใช่ เขามั่นใจว่าคุณผู้ดูแลแค่ให้เซ็นชื่อ
“นั่นเป็นความสัพเพร่าของคุณเองรึเปล่าครับ คุณไม่ได้มองว่าเอกสารสัญญาแผ่นนั้นสำคัญคุณเลยไม่สนใจมันแต่ถ้าผมบอกว่าเอกสารแผ่นนั้นมีรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย คุณจะต้องอ่านมันอย่างละเอียดก่อนเซ็นแน่นอนครับ” คุณผู้ดูแลสาธยายพร้อมหันมองชายหนุ่ม ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“นี่คุณพูดอะไรเนี่ย”
“ผมแค่จะบอกว่าผู้เช่าส่วนใหญ่ไม่ได้อ่านรายละเอียดในเอกสารให้ดีเลยไม่ได้กรอกข้อมูลผู้ที่สามารถติดต่อได้ไว้ครับ เวลามีปัญหาผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง” คุณผู้ดูแลตอบขณะขยับตัวนั่งหลังตรง
“คุณดูแปลก ๆ นะ” ทัศน์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่าคนตรงหน้าเป็นคุณผู้ดูแลที่เขารู้จักรึเปล่า หรือไม่ก็เขาไม่เคยรู้จักอีกฝ่ายเลย
“ผมปกติดีครับ คุณทัศน์ต่างหากล่ะที่แปลก...เรื่องที่นี่เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะครับ”
“...เอางั้นเหรอครับ...” ชายหนุ่มลังเลที่จะปล่อยอีกฝ่ายไว้ที่นี่คนเดียว
“ครับ เผื่อที่หอมีใครต้องการความช่วยเหลือ ผมขอฝากคุณทัศน์ช่วยดูแลด้วยนะครับ” ทว่าเหตุผลที่อีกฝ่ายเสนอมาทำให้ทัศน์นึกถึงหญิงสาวห้องริมสุดขึ้นมาได้ เขาจึงตอบตกลงทันที
“โอเคครับ ไว้ใจผมได้เลย”
.
.
.