เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเรียกสติและความกล้าของทัศพลให้กลับมาพลางคิดว่าเขาต้องเอาตัวรอดไปจากที่นี่ให้ได้ ชายหนุ่มตัดสินใจพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับร่างนั้นอย่างจริงจังและออกแรงผลักทว่าไม่เป็นผลร่างนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน ทว่าตัวเขาเองกลับถูกดันมาอยู่บนเตียง
ชายหนุ่มงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก นี่เขามาอยู่บนเตียงได้ยังไงกันเมื่อกี้ยังอยู่หน้าประตูห้องอยู่เลยแต่จะให้คิดหาเหตุผลไปก็เปล่าประโยชน์เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปหมดแล้วและทำได้เพียงนอนแน่นิ่งกรอกลูกตาไปมาเท่านั้น
“จำหนูไม่ได้แน่เลย” นิ้วมือเล็กของร่างนั้นกรีดกรายไปบนแผงอกโดยมีเนื้อผ้าบาง ๆ ของเสื้อยืดกั้นอยู่
“สงสัยตอนนั้นเพิ่งเข้าวงการสินะคะเลยทำได้แค่ยืนมอง” ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นจิกเล็บแหลมคมลงไปกลางอกแทน
“พอถ่ายรูปหนูเสร็จแล้วทำไมไอเหี้ยนั่นมันไม่ปล่อยหนูไปล่ะ” เลือดของชายหนุ่มเริ่มซึมออกมาและเมื่อร่างนั้นออกแรงกดมากขึ้นเท่าไหร่เลือดที่ไหลออกมาก็ยิ่งทวีคูณขึ้นเท่านั้น
“รู้มั้ยว่าสิ่งที่พวกมึงทำกัน...มันทำลายชีวิตของผู้หญิงไปกี่คนแล้ว!” ร่างนั้นกดจนปลายนิ้วหายเข้าไปในชั้นเนื้อใต้ผิวหนังของชายหนุ่ม เลือดไหลซึมออกมาจนเสื้อสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง
ร่างของทัศพลเริ่มกระตุกเกร็งตามความเจ็บปวด นิ้วมือนิ้วเท้าบิดและหงิกงอผิดรูป อ้าปากกว้างราวกับส่งเสียงกรีดร้องทว่าไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลย น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลริน ก่อนที่เขาจะเค้นแรงทั้งหมดส่ายหัวไปมา
“อยากพูดอะไรเหรอคะ” ร่างนั้นดึงนิ้วออกจากร่างของชายหนุ่มและยกขึ้นดูเลือดที่ปลายนิ้ว ก่อนจะกระซิบถาม
“...อะ...มะ...ไม่ทำ...แล้ว...อึกก...” ชายหนุ่มที่กลัวตายก็เริ่มสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปแต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว
“ไม่ทำแล้วอะไรกัน หมายถึงจะไม่แอบถ่ายรูปสาว ๆ แล้วเหรอคะ อย่ามาโกหกเลยค่ะเรียนจบมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังทำอยู่นี่คะ ถ้าจะเลิกทำควรเลิกไปตั้งนานแล้วค่ะ” น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของร่างนั้นแผดดัง จนทัศน์อดกลั้นไม่ไหวปล่อยโฮออกมา
นึกย้อนไปตามสิ่งที่ร่างนั้นพูด สมัยเขาเป็นนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัย XX และเพราะฝีมือการถ่ายรูปที่มีติดตัวมาจึงทำให้ถูกรุ่นพี่เชิญชวนไปทำงานพิเศษหารายได้ เขาที่ตอนนั้นเป็นน้องใหม่ก็ไม่กล้าปฏิเสธทำได้เพียงยินยอม
เขายังจำความรู้สึกนั้นได้ดี เหล่าชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่ยืนห้อมล้อมรอบตัวหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งซึ่งถูกมัดไว้ให้นอนอยู่บนเตียงพร้อมเสียงกดชัตเตอร์ของหนึ่งในชายฉกรรจ์ที่มองอยู่ เสียงพูดของรุ่นพี่คนนั้นกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง
งานเสริมรายได้ดีแค่ต้องหาผู้หญิงที่ยินยอมให้ถ่ายภาพพวกนี้มาร่วมงานด้วย ซึ่งถ้าใช้หน้าตาของเขาหลอกล่อมาก็น่าจะหาได้ไม่ยากหรือไม่ก็อาจจะต้องใช้ทักษะการชวนเล็กน้อยเดี๋ยวรุ่นพี่จะสอนให้เอง งานชิ้นแรกนี้เขาเลยทำได้แค่เรียนรู้และเก็บเกี่ยวประสบการณ์
หลังจากผ่านงานชิ้นแรกไปได้ไม่นาน รุ่นพี่คนนั้นก็ติดต่อกลับมาพร้อมบอกรายรับที่ได้จากการขายภาพพวกนั้น ซึ่งมันมากพอที่จะล่อให้เขาไปติดกับ ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าวงการนั้นทันทีและพึงพอใจกับเงินที่ได้มาโดยไม่ได้สนใจว่ารุ่นพี่หาหญิงสาวพวกนี้มาได้ยังไงหรือชีวิตของหญิงสาวพวกนั้นจะเป็นอย่างไร
เขาหลงระเริงไปกับเม็ดเงินที่ได้และชื่อเสียงจอมปลอมในวงการ จนกระทั่งชีวิตนักศึกษาในรั้วมหาลัยของเขาสิ้นสุดลงแต่ความหลงผิดไม่ได้จบไปพร้อมกับการศึกษา เขายังคงเสาะหาหญิงสาวและคว้าทุกโอกาสที่จะแอบถ่ายภาพลับของพวกเธอไว้โดยเรียกภาพพวกนั้นว่า ‘ของสวยงาม’
.
.
.
เสียงลมหายใจหอบถี่ของทัศพลดังขึ้น แผงอกกระเพื่อมและขยับขึ้นลงเป็นระยะ น้ำตาที่ไหลลงมาเริ่มแห้งเหือด เมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่เขาได้พบเจออยู่ในตอนนี้เป็นผลมาจากการกระทำของตัวเอง ชายหนุ่มขยับปากพูดอีกครั้งและพยายามวิงวอนขอชีวิต
“ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เธอพูดเองนี่ว่าฉันยืนดูเฉย ๆ แล้วจะมาหลอกหลอนอะไรฉันตอนนี้” ระหว่างพูดเขาก็ออกแรงขยับตัวมากขึ้นหวังจะหลุดจากพันธนาการของร่างนั้น
“ตอนนั้นไม่ได้ทำแต่เมื่อกี้มึงทำ” ทันทีที่ร่างนั้นพูดจบ ภาพมากมายก็ผุดเข้ามาในหัวของชายหนุ่มราวกับโดนสะกดจิต ภาพหญิงสาวภายใต้เสื้อผ้าน้อยชิ้น ภาพหญิงสาวที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์หรือแม้แต่ภาพร่างกายที่ถูกชำแหละและเต็มไปด้วยเลือดก็ตาม
ทัศพลชักกระตุกอย่างรุนแรง ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้างอีกครั้งพร้อมเส้นเลือดสีเข้มที่เริ่มเด่นชัดขึ้นตรงขมับ เลือดทะลักออกมาจากดวงตาจนส่วนที่เป็นเนื้อลูกตาสีขาวถูกย้อมเป็นสีแดง ความทรมานกัดกินทั้งร่างกายและจิตใจ ทว่าระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังสำนึกผิดอยู่นั้นมือขวาของเขาก็เริ่มขยับได้เล็กน้อย
“อยากดูนักก็ดูซะสิ! ดูซะให้เต็มตา!” ร่างนั้นแผดเสียงดังขึ้นอีกครั้งขณะยืนมองชายหนุ่มที่นอนชักอยู่บนเตียง
ชายหนุ่มเริ่มตั้งสติและพยายามมองไปยังร่างนั้นที่ยืนอยู่ปลายเตียงพลางคิดว่ามันแค่ต้องการให้เขาเห็นภาพพวกนี้ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นเขาต้องหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองมองเห็นอีกต่อไปจะได้หลุดพ้นจากภาพสยดสยองพวกนี้
มือขวาที่เริ่มขยับได้มากขึ้นก็ค่อย ๆ ยืดเหยียดปลายนิ้วไปรอบข้างเพื่อควานหาอุปกรณ์อะไรก็ได้มาใช้เป็นอาวุธ ก่อนจะแตะโดนแท่งโลหะบางอย่างเข้า วินาทีนั้นชายหนุ่มใช้แรงทั้งหมดที่มีออกแรงขยับตัวจนร่างกายท่อนบนเป็นอิสระได้สำเร็จพร้อมคว้าแท่งโลหะนั้นมาไว้ในมือ
“ฉะ...ฉันไม่อยาก...เห็นอะไร...อะ...อีกต่อไปแล้ว” คำพูดที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มทำให้ร่างนั้นรู้สึกพึงพอใจ
มือหนาทั้งสองข้างกำแท่งโลหะที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับเส้นลวดแข็งที่มีความหนามากกว่าปกติ สงสัยคงจะเป็นหนึ่งในอุปกรณ์ที่เขามีอยู่แต่เขาไม่เคยสังเกต ทว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญแล้วเพราะสิ่งที่อยู่ในความคิดของทัศพลตอนนี้ทำเอาสั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย
ภาพแท่งโลหะสีดำที่ค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ดวงตาของเขามากขึ้นถูกม่านสีแดงจากเลือดปกคลุมไว้จนมองไม่ชัด ทว่าร่างกายที่สั่นเทาบ่งบอกได้ดีว่าชายหนุ่มรู้สึกกลัวมากเพียงใด เม็ดเหงื่อยังคงผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเปียกชุ่มไปทั่วแผ่นหลัง ขณะที่ร่างนั้นยืนนิ่งมองตรงมาที่เขา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา
“แทงเลยสิ” สิ้นสุดเสียงนั้น มือหนาก็ขยับแท่งโลหะสีดำให้แทงเข้าไปตรงดวงตาที่ถูกเจาะก่อนหน้านี้
อ๊าาาากกกก!!!
เสียงกรีดร้องของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับเลือดมากมายที่กระฉูดออกมาจากเบ้าตา เสียงหายใจของชายหนุ่มเริ่มรวยรินพร้อมกับสติที่ตอนนี้แทบไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ทว่าภาพหญิงสาวพวกนั้นก็ยังไม่หายไป มันเพราะอะไรกัน
จริงสิ...เขายังเหลือดวงตาอีกข้างนี่ เมื่อคิดได้แบบนั้นชายหนุ่มก็ออกแรงกำแท่งโลหะในมืออีกครั้งและแทงเข้าไปที่ดวงตาอีกข้างอย่างไม่ลังเล เขากัดฟันทนเพื่อไม่ให้มีเสียงกรีดร้องเล็ดลอดออกไปได้อีกจนในที่สุดทุกอย่างก็มืดสนิทสมดังใจ
.
.
.
สภาพห้องที่เต็มไปด้วย...รอยเลือดมากมาย
ชิ้นส่วนกล้องถ่ายรูปแตกกระจาย...ทั่วพื้นห้อง
แท่งโลหะสีดำถูกย้อมเป็นสีแดง...มีเศษเนื้อติดอยู่
และร่างของชายหนุ่มไร้ดวงตานั่งจมกองเลือดบนเตียง
.
.
.
...และแล้วค่ำคืนนี้ที่แสนทรมานสำหรับทัศพลก็ได้จบลง…
“เรื่องสุดท้ายได้จบลงแล้วครับ” ฉันยืดเหยียดแขนและบิดขี้เกียจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก่อนจะแสดงความคิดเห็น
“ฉันว่าเรื่องของคุณทัศน์น่ากลัวที่สุดเลยนะคะเนี่ย”
“ผมว่าเรื่องน้องเกศน่ากลัวกว่านะครับ”
“งั้นเหรอคะ” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องราวของน้องเกศและคิดได้ว่าน่ากลัวทั้งสองเรื่องเลย
“นี่ก็ดึกมากแล้วนะครับ คุณบัวจะกลับห้องเลยรึเปล่า” คุณอรัญพูดเสียงทุ้มขณะเดียวกันก็มีท่าทีจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวสิคะคุณอรัญ ฉันฟังเรื่องเล่าทุกห้องครบแล้วแต่ยังมีข้อสงสัยเต็มไปหมดเลยค่ะ...ฉันหาคำตอบเองไม่ได้หรอกนะคะคงต้องให้คุณอรัญตอบคำถามพวกนี้” ฉันจึงรีบทักท้วงขึ้นทันที
“โอเคครับถือว่าเป็นรางวัลที่คุณบัวยอมฟังเรื่องเล่าของทุกห้องจนจบ” เยี่ยม! ในที่สุดเขาก็จะเฉลยเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องเล่าที่เกิดขึ้นในหอพักแต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีจุดเชื่อมต่ออะไรบางอย่าง
“ข้อแรกเลยนะคะ ฉันรู้สึกสับสนนิดหน่อยเรื่องช่วงเวลาที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นค่ะ...เพราะคุณอรัญบอกว่าจะเล่าตามลำดับห้องพักแต่นั่นไม่ตรงกับลำดับเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นใช่มั้ยคะ รบกวนคุณอรัญไล่เรียงลำดับให้ฉันฟังหน่อยค่ะว่าลำดับเรื่องราวที่แท้จริงเป็นยังไง” ข้อนี่แหละสำคัญที่สุด ฉันโยงเส้นไปมาในกระดาษจนงงไปหมดแล้ว
.
.
.
กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมตามสองนะคะคุณทัศน์ :)