เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
**คำเตือน**
อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
.
.
.
“เริ่มจากห้องคุณนาครับ เธอเข้ามาจองห้องพักเอาไว้แต่ยังไม่ย้ายของเข้ามาอยู่ทำให้คนแรกที่ย้ายเข้ามาในหอพักเป็นน้องเปรียวครับ ซึ่งช่วงที่น้องเปรียวไปเที่ยวกับแฟนก็มีคุณชาย้ายเข้ามาใหม่แต่คุณชาอยู่ได้ไม่นานก็เจอเรื่องประหลาดและเกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นเล็กน้อยเลยทำให้เขาต้องออกจากหอพักไปครับ ระหว่างนั้นคุณทัศน์และน้องกันต์ก็ย้ายมาอยู่ที่หอพักและทำให้คนที่ย้ายเข้ามาอยู่หลังสุดเป็นคุณนา เธอเจอเรื่องราวน่ากลัวในวันที่ย้ายเข้าเลยครับ ซึ่งวันนั้นห้องอื่นก็เจอเรื่องราวนั้นเช่นกัน” คำเฉลยเรื่องลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดจากคนตรงหน้าทำเอาฉันตาค้างไปเลยเพราะรายละเอียดเป๊ะมากราวกับว่าคุณอรัญอยู่ในทุกเหตุการณ์แต่เขาลืมน้องเกศไปนะ
“แล้วน้องเกศล่ะคะ”
“จริงสิผมลืมไปเลย น้องเกศย้ายเข้ามาช่วงไล่เลี่ยกันกับน้องกันต์ครับ” เป็นคนพูดเองว่าเรื่องของน้องเกศน่ากลัวที่สุดแต่กลับลืมเนี่ยนะ แปลกคนจริง
“ฉันขอถามคุณตรง ๆ เลยนะคะ ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเรื่องเล่าพวกนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนในหอพักและคุณได้รับรู้เรื่องพวกนั้นด้วยตัวเอง นั่นเป็นเพราะคุณคือผู้ดูแลหอในเรื่องเล่ารึเปล่าและหมายความว่าทุกอย่างที่เล่ามาคือเรื่องจริง” ฉันอยากถามเรื่องนี้ตั้งนานแล้วแต่เขาก็บ่ายเบี่ยงและไม่ยอมตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมาสักทีทำให้ฉันไม่กล้าถาม
“ก่อนหน้านี้คุณบัวยังเชื่อว่าเรื่องพวกนี้เป็นแค่เรื่องเล่าอยู่เลยไม่ใช่เหรอครับ ทำไมตอนนี้ถึงคิดว่าเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ” น้ำเสียงติดเล่นของเขากลับมาอีกครั้งราวกับกำลังเล่นสนุกอยู่
“ไม่รู้สิคะ ฉันสงสัยก็เลยถามคุณอยู่นี่ไง” ตอนนั้นฉันเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นจนรู้สึกได้เลยว่าฝ่ามือเปียกชื้นเล็กน้อยเพราะเหงื่อออก นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองมาที่ฉันราวกับกำลังจะบอกอะไรบางอย่างแต่ฉันไม่เข้าใจ
“ถ้าทุกอย่างที่ผมเล่ามาเป็นเรื่องจริง...คุณบัวคิดว่าหลังจากนั้นเรื่องราวเป็นยังไงต่อครับ” ฉันเริ่มควบคุมลมหายใจให้เข้าออกเป็นจังหวะเพื่อระงับความคิดฟุ้งซ่านที่มีภายในหัว
“นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่ มันไม่ตลกเลยนะคะ”
“ตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกตลกนะครับ แต่ผมคิดว่ามันคงน่าสนุกดีถ้าเรามีเรื่องให้เล่าต่ออีกสักหน่อย เลยอยากให้คุณบัวลองจินตนาการและแต่งเติมเรื่องราวหลังจากนี้ดูครับ” เขาพูดขณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้งอย่างสบายใจ
“จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรคะ ถ้าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องจริง ฉันไม่เห็นว่าการแต่งเรื่องล้อเล่นเกี่ยวกับประสบการณ์เฉียดเป็นเฉียดตายของคนอื่นจะน่าสนุกตรงไหน”
“คุณบัวอย่าเพิ่งหัวเสียสิครับ ไม่อยากแต่งต่อก็ไม่เป็นไร ผมไม่ได้บังคับ” คุณอรัญยกมือขึ้นกอดอก ฉันมองตรงไปที่เขาและรู้สึกว่าผิวของเขาเริ่มขาวซีดมากขึ้นหรือเพราะตอนนี้ดึกแล้ว
“ไม่แน่ใจว่าคุณอรัญจะรู้ตัวรึเปล่าแต่ฉันรู้สึกได้ว่าคุณดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะคะ” ความจริงที่ว่ายิ่งเขาเล่าเรื่องพวกนี้มากขึ้นเท่าไหร่ พฤติกรรมของเขาก็จะยิ่งผิดแปลกมากขึ้นเท่านั้น ฉันรู้สึกได้ตั้งแต่เรื่องห้องสามห้องสี่แล้วแต่ไม่คิดว่าเมื่อเขาเล่ามาจนถึงเรื่องสุดท้าย บรรยากาศรอบตัวเขาและหอพักจะเปลี่ยนไปจนน่ากลัวมากเช่นนี้
“ผมไม่ได้เปลี่ยนไปนะครับ...ผมแค่เป็นตัวเองมากขึ้น” สิ้นเสียงคุณอรัญเราทั้งคู่ก็เงียบไปพักใหญ่ ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้ต้องทำตัวยังไง ก่อนที่เสียงของเขาจะทำลายความเงียบนั้น
“หลังจากนั้นคุณทัศน์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลาจึงทำให้เขารอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดแต่เขาต้องใช้ชีวิตด้วยดวงตาที่บอดสนิททั้งสองข้างครับ”
“ดีแล้วค่ะที่เขาปลอดภัย” ฉันพูดตอบขณะกำลังปิดหน้าสมุดจดบันทึกลงพร้อมเก็บปากกาเข้ากระเป๋า
“ไหน ๆ คุณก็รู้มาถึงขนาดนี้แล้ว งั้นผมจะเล่าเรื่องสนุกให้ฟังอีกหน่อยละกันเผื่อวันพรุ่งนี้ผมจะได้หลุดออกไปจากที่นี่ แล้วไม่ได้เจอคุณอีก” คำพูดของคุณอรัญทำให้ฉันมึนงงจนมือที่เก็บอุปกรณ์อยู่หยุดชะงัก อะไรคือหลุดออกไปจากที่นี่ เขาไม่ได้ถูกขังไว้ในหอพักนี้สักหน่อยและเรื่องสนุกที่ว่านั่นคืออะไรกัน คิดมาถึงตรงนี้สมองของฉันก็หยุดทำงานไปชั่วขณะ...อย่าบอกนะว่าหอพักนี้เป็นเรื่องสยองของจริง
“เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นนานรึยังคะ”
“อืมมม วันที่ผมเจอคุณบัวครั้งแรกเป็นช่วงที่ผมเพิ่งมาเป็นผู้ดูแลหอพักนี้หมาด ๆ เลยครับ...และอย่างที่คุณบัวคิดครับ ผมเป็นคุณผู้ดูแลที่อยู่ในเรื่องเล่าพวกนั้น อีกอย่างผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่าทุกห้องมีเรื่องเล่าของตัวเอง”
“...”
“ที่นี่มีห้องพักทั้งหมดแปดห้องแต่กลายเป็นห้องเก็บของหนึ่งห้องก็จะเหลือเจ็ดห้อง อืม...ผมเล่าให้คุณฟังกี่ห้องแล้วนะ”
“หะ...หกห้อง...นี่คุณกำลังจะบอกอะไรฉันคะ”
“ผมกำลังจะบอกว่าห้องหนึ่งก็มีเรื่องของมันเองแถมเป็นห้องที่พิเศษด้วยนะครับ” ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกต่อไปเลยลุกขึ้น
“ฉันคิดว่าฉันง่วงนอนแล้วล่ะค่ะ ขอฟังต่อพรุ่งนี้นะคะ”
“เดี๋ยวสิครับ...คุณไม่อยากรู้เหรอว่าห้องที่คุณกำลังจะไปนอนบนเตียงแสนนุ่มนั้นมีเรื่องราวอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า” คุณอรัญคว้าหมับจับข้อมือของฉันและออกแรงบีบมากจนฉันต้องนั่งลงที่เดิมด้วยความจำใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คุณเป็นใครกันแน่” เขายกยิ้มและเริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง
“ผมเคยเด็กยากจนที่ชื่นชอบการชำแหละอวัยวะครับ บุคคลแรกที่ได้รับเกียรติให้เป็นผลงานชิ้นแรกของผมก็คือพ่อแม่ ตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าผมทำอะไรลงไปหรือพ่อแม่ผมหายไปไหนเพราะพวกเรามันจนไม่มีค่าให้สนใจ ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องดีครับ...จนกระทั่งลุงมารับผมไปเลี้ยง ผมดีใจมากที่จะได้เข้ามาเรียนและใช้ชีวิตในเมืองโดยที่ไม่รู้เลยว่าลุงร่ำรวยมากขนาดไหน สมบัติทั้งหมดของเขาตกเป็นของผมหลังจากที่เขาตายเพราะเขาไม่มีครอบครัว ช่วงนั้นผมรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยครับ”
“...คุณมันบ้าไปแล้ว...”
“คิดงั้นเหรอครับ...คุณบัวต้องฟังส่วนที่เหลือให้จบก่อนสิ จากเงินของลุงผมก็ได้มีโอกาสเข้าเรียนแพทย์อย่างที่ใฝ่ฝันไว้แต่แค่ความชอบทำให้ผมเรียนจบแพทย์ไม่ได้ครับ ผมเลยตัดสินใจไม่เรียนอีกต่อไปและผันตัวมาเป็นหมอเถื่อน ผมชำแหละอวัยวะขายโดยใช้บ้านที่ลุงเลี้ยงผมมาเป็นร้านกระจายสินค้า รายได้ดีทีเดียวครับจนกระทั่งอีป้าข้างบ้านนั่นมันเข้ามาวุ่นวาย โชคดีที่ผมไหวตัวทันเลยทำให้รอบมาได้และจุดเปลี่ยนชีวิตของผมก็มาถึง”
“...คุณฆ่าคน...” เขาทำเพียงยกยิ้มไม่โต้ตอบอะไร
“ตอนนั้นเองที่ผมบังเอิญมาเจอที่นี่ อาคารสวยร่มรื่น ปลีกวิเวกไร้ซึ่งสิ่งวุ่นวาย เหมาะจะเป็นแหล่งกบดานที่ใหม่ เสียอย่างเดียวคือลุงแก่ ๆ ที่เป็นผู้ดูแล เขาเอาแต่บอกว่าให้ไปอยู่ที่อื่นหอพักนี้มันต้องสาป ไร้สาระสิ้นดี ยิ่งคุยกันยิ่งทำให้ผมโมโห ผมเลยพลั้งมือกำจัดเขาไป”
“...คุณมันโรคจิต...” ฉันพึมพำเสียงเบา
“แต่สิ่งที่สนุกที่สุดของเรื่องนี้คือผมต้องกลายเป็นผู้ดูแลแทนมัน ก่อนตายมันพูดไว้ว่าต้องหาคนมาเช่าที่นี่ให้ครบทุกห้องเพื่อให้ผู้เช่าคนสุดท้ายเช่าห้องของผมและกลายเป็นผู้ดูแลแทน”
“นี่คุณอย่าบอกนะว่า”
“ห้องหมายเลขหนึ่งคือห้องของผู้ดูแลครับ” สิ้นเสียงพูดของคุณอรัญ สายลมแรงก็พัดมาพร้อมร่างของเขาที่สลายหายไป