เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
ฉันรีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะหินอ่อนด้วยความตกใจพลางคิดว่าเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น นี่ฉันกลายเป็นผู้ดูแลของหอพักนี้แทนเขาแล้วงั้นเหรอ เรื่องพวกนี้ไม่จริงหรอก...ฉันอาจจะแค่ฝันไป ฉันออกแรงจิกดึงเนื้อตรงท่อนแขนตัวเองเพื่อให้ตื่นขึ้นทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดและนั่นหมายความว่านี่คือเรื่องจริง
ฉันยอมรับว่าตัวเองสับสนมึนงงและยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยตัดสินใจเก็บสมุดและเครื่องเขียนบนโต๊ะหินอ่อนเพื่อเดินกลับห้อง ฉันเงยหน้ามองอาคารตรงหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ อาจเป็นเพราะได้รับรู้เรื่องราวน่ากลัวของแต่ละห้องมาเลยทำให้การเดินผ่านโถงทางเดินที่แสนเงียบนี้เต็มไปด้วยความอึดอัด
ประสาทสัมผัสทั้งร่างกายถูกปลุกกระตุ้นอยู่ตลอดเวลาเพราะความหวาดกลัว ม่านตาขยายกว้างเพื่อให้มองเห็นในที่มืดได้ชัดเจน ฉันได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเองและนั่นก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย กลิ่นไม้จากข้าวของเครื่องใช้และตัวอาคารผสมปนเปกับกลิ่นดอกลีลาวดีก็โชยมาเป็นระยะ ริมฝีปากก็เริ่มแห้งผากและขบเม้มกันแน่นจนรู้สึกชา แม้แต่เหงื่อที่ซึมผ่านรูขุมขนจนทำให้เสื้อเปียกชื้นฉันก็รู้สึกได้
ฉันแทบจะกลั้นหายใจเดินผ่านทางยาวนั้นและรีบเดินมาให้ถึงหน้าประตูห้องหมายเลข ๑ ก่อนจะไขกุญแจเข้าไปและวางของที่ถือมาลงบนโต๊ะ ความคิดฟุ้งซ่านและตรรกะในสมองของฉันมันตีกันจนรวนไปหมด ความคิดแรกคือต้องหนีออกไปจากที่นี่และความคิดนั้นทำให้ฉันหยิบกระเป๋าใบใหญ่ออกมาเพื่อเริ่มเก็บของ
ทว่าอีกความคิดบอกให้หาวิธีแก้คำอาถรรพ์ที่เกิดขึ้นนี้เพื่อที่ตัวฉันจะได้เป็นอิสระแล้วค่อยหนีออกไปจากที่นี่ ฉันจึงหยุดการกระทำทุกอย่างและหย่อนก้นลงบนเตียง สูดลมหายใจเข้าและออกเป็นจังหวะเพื่อรวบรวมสติใหม่อีกครั้ง ก่อนจะวิเคราะห์สถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่คุณอรัญพูดมาเป็นความจริงรึเปล่าแต่การที่ร่างกายของเขาสลายหายไปนั้นน่าจะเป็นคำตอบที่ดีและบอกได้ว่านี่คือเรื่องจริง โอเค ฉันต้องยอมรับเรื่องนี้ แล้วถ้าฉันหาวิธีแก้อาถรรพ์ก่อนหนีออกไปจากที่นี่จะมีประโยชน์อะไรอีกในเมื่อฉันหนีออกไปตอนนี้ได้เลย
คิดทบทวนดีแล้วก็เริ่มลงมือเก็บของใส่กระเป๋าอีกครั้งและเร่งฝีเท้าเดินออกไปนอกอาคาร อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูรั้วไม้สีขาวแสนเก่านั้นแล้วทว่าเมื่อฉันเอื้อมมือไปจะแตะรั้ว ร่างกายของฉันก็ถูกดึงกลับเข้าไปในอาคาร ภาพประตูห้องแต่ละบานไหลผ่านตาไปราวกับสายน้ำ ฉันเกี่ยวขอบวงกบประตูห้องสองไว้ได้แต่ก็ไม่สามารถต้านแรงดึงปริศนานั้นได้เลย ร่างกายของฉันถูกดึงกลับมานั่งบนเก้าอี้ไม้ในห้องของตัวเอง
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!
ฉันกรีดร้องสุดเสียงหลายต่อหลายครั้งจนคอแหบแห้งแต่ก็ยังไม่พอใจ ภายในหัวก็เอาแต่คิดว่าทำไมถึงเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นกับตัวเองและยกมือขึ้นดึงทึ้งเส้นผมที่มีเหมือนคนขาดสติ น้ำตาที่คิดว่าจะเก็บกลั้นไว้ก็หลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ถึงแม้จะรู้ดีว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ฉันลุกออกจากเก้าอี้และไปนั่งคดคู้ซุกตัวอยู่ตรงมุมห้อง ยกเข่าทั้งสองข้างขึ้นชันจนแนบอกและโอบกอดตัวเองไว้ปล่อยให้ความรู้สึกหวาดกลัว กังวล สับสนระบายออกมาผ่านหยาดน้ำตา ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในสภาพนั้นนานแค่ไหน อาจจะไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมงหรือไม่ก็นานหลายชั่วโมง
เสียงหอบหายใจดังถี่ขึ้นหลังจากปล่อยโฮไปจนน้ำตาเหือดแห้งและรู้สึกแสบคอไปหมด ฉันยกหลังมือขึ้นเช็ดแก้มที่เปื้อนคราบน้ำตาพวกนั้นออกก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางคิดทบทวนอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าการหาวิธีแก้อาถรรพ์อาจจะเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์แต่ตอนนี้ฉันหนีออกไปไม่ได้แล้วและก็ไม่มีอะไรให้เสียอีก ฉันต้องรู้ความจริงจะได้แก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้น
ฉันถูกดึงกลับเข้ามาที่นี่และให้นั่งบนเก้าอี้ตัวนี้ สิ่งนั้นมันมีความหมายอะไรรึเปล่านะ ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะไม้ทันทีและรื้อค้นลิ้นชักที่รู้ดีอยู่แล้วว่าจะต้องมีเพียงสมุดจดบันทึกของตัวเองด้วยหัวใจที่ไร้ความหวัง จนกระทั่งสายตาของฉันเหลือบไปเห็นสมุดเล่มหนึ่งที่ไม่คุ้นตา
สมุดเล่มไม่หนาไม่บางขนาดพอดีมือที่แสนเก่าคร่ำครึ ปกด้านนอกมีสีแดงเลือดหมูที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงคล้ำไปแล้วเต็มไปด้วยฝุ่นที่เกาะอยู่ทั่วเล่มและเปรอะเปื้อนคราบหมึกจนมีกลิ่นเหม็นอับ ฉันหยิบสมุดนั้นขึ้นมาอย่างเบามือและปัดเป่าฝุ่นจนดูดีขึ้นก่อนจะเปิดอ่าน
‘สวัสดีสมุดเล่มแรกในชีวิตของผม ผมเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาครับและรับจ้างดูแลสวนให้คุณตาเจ้าของหอพักนี้ เอ...เขียนอะไรอีกดีนะ จริงสิ! ผมชอบที่นี่มากเลยครับ’
ลายมือขยุกขยิกเกือบอ่านไม่ออกนั่นทำให้ฉันงมอยู่นานกว่าจะอ่านเข้าใจแต่ดูเหมือนจะเป็นสมุดบันทึกธรรมดาทั่วไปนี่แล้วทำไมถึงมาปนอยู่ในในกองสมุดของฉันล่ะ ฉันขบคิดพลางขยับมือเปิดหน้าถัดไป
‘วันนี้ผมได้มาทำสวนที่หอพักของคุณตาคนนั้นอีกแล้ว สถานที่แห่งนี้สวยมากเลย ร่มรื่นน่าอยู่ คุณตาเจ้าของหอก็ใจดีชอบซื้อของกินอร่อย ๆ มาฝากผมอยู่เสมอ เสียดายที่ผมมาที่นี่ได้ไม่บ่อยนักเพราะการเดินทางจากบ้านเด็กกำพร้าค่อนข้างไกล’
เจ้าของสมุดเล่มนี้มาจากบ้านเด็กกำพร้างั้นเหรอ ดูท่าจะยังเด็กอยู่เลย เขาเป็นหนึ่งในผู้เช่างั้นเหรอ
‘วันนี้คุณตาบอกให้ผมช่วยทำความสะอาดเสาแปลก ๆ ที่อยู่ตรงห้องด้านหน้าด้วย ผมต้องปีนบันไดขึ้นไปปัดฝุ่นที่เกาะผ้าสีแดงพวกนั้นจนเกือบจะหงายหลังตกลงมาเลย คิดแล้วก็ขำ ผมถามคุณตาจนรู้มาว่าเสานั้นเรียกว่าเสาเอก มันเป็นเสาต้นแรกในการสร้างบ้านสร้างอาคารถือว่าเป็นสิ่งมงคล ผมดีใจที่ตัวเองมีประโยชน์ต่อคนอื่น’
‘วันนี้ผมช่วยปลูกต้นลีลาวดีให้คุณตาด้วยแถมยังตัดแต่งรากไทรที่ห้อยย้อยลงมาจนจะพันคอผมอยู่แล้วให้สั้นลงหน่อย เล่นเอาเหนื่อยเลยครับแต่ก็คุ้มเพราะคุณตาเล่าเรื่องผีให้ฟังด้วย ผมชอบเรื่องพวกนี้สุด ๆ ไปเลย’
อ่านข้อความในหน้านี้จบฉันก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มสั่นเทาอีกครั้งหรือสมุดเล่มนี้จะมีวิธีหลุดพ้นจากอาถรรพ์ของหอพักนี้ คิดได้แบบนั้นฉันก็รีบอ่านข้อความในหน้าต่อไปทันที
‘วันนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ เรื่องที่คุณตาเล่ามันน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะรับไหว นึกถึงเรื่องนั้นแล้วผมยังขนลุกไม่หายเลย แต่เรื่องที่สำคัญกว่าคือผมเป็นห่วงคุณตาครับเพราะร่างกายท่านไม่ค่อยแข็งแรง หวังว่าท่านจะหายในเร็ววัน’
‘ผ่านมาหลายวันแล้วครับแต่คุณตายังป่วยอยู่ แถมวันนี้เป็นวันพระด้วยผมเลยทำความสะอาดหอพักและปีนขึ้นไปปัดฝุ่นที่เสาเอกอีกครั้งเพื่อขอพรให้คุณตากลับมาแข็งแรง เช็ดไปเช็ดมาผมก็เผลอทำผ้าสีแดงที่มัดไว้ร่นลงมาเล็กน้อย จนเห็นอักษรที่สลักอยู่บนเสาไม้ต้นนั้น หญิงใดได้มาพานพบช่างโชคร้าย ชายใดได้มาประสบเป็นเคราะห์กรรม ผมไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรแต่อ่านแล้วรู้สึกขลังมากเลยครับ’
อะไรนะ จะบอกว่าที่ฉันต้องมาเจอเหตุการณ์ประหลาดบ้าบอพวกนี้เป็นเพราะฉันโชคร้ายงั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างกับคนบ้า ก่อนจะกำหมัดแน่นและทุบหัวตัวเองที่ไม่เชื่อลางสังหรณ์ในวันนั้น
‘คุณตาอาการแย่ลงเรื่อย ๆ เลยครับ ผมใจคอไม่ดีเลย’
‘คุณตาเสียแล้วครับ...ท่านสิ้นใจภายในอ้อมแขนของผมและก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไปท่านฝากฝังหอพักแห่งนี้ไว้กับผม ตอนนั้นผมได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด ผมเลยจะเขียนบันทึกเอาไว้ในสมุดเล่มนี้เผื่อวันใดในอนาคตผมหลงลืมรายละเอียดพวกนี้ไปจะได้กลับมาอ่าน คุณตาไม่ได้เป็นเจ้าของหอพักนี้อย่างที่ผมเข้าใจครับ ท่านเป็นเพียงส่วนหนึ่งของวงจรอาถรรพ์นี้เท่านั้น เรื่องเล่าที่ผมได้ฟังมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกับคุณตาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงครับ’