เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,เลือดสาด,ไทย,blood,gore,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้อง(ไม่)ว่างให้เช่า [มี E-book]
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นในหอพักที่ฉันเช่าอยู่ค่ะ
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้นะคะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
‘คุณตาบอกว่าการเป็นผู้ดูแลนั้นจะต้องเป็นบุคคลที่รู้จักผู้คน ภูติผีวิญญาณและเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหอพักนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่าหรือเรื่องใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ตาม จะจดบันทึกหรือจำเรื่องราวพวกนั้นไว้ก็ได้ทั้งนั้น ตอนนั้นเองที่ผมได้รู้สาเหตุการป่วยของคุณตา ท่านบอกว่าท่านก็อยากหลุดพ้นออกไปจากที่นี่เลยตั้งใจเล่าเรื่องผีพวกนั้นให้ผมฟังและถือเป็นโชคดีที่ผมก็ชอบ ทว่าท่านสงสารผมครับ ท่านไม่อยากให้ผมต้องตกอยู่ในวังวนนี้เลยหยุดเล่าไปซึ่งการทำแบบนั้นทำให้ท่านป่วยและจำเป็นจะต้องถ่ายทอดสิ่งนั้นให้ผม’
‘ท่านไม่สามารถจากไปได้หากไม่มีผู้สืบทอด ผมไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ ทุกวันนี้ผมสบายใจที่จะเรียกหอพักนี้ว่าบ้านมากกว่าบ้านเด็กกำพร้าเสียอีก ผมเลยยินยอมทันทีครับขอแค่ให้คุณตาจากไปอย่างสงบสุข หน้าที่การเป็นผู้ดูแลคือดูแลหอพักและผีที่อยู่ในหอครับ เฝ้ามองพวกเขา จับจ้องทุกการกระทำและคอยเก็บกวาดสิ่งที่จะสร้างปัญหาให้ผู้ดูแลคนต่อไป ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ รอให้เจอผู้เช่าที่เหมาะสมจะมาเป็นผู้ดูแลคนต่อไปและส่งต่อเรื่องราวนี้ให้ผู้โชคดีคนนั้น’
ฉันอ่านข้อความพวกนั้นมาเรื่อย ๆ เพราะไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นชีวิตประจำวันทั่วไป บันทึกรายวัน รายสัปดาห์แล้วค่อยทิ้งห่างเป็นรายปี ฉันจึงไม่อยากอ่านต่อแล้วเพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีช่วยให้ฉันหลุดพ้นออกไปจากที่นี่ได้ ก่อนที่สายตาฉันจะไล่อ่านหน้าต่อไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ
‘ผมใช้ชีวิตตามคำสั่งเสียนั้นมากว่าหลายสิบปีแล้วครับ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยให้ใครเช่าที่นี่เลย จนตอนนี้ผมแก่ตัวลงทุกวันจากเด็กหนุ่มในวันนั้นก็กลายเป็นลุงแก่หัวขาวคนหนึ่งในวันนี้ เดินเชื่องช้า ขี้หลงขี้ลืมเหมือนคนแก่ทั่วไปและเริ่มคิดว่านี่คงถึงเวลาต้องส่งต่อเรื่องราวนี้ให้ผู้ดูแลคนถัดไปได้แล้ว’
เจ้าของสมุดสีแดงเล่มนี้คือคุณลุงที่อยู่ในเรื่องเล่างั้นเหรอ นั่นหมายความว่าอาถรรพ์นี้มีมานานแล้ว เขาเขียนไว้ว่าคงถึงเวลาส่งต่อเรื่องราวให้คนถัดไปได้แล้วมันหมายความว่ายังไงกัน ใครมาเป็นผู้ดูแลต่อจากคุณลุง
‘และเหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างผมครับ สองสามวันที่ผ่านมามีเด็กสาวและหญิงสาวมาถามหาห้องเช่าจากผมพอดี ทว่าเย็นวันหนึ่งผมกลับถึงหอพักและเจอเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีดูมีภูมิฐานคนหนึ่ง เขาอยากเข้าอยู่ที่นี่มากเลยครับ มากจนผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทั้งคำพูดและการกระทำของเขาดูนิ่งสงบมากแต่ดวงตากลับวูบไหวและร้อนรนราวกับเพิ่งหนีอะไรมา’
อย่าบอกนะว่าผู้ดูแลคนนั้นคือคุณอรัญ สมุดเล่มนี้กำลังจะเฉลยความจริงให้ฉันรับรู้ ความจริงที่ฉันอาจจะไม่อยากรับรู้...
‘ตอนนั้นผมฉุกคิดได้ว่าผมยังแข็งแรงดี ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวยังสามารถใช้ชีวิตต่อได้อีก ผมจะไม่ให้ใครเช่าที่นี่ทั้งนั้นผมจะยื้อและดูแลหอพักนี้ต่อไปจนกว่าผมจะไม่สามารถดูแลที่นี่ได้อีก ผมจึงตัดสินใจบอกเขาไปว่าหอพักนี้มันต้องสาปและมีอาถรรพ์ไม่ควรเข้ามายุ่ง ผมเล่าเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นให้เขาฟังเพื่อให้เขากลัวจะได้ไม่อยากเช่าที่นี่รวมถึงพลั้งปากพูดถึงหญิงสาวที่กำลังจะมาเช่าที่นี่ด้วยแต่สิ่งที่เขาทำคือใช้มีดผ่าตัดที่พกมาแทงเข้าที่ท้องของผมและแสยะยิ้มกว้างราวกับว่าเขาเจอของที่กำลังตามหา...วินาทีนั้นผมรับรู้ได้ทันทีว่าคนนี้แหละเหมาะสมจะมาเป็นผู้ดูแลที่นี่’
ข้อความที่เขียนไว้ในกระดาษหน้าสุดท้ายสิ้นสุดลงแค่นี้ คุณอรัญฆ่าคุณลุงและกลายมาเป็นผู้ดูแลอย่างที่เขาเล่าจริง ๆ แต่ถ้าคุณลุงโดนแทงตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใครเป็นคนเขียนและบันทึกเรื่องราวพวกนี้ไว้ในสมุดกัน ฉันทิ้งสมุดนั้นลงพื้นทันที ที่นี่มันบ้า!
ท้ายที่สุดแล้วฉันก็ได้รู้ว่าไม่มีวิธีทำให้ฉันหลุดออกไปจากที่นี่ได้ ฉันต้องเป็นผู้ดูแลหอพักนี้และหาคนมาเช่าที่นี่ต่อเท่านั้น โดยที่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าร่างของคุณอรัญสลายหายไปต่อหน้าต่อตาเป็นเพราะอะไรกัน
ตอนนั้นเองที่ปากกาของฉันกลิ้งตกจากโต๊ะและไหลเข้าไปใต้เตียงนอน ฉันที่สมองไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไปแล้วเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันถาโถมเข้ามามากเกินกว่าจะรับไหวก็ก้มตัวลงและเอื้อมมือเข้าไปหยิบปากกา
แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นบัตรอะไรสักอย่างคล้ายกับบัตรประชาชน ฉันจึงใช้ฝ่ามือเช็ดคราบฝุ่นออกและก็ต้องเบิกตากว้างเพราะสิ่งที่อยู่ในมือฉันตอนนี้คือบัตรประชาชนของคุณอรัญ เสี้ยววินาทีนั้นฉันเห็นภาพเหตุการณ์มากมายฉายเข้ามาในหัว
ภาพคุณอรัญที่นอนดิ้นพล่านอยู่บนเตียงพร้อมกรีดร้องเสียงโหยหวนเพราะโดนเหล่าวิญญาณของคนที่เขาช่วงชิงอวัยวะไปขายรุมกัดกินร่างกายและตายไปอย่างทรมาน เลือดสีแดงข้นสาดกระเด็นไปทั่วห้องตามแรงกัดฉีกของผีพวกนั้น อวัยวะทั้งสามสิบสองถูกแยกออกเป็นชิ้น ๆ ซึ่งเป็นไปตามข้อความที่สลักไว้ตรงเสาเอก
ต่อให้ตายไปแล้วแต่ถ้ายังไม่มีผู้ดูแลคนต่อไปมาสืบต่อเรื่องราวก็ตายไม่ได้งั้นเหรอ...หัวใจของฉันเต้นรัวจนรู้สึกเจ็บอก ภาพที่เห็นนั้นทำให้ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นอีกครั้งจนฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ฉันแค่อยากเป็นนักเขียนธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้อยากเจอเรื่องราวอะไรแบบนี้เลย ฉันน้อยใจและกล่าวโทษโชคชะตาด้วยความเจ็บปวด ฉันร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสลบไป
.
.
.
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ฉันใช้เวลาไปหลายวันกว่าจะเรียกสติให้กลับมาเหมือนเดิมได้และเริ่มใช้ชีวิตตามปกติ ฉันตื่นขึ้นบนเตียงนอนแสนนุ่มในห้องพักหมายเลขหนึ่งเหมือนอย่างทุกวันและทำหน้าที่การเป็นผู้ดูแลหอพักแห่งนี้ด้วย ฉันเดินทางไปตามสถานที่ต่าง ๆ และเสาะหาผู้เช่าสำหรับห้องพักที่ยังว่างอยู่อย่างที่คุณอรัญทำแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรเปลี่ยนแปลงเลย
ฉันไม่สามารถหาคนมาเช่าที่นี่ได้และไม่มีใครบังเอิญผ่านมาเจอหอพักแห่งนี้เลย ฉันหดหู่อยู่หลายวันและทำใจที่จะเป็นผู้ดูแลที่นี่ตลอดไป จนกระทั่งวันนี้ฉันเพิ่งมาคิดได้ว่าขอแค่เล่าเรื่องราวทั้งหมดนี้ให้ใครสักคนฟังก็พอแล้วนี่ซึ่งใครคนนั้นก็ไม่จำเป็นจะต้องย้ายมาอยู่ในหอพักแห่งนี้
ฉันจึงตัดสินใจสร้างสรรค์งานเขียนชิ้นแรกนี้ขึ้นมา โดยตั้งใจเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ ผู้คนและทุกสิ่งอย่างที่ฉันได้รับรู้ลงในผลงานชิ้นเอกของฉันและทำการเผยแพร่ออกสู่โลกออนไลน์เพื่อให้ทุกคนเข้าถึงเรื่องราวนี้ได้ง่ายขึ้น ฉันนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าและจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกวี่ทุกวัน เฝ้ารอให้ใครสักคนมารับรู้เรื่องราวนี้...ซึ่งผู้โชคดีคนนั้นคือคุณ
ถ้าคุณอ่านจนมาถึงย่อหน้านี้ก็ถือว่าคุณได้รับรู้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ห้อง (ไม่) ว่างให้เช่าและขอให้คุณเป็นผู้ดูแลหอพักนี้อย่างมีความสุขนะคะ...
จบ