เขาว่ากันว่าถ้าเราสบตาใครมากกว่าสามวินาทีเราจะชอบเขา แต่ถ้าเราสานสัมพันธ์กับเขาล่ะ? เราจะคลั่งรักเขามากแค่ไหนกัน
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,ข้ามเวลา,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผมโดนน้องขุนไล่ให้เดินเล่นข้างนอกบ้างหลังจากที่นอนอืดมาเกือบครึ่งวัน
จนกระทั่งผมรู้สึกตัวอีกทีก็เดินเหม่อลงมาตรงไหนก็ไม่รู้
"นี่มันที่ไหนวะเนี่ย! อย่างกับหลงอยู่ในยุคเอโดะแหนะ!" บ่นๆ ไปอยู่คนเดียวแล้วอยู่ๆ ผมก็ได้กลิ่นหอมจากที่ไหนสักแห่งเป็นกลิ่นที่ทำเอาผมเกิดอยากทำความรู้จักกับคนคนนั้น
แต่พอรู้ว่าการคิดแบบนี้ก็เหมือนผมกำลังนอกใจน้องขุนอยู่ผมเลยไล่ความคิดที่ฟุ่งซ่านนี่ออกไปจากหัวหายไวที่สุด
แต่การฝืนความต้องการบวกกับมังกรที่อยู่ในกางเกงเริ่มแข็งมันเลยให้ผมทรมานราวกับจะขาดใจตายให้ได้
"หยุดอยู่ตรงนั้นนะเจ้าปีศาจร้าย!" ถึงกับสะดุ้งตกใจโหยงก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาและได้เห็นเด็กคนนึงที่สวมชุดซามูไรในสมัยก่อนที่คล้ายชุดยูกาตะผสมกับกิโมโน
เด็กคนนั้นปิดจมูกด้วยแขนเสื้อโดยที่อีกมือชี้ปลายดาบคาตานะมาที่ผม ผมส่ายหัวปฏิเสธและพยายามที่จะเข้าไปใกล้โดยที่ผมไม่ได้รู้เลยว่าหลังจากนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผมเข้าไปใกล้น้องเขา
น้องเขาฟันมาที่ผมอย่างไม่ลังเลจนผมคิดในใจว่าผมต้องตายไปแล้วแน่ๆ "ช่างหน้าอายนัก!" ได้ยินน้องเขาว่าอย่างนั้นผมก็ลืมตาและเห็นว่าน้องเขายื่นเสื้อให้กับผมโดยที่เจ้าตัวหันไปมองทางอื่นด้วยความเขินอายจนแก้มชมพู
ผมรับเสื้อมาแบบงงๆ ก่อนที่จะรีบใส่เสื้อทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังแก้ผ้าจนเห็นหัวมังกรชี้หน้าผมพอดีในตอนที่ก้ม
หลังจากที่ผมใส่เสื้อของเขาแล้วน้องเขาก็ก้มหัวแบบญี่ปุ่น "ข้าขอโทษเจ้าด้วยนะที่ข้าเข้าใจผิดว่าเจ้าคือปีศาจ ข้ามีนามว่าไคโตะ เจ้าล่ะ?"
แล้วเนยภาษาญี่ปุ่นต้องบอกไงเนี่ย
"บัตเตอร์" บอกไปแบบนี้ไปเลยก็แล้วกัน
"อ้อ~ บาตาซัง" ฮะๆ ว่าแล้วว่ามันออกเสียงแบบอื่น "แล้วเจ้ามาเดินทำอะไรแถวนี้คนเดียว ช่วงนี้ปีศาจออกอาละวาดนะขอรับ"
"มันมีเหรอ? แต่พี่ยังไม่เห็นสักตัวเลยนะครับ สงสัยอาจจะเข้าห้องน้ำแน่ๆ เลยฮะๆ" มันเป็นมุกจริงๆ นะเพื่อแก้สถานการณ์ที่ตึงเครียดที่ถึงแม้มันจะไม่ค่อยตลกเลยก็ตามเพราะตอนนี้น้องไคโตะทำหน้างงอยู่เนี่ย
"ข้ากำลังจริงจังอยู่นะขอรับ! ปีศาจมันกินมนุษย์มันไม่เลือกว่าคนคนนั้นจะเป็นใครด้วย! ถ้าเจ้าไม่เจอข้าตอนนี้อาจจะแย่ยิ่งกว่าเดิมนะขอรับ" จากประโยคนี้ผมว่าน้องเขาไม่ได้แสดงหนังอย่างแน่นอน สงสัยผมคงหลงในยุคเอโดะจริงๆ แล้วล่ะมั้งนะ
"ถ้างั้นพี่จะกลับตอนนี้เลยล่ะกันนะครับ" พอผมพูดแบบนั้นจบก็กำลังจะเดินไปแต่อยู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนจับชายเสื้อที่ผมใส่เอาไว้
"เดี๋ยวก่อนนะขอรับ...ข้าจะไปเป็นเพื่อนท่านเพราะถ้าเกิดท่่านไปเจอปีศาจแล้วโดนฆ่าข้าคงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ขอรับ"
เจอสายตาที่จริงจังที่โชว์ซิกแพคผมก็ไม่กล้าขัดก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน
ตอนแรกผมก็กะว่าจะเดินนำหน้าแต่น้องไคโตะก็ยืนยันว่าจะเป็นคนรับหน้าที่นี่เองในขณะที่ภายในใจของผมเหมือนกำลังบอกว่ารู้สึกไม่สบายใจกับการที่ต้องเสียสละในครั้งนี้
และมันก็เป็นอย่างที่เซ้นท์ของผมบอกเอาไว้เพราะเมื่อเราสองคนก้าวออกจากบ้านหลังนึงสุดท้ายก็วนมาที่เดิม
"ทำไมกลายมาเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ" แสดงว่าน้องไคไม่ได้หลงทางแค่วันนี้วันแรกสินะ
