หนูแค่อยากปรุงยาอย่างสงบแค่นั้นเอง...
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,สงคราม,ตะวันตก,พล๊อตหาเรื่อง,สงคราม,รักวัยรุ่น,แฟนตาซีน,ผจญภัย,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่เอเรียได้รับหยดน้ำตาของไลซามาแล้ว พวกเขาก็เตรียมตัวเดินทางกลับ ผลจากการรักษาของสมุนไพรทำให้ไลซาเริ่มฟื้นฟูพลังเวทของเขาได้อย่างรวดเร็ว ทำให้พายุหิมะที่ปกคลุมป่าทั้งหมดเริ่มคลี่คลายลง สภาพอากาศเริ่มกลับคืนสู่สิ่งที่มันสมควรเป็น ทิวทัศน์ที่เคยขาวโพลนด้วยพายุหิมะก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาอย่างอ่อนโยน
เอเรียและคาเรนเดินเคียงข้างกันผ่านป่าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยสีสันสดใสของดอกไม้และพืชพรรณที่งอกงาม พวกเขาแวะเก็บสมุนไพรที่หายากหลายชนิดระหว่างทาง ซึ่งเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับการรักษาและการปรุงยาของพวกเขา
"คุณคาเรน ดูสิ! ตรงนั้นมี 'ต้นมูนเบลล์!' อยู่เต็มเลย" เอเรียชี้ไปที่ดอกไม้สีเงินที่เบ่งบานอยู่ในมุมหนึ่งของป่า
คาเรนยิ้ม "ว้าว... มันสวยงามมาก และก็มีราคาแพงมากเลยนะ ฉันขอเก็บมันหน่อยเถอะนะ คือเดือนนี้ฉันใช้เงินเกินตัวไปหน่อย เราโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอมัน"
"คุณคาเรนตามใจสตาร์มากเกินไปเองนี่ค่ะ" เอเรียกล่าวเตือน
"ก็แหม... เห็นสตาร์กินขนมอย่างมีความสุข ฉันเลยเผลอตัวไปน่ะ จะระวังให้มากขึ้น ฉันสัญญา" คาเรนหัวเราะกลบเกลื่อน
พวกเขาเก็บดอกมูนเบลล์อย่างระมัดระวัง สตาร์เดินนำทางพวกเขาไปข้างหน้า คอยสำรวจเส้นทางและป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้น
"สตาร์ดูมีความสุขมากเลยนะ ดูสิเจ้าตัวกลมของฉันละ..." คาเรนพูดพลางมองสตาร์ที่วิ่งไปมาด้วยความสนุกสนาน
เอเรียหัวเราะ "ใช่ค่ะ สตาร์คงรู้สึกดีที่ได้เห็นป่ากลับคืนสู่สภาพปกติอีกครั้ง เหมือนกับที่เรารู้สึก"
พวกเขาเดินทางต่อไปในป่าที่งดงาม แวะเก็บสมุนไพรอื่นๆ เช่น 'ดอกซิลเวอร์ไวน์' ที่มีสรรพคุณในการฟื้นพลังเวท และ 'ใบเอเวอร์กรีน' ที่ช่วยบรรเทาอาการปวดเมื่อย
หลังจากที่พวกเขาเดินทางมาถึงลำธาร เอเรียและคาเรนตัดสินใจหยุดพัก ทั้งสองนั่งลงริมลำธารที่มีน้ำใสไหลผ่าน มองปลาว่ายน้ำอย่างเพลิดเพลิน
"เอเรีย ดูสิ น้ำใสมากเลย เรามาพักเล่นน้ำกันหน่อยดีไหม?" คาเรนพูดด้วยความสนุกสนาน พลางชี้ไปที่น้ำใสๆ
เอเรียยิ้มและพยักหน้า "ก็ดีนะคะ หนูไม่ได้เล่นน้ำมานานแล้ว แต่ว่าเราไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมานี่คะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ไว้ค่อยเปลี่ยนชุดเอาแล้วกัน มาสนุกกันเถอะ" คาเรนตอบขณะจูงมือเอเรียเดินลงไปในลำธาร
ทั้งสองก้าวลงไปในลำธาร น้ำเย็นสดชื่นไหลผ่านขาของพวกเธอ คาเรนใช้มือวักน้ำสาดใส่เอเรีย เอเรียหัวเราะแล้วสาดน้ำกลับไป ทำให้ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ในขณะที่เด็กสาวโฮมุนครูสยืนมองด้วยความสงสัยในสิ่งที่พวกเธอนั้นทำอยู่ ส่วนสตาร์ก็กำลังขะมักเขม้นกับการจับปลาอย่างเมามัน
"คุณคาเรน หนูจะเอาคืนบ้างแล้วนะ!" เอเรียพูดพร้อมกับยิ้มแหย่ ก่อนจะสาดน้ำใส่คาเรนอีกครั้ง
คาเรนหัวเราะแล้วเดินเข้ามาใกล้ "เธอจะเอาสินะ งั้นเรามาดูกันว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ!"
ทั้งสองวิ่งไล่กันในลำธาร สาดน้ำใส่กันไปมา เอเรียพยายามจะหนี แต่คาเรนกลับจับเธอไว้ได้ ทั้งสองหยุดวิ่งแล้วหันมาสบตากัน เอเรียหายใจหอบเบาๆ จากการวิ่งไล่
"คุณคาเรน หนูยอมแล้วค่ะ" เอเรียพูดพลางยิ้ม คาเรนหัวเราะอย่างอ่อนโยนก่อนจะปล่อยมือจากเอเรีย
"เธอนี่น่ารักจริงๆ" คาเรนพูดพลางเช็ดน้ำออกจากใบหน้าของเอเรีย เอเรียรู้สึกใจเต้นแรงเมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่นจากมือของคาเรน
"คุณคาเรน..." เอเรียพูดเบาๆ ขณะสบตากับคาเรน
คาเรนยิ้มและก้มหน้าลงมาใกล้ "เอเรีย?"
เอเรียรู้สึกเขินแต่ก็มีความสุข "หนูแค่จะบอกว่า... หนูดีใจที่มีคุณคาเรนอยู่ข้างๆ หนูค่ะ"
"ฉันก็เหมือนกัน เอเรีย" คาเรนกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล "ไม่ว่ายังไง ฉันจะคอยปกป้องเธอเสมอ"
ทั้งสองหยุดอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่คาเรนจะเอื้อมมือมาจับมือเอเรียเบาๆ เอเรียยิ้มอย่างอายๆ แต่ก็ตอบรับความอบอุ่นจากมือของคาเรน
"เราไปเล่นน้ำต่อกันเถอะค่ะ" เอเรียกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ได้สิ เอเรีย" คาเรนตอบรับพร้อมกับหัวเราะ ทั้งสองกลับไปเล่นน้ำต่อในลำธารใส เย้าแหย่กันไปมาอย่างมีความสุข
หลังจากนั้น ทั้งสองก็นั่งลงริมลำธารอีกครั้ง หายใจหอบจากการเล่นน้ำ เอเรียหันมามองคาเรนด้วยความรู้สึกอบอุ่นและผูกพัน
"คุณคาเรน ขอบคุณนะคะที่เดินทางมากับหนู" เอเรียพูดเบาๆ
"ฉันจะอยู่กับเธอเสมอ เอเรีย ไม่ต้องห่วงนะ" คาเรนตอบด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองมองตากันด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ก่อนจะหยุดพักและพูดคุยกันเรื่องเด็กสาวโฮมุนครูสที่พากลับมาด้วย
"จริงสิคะ! คุณคาเรน เราจะเรียกเด็กคนนี้ว่าอย่างไรดี?" เอเรียถามด้วยความสนใจ
"นั่นสิ ถ้าไม่มีชื่อก็ลำบาก ถ้าอย่างนั้นเราตั้งชื่อให้เธอว่าลูเซียดีไหม? เส้นผมของเธอเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่กลางหิมะ" คาเรนเสนอพลางหันไปมองเด็กคนนั้น
"ลูเซีย เป็นชื่อที่ดีมากค่ะ หนูก็ชอบ" เอเรียตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"แล้วเธอล่ะชอบชื่อนี้มั้ย?" คาเรนกล่าวกับเด็กสาวโฮมุนครูส
"ลูเซีย? อือ... ฉันชอบมัน" เด็กสาวโฮมุนครูสตอบกลับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
"งั้นตกลง เราจะเรียกเธอว่าลูเซีย" คาเรนกล่าวอย่างแน่วแน่ ทั้งสองมองไปยังสายน้ำใสที่ไหลเอื่อยผ่าน นิ้วมือสัมผัสกับน้ำเย็นอีกครั้ง ความรู้สึกของความสงบและความหวังเริ่มต้นขึ้นในใจของพวกเธอ พร้อมกับชื่อใหม่ของเด็กสาวโฮมุนครูสที่พวกเธอจะดูแลต่อไป
"ไม่ต้องห่วงนะลูเซีย" เอเรียกล่าว "ฉันจะดูแลเธอเอง"
"ฉันก็จะช่วยเธอด้วย เอเรีย" คาเรนยิ้ม "ก็เราเป็นครอบครัวเดี่ยวกันแล้วนี่"
"นี่... สตาร์ขึ้นมาจากน้ำได้แล้วพวกเราจะเดินทางกันต่อแล้วนะ" เอเรียพูดเตือนสตาร์ที่ยังไล่จับปลาอย่่างสนุก
"เอ๊... ข้ายังอยากเล่นกับปลาพวกนี้อีกสักนิดไม่ได้เหรอ?" สตาร์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
"เร็วเข้าสตาร์ พวกเราเตรียมตัวกันพร้อมแล้ว" เอเรียกล่าวย้ำอีกครั้ง
"คุณคาเรน หนูคิดว่าพอเรากลับถึงหมู่บ้าน เราน่าจะลองสร้างสวนสมุนไพรของเราเองที่หลังบ้านกันเถอะคะ จะได้ไม่ต้องออกมาเสี่ยงชีวิตหาในที่ไกลๆ แบบนี้อีก" เอเรียเสนอไอเดีย
คาเรนพยักหน้า "อือ!นั่นเป็นความคิดที่ดีมากเลยเอเรีย ถ้าสำเร็จเราจะสามารถช่วยเหลือคนในหมู่บ้านได้มากขึ้นด้วย"
เมื่อถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางต่อ พวกเขารู้สึกเต็มเปี่ยมด้วยความสุขและความภูมิใจในการเดินทางครั้งนี้ ทั้งสองเดินจับมือลูเซียเคียงข้างกัน พร้อมกับสตาร์ที่วิ่งนำทางในเส้นทางที่ปลอดภัยและงดงาม
การเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การกลับไปยังที่ที่พวกเขามาจาก แต่มันเป็นการเดินทางกลับด้วยความสำเร็จและความหวังใหม่ที่เต็มเปี่ยมในใจของเอเรียและคาเรน ทุกย่างก้าวที่พวกเขาเดินไป เป็นเครื่องยืนยันถึงความกล้าหาญ ความอดทน และความรักที่มีต่อกันและกัน
แต่ในขณะที่พวกเขาเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำ และวางแผนสำหรับการเดินทางต่อ ยังมีบางสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ ชายปริศนาที่แอบติดตามพวกเขามาตลอดการเดินทาง เขามองดูพวกเธอจากในที่ห่างไกลสายตา คอยเฝ้าสังเกตทุกการเคลื่อนไหวอย่างลับๆ
ในคืนหนึ่ง...
ในค่ำคืนที่เอเรียและคาเรนหยุดพักแรมใต้โพรงต้นไม้ใหญ่ ชายปริศนาที่ติดตามพวกเธอมาอย่างเงียบเชียบ เขามีเป้าหมายที่ชัดเจนในใจ แต่ยังไม่เผยตัวออกมา รอคอยจังหวะที่เหมาะสมในการลงมือ
"เอเรีย..." คาเรนพูดเบาๆ “เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังมองเราอยู่บ้างไหม?”
เอเรียหันมองรอบๆ "ไม่เลยค่ะ หนูไม่รู้สึกอะไรเลย คุณคาเรนอาจจะคิดมากไปเองก็ได้"
"สตาร์ล่ะ รู้สึกอะไรบ้างมั้ย" คาเรนหันมาถามสตาร์
"ไม่เลยสักนิด เจ้าคงคิดมากไปเองนั่นละ" สตาร์ตอบอย่างมั่นใจ
คาเรนพยักหน้า แต่ยังคงไม่สบายใจ "ฉันว่าฉันรู้สึกแปลกๆ นะ ยังไงเราก็ควรระวังตัวไว้”
ในขณะที่พวกเขาเตรียมตัวพักผ่อน ชายปริศนายืนอยู่ในเงามืด เฝ้ามองพวกเขาด้วยความเยือกเย็น และคิดแผนการในใจ เป้าหมายของเขายังไม่ชัดเจน แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ การพบกันของพวกเขานั้นคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ชายปริศนาพูดกับตัวเองเบาๆ "ข้าจะคอยดูว่าเจ้าทั้งสองจะทำอะไรต่อไป"
สายลมเย็นพัดผ่าน เผยให้เห็นเงาของชายปริศนาที่หายไปในความมืดภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง พร้อมกับความสงสัยและความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของคาเรน โดยที่พวกเธอยังไม่รู้ว่ามีภัยอันตรายใดรออยู่เบื้องหน้า
