หนูแค่อยากปรุงยาอย่างสงบแค่นั้นเอง...
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,สงคราม,ตะวันตก,พล๊อตหาเรื่อง,สงคราม,รักวัยรุ่น,แฟนตาซีน,ผจญภัย,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใกล้กับทางเข้าสู่หมู่บ้าน เอฟลอร์ไวลด์
ในสายลมสงบนิ่งไร้ซึ่งแสงจันทร์สาดส่อง ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดของพวกเธอยังคงดำเนินไป
ดักลาสมองดูสถานการณ์ที่เริ่มกลับมาเสียเปรียบอีกครั้ง เหงื่อไหลลงมาตามหน้าผากของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาสบถในใจขณะที่พยายามคิดหาทางออก
"หากเป็นเช่นนี้ต่อไป มีหวังพวกเราต้องแพ้แน่" ดักลาสพึมพำกับตัวเอง เขาหันมองรอบ ๆ และเห็นว่าพวกราล์ฟกำลังถูกไล่ต้อนจนมุมด้วยเวทมนตร์ของลูเซีย
"เจ้าพวกนี่มันใช้การไม่ได้แล้ว คงถึงเวลาต้องบอกลากับพวกมันเสียแล้ว" ดักลาสมองหาโอกาสเอาตัวรอด
"ท่านดักลาส! เราต้องการความช่วยเหลือ!" ราล์ฟตะโกนขอความช่วยเหลือ ขณะที่เขาพยายามต้านทานการโจมตีของลูเซีย
ดักลาสเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนีเอาตัวรอด เขาจึงตัดสินใจทิ้งพวกราล์ฟไว้เบื้องหลัง เขากระโดดออกจากการต่อสู้และพุ่งตัวออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว
"ท่านดักลาส! ท่านจะทิ้งพวกเราไปอย่างนี้หรือ!" ราล์ฟตะโกนตามหลังด้วยความโกรธ
แต่ดักลาสไม่สนใจ เขาวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
ขณะเดียวกัน
ลูเซียใช้พลังเวทมนตร์ของเธอเพื่อหยุดยั้งพวกราล์ฟ ด้วยเวทมนตร์ของเธอ ทำพวกลูกน้องของราล์ฟต้องถอยร่นออกไป
"ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกทำร้ายพวกเขามากไปกว่านี้!" ลูเซียตะโกนพร้อมกับปล่อยเวทมนตร์โจมตีใส่พวกราล์ฟอย่างต่อเนื่อง
พวกทหารรับจ้างที่เหลือไม่สามารถต้านทานพลังของลูเซียได้ พวกเขาล้มลงไปทีละคน ๆ จนในที่สุดก็ไม่มีใครสามารถยืนขึ้นมาต่อสู้ได้อีก
"ตอนนี้ล่ะ...ช่วยกันจับพวกเขาไว้!" เอเรียสั่งการขณะที่เธอและคาเรนเข้ามาช่วยกันจับพวกราล์ฟและทหารรับจ้างที่เหลืออยู่มารวมกันเอาไว้
"พวกแกแพ้แล้ว อยู่นิ่งๆ จะได้ไม่เจ็บตัวไปมากกว่านี้" คาเรนพูดพร้อมกับมองไปยังราล์ฟที่นอนบาดเจ็บอยู่บนพื้น
ราล์ฟหันมามองคาเรนด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ "พวกแก! มันจะไม่จบเพียงแค่นี้แน่!" เขาพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว
"งั้นเจ้าก็เตรียมตัวรับผลที่ตามมาได้เลย" เอเรียกล่าวขณะที่เธอใช้ยาเวทมนตร์ปาลงไปกลางวงที่พวกราล์ฟและลูกน้องรวมกันอยู่ ก่อนที่ยานั้นจะกลายเป็นควันปกคลุมพวกเขาเอาไว้
"ยานี่มันคืออะไรเหรอ เอเรีย" คาเรนถามขณะมองพวกราล์ฟที่ค่อยๆ หมดสติลง
"ยานอนหลับขั้นรุนแรงค่ะ พวกเขาคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกหลายวันเลยละค่ะ" เอเรียตอบด้วยรอยยิ้ม
คาเรนทำท่าทีตกใจ "เธอรู้ตัวมั้ย บางทีเธอก็ดูน่ากลัวนะเอเรีย"
ขณะนั้นเอง ลูเซียก็เดินเข้ามาหาพวกเขา "พวกเราชนะแล้วใช่มั้ย" ก่อนทีเธอจะหมดสติล้มลงไปกองกับพื้น
"ลูเซีย!!" เอเรียและคาเรนตะโกนด้วยความตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ"คาเรนประคองลูเซียไว้ในอ้อมแขน
"น่าจะเกิดจากที่เธอใช้พลังเวทมากเกินไป พักสักหน่อยก็ดีขึ้นเอง" พ่อของสตาร์พูดพร้อมพยายามดันตัวขึ้นจากพื้น
"เรารีบกลับเข้าหมู่บ้านกันก่อนเถอะคะ คุณพ่อของสตาร์ คุณพอจะเดินตามพวกเรากลับไปได้มั้ยคะ หนูจะปรุงยาให้คุณใหม่ค่ะ" เอเรียพูดขณะช่วยคาเรนประคองลูเซีย
"พวกเธอไปกันก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง" พ่อของสตาร์กล่าวออกมา
"ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะคุณคาเรน" เอเรียตอบ
ในที่สุดพวกเธอก็เดินทางกลับเข้าหมู่บ้านได้อย่่างปลอดภัย หลังจากถึงบ้านของเอเรีย คาเรนได้แยกตัวไปเพื่อแจ้งเรื่องราวทั้งหมดกับผู้ใหญ่บ้าน และพาพวกชาวบ้านไปช่วยกันคุมตัวพวกราล์ฟเอาไว้เพื่อส่งตัวให้แก่กองอัศวินต่อไป ก่อนที่จะเดินทางกลับมาที่บ้านของเอเรียอีกครั้งในตอนรุ่งเช้า
"เฮ้อ... หมดเรื่องสักที ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ขอฉันหลับสักหน่อยนะเอเรีย" คาเรนกล่าวก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงทันที
"เหนื่อยหน่อยนะคะ ขอบคุณที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้ค่ะ พักให้สบายนะคะ" เอเรียหยิบผ้ามาห่มให้คาเรนที่หลับไปในทันที
ในช่วงสายของวันเอเรียและสตาร์ที่ต่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาอย่างยาวนานต่างพากันนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัวด้วยบรรยากาศอันแสนอบอุ่น
ในตอนบ่าย
ลูเซียลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวัน แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในบ้านของเอเรีย เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง มองไปรอบ ๆ เห็นทุกคนนอนหลับสนิทจากความเหนื่อยล้า
เธอเดินออกมาจากห้อง เห็นทุกคนนอนกระจัดกระจายอยู่ตามที่ต่าง ๆ ในบ้าน คาเรนนอนอยู่ใกล้เตาผิง ส่วนเอเรียนอนฟุบอยู่บนโต๊ะพร้อมกับสมุนไพรต่าง ๆ ที่ยังไม่ได้จัดเรียง ลูเซียรู้สึกถึงความอบอุ่นที่อบอวลออกมาจากบ้านหลังนี้
ลูเซียเดินออกมาจากบ้าน มองไปยังป่าที่เงียบสงบและยาวไกล ความคิดในใจเริ่มสับสนวุ่นวายอีกครั้ง ภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากชายชราคนนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเธอ แม้จะจำรายละเอียดทั้งหมดไม่ได้ แต่เธอก็รู้ดีว่าเธอถูกส่งมาที่นี่เพื่อกำจัดไลซาและชิงหยดน้ำตาของมันกลับไป
"เราควรจะทำอย่่างไรดี เราจะทรยศพวกเขาแล้วทำตามภารกิจ?" ลูเซียสงสัยในใจ
เธอมองกลับไปที่บ้าน พลางนึกถึงทุกคนที่ช่วยเหลือเธอโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ พวกเขารับเธอเข้ามาเป็นพวก แม้ว่าเธอจะเป็นโฮมุนครูส และมีความลับมากมายที่พวกเขาไม่รู้
"เราไม่ควรที่จะหักหลังพวกเขา" ลูเซียคิด
เธอเดินกลับเข้ามาในบ้าน มองไปที่เอเรียที่ยังคงนอนหลับ ลูเซียคิดถึงคำพูดของชายชราที่พูดถึงการช่วยพี่น้องของเธอ
"*** เจ้าต้องทำภารกิจนี้เพื่อช่วยพี่น้องของเจ้า" ชายชราพูดในความทรงจำของเธอ "หากไม่ทำอย่างนั้น พวกเขาคงจะต้องพบกับจุดจบ"
"แต่... เราทำอย่่างนั้นไม่ได้ พวกเธอดีกับเรามาก แต่ถ้าหากสิ่งนั้นจำเป็นต่อพี่น้องของเราจริงๆ ล่ะ เราต้องทำอย่างไรถึงจะถูกต้อง!" ลูเซียคิดขณะมองไปที่เพื่อนร่วมทางของเธอ
เธอรู้สึกถึงความขัดแย้งในใจระหว่างภารกิจที่ได้รับมอบหมายและความรู้สึกที่มีต่อเอเรียและคาเรน พวกเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความผูกพันที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เราต้องตัดสินใจ...” ลูเซียคิด
ในขณะเดียวกัน ฐานทดลองลับแห่งหนึ่ง
ในสถานที่ลึกลับ ชายชราคนหนึ่งกำลังพูดกับโฮมุนครูสชายคนหนึ่งในห้องที่มืดมัว มีเพียงแสงไฟสลัวให้พอมองเห็น
"เซร่าล้มเหลว! เธอไม่ได้หยดน้ำตามาแถมเครื่องส่งสัญญาณที่ติดไว้ที่ตัวเธอก็ได้ขาดหายไปด้วย คนที่ส่งไปพร้อมกับเธอต่างก็ไม่มีใครได้กลับมา เจ้าจงไปดูกับตาแล้วตามหานางให้พบ หากเป็นศพก็จงนำกลับมาให้ข้า!" ชายชราพูดเสียงแหบแห้งแต่ทรงพลัง
โฮมุนครูสชายพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด "ข้ารู้ แต่เรายังมีโอกาสที่จะแก้ตัว ข้าสามารถทำภารกิจนี้แทนนางได้"
ชายชรามองดูโฮมุนครูสชายด้วยสายตาเย็นชา "ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังเช่นเดียวกับเซร่า จำไว้ว่าภารกิจนี้สำคัญมากสำหรับการก้าวสู่ความสำเร็จของพวกเรา"
โฮมุนครูสชายก้มหัวอย่างนอบน้อม "ข้าจะทำให้สำเร็จนายท่าน ข้าจะนำหยดน้ำตาของไลซาและเซร่ากลับมาไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม"
ชายชรายิ้มบางๆ "ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังเช่นเดียวกับนาง"
โฮมุนครูสชายพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะหันหลังออกไปจากห้อง ทิ้งชายชราไว้ในความมืด พร้อมกับความมุ่งมั่นที่จะทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อพิสูจน์ความสามารถของตนเอง
