หนูแค่อยากปรุงยาอย่างสงบแค่นั้นเอง...
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,สงคราม,ตะวันตก,พล๊อตหาเรื่อง,สงคราม,รักวัยรุ่น,แฟนตาซีน,ผจญภัย,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลูซาเรียรู้สึกตัวขึ้นมาในความมืดที่ปกคลุมท่อระบายน้ำใต้เมืองหลวง แสงไฟริบหรี่จากแหล่งที่มองไม่เห็นส่องผ่านเข้ามาเพียงน้อยนิด
ความหนาวเย็นที่แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายทำให้เธอสั่นสะท้าน แม้กระทั่งนิ้วมือของเธอก็ชาไปหมด สติที่เพิ่งกลับมาทำให้เธอรู้ตัวว่าอยู่ในที่แปลกตาและไม่ปลอดภัย
ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่เบาและไม่เป็นจังหวะก็ดังขึ้น ชายชราร่างผอมแห้งแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดวิ่นและสกปรกค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นจากความมืด
เขามองดูเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา ก่อนจะยื่นแก้วน้ำซุปร้อนๆ ที่รสชาติไม่ต่างจากน้ำเปล่ามาให้
ลูซาเรียมองชายชราอย่างไม่วางใจนัก แต่ความเหนื่อยล้าและหนาวเย็นทำให้เธอรับแก้วซุปนั้นมาอย่างว่าง่าย เธอยกแก้วขึ้นดื่มช้าๆ ความอบอุ่นจากของเหลวที่ผ่านลำคอช่วยให้ร่างกายของเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ชายชรายิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
"ดื่มเถิดแม่หนู มันน่าจะพอช่วยให้เจ้าได้อุ่นท้อง แม้จะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็พอทำให้เจ้าไม่หนาวตายไปเสียก่อน"
ลูซาเรียพยักหน้ารับ เธอจ้องมองชายชราด้วยความสงสัยและรู้สึกขอบคุณ
"ท่านเป็นใครกัน? และทำไมถึงช่วยข้า?"
"ข้า...ข้าเป็นเพียงแค่ขอทานคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในท่อระบายน้ำนี้มาหลายปี ไม่มีที่ไปและไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว ข้าเห็นเจ้านอนอยู่ที่นี่ ร่างกายเจ้าเต็มไปด้วยบาดแผลและท่าทางเหนื่อยล้า ข้าจึงคิดว่าคงไม่มีใครจะช่วยเจ้าได้นอกจากข้า"
ลูซาเรียฟังคำพูดของชายชราด้วยความรู้สึกหลากหลาย
"ข้า...ข้าต้องขอบคุณท่าน ข้าคงหนีมาไม่ถึงที่นี่หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากท่าน ข้าคือ..." เธอหยุดชะงัก ไม่อยากบอกความจริงว่าเธอเป็นใคร
"ไม่ต้องบอกหรอกว่าหนูเป็นใคร ข้าไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ข้าเห็นในดวงตาของเจ้า มีเรื่องราวที่หนักหนาเกินกว่าที่คนธรรมดาจะรับไหว ข้าไม่รู้ว่าเจ้าหนีจากอะไรมา แต่ในที่นี้ ที่ท่อระบายน้ำใต้เมืองหลวงนี้ เจ้าจะปลอดภัย...อย่างน้อยก็ในเวลานี้"
"ขอบคุณท่าน...ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะตอบแทนท่านได้อย่างไร"
"ข้าไม่ต้องการอะไรหรอกหนู ชีวิตข้านั้นเรียบง่าย ไม่มีสิ่งใดให้ยึดติดอีกแล้ว หากเจ้าต้องการที่พักพิง ที่นี่อาจไม่หรูหราแต่ก็ปลอดภัย เจ้าพักเสียก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะไปทางไหนต่อ"
ลูซาเรียพยักหน้าอย่างเงียบงัน เธอนั่งลงและพิงกำแพงเย็นเยียบราวหิมะของท่อระบายน้ำ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เธอรู้ดีว่าอันตรายยังคงรออยู่ทุกเมื่อ แต่ในความมืดมิดนี้ มีแสงริบหรี่ของความหวังที่ชายชราคนนี้มอบให้เธออย่างไม่คาดคิด
"เราต้องรอด จะต้องหาทางออกจากเมืองหลวงนี้ และช่วยเหลืออาณาจักรนี้จากเงาร้ายที่ครอบอยู่ให้จงได้"
ลูซาเรียบอกตัวเองด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง และปล่อยให้ความอ่อนล้าชักนำเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนสั้น
ในตอนรุ่งสาง
แสงที่ลอดผ่านท่อระบายน้ำกระทบมายังดวงตาของเธอ ทำให้ลูซาเรียตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ความรู้สึกหนาวเย็นที่ก่อนหน้านี้ทำให้เธอแทบไม่สามารถขยับตัวได้
เธอยืนนิ่งผิงกำแพงที่เปียกชื้น เงยหน้ามองไปที่ชายชราที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่มีคำพูดใด ๆ ก่อนจะมองไปยังชายชรา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
"ข้าต้องขอบคุณท่านจริงๆ ที่ช่วยข้าไว้ แต่... ข้าต้องออกไปจากที่นี่แล้ว ข้าต้องไปพบคนผู้หนึ่งและเพื่อนๆ ของข้า"
ชายชราพยักหน้าเบา ๆ
"เจ้าอยากจะไปหรือ? ข้าคงช่วยเจ้าได้เล็กน้อย จงเดินไปตามเส้นทางในกระดาษนี้"
"ข้าอยู่ที่นี่มานานและรู้เส้นทางดี แต่อย่าลืมว่าท่อระบายน้ำนี้เป็นเส้นทางที่ซับซ้อนและเต็มไปด้วยอันตราย"
"แม้เจ้าจะอยู่นอกเหนือจากการถูกตามล่าแล้ว แต่เจ้าอาจจะต้องเผชิญหน้ากับคนอื่น ๆ หรืออุปสรรคที่ไม่คาดคิด จงระวังตัวให้ดีแม่หนู"
ลูซาเรียรับฟังอย่างความตั้งใจ พร้อมกับรับแผนที่นั้นไว้ในมือ เธอจ้องมองมันอย่างละเอียดเพื่อจดจำทุกเส้นทาง
"ข้าพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง ข้าอยากจะไปให้ถึงที่หมายและหาทางหยุดแผนการชั่วร้ายของเขา"
ชายชรามองลูซาเรียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ
"พูดได้ดี! ความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่ง นั่นจะช่วยให้เจ้าผ่านพ้นทุกอุปสรรคได้"
"นี่คือเส้นทางที่เจ้าควรจะเดิน ตามเส้นทางนี้ไป เจ้าจะเจอกับทางแยกหลังจากห้องโถงนี้เล็กน้อย มันจะพาเจ้าไปยังทางออกที่อยู่ทางด้านใต้ของเมืองหลวง จงอย่าประมาทและใช้ความระมัดระวังทุกย่างก้าว"
ลูซาเรียรับฟังคำแนะนำของชายชราอย่างตั้งใจในขณะที่เขาอธิบายเส้นทางในแผนที่ให้แก่เธอ
"ขอบคุณท่านมาก ข้าจะทำตามคำแนะนำของท่านและจะระวังตัวให้ดีที่สุด"
ชายชรายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะโปกมือลา สีหน้าของเขาดูมีความสุขราวกับได้เห็นการเติบโตของลูกหลาน
"ขอให้เจ้าปลอดภัยและทำภารกิจให้สำเร็จ เจ้าน่าจะเริ่มต้นจากที่นี่แล้วไปตามทางที่ข้าได้บอกไว้"
ด้วยความขอบคุณและความมุ่งมั่น ลูซาเรียลุกขึ้นเดินไปตามเส้นทางที่ชายชราได้ชี้แนะ เธอพยายามไม่ให้ความเหนื่อยล้าและความกลัวมาหยุดยั้งการก้าวเดินของเธอ
เมื่อเดินผ่านโถงเล็กๆ ไปตามเส้นทางที่ค่อยๆ พาเธอไปในทิศทางที่ถูกต้อง เธอหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้เกิดเสียงดังและระวังตัวอยู่เสมอ
หลังจากเดินมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง เส้นทางก็เริ่มเปิดออกสู่พื้นที่ที่กว้างขึ้นและมีแสงสว่างมากขึ้น เธอรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านช่องทางเข้ามา และเสียงของเมืองหลวงที่เคยวุ่นวายได้เริ่มห่างไกลออกไป
ในที่สุด ลูซาเรียก็พบกับทางออกของท่อระบายน้ำที่ที่นำเธอออกสู่ถนนสายหลักของเมืองหลวง เธอเผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมาพร้อมกับพยักหน้ากับตัวเองเพื่อตอกย้ำความมุ่งมั่นที่ยังคงอยู่ในใจ
ขณะที่เธอก้าวออกมา เธอมองเห็นแสงอาทิตย์ส่องสว่างผ่านกิ่งไม้ใหญ่ที่ล้อมรอบถนนสายหลัก เธอสูดลมหายใจลึกเข้าเต็มปอดด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจ
"เราออกมาได้แล้ว เราได้ออกจากเมืองหลวงเสียที"
ลูซาเรียพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มเล็กๆ เธอเริ่มออกเดินไปยังทิศทางที่เชื่อมโยงไปยังป่าทางเหนือที่พวกไอแซคและเพื่อนๆ ของเธอกำลังรอคอยอยู่
ทุกก้าวของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวัง ขณะที่เธอเดินทางออกจากเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความโกลาหลและความวุ่นวาย เสียงของเหล่าทหารที่ยังคงตามหาตัวเธอยังคงดังก้องอยู่ในเมืองหลวง การหลบหนีครั้งนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นใหม่
การเดินทางยังคงอีกยาวไกลและเต็มไปด้วยอันตราย แต่ลูซาเรียรู้ว่าเธอไม่ได้เดินทางเพียงลำพัง เธอมีเพื่อนๆ ที่รอคอยเธออยู่ และด้วยความมุ่งมั่นที่เธอมี เธอมั่นใจว่าจะสามารถเผชิญหน้ากับทุกอุปสรรคและทำให้อาณาจักรแห่งนี้กลับมาสู่ความสงบสุขได้อีกครั้ง
