หนูแค่อยากปรุงยาอย่างสงบแค่นั้นเอง...
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,สงคราม,ตะวันตก,พล๊อตหาเรื่อง,สงคราม,รักวัยรุ่น,แฟนตาซีน,ผจญภัย,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลัฟร์ สตาร์ และคาเรน พร้อมด้วยนักรบอีกหลายคน ยืนเรียงแถวกันในป่า ท่ามกลางเสียงลมที่พัดพาใบไม้ไหวจนเกิดเสียงดัง แสงแดดลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้เป็นลำแสงบางๆ ที่ส่องลงมา
แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความเงียบงันอย่างน่าประหลาด ราวกับธรรมชาติกำลังกลั้นหายใจรอดูการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้น
ลัฟร์อยู่ด้านหน้าสุด ยืนตระหง่านอย่างสง่างาม เขาใช้ร่างกายใหญ่โตของเขาบดบังเหล่านักรบที่อยู่เบื้องหลัง ร่างของเขาทอดยาวและมั่นคงเหมือนภูเขา เขามองออกไปยังทิศทางที่ทหารของไวเวิร์นกำลังเคลื่อนพลเข้ามา เขาถามด้วยเสียงต่ำแต่ทรงพลัง
"พวกเจ้าพร้อมกันหรือยัง?"
สตาร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองลัฟร์แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
"ข้าพร้อมแล้วท่านพ่อ ข้ารอไม่ไหวแล้วที่จะได้สนุกเสียที!"
ทันใดนั้น สตาร์ก็พุ่งตัวออกไปข้างหน้า ร่างของเขากลายเป็นเพียงเงา ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าบนพื้นดินที่กำลังสั่นสะเทือนตามแรงกระแทกของเขา
คาเรนพยักหน้าให้สัญญาณ เหล่านักรบเริ่มเคลื่อนตัวตามแผนที่วางไว้ แยกย้ายออกเป็นกลุ่มเล็กๆ สลับตำแหน่งและหลบซ่อนตัวในป่า พร้อมที่จะโจมตีแบบกองโจร การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและเงียบงันของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความชำนาญในการซุ่มโจมตี
ลัฟร์พยักหน้าให้สัญญาณต่อ คาเรนซึ่งนำกลุ่มหนึ่งเข้าโจมตีจากด้านข้าง เธอใช้ความว่องไวของตนพุ่งผ่านต้นไม้ไปยังแนวหลังของศัตรู เธอกวัดแกว่งดาบที่สะท้อนแสงแดดราวกับประกายไฟ โจมตีด้วยความเร็วที่ทำให้ศัตรูตกใจและล่าถอย
"จับกลุ่มกันไว้!"
คาเรนคอยสั่งการนักรบของเธอขณะโจมตีและถอนตัวอย่างรวดเร็ว สร้างความสับสนให้กับทหารของไวเวิร์น
ลัฟร์ไม่รอช้า เขากระโจนออกไปด้วยความเร็วที่ไม่สมกับขนาดของร่างกายของเขา ร่างของเขาพุ่งผ่านทหารศัตรูเหมือนกระทิงป่าที่กำลังเดือดดาล
เขายกอุ้งเท้าขนาดใหญ่ฟาดลงไปที่พื้นดิน ก่อให้เกิดคลื่นกระแทกแรงมหาศาลที่สั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ ทหารของไวเวิร์นที่อยู่ในระยะต่างกระเด็นไปคนละทิศละทาง
"ข้ามาเล่นกับพวกเจ้าแล้ว!"
ลัฟร์คำรามลั่น ก่อนจะตวัดกรงเล็บของเขาไปด้านข้างกวาดทหารของศัตรูให้กระเด็นออกไปหลายต่อหลายคน แสดงให้เห็นถึงพลังที่แข็งแกร่งราวกับสัตว์ร้ายในตำนาน สตาร์ที่เห็นท่าทางของลัฟร์ ก็หัวเราะลั่น
"ท่านพ่อเล่นใหญ่เกินไปแล้ว!"
เขากล่าวขณะใช้พลังเวทของเขาในการก่อให้เกิดประกายแสงสีฟ้าแลบไปทั่วอากาศ เขากวาดมือไปข้างหน้า สร้างกระแสลมหมุนที่รุนแรง ฟาดใส่ทหารของไวเวิร์นจนพวกมันต้องเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น
"ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ!"
ลัฟร์ตะโกนชม จนสตาร์ยิ้มกว้างก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีต่อ ไม่ให้ศัตรูได้ตั้งตัว
การจู่โจมของลัฟร์และสตาร์ทำให้ทหารของไวเวิร์นเสียขวัญ เหล่านักรบในหมู่บ้านใช้โอกาสนี้พุ่งเข้าตามจังหวะการเคลื่อนไหวของทั้งสอง
กลุ่มหนึ่งซุ่มโจมตีจากบนต้นไม้ ยิงธนูลงมาสร้างความสับสน และอีกกลุ่มใช้หอกและดาบฟาดฟันทหารศัตรูที่เริ่มระส่ำระสาย
เสียงดาบปะทะกันดังขึ้นราวกับสายฟ้าฟาดในพายุ เสียงตะโกนและเสียงคำรามของนักรบและสัตว์เวทสะท้อนก้องไปทั่วป่า
การโจมตีแบบกองโจรทำให้ศัตรูไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะถูกจู่โจมจากทิศทางไหน พวกเขาเริ่มกระจัดกระจายและตกอยู่ในความสับสน
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด และทุกคนต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของศึกอันยาวนานที่ยังรออยู่เบื้องหน้า แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะสู้ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น พร้อมจะเอาชนะศัตรูเพื่อปกป้องบ้านเกิดและคนที่พวกเขารัก
อีกด้านหนึ่ง
หัวหน้ากองทัพฝั่งไวเวิร์นที่สวมเกราะสีดำเข้ม ดูมีรอยบาดแผลและรอยเลือดเปื้อนเล็กน้อย ยืนอยู่ท่ามกลางทหารที่เริ่มกระจัดกระจายด้วยสีหน้าขึงขัง เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ มีหนวดเคราดกหนา และสายตาที่ฉายแววเฉียบขาด แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่เขายังกลับแสยะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
"พวกเจ้าจงฟัง!"
เขาตะโกนก้องเสียงดังผ่านอากาศ สายตาจับจ้องไปยังทหารของตนที่กำลังพยายามหาทางรับมือการโจมตีจากพวกคาเรน
"อย่าปล่อยให้พวกมันปั่นหัวพวกเจ้าได้! กระจายกำลังออกไปเป็นสามกลุ่ม สร้างแนวป้องกันให้แน่นหนา และถอยทัพไปทางทิศเหนือ พวกเรามีจำนวนมากกว่า จงใช้มันกดดันพวกมันซะ!"
ทหารบางคนที่ได้ยินคำสั่งนั้นยังคงแสดงความลังเล เพราะศัตรูยังคงจู่โจมอย่างหนักหน่วง แต่หัวหน้ากองก็ไม่ยอมแพ้ เขายืนตัวตรงและพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
"อย่าปล่อยให้พวกมันชิงจังหวะได้อีก! ใช้ธนูเพลิงและลูกธนูเวทให้มากขึ้น! ยึดพื้นที่ป่าเป็นเกราะกำบัง แล้วเราจะบังคับให้พวกมันออกมาเอง!"
เขาหันไปหาทหารกลุ่มหนึ่งที่ถืออุปกรณ์เวทและสั่งต่อ ก่อนที่เขาจะยกดาบชูขึ้นสูง
"ส่งหมอกพิษไปปิดทางด้านขวา ทำให้พวกมันมองไม่เห็นจุดโจมตีเรา แล้วจากนั้น พวกเจ้าเร่งเคลื่อนกำลังออกไปปีกซ้าย ปิดล้อมให้แน่น อย่าให้พวกมันหนีรอดไปได้!"
"จงกดดันพวกมัน! อย่าให้พวกมันมีโอกาสหายใจ! พวกเราจะทำลายหมู่บ้านนี้ และพิชิตศัตรูทุกคนที่ขวางทางเรา!"
เสียงคำรามกึกก้องของทหารดังขึ้นทั่วป่า พวกเขาเริ่มจัดแถวตามคำสั่งของหัวหน้ากองทัพ ท่ามกลางหมอกพิษที่เริ่มปกคลุมพื้นป่าอย่างช้าๆ รอที่จะพลิกสถานการณ์กลับคืนในศึกที่ดุเดือดนี้
ภายในหมู่บ้าน
"แย่แล้วสิ พวกเขาใช้หมอกพิษเพื่อจัดการเรา"
"ฉันจะใช้เวทลมเป่ามันให้กระจายไปเอง เอเรีย"
"ทำแบบนั้นไม่ได้นะ หมอกพิษนั้นจะทำให้ป่ารอบบริเวณนี้เสียหายไปด้วย ฉันมีวิธีที่ดีกว่า แต่ต้องให้เธอช่วย ลูเซีย"
ลูเซียพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะเอ่ย
"แล้วฉันต้องทำยังไงบ้างล่ะ?"
"ฉันอยากให้เธอ เข้าไปใกล้บริเวณที่มีหมอกพิษแล้วกางเวทเขตแดนกักขังหมอกพิษนั้นไว้ แล้วใช้ยาขวดนี้ปามันเข้าไปกลางวงล้อมของหมอกพิษนั่น"
เอเรียกล่าวก่อนจะยื่นขวดยาเวทสองขวดให้แก่ลูเซีย
"แล้วทำไมมันมีสองขวดล่ะ"
"ขวดสีฟ้านี้เป็นยาแก้พิษ เธอต้องดื่มมันก่อนที่จะเข้าไปใกล้กับหมอกพิษนั่น"
"งั้นขวดนี้ก็ไม่จำเป็นสำหรับฉัน เธอเก็บไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ พิษไม่สามารถทำอะไรโฮมุนครูสอย่างฉันได้หรอกนะ เอเรีย"
ลูเซียกล่าวพร้อมกับหยิบขวดยาสีเขียวไปเพียงขวดเดียว แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไปเอเรียได้ดึงมือของลูเซียไว้และได้มอบยาเวทอีกชนิดให้แทน
"ถ้าอย่างนั้น เธอเอายาขวดนี้ไปด้วย มันจะช่วยฟื้นพลังให้กับวงจรเวทของเธอได้ ติดไว้เผื่อยามจำเป็น"
"ขอให้พวกคุณทุกคนปลอดภัย"
เธอกล่าวขณะที่ง่วนอยู่กับการจัดเตรียมยาเวทให้แก่นักรบทุกคนในหมู่บ้าน ความกังวลใจที่ก่อกวน และความกระวนกระวายเกิดขึ้นกับทุกคนในหมู่บ้าน พวกเขาจะต้องปกป้องบ้านที่พวกเขารัก และองค์หญิงที่พวกเขาจงรักภักดี การต่อสู้ยังคงดำเนินไปพร้อมกับการรอคอยของกำลังเสริมที่จะมาถึง พวกไอแซคจะมาช่วยพวกเขาได้ทันเวลาหรือไม่...
