หนูแค่อยากปรุงยาอย่างสงบแค่นั้นเอง...
หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,สงคราม,ตะวันตก,พล๊อตหาเรื่อง,สงคราม,รักวัยรุ่น,แฟนตาซีน,ผจญภัย,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่องเขาอัลเรด
ไวเวิร์นในชุดเกราะสีทองสลักลวดลายสีดำทมิฬ เกราะเวทที่แข็งแกร่งและทรงพลัง มันทำมาจากแร่อดาแมนไทและเกล็ดของเอลูก้าที่ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่ง
มันทนต่อการโจมตีทุกรูปแบบอีกทั้งยังมอบพลังให้แก่ผู้ที่สวมใส่มัน เป็นชุดเกราะระดับตำนานที่ถูกสร้างขึ้นหลังจากเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่
ไวเวิร์นพร้อมด้วยม้าศึกคู่ใจยืนหยัดอยู่ท่ากลางสนามรบที่ปั่นป่วน เขาเน้นเสียงเข้มแผดเสียงสั่งการแฝงความเดือดดาลอยู่ในใจ ในขณะที่กองทัพของเขากำลังแตกขบวนเพราะถูกลอบโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว
ก่อนหน้านี้
"ฝ่าบาทเส้นทางจากตรงนี้ไป จู่ๆ ก็ใช้การไม่ได้ไปเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"มันเกิดอะไรขึ้น..."
"คาดว่าเพราะฝนที่ตกหนักเมื่อวันก่อนอาจทำให้เกิดน้ำป่าไหลหลากพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าเราจะต้องใช้เส้นทางอื่น"
"เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้ เอาตามที่เจ้าว่ามา"
เพราะไวเวิร์นไม่ได้เดินทางในป่าเขาเท่าไรนัก เขาจึงไม่ได้คิดไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อน แม้ว่าเขาจะมีแผนที่ที่ดีเพียงใดแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เขาตัดสินใจได้ดีขึ้นในเวลานี้
"แล้วเส้นทางที่สั้นที่สุดคือทางไหน ข้าต้องการจะบดขยี้เจ้าพวกนั้นให้สิ้นซากโดยเร็วที่สุด"
"หากฝ่าบาทประสงค์ใช้เส้นทางที่สั้นที่สุด ก็คงเป็นตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมไม่ค่อยแนะนำ เพราะว่าเราอาจจะถูกลอบโจมตีได้"
"หากว่ามันกล้าท้าทายข้า ก็ให้มันเข้ามาจะได้ประหยัดเวลาการเดินทางของข้า"
"ให้มันรู้ไปว่าทหารเพียงหยิบมือของพวกมันจะต่อกรกับกองทัพของข้าได้อย่างไร"
"ตะ แต่ว่า สัตว์เวทที่โจมตีเมืองหลวงเมื่อตอนนั้นอาจจะอยู่กับพวกมันด้วยก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ"
"เจ้าคิดว่าข้าจะพลาดเป็นครั้งที่สองอย่างงั้นหรือ ข้าได้เตรียมยาเวทไว้จัดการกับมันแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องห่วง และพวกเรายังมีอุปกรณ์เวทที่ทรงพลังอีกตั้งมากมาย"
"หากฝ่าบาทกล่าวเช่นนั้น กระหม่อมก็พร้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ"
ปัจจุบัน
"หน่วยปืนเวทถูกจัดการแล้ว..."
"รีบจัดการพวกที่ซุ่มอยู่บนหน้าผาเร็วเข้า!"
"เสบียงของเราถูกปล้นไปแล้ว...รีบหยุดพวกมันเดี๋ยวนี้!"
ความโกลาหลเขาครอบงำกองทัพของไวเวิร์น ความร้อนรนของพวกเขาช่างเข้าทางแผนของไอแซคเสียเหลือเกิน หยักยิ้มมุมปากจากชายผู้วางแผนปรากฏขึ้นเด่นชัดพร้อมสีหน้าอันพึงพอใจ เขานำกองกำลังพร้อมผู้ติดตามตีโอบล้อมกองทัพของไวเวิร์นเสียจนแตกกระเจิง
เหล่าทหารทิ้งอาวุธวิ่งหนีเอาตัวรอดบ้างก็ยอมจำนวน แต่ความเคียดแค้นของไวเวิร์นยังคงคุกรุ่นอยู่ในใจ เขาสั่งการให้ยิงปืนใหญ่เวทมนตร์ตรงไปที่พวกเขาเหล่านั้น พร้อมกับการสังหารผู้ที่กำลังหลบหนี ราวกับคนเสียสติจนผู้คนต่างหวาดกลัวในตัวเขาก่อนที่เขาจะตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงเฉกเช่นเสียงคำรามของสัตว์ร้าย
"ดื่มยาขวดนั้นซะ!"
ดั่งต้องมนตร์สะกดเมื่อเสียงสั่งการถูกส่งไปถึงยังพวกเขาเหล่านั้น ท่าทีของพวกเขากลับแปลกไปทั้งที่ก่อนหน้ากำลังหลบหนีอย่างจ้าละหวั่น กลายเป็นนิ่งเฉยซึมกะทือพลางหยิบขวดยาเล็กๆ สีแดงออกมาจากในกระเป๋า
"นั่นมัน! ยาโลหิตมังกร!"
"รีบหยุดพวกเขาเดี๋ยวนี้อย่าให้พวกเขาได้ดื่มมัน"
"ลิเลียน่า รีบยิงลูกศรยานอนหลับเร็วเข้า!"
"แต่คาเรน พวกเธอจะโดนลูกหลงไปด้วยนะ"
"ไม่ต้องห่วง...รีบยิงมาเดี๋ยวนี้เลย"
แม้พวกเขาจะหยุดยั้งทหารบางคนได้ แต่ส่วนใหญ่กลับไม่อาจช่วยได้ทัน ไวเวิร์นใช้อุปกรณ์เวทบางอย่างกับทหารของเขาให้เชื่อฟังคำสั่งของตนโดยไม่อาจขัดขืนได้ ราวกับเป็นของเล่นของตน
ไวเวิร์นแสยะยิ้มออกมาอย่างโรคจิตด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวและพึงพอใจ เพื่อให้ได้มาถึงสิ่งที่ต้องการไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนเขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น เมื่ออยากได้ก็ต้องได้นั่นคือสิ่งที่เขายึดติดมันมาเสมอเช่นเดียวกับเรื่องราวในครั้งนี้
"เจ้าพวกมดปลวก...พวกแกมีหน้าที่ทำตามข้าเท่านั้น ข้าสั่งให้ตายก็ต้องตาย ห้ามใครคิดหนี..."
"ไอแซค วันนี้หัวของแกต้องเป็นของข้า แล้วข้าจะนำหัวของแกไปเป็นของขวัญแต่งงานของข้ากับลูซาเรีย เธอจะต้องดีใจเป็นอย่างแน่..."
"ไวเวิร์นไอ้คนชั่ว แกจะไม่มีวันได้แต่งงานกับองค์หญิง ความแค้นที่แกหลอกใช้เพื่อนของข้า...มันจะจบลงที่ตรงนี้"
ไอแซคพร้อมด้วยอาชาศึกพุ่งตรงแหวกอากาศวิ่งเข้าหาไวเวิร์นท่ามกลางความวิปลาสของเหล่าทหารที่เสียสติ ปลายดาบกระทบกับเกราะสีทองเสียงดังสนั่นเกิดเป็นประกายไฟ แต่ร่างของเขากลับไม่สะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้น ไอแซคฟาดฟันอย่างสุดกำลังแต่ก็มิอาจสร้างบาดแผลแก่ไวเวิร์นได้แม้แต่น้อย
"ฮ่าๆ เป็นอะไรไป...เจ้ามีกำลังเพียงเท่านี้หรือไอแซค"
เสียงเย้ยหยันถากถางออกมาจากปากชายผู้สวมชุดเกราะ มันแข็งแกร่งมากจริงๆ จนดาบที่ไอแซคใช้เกิดรอยร้าวให้ได้เห็นทั้งสองฟาดฟันกันอย่างดุเดือดก่อนที่ดาบของไอแซคจะหักลงและเสียทีถูกแทงเข้าที่ด้านข้างจนตกจากหลังม้า
"หัวหน้าอัศวิน...มีฝีมือเท่านี้เองอย่างงั้นหรือ...อ่อนแอ...อาณาจักรนี้มีแต่คนเช่นเจ้า ถึงได้อ่อนแอเช่นตอนนี้"
"ทำเป็นพูดจาใหญ่โต เพียงเพราะแกได้ครอบครองชุดเกราะนั่น หากว่าแกไม่มีมันป่านนี้หัวของแกคงหลุดกลิ้งอยู่กับพื้นไปแล้วไวเวิร์น"
"ฮ่าๆ หมาขี้แพ้ก็มักจะเห่าหอนเช่นนี้ การเตรียมตัวให้พร้อมก็นับเป็นแผนการเช่นกัน ต้องโทษที่แกเตรียมตัวมาไม่ดีเองต่างหากไอแซค"
"ข้าไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างแก เพราะอย่างงั้นก็ตายซะเถอะ..."
ขณะที่ดาบของเขาฟาดลงมาจวนจะถึงไอแซคที่นั่งลงอยู่กับพื้น คาเรนที่อยู่บนหลังของสตาร์ได้เข้ามาหยุดไว้ได้ทัน
"แกเป็นใคร! กล้าดียังไงมาขัดขวางข้า..."
"อะไรกันคุณไอแซค เกิดหน้ามืดขึ้นมากลางสนามรบรึยังไง?"
"สงสัยข้าจะแก่เกินไป ความดันก็เลยขึ้น..."
"ฉันได้ยินทุกอย่างแล้วเอาเป็นว่าฉันจะรับหน้าที่ดัดสันดานไอบ้ากามนี่ให้เอง สตาร์! ฝากพาคุณไอแซคไปพักผ่อนทีจะได้หายหน้ามืด"
"แกเป็นใครยัยเด็กคนนี้..."
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกชื่อให้คนชั่วอย่างแกรู้หรอก เพราะอีกเดี๋ยวแกก็คงเสร็จฉันแล้ว"
"ข้าไม่ได้เกลียดผู้หญิงปากดีอย่างเจ้าหรอกนะแม่หนู แต่ว่าข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าในตอนนี้..."
คาเรนเข้าปะทะกับไวเวิร์นได้อย่างสูสีด้วยความคล่องตัวและรวดเร็ว เธอปั่นป่วนเขาจนเสียอาการ ไวเวิร์นเริ่มบันดาลโทสะที่โจมตีเท่าไหร่คาเรนก็หลบหลีกได้ทุกครั้ง
ยามเลือดขึ้นหน้าเขาก็ไม่สนใจรอบข้างแต่อย่างใด เขาทุ่มสุดกำลังหมายมั่นจะจัดการคาเรนให้จงได้แต่ทว่านั่นเป็นเพียงแผนของเธอที่ต้องการให้เขาอ่อนแรงลง
