เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
คืนเดือนมืด ที่หมู่บ้านผาจันทร์เป็นวันที่ทุกบ้านปิดประตูแน่นหนา ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยมีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไร เสียงเดินย่ำหนักๆบนพื้นของสัตว์สี่เท้าที่กำลังเดินเข้ามาในจุดที่พวกชาวบ้านวางสัตว์ใหญ่อย่างหมูป่าสองตัวไว้บนพื้น เพื่อไม่ให้เจ้าสัตว์ร้ายนี่มากินคนในหมู่บ้านแทน
เสือสมิง สัตว์ร้ายที่ทั้งคนหนุ่มสาวและผู้เฒ่าผู้แก่หวาดกลัว บ้างก็ว่ามันเป็นโจรที่มีคาถาอาคมสามารถเสกให้ตัวเองเป็นเสือได้ บ้างก็ว่าเป็นเสือร้ายที่กินคนมามากจนสามารถกลายร่างเป็นคนได้ เวลากว่ายี่สิบปี ที่คนในหมู่บ้านเข้าป่าล่าสัตว์หรือแม้กระทั่งหาของป่ามาประทังชีวิต มักไม่ได้เหลือรอดออกมา ชาวบ้านขยาดกลัวทุกๆวันจึงต้องล่าสัตว์มาให้เจ้าสัตว์ร้ายกินเสมอ จึงสามารถเข้าป่าได้ตามปกติ สาเหตุที่สมิงตัวนี้ออกเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันคงเพราะพรานเชิดเป็นต้นเหตุ
๒๐ปีที่แล้ว
พรานเชิด พรานที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่ว ทุกหมู่บ้านรู้จักเขา เพราะพรานเชิดเก่งคาถาอาคม ปราบมาหมดทั้งผีโพรง ผีไพร ผู้ใหญ่บ้านผาจันทร์เมื่อรู้ข่าวเข้าจึงไปขอความช่วยเหลือจากพรานเชิดให้มาปราบพญาสมิง
“มึงหรือ พญาสมิง”
พรานเชิดมองเสือสมิงตัวใหญ่ ตัวมันใหญ่เกือบจะเท่าเรือนเรือนนึงเห็นจะได้ ปากเลอะเลือดหันมองมาหาพรานเชิด มันประจันหน้าพรานเชิด ร่างเดรัจฉานก็แปลเป็นมนุษย์ตัวสูงใหญ่ ผิดแผกจากคนทั่วไปเพราะสมิงมีตาเป็นสีทอง เนื้อตัวมันกำยำ ทั้งยังมีรอยสักอักขระทั่วตัว ที่เนื้อตัวมีรอยแผลอยู่มากมายแต่หาทำให้มันกลัวไม่ได้เลย
“คนอย่างมึงรึ คิดจะมาปราบกู ไอ้ขี้ครอก”
พญาสมิงพูดจาเย้อหยัน มองหน้าพรานวัยกลางคน มนุษย์ตัวจ้อยอย่างพวกมันคิดจะมาลองดีกับตน
“มึงฆ่าพวกมันทำไม”
“มันเข้ามาในป่าของกู ฆ่าเมียฆ่าลูกกูไปเท่าไหร่ มึงจะให้กูดูอยู่เฉยๆรึ”
“แล้วคนที่ไม่ได้ทำ มึงฆ่ามันทำไม”
พรานเชิดมองหน้าพญาสมิง ก่อนจะควักกริชลงอาคมออกมา ทันทีที่เห็นกริช มันก็รีบกลายร่างเป็นเสือทันที ทั้งคู่ต่อสู้กันจนเจ้าสมิงเสียท่าถูกอาคมของพรานเชิด กริชลงอาคมแทงลงที่กลางอกของพญาสมิงอย่างจัง ร่างของมันแน่นิ่งไป พรานเชิดใช้มีดลงอาคมอีกอัน บั่นคอของพญาสมิงห่อผ้ายกขึ้นแบกบนหลังทิ้งร่างของมันไว้กลางป่า
ปัจจุบัน
เรือนหลังใหญ่ติดท่าน้ำ เป็นเรือนของพรานเชิด หลังจากวางมือมานาน คืนนี้เป็นคืนเดือดดับ พรานเชิดออกมานั่งที่ชานบ้าน ดวงตาพร่ามัวตามอายุมองหัวเสือที่แขวนอยู่ในห้องพระ นานนับยี่สิบปี บัดนี้เขาคิดว่าควรจะปลดปล่อยวิญญาณของสัตว์ร้ายนี้เสียที
“พี่เชิด มานั่งทำอะไรตรงนี้จ๊ะ น้ำค้างจะลงหัวนะจ๊ะ”
“แม่สารภี พรุ่งนี้นิมนต์พระมาที่เรือนเราที พี่จะปลดปล่อยวิญญาณเสือสมิง”
“จ้ะพี่”
“แสงเดือนกับแก้วตา หลับแล้วรึ”
แสงเดือนกับแก้วตา ชายงามลูกของพรานเชิดมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มากหน้าหลายตาต่างหมายปองทั้งคู่ แสงเดือน ผู้พี่อายุยี่สิบสองปี เป็นคนร่าเริงชอบพูดคุยกับผู้คน ใครเห็นก็ต่างเอ็นดู คำพูดแสนอ่อนหวาน หน้าตาแฉล้มแช่มช้อย ทั้งยังทำขนมเก่งกว่าใคร แก้วตา ผู้น้องวัยยี่สิบปี หน้าตาสะสวยหมดจดไม่แพ้กัน แต่ไม่ค่อยพูด ทั้งยังขี้โรค ความงามละเมียดละไม ถึงจะพูดคุยไม่เก่งแต่ทำกับข้าวกับปลาอร่อยไม่แพ้แม่เลย
ที่ลำธารหลังเรือนเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของ แก้วตา เวลาดึกดื่นแต่เจ้าคนงามกลับนอนไม่หลับ ได้ยินผู้เป็นบิดาบอกว่าคืนนี้คืนเดือนดับ ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าพ่อจะสื่ออะไร แต่ตอนนี้ตนก็ลงมานั่งเล่นที่หลังเรือนเสียแล้ว มือเล็กเปลื้องผ้าซิ่น ทั้งเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดวางพาดบนแผ่นหิน เดินก้าวย่ำลงน้ำ ใบหน้าสวยยิ้มร่า ทันทีที่น้ำเย็นถูกผิวนวล เจ้าคนงามเล่นน้ำโดยไม่รู้ว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว
ดวงตาสีทองจ้องมองคนงามที่กำลังเล่นน้ำในยามราตรี มันลอบมองผ่านพุ่มไม้ที่รกทึบ หากฆ่ามันได้คืนนี้ ก็จะทำให้ไอ้พรานเชิดเจ็บปวดเจียนตาย แต่เมื่อเพ่งพิจารณาดูแล้ว ลูกของไอ้พรานเชิดก็งามมิใช่น้อย มันเดินรอบไปหลังก้อนหิน กายเดรัจฉานค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นกายกำยำ ผิวกายขาวแม้มองผ่านที่มืด กายมีอักขระไม่ต่างจากพ่อพญาเสือ ดวงตาสีทองอร่าม ผมสีดำสนิท นุ่งผ้าโสร่งสีน้ำหมากไร้เสื้อแสงนั่งมองคนที่กำลังเล่นน้ำ
“คืนเดือนมืดเช่นนี้ ผู้ใดมาเล่นน้ำกองเสื้อผ้าไว้กันเล่า”
แก้วตาหันมองตามต้นเสียง เจ้าคนงามเบิกตากว้างมองชายร่างสูงที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของตนขึ้นพาดบนบ่า ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาราวกับไม่เห็นตน
“สะ เสื้อผ้าของฉันเองจ้ะ”
คนงามเอ่ยเสียงแผ่วเบา พลางขยับเข้าหลบหลังโขดหิน บดบังกายขาวสะอาด สมิงเจ้าเล่ห์ลอบมองใบหน้าสะสวย กายบางอรชรดึงดูดสายตาของมันโดยแท้
“เอ็งชื่ออะไร คนงาม”
“ไม่ต้องกลัวข้าดอก เหยื่อเช่นเอ็งไม่พออิ่มท้อง”
“ยะ เหยื่อ เหยื่ออะไรจ้ะ ขอผ้าฉันคืนเถอะจ้ะ”
แก้วตาเกิดความกลัว ชายในเงามืดจ้องตนจนเกิดอาการสั่นกลัวในใจ สองเท้าถอยจนเหยียบเข้ากับตะไคร่น้ำพลาดท่าล้มลงในน้ำทันที เจ้าสมิงร้ายมองแล้วกรอกตาไปมา มันต้องช่วยมนุษย์น่าโง่นี่จริงๆหรือ ไวเท่าความคิดมันกระโดดลงในน้ำ แขนแกร่งยกคนงามขึ้นแนบอก คนในอ้อมแขนสั่นทั้งร้องไห้สะอื้นออกมา สมิงร้ายวางคนตัวงามบนพื้นหญ้า ทำให้คนงามได้ยลใบหน้าหล่ออย่างชัดเจน
“ตาสวยจัง ตาท่านสวยจังเลย ท่านเป็นใครหรือจ๊ะ เป็นเทวดาหรือจ๊ะ”
“คนเยี่ยงข้า คงเป็นเพชฌฆาตเสียมากกว่า”
“แก้วกำลังจะตายหรือจ๊ะ ถึงได้เห็นท่าน ท่านเป็นเทวดามารับแก้วหรือจ๊ะ”
เจ้าคนงามถามสมิงร้าย ก่อนที่สติจะดับวูบไป สมิงหนุ่มเห็นดังนั้นจึงปล่อยให้นอนอยู่อย่างนั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่เจ้าสัตว์ร้ายคิดขึ้นได้ว่าหากใครมาพบเจ้าคนงามในสภาพนี้ คงมีความคิดอัปรีย์จัญไร มันถอนหายใจพร้อมกับกรอกตาไปมา ก่อนจะยกเจ้าอ้อนแอ้นบาดบ่ากลับไปที่ถ้ำของมัน มันใช้อาคมพญาสมิงสร้างภาพลวง ให้ถ้ำแห่งนี้กลายเป็นบ้านเรือนใหญ่ ข้าทาสเต็มเรือน มันค่อยๆวางคนงามลงบนเตียง
“กูฉกลูกมึงมาขนาดนี้ มึงจักทำอย่างไร ไอ้พรานระยำ”