เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชานหน้าเรือน บรรดาทาสหลายคนต่างยกสำรับอาหารมาวางให้ได้เลือกสรร
“เอ้า ชอบกินอะไรก็กินสิ”
“คะ คือแก้ว แก้วไม่กล้าจ้ะ”
“กินเถิด ไม่ใส่ยาพิษดอก ถ้าเอ็งกลัวข้าจะกินให้ดู”
เจ้าสมิงร้ายว่าพลางตักกับข้าวใส่จานตน ตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“แกงระแวงเนื้อ อร่อยซะจริง ถ้าเป็นเนื้อสดคงอร่อยกว่านี้”
แก้วตาไม่ได้ยินคำพูดของเสือร้ายแต่อย่างใด ดวงตาหวานมองเพียงบรรดาทาสของพ่อขาล ที่มีใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ อีกทั่งที่นี่ยังเงียบไร้เสียงสัตว์ป่าแม้กระทั่งนกก็ไม่มี
“ท่านขาลจ๊ะ ท่านพาฉันไปหาพ่อได้หรือเปล่าจ้ะป่านนี้คงตามหากันทั่วแล้ว”
“เอ็งอยากกลับเรือนกระนั้นหรือ”
เจ้าสมิงเอ่ยถามเสียงเรียบเชียบ มันวางช้อนตักข้าวลงพลางมองใบหน้าสวยที่กำลังหวาดหวั่นใจ จะให้พาไปส่งได้อย่างไร ในเมื่อมันตั้งใจขโมยเจ้าคนงามนี้มา
“ข้าจะไปส่ง ก็ต่อเมื่อเอ็งมีลูกให้ข้า”
“จะมีได้อย่างไรจ๊ะ ฉันไม่รู้จักท่าน เราไม่ได้เป็นผัวเมียกัน ทะ ท่านพาฉันมาที่นี่ทำไมจ้ะ”
“มึงอยากรู้งั้นหรือ”
สมิงร้ายลุกขึ้นกระชากเรือนผมงาม มันย่อตัวลงพลางบีบปลายคางเรียว
“กูพามึงมาที่นี่ เพราะหนี้แค้นของพ่อมึง”
“พ่อมึงฆ่าพ่อกู”
“กรรมของพ่อมึง กูจะเอาคืนให้สาสม”
“มึงรู้หรือไม่ ว่าหัวเสือในเรือนของมึง คือหัวของพ่อกู!”
เมื่อเก็บงำความโกรธไม่อยู่ สมิงร้ายกลายร่างเป็นเดรัจฉานตัวใหญ่ เท้าของมันเหยียบบนอกเล็ก พลางขู่คำรามก้อง คนงามตกใจกลัวสุดขีด ดวงตาหวานเลอะไปด้วยน้ำตา
“ปะ ปล่อยแก้ว อึก ปล่อยแก้วนะจ้ะ”
เจ้าเดรัจฉานไม่ได้สนคำของคนงามเลยแม้แต่น้อย เท้าของมันตะปบเข้าที่แขนขาวจนเป็นรอยลึก คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยอาการกลัวสุดขีด
“ไอ้ขาล!”
ชายแก่ในชุดพราหมณ์ ตะโกนลั่นจนเจ้าเดรัจฉานหันมามอง ชายแก่ในชุดพราหมณ์มีดวงตาสีทองไม่ต่างจากเจ้าเดรัจฉาน บนหน้าผากของชายแก่มีดวงตาอีกดวงที่ดูน่ากลัว ปากของพราหมณ์กำลังท่องคาถาบางอย่างที่ทำให้เจ้าสมิงร้ายดิ้นทุรนทุราย คนงามจึงหลุดพ้นจากพันธนาการ
“ทำไมเอ็งทำเช่นนี้ ไอ้ขาลง”
“ท่านครูอย่ามาขวาง อย่างไรถึงไม่ฆ่ามันวันนี้ วันอื่นข้าก็ต้องฆ่ามันอยู่ดี”
“พรานเชิดมันปล่อยพ่อเอ็งแล้ว ไปหาพ่อเอ็งเสีย”
สมิงร้ายจ้องมองคนที่อยู่ใต้อุ้งเท้าด้วยท่าทีฟึดฟัด มันคาบคนงามไว้ในปากพลางมองพ่อครูด้วยท่าทางไม่พอใจ
“เอ็งจะคาบมันไปอีกรึ แผลลึกปานนั้น”
“อย่างไรมันก็ต้องตาย”
“วางลง แล้วเอ็งรีบไปหาท่านพญาซะ”
เจ้าสัตว์ร้ายอ้าปากปล่อย เจ้าคนงามที่สลบไปแล้วมันกลายร่างเป็นมนุษย์แล้วเดินผ่านพ่อครูออกไปด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไร
พ่อขาลก้าวเดินไปยังชานหน้าเรือน กายโปร่งแสงของบิดาอย่าง สิงขร มันทอดสายตามองลูกชายที่โตมาเหมือนมันไม่มีผิดเพี้ยน
“มาแล้วหรือ พ่อขาลลูกข้า”
“พ่อออกมาได้อย่างไร มันปล่อยพ่อหรือ”
สิงขรพยักหน้า มือโปร่งแสงยกขึ้นลูบเรือนผมเงาของพ่อขาล มันมองหน้าลูกชายอย่างนึกอาลัย พ่อขาลโตมาอย่างดีเลยทีเดียว
“พ่อขาล พ่อถูกกักขังมานานนัก เจ้าโตขึ้นมาก”
“แต่ท่านไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนเลย ท่านยังหนุ่มอยู่ด้วยซ้ำ”
“เป็นกรรมของพ่อ เราเกิดมาเป็นสมิง ถึงเราจะไม่มีวันแก่เฒ่า แต่เราก็ต้องอยู่อย่างหลบซ่อน”
ร่างโปร่งแสงของเจ้าสิงขร ยกขึ้นตบบ่าลูกชายพร้อมกับส่งยิ้มให้
“พ่อมาลาเอ็ง พ่อขาล”
“กรรมของพ่อกับไอ้เชิดมันหมดลงแล้ว”
“เอ็งจงใช้ชีวิตของเอ็งให้ดี”
พลันร่างโปร่งแสงของพญาสมิงก็แตกสลายกลายเป็นเพียงอากาศ ถึงจะฟังคำของบิดาแต่เจ้าสมิงร้ายก็ไม่คิดจะรามือ ถึงอย่างไรไอ้พรานเชิดก็ขึ้นชื่อว่าฆ่าพ่อของมัน
แคร่ไม้ปูฟูกมีร่างของเจ้าคนงามที่มีผ้าพันตอนแขนที่ได้รับบาดเจ็บ คนที่ไร้สตินอนตัวสั่น โดนขย้ำจนหงายตึงเช่นนี้ถ้าได้ไข้คงมิแปลก
“อรชรอ้อนแอ้นเสียจริง”
“นี่ พ่อครูถ้าพี่ขาลไม่พึงใจในตัวเจ้าอ้อนแอ้น ข้าขอได้หรือไม่”
“มึงลองถามไอ้ขาลดูเสียสิ ไอ้เพทาย”
เพทาย สมิงอีกตัวที่ยังคงอยู่พร้อมกับพ่อครูศารทูล แต่เป็นเพียงสมิงธรรมดาที่เป็นเดรัจฉาน มิได้เป็นเยี่ยงพ่อขาล ทำไมน่ะหรือ สมิงแบ่งออกเป็นสองลักษณะ คือ สางที่มีชาติกำเนิดเป็นเสือ แต่เมื่อกินคนเข้ามากๆแล้ว ก็สามารถจำแลงแปลงกายเป็นคนได้ ไม่ว่าจะชายหรือหญิง แต่สมิงแบบพ่อขาลเรียกว่า สมิง คือคนที่มีคาถาอาคม เดิมเป็นคนเช่นพ่อสิงขร แต่คาถาอาคมไม่สามารถควบคุมให้อยู่ในร่องในรอยได้ พ่อสิงขรจึงกลายเป็นเสือสมิง แต่เมื่อถูกฆ่า คำสาปนั้นก็ตกมาเป็นของพ่อขาล
“นี่พ่อครู ถ้าพี่ขาลฆ่าพรานเชิดได้พี่ขาลจะได้เป็นคนอีกหรือขอรับ”
“กูไม่รู้ มึงออกไปก่อนกูจะลบความจำเจ้าคนนี้ หากมันจำได้ว่าไอ้ขาลเป็นเสือ เรื่องจะยุ่ง”
“จะกลับไปไย ท่านครู”
สมิงหนุ่มยืนพิงประตูกระท่อมอย่างสบายใจ ดวงตาเพชฌฆาตตวัดมองกายบางที่กำลังหลับไหล มันสาวเท้าเข้ามายืนใกล้เจ้าอ้อนแอ้น
“ทำให้มันลืมเสีย แล้วข้าจะทำให้มันลุ่มหลงในกายข้าเอง”
พราหมณ์สมิงเริ่มท่องคาถาลบล้างความทรงจำของเจ้าคนงาม ทำให้ลืมว่าพ่อขาลเป็นใคร เป็นตัวอะไรเมื่อร่ายคาถาเสร็จ สมิงร้ายบอกให้พ่อครูกับเพทายออกไปจากกระท่อม มันนั่งลงข้างคนงามปากหยักเริ่มร่ายมนต์
“นะจิตตัง นะธัมมัง นะสังฆัง จิตคะนึง กายคะนึง หลงกายา หลงอังสา หลงฤทธา ลุ่มหลงกู รักเพียงกู นึกถึงกู”