เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
เจ้าสมิงกระตุกคิ้ว เมื่อเห็นว่ามนต์สะกดของมันไม่ได้ซึมซับเข้าไปในร่างพ่อคนงามเลยแม้แต่น้อย
“เกิดอะไรขึ้นกับมนต์ของกู”
“มึงสะกดมันไม่ได้ดอก ไอ้ขาลง”
“มันเป็นคู่ของมึงไม่ต้องใช้มนต์ใด เดี๋ยวมันก็รักมึงเอง”
สมิงร้ายมองร่างอรชรอย่างขุ่นเคือง มนุษย์สกปรกเยี่ยงมันนี่หรือ จะมาเป็นคู่ของมัน ลูกของไอ้พรานระยำขั้นต่ำนี่หรือจะเป็นคู่ของมัน ที่มันฉกมาจนถึงถ้ำนี้แค่เพียงอยากให้ไอ้พรานชั่วมันอกแตกตาย ไม่ได้อยากได้มาเป็นคู่ครองเลยแม้แต่น้อย
“ฝันไปเถิด คนเยี่ยงมันถึงอย่างไรข้าจะกัดมันให้จมเขี้ยว”
ว่าจบก็ลุกขึ้นยืน คว้าไม้ตะพดที่วางข้างเตียงเดินออกไปจากห้องทันที พ่อครูศารทูลทำได้เพียงส่ายหน้า สายตาสมิงเฒ่ามองจดจ้องกายงามที่กำลังหลับบนแคร่ไม้ก็นึกสงสาร มาอยู่ที่นี่คนเดียวก็คงจะอ้างว้าง สมิงเฒ่าหยิบตุ๊กตาเด็กออกมาจากย่าม ปากสมิงเฒ่าก็ท่องมนต์ พลันแสงสว่างวาบทั่วกระท่อมหลังเล็ก เด็กชายหัวจุกมีสังวาลย์คาดอกซ้ายขวา ผิวขาวนวล ยืนยิ้มแฉ่งให้สมิงเฒ่า ดูด้วยตาแล้วอายุคงราวๆสามขวบปี
“ว่าอย่างไร อ้ายส้มฉุน”
“สวัสดีจ้ะ พ่อครู”
ส้มฉุน กุมารทองที่สมิงเฒ่าช่วยไว้จากพวกหมอผีดำ พ่อครูศารทูลไม่ค่อยได้เรียกออกมาเท่าไหร่แต่ก็หาของกินให้ไม่ขาดจนเจ้าส้มฉุน อ้วนท้วนสมบูรณ์
“กินแต่ขนมหวาน ฟันหลอหมดแล้ว”
“ขนมอร่อยนี่จ้ะ พ่อครูเรียกฉันทำไมหรือจ้ะ”
“ข้าจะให้เอ็งอยู่เป็นเพื่อนพ่อแก้ว”
“โอ้โห”
เจ้ากุมารร้องลั่น ดวงตาเป็นประกายเมื่อพบคนงามนอนทอดกายบนแคร่ เจ้ากุมารอ้วนยิ้มแก้มปริ ให้มาอยู่เป็นเพื่อนคนงามหรือ กุมารอ้วนชอบคนงาม
“ห้ามหายตัว ห้ามทำอภินิหารทุกอย่างของเอ็ง เป็นเด็กปกติทำได้หรือไม่”
“ได้จ้ะ ฉันเรียกคนงามว่าแม่ได้ไหมจ้ะ”
“สุดแล้วแต่เอ็ง”
เจ้ากุมารพยักหน้า พลันแสงสีขาวก็สว่างขึ้นรอบตัว เจ้าส้มฉุนที่มีเพียงสังวาลย์กับโจงกระเบนสีทองก็แปรเปลี่ยนเป็น เสื้อสีส้มกับโจงกระเบนสีเขียว ข้อมือข้อเท้ามีกำไลทอง ส้มฉุนนั่งข้างๆแคร่พลางมองคนงามที่กำลังขยับตัว
“แม่จ๋า แม่จ๋าตื่นแล้วหรือจ๊ะ”
ส้มฉุนทักทายคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา เจ้าอ้วนยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกสีแดงที่มีฟันบนเหลือเพียง2ซี่ มือป้อมๆจับแขนของแก้วตาอย่างยิ้มแย้ม
“แม่ แม่หรือ”
“ใช่จ้ะ หนูชื่อส้มฉุน เป็นหลานของพ่อครูจ้ะ”
“เช่นนั้นหรือพี่ชื่อแก้วตา อ้วนท้วนเสียจริง”
แก้วตาว่าพลางลูบหัวเจ้าอ้วนส้มฉุนอย่างนึกเอ็นดู อย่างน้อยตนก็ไม่ต้องอยู่เปล่าเปลี่ยว ปากสวยยิ้มให้เด็กน้อยที่กอดแขนตนอย่างออดอ้อน
กลับมาที่ด้านพรานเชิด ชายแก่ประกาศหาคนมาช่วยลูกของตน โดยมีรางวัลมอบให้มากมายเพียงช่วยลูกของตนออกมาจากสมิงร้ายได้ แต่ทว่ากลับไม่มีผู้ใดกล้าต่อกรกับเจ้าสมิงเหล่านี้เลยแม้แต่คนเดียว พรานเฒ่านั่งหัวกะไดน้ำตาตก แสงเดือนนั่งลงข้างผู้เป็นพ่อพร้อมกับสารภี ทุกคนต่างห่วงแก้วตากันหมด สารภีกับแสงเดือนเองก็มีน้ำตาไม่ต่างกันทำอย่างไรก็ไม่มีใครกล้าล่าสมิงตนนี้ได้
“พ่อ แสงจะเป็นของรางวัลอีกชิ้นได้ไหมจ๊ะ แสงอยากช่วยน้อง”
“โถ่ พ่อแสงถ้ามีคนปราบได้ลูกจะมีความสุขหรือ ที่แต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก”
แสงเดือนมองแม่สารภี พลางส่ายหัวไปมา หมดเวลาคร่ำครวญ พรานเชิดลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเข้าห้องพระ เริ่มเตรียมของทำประรำพิธี อัญเชิญสมิงร้าย บ่าวไพร่ในเรือนเองก็ช่วยตระเตรียมของจนครบเรียบร้อย คนนับสิบยกพานดอกไม้ สายสิญจ์ ธูปเทียน มุ่งหน้าเข้าป่าที่เชื่อกันว่าเป็นที่อยู่ของสมิงร้ายชาวบ้านบางคนก็เริ่มปิดประตูเรือน ปิดหน้าต่าง ทั้งหมดต่างหวาดหวั่น หากสมิงร้ายออกมาจริงๆจะตายกันหมดหมู่บ้าน
พรานเชิดจัดเตรียมลานพิธีเรียบร้อย ปากพรานเฒ่าเริ่มท่องคาถาเปิดป่า ท้องฟ้าที่สว่างเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ ลมพัดกรรโชก ฟ้าคำรามดังสนั่น ชาวบ้านมี่มาร่วมด้วยต่างหวาดกลัว บ้างก็วิ่งหนีกลับเข้าไปที่เรือน สารภีกับแสงเดือนนั่งหลบหลังพรานเชิดพลางมอง กลุ่มควันดำที่กำลังพัดวนมาหยุดที่หน้าของพวกมัน พลันสายตาของพรานเชิดก็เบิกกว้าง เมื่อกลุ่มควันดำนั้นกลายเป็นร่างชายหนุ่ม นุ่งผ้าโสร่งสีดำ หน้าตาไม่ผิดเพี้ยนจากสิงขรพ่อของมัน มันยืนค้ำไม้ตะพดมองบรรดาชาวบ้าน รวมถึงครอบครัวของพรานเชิด
“อะไรกันเล่า วันนี้มีเหยื่อมาให้กูเยอะจริงเชียว”
“โปรดเถิดพ่อ ขอแก้วตาคืนให้ฉันเถิด”
“โอ้ ที่เปิดป่าแล้วเชิญกูเช่นนี้เพราะอยากได้ลูกหน้าโง่ของมึงหรือ”
สมิงเจ้าเล่ห์มองหน้าชายแก่ มันนั่งลงตรงหน้าพลางยืนมือเข้าบีบปลายคางของพรานเฒ่า โดยไม่มีท่าทีกลัวผ้ายันต์สายสิญจ์ใดเลยแม้แต่น้อย
“เช่นนั้น มึงก็เอาชีวิตพ่อกูคืนมาเสียสิ”
“มึงทำได้หรือไม่ ไอ้เชิด”
พวกชาวบ้านเมื่อเห็นว่าสมิงร้ายไม่มีท่าทีกลัวพรานเชิดเลยแม้แต่น้อย พวกมันจึงพากันแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง
“ทะ ท่านไม่ใช่พญาสมิงธรรมดาหรอกหรือ”
“แน่นอนว่ากูไม่ใช่ พวกชาวบ้านที่มึงพามันวันนี้ กูจะฆ่าให้หมด”
มันกระซิบเสียงเยือกเย็น พรานเชิดน้ำตาไหลอาบแก้ม มันหมอบลงที่พื้นกราบไหว้สมิงร้าย เพราะไม่มีหนทางจะช่วยลูกทั้งพวกชาวบ้านที่ไม่ได้เกี่ยงข้องด้วย
“โปรดเถิดพ่อ ชาวบ้านกับลูกฉันไม่ได้เกี่ยวสิ่งใดด้วย หากพ่อจะฆ่าก็ฆ่าฉันผู้เดียวเถิด”
“นี่ลูกเมียมึงรึ ดีแท้เชียว หากกูฆ่าด้วยมึงจะเป็นอย่างไร กูอยากรู้นัก”
มันยืนขึ้นกวาดสายตามองชาวบ้านนับสิบที่มารอพบมัน มันส่งยิ้มให้กับพวกชาวบ้านพลันร่างกายของมันก็หายไป แต่กลับมายืนหลังชายฉกรรจ์คนหนึ่ง มันใช้มือเพียงข้างเดียวหิ้วคอชายคนนั้นขึ้น กรงเล็บยาวตะบันคอของชายผู้นั้นขาดสะบั้น เลือดกระจายทั่วบริเวณ มันยังคงยิ้มให้พวกชาวบ้านทีละคนทีละคน ชาวบ้านหวาดกลัวสุดขีดวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงไปคนละทาง
“วันนี้กูแค่เชือดไก่ให้ลิงดู แต่คราวหน้ากูจะฆ่าทั้งบาง”