เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
เรือนไม้สักเรือนงาม ที่เจ้าสมิงร้ายเสกไว้ให้พ่อแก้วคนงามอยู่ ทั้งยังภูติผีบริวารที่คอยมาเป็นทาสรับใช้ เรือนใหญ่โตผู้คนเดินเผนผานจนเต็มเรือน พ่อแก้วเองหลังจากออกจากกระท่อมของพ่อครูศารทูลแล้ว ท้องก็เริ่มหิวมือเรียวจูงมือเด็กชายส้มฉุนให้เดินตามไปยังครัวหลังเรือน
“มะ มีสิ่งใดพอให้ฉันกินได้ไหมจ๊ะยาย”
เสียงหวานเอ่ยเมื่อเห็นยายแก่คนหนึ่งกำลังขมักเขม้นทำบางอย่างในครัว หญิงแก่ผมหงอกขาวโพลนหันมามองเจ้าแก้ว ใบหน้าเหี่ยวย่น ปากเลอะเลือดค่อยๆส่งยิ้มให้ ในมือของมันถือไก่ที่มีไส้พุงทะลักออกมาเป็นภาพที่แสนอนาถตา
“มิมีดอกพ่อคนงาม แต่เอ็งมาเป็นอาหารให้ข้าได้”
หญิงชราวางไก่ในมือลง ดวงตาที่ผิดจากมนุษย์ทั่วไปคือมีดวงตาขาวขุ่นน่ากลัว มันลงจากแคร่ที่นั่งเมื่อครู่พร้อมกับค่อยๆหมอบลงคลานสี่ขากับพื้น
“มึงหยุดนะ อีผีจัญไร!”
เจ้าส้มฉุนตะหวาดลั่น แต่ผีร้ายยังคงหัวเราะคิกคัก มันคืบคลานมาใกล้จนเกือบถึงเจ้าคนงามที่กำลังสั่นกลัว มือเรียวจึงส้มฉุนมากอดไว้ที่อก เพื่อป้องกันไม่ให้ผีร้ายเข้ามาทำร้ายเด็กน้อยได้
“อยากกินตับ อยากกินตับคนงาม อยากสิงสู่กินให้ตาย ขอข้ากินเถิดคนงาม”
มือเหี่ยวย่นง้างเตรียมที่จะทำร้ายพ่อแก้ว แต่กลับไม่เป็นดังหวัง นางผีร้ายกรีดร้องดังลั่นเมื่อถูกไม้ตะพดของพ่อขาลกระแทกลงที่กลางแผ่นหลัง ดวงตาสมิงร้ายฉายแววโมโหเต็มที่ มือใหญ่กดไม้ลงจนร่างของมันแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา
“อีผีจัญไร เข้ามาในที่กูได้อย่างไร”
“แม่แก้ว แม่แก้วจ๋า ผีไปแล้วจ้ะ”
ส้มฉุนบอกพ่อแก้วที่กำลังร้องไห้ แต่มือบางก็ยังคงกอดร่างน้อยๆของตนไว้ สมิงร้ายมองพ่อแก้วคนงามด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย พ่อเป็นพรานปราบสมิงแค่ผีเท่านี้มิเคยเห็นหรือไร น่าขันซะจริง
“ไอ้ส้มฉุน ถ้าแม่เอ็งหยุดร้องแล้วก็พาไปกินข้าวบนเรือน”
“แม่จ๋า ไปกินข้าวบนเรือนนะจ้ะ”
แก้วตาเงยหน้ามองทั้งคู่สลับกัน ดวงตากลมโตมีน้ำตาเลอะเปรอะเปื้อน จมูกเล็กขึ้นสีแดงจนน่าสงสาร แก้วตาไม่ได้ตอบอะไรเพียงพยักหน้าให้กุมารอ้วนเท่านั้น พ่อขาลเองไม่ได้สนใจอะไรเพียงแค่เดินนำหน้าขึ้นเรือนไปก่อนบนเรือนเหล่าทาสก็นำอาหารมาวางเรียงราย ทั้งของคาวทั้งขนมหวาน กุมารอ้วนตาลุกวาวมองอาหารตรงหน้า แต่คงจะเพ่งเล็งขนมหวานเสียมากกว่า
“ขนมน่ากินมากเลยจ้ะ”
“เอ็งลงไปกินข้างล่าง ข้าให้คนเตรียมไว้แล้วไอ้ส้มฉุน”
เจ้ากุมารอ้วนคอตก อยากกินข้าวกับแม่แก้วคนงามแต่กลับต้องลงไปกินใต้ถุนเรือน แต่ก็ต้องจำใจลงไป เพราะหากกินบนเรือนแม่แก้วต้องรู้แน่ว่าตนเป็นผี ถ้วยข้าวขนาดเล็กใต้ถุนเรือนถูกปักธูป พร้อมทั้งเลือดสดที่เอาไว้เซ่นเจ้าส้มฉุน
สมิงหนุ่มมองคนงามที่นั่งข้างกาย จานข้าวกระเบื้องเคลือบมีอาหารกลิ่นหอม ควันขึ้นกรุ่นล่อตาเหลือเกิน แต่ก็ทำได้เพียงข่มใจเพราะเจ้าของเรือนยังไม่เริ่มกินเลยแม้แต่คำเดียว อีกทั้งยังเอาแต่นั่งจ้องมองตนไม่วางตา
“ทำไม เอ็งกินไม่ได้รึ”
“ปะ เปล่าจ้ะ แก้วเห็นท่านยังไม่กินก็เลย-”
“เรือนข้าไม่มีพิธีรีตรอง อยากกินก็กินเสีย”
ว่าจบก็ตักอาหารใส่จานพร้อมกับใช้มือหยิบข้าวเข้าปากอย่างสบายใจ แก้วตาเมื่อเห็นเจ้าบ้านตักอาหารแล้ว ก็เริ่มตักตามมือเล็กหยิบอาหารเข้าปากในตอนแรกก็กินช้าๆแต่คงเพราะรสอาหารถูกปาก ปากเล็กมีอาหารเต็มปากในมือก็ยังมีอาหารอยู่
“กินตะกละอย่างกับหมู”
“ขอโทษจ้ะ แก้วหิวมาก”
มือเล็กยกขึ้นเช็ดปากที่เลอะข้าว มือที่ถือของกินเมื่อครู่วางอาหารไว้ที่เดิม แก้วตายืดตัวตรงมองจานอาหารที่พร่องไปเยอะเพราะตอนนี้มันอยู่ในท้องของตนเกินครึ่งเสียอีก
“ข้าเข้าใจ ลูกชาวบ้านคงไม่มีใครสอนมารยาทเอ็ง กินหกเรี่ยราดเลอะเทอะ ใครได้ไปเป็นเมียคงขายหน้าเป็นแน่”
แก้วตาไม่ได้ตอบอะไรเพียงนั่งก้มหน้ามองมือตนเอง ก็จริงเช่นที่พ่อขาลว่าตนไม่มีมารยาท กินเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด ทั้งมือไม้ ดวงตาหลุบต่ำไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามองชายตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“อาบน้ำเสียบ้าง หน้าตาเอ็งมอมแมมจนดูไม่ได้”
“มีท่าน้ำไหมจ้ะ ใกล้ๆแถวนี้”
“ทำไมเอ็งกลัวผีกระนั้นหรือ”
“ชะ ใช่จ้ะ แก้วไม่กล้าไปไกล นี่ก็จวนจะมืดแล้ว”
สมิงร้ายหลุดขำพลางมองใบหน้าเศร้าสร้อย ไม่แปลกดอกที่จะมีพวกผีห่า เพราะพวกทาสที่นี่ก็ล้วนเป็นผีทั้งนั้น ใบหน้าหล่อคมคายยื่นเข้าใกล้คนงามทั้งยังส่งยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ให้อีก
“ที่นี่ยามค่ำคืน ล้วนมีแต่ภูตผี”
“หากเอ็งกลัว ขอสิ”
“ขอให้ข้าพาเอ็งไปอาบน้ำ”
แก้วตามองซ้ายขวาเมื่อเห็นว่า ชายใจร้ายตรงหน้ากำลังพยายามกลั่นแกล้งตน แต่ตอนนี้เนื้อตัวของตนมันมอมแมมดังที่สมิงร้ายบอก
“ทะ ท่านพาฉันไปอาบน้ำได้ไหมจ้ะ”
แก้วตาพูดเสียงอ้อมแอ้มเรียกความสนใจจากเจ้าสัตว์ร้ายได้ดีเหลือเกิน ใบหน้าสวยเคล้าน้ำตายิ่งทำให้สมิงร้ายอยากรังแกมากเหลือเกิน
“เอ็งนี่งามเสียจริง งามจนหาที่ติไม่ได้”
มันมองคนงามอย่างเพ่งพินิจ มันนั่งตั้งเข่าข้างนึงขึ้น
“ลองมาหมอบกราบตรงอกข้าดู เผื่อข้าจะเห็นใจปล่อยเอ็งกลับไปหาพ่อ”
แก้วตาคนซื่อได้ยินประโยคของคนเจ้าเล่ห์ กายบางรีบปรี่เข้าหาคนตัวใหญ่ทันที มือเรียวยกขึ้นประนมพลางกราบลงบนแผงอกว้าง ถึงจะเกรงกลัวคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่เพื่อที่จะได้กลับไปหาพ่อตนยอมทั้งนั้น
“ใจง่ายเสียจริง พ่อคนงาม”“ลองกราบลงตรงหว่างขาข้าดูเสียสิ เผื่อข้าจะปรานีเอ็งมากกว่านี้”