เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
เวลาล่วงเลยมา๓ยาม กายบางค่อยๆหยัดตัวขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดมีเพียงแสงสว่างจากตะเกียงเจ้าพายุเท่านั้น คนงามหันรีหันขวางราวกับกำลังหาใครบางคนอยู่ แต่กลับหาไปพบดึกดื่นปานนี้คนใจร้ายจะหายไปที่ไหนได้อีก แต่ก็เป็นการดีที่พ่อขาลไม่อยู่บนเรือน ตนจะได้หาทางหนีกลับไปหาพ่อและแม่ ทันทีที่คิดได้แก้วตาก็หอบร่างกายไร้เรี่ยวแรงขึ้นก่อนจะค่อยๆทิ้งกายลงข้างหีบผ้า เพื่อหวังจะหาเสื้อผ้าใส่สักชุด ค้นหาเสื้อผ้าอยู่สักพักแล้วลงมือใส่จนเสร็จสรรพสองขาเรียวสวยก็รีบวิ่งไปที่ประตูไม้ที่คิดว่าจะถูกล็อกไว้ แต่กลับเปิดออกได้ง่ายดาย ร่างอ้อนแอ้นรีบวิ่งออกจากเรือนไม้สักหลังใหญ่ตรงไปที่ชายป่าทันที
กระท่อมพ่อครูศารทูลที่มีร่างของสมิงเจ้าเล่ห์นอนเอนกายสบายใจบนแคร่
“จะปล่อยไปหรือ พี่ขาล”
“มันไปไม่ได้ดอก ผีป่าผีไพรมากมายเช่นนี้ อีกหน่อยมันก็คงร้องห่มร้องไห้กลับมาหากู”
พ่อขาลว่าพลางมองหน้าเพทาย จะหนีไปได้ยังไงถ้ามันไม่ให้ป่าเปิด ให้ตายก็หาทางออกไม่ได้ อีกด้านของพ่อแก้วคนงามที่กำลังวิ่งอย่างไรทิศทางท่ามกลางความมืด ดวงตาที่มีน้ำตาไหลออกอย่างไม่ขาดสาย ถึงกระนั้นคนงามก็ยังพยายามหาทางออกจากป่านี้อยู่ดี
แสงระยิบระยับของหิ่งห้อยที่บินไปมา ทำให้คนงามพอเห็นทางอยู่บ้าง คืนมืดมืดไร้เสียงนกเสียงกา แข้งขาที่วิ่งมาไกลเริ่มอ่อนแรงจนคนงามล้มตัวลงกับพื้นหญ้า นั่งขดขาเข้าหากันราวกับคนจนตรอก คนงามนั่งระแวงหน้าระแวงหลังพลันก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ เสียงฝีเท้าคนราวกับกำลังกระโดด
“ก๋อย ก๋อย ก๋อย”
“ก๋อย ก๋อย คนงามมานั่งกลางป่า”
“มาเป็นอาหารของข้าเถิดหนาคนดีด”
ผีกองกอยเป็นผีป่าชนิดหนึ่งมีรูปร่างไม่ชัดเจนมากนัก มีลักษณะคล้ายเด็ก ตัวผอม ผมเผ้ารุงรัง พุงป่อง มักจะส่งเสียงร้องว่า กองกอย หรือ ก๋อย บ้างก็ว่ามีหน้าตาคล้ายลิง ค่าง เรียกว่า ผีโป่งค่าง (ข้อมูลจากวิกิพีเดีย)
“ยะ อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา”
คนงามร้องเสียงดังลั่น เมื่อพบกับเจ้าของเสียงฝีเท้า ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวของมันยื่นเข้ามาใกล้จนคนงามแทบหยุดหายใจ
“หอม ตัวหอม น่ากินอยากกิน”
ผีร้ายว่าพลางยิ้มร่าโชว์ฟันแหลม ขาข้างเดียวของมันกระโดดไปมาทั่วบริเวณ คนงามกลัวสุดขีดน้ำตาพรั่งพรูออกมาราวกับเสียสติ
“พี่ขาล พี่ขาลช่วยแก้วด้วย”
“เรียกไปมันก็ไม่มาดอก!”
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดของแก้วตา กายบางสั่นเทายกมือท่วมหัว แต่ผีร้ายก็ยังคงหัวเราะร่าชอบใจเมื่อเห็นว่าคนงามกลัว เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของแก้วตาดังก้องในหัวของสัตว์ร้าย จนมันต้องออกมาช่วย
“พวกผีอัปรีจัญไรเช่นมึง ทำไมถึงอยู่ในที่ของกูมากนัก”
“ทะ ท่านพญา”
“มึงออกไปเสีย รึมึงอยากเหลือเพียงเถ้าก็เลือกเอา”
“ปะ ไปจ้ะ ไปเดี๋ยวนี้จ้ะ”
ผีร้ายวูบหายไปท่ามกลางความมืด ทิ้งไว้เพียงคนงามที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเทิ้ม และบุรุษในผ้าโสร่งสีเปลือกไม้ มันย่อตัวลงเสมอกับคนงามพลางกรอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญ หาแต่เรื่องมาให้ปวดกบาลซะจริง
“เอ็งจะร้องอีกนานแค่ไหน ผีมันไปแล้ว”
คนงามเงยมองคนตรงหน้าเหมือนพบว่าเป็นขาล แขนเรียวขาวก็ยกขึ้นกอดรอบคอแน่นราวกับว่ากลัวคนตรงหน้าจะหายไป กายบางสั่นเทาและยังคงสะอึกสะอื้นตามประสาคนเจ้าน้ำตา สมิงร้ายนั่งนิ่งให้กอดด้วยความงงงวย ทั้งยังมองคนในอกอีกด้วย
“กะไรกัน ข้าไม่มีอารมณ์ทำเอ็งตอนนี้ดอก อายผีสางเทวดาบ้าง”
“ขะ ขอบคุณนะจ้ะ ขอบคุณที่มาช่วยแก้ว”
“หายกลัวแล้วก็ลุก ยุงจะกัดเอ็งตายซะก่อน”
แก้วตาพยักหน้าพลางหยัดตัวขึ้นยืน แต่ความเจ็บแปล๊บก็แล่นเข้าที่ข้อเท้าจนล้มลงใส่สมิงร้ายที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ทั้งคู่ล้มลงบนผืนหญ้าโดนมีขาลนอนอยู่ข้างล่าง เจ้าคนงามนอนทับอยู่บนแผ่นอกกว้างไร้เสื้อผ้าอาภรณ์
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่มีอารมณ์ ข้าอายผีสา-”
มือเล็กยกขึ้นปิดปากคำพูดลามกของสัตว์ร้าย คนอะไรพูดเรื่องลามกได้อย่างไม่อายปากเลยแม้แต่น้อย แต่เจ้าสมิงร้ายกลับกดจูบฝ่ามือเล็กนั่นอย่างนึกรังแกพ่อแก้วคนงามเสียจริง
“แหม แหม ท่านพญามาพลอดรักกับเมียถึงกลางป่าเลยหรือขอรับท่าน”
ผู้มาใหม่ทักทายขาลที่นอนอยู่บนพื้นกับแก้วตาด้วยน้ำเสียงยียวน ชายมาใหม่ผู้นี้นุ่งโสร่งสีน้ำตาล ผิวกายสีเข้มคล้ำ ผมยาวเหยียดตรงถึงบ่า นัยน์ตาสีเงินราวกับสีของดวงจันทร์มองคนใจอ้อมอกของพญาสมิงอย่างสนอกสนใจ
กองกูณฑ์ สมิงดำนักล่ายามวิกาล ปกติป่าแทบนี้ไม่ใช่ที่ของมัน ขาลลุกขึ้นยืนพลางดึงแขนคนงามหลบหลังของตน
“เมียจริงเสียด้วย หวงกระนั้นเทียวหรือท่าน”
“มึงมาทำไม ไอ้เสือนอกคอก”
“แหม ท่านพี่อย่าทำตัวห่างเหินนักเลย อย่างไรข้าก็เป็นน้องของท่านแม้จะคนละมารดา”
สมิงดำโผล่หน้ามองด้านหลังของขาลที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กองกูณฑ์ใช้มือลูบใบหน้านวลของพ่อแก้วคนงามยาวกับถูกศรรักปักลงกลางใจ ใบหน้าสะสวยราวนางฟ้านางสวรรค์
“งามจริงเชียว คู่ของท่านพญา ยามใดท่านเบื่อแล้วยกให้ข้าได้เสมอนะขอรับ”
“ของชิ้นสุดท้ายที่มึงจะได้จากกูมีเพียงเลือดในตัวมึงเท่านั้น หลังจากนี้ไม่ว่าของสิ่งใดมึงก็ไม่มีสิทธิ์อีก ออกไป ไอ้ขี้ครอก”
กองกูณฑ์ยิ้มเยาะพญาสมิงที่กำลังบันดาลโทสะ มันค่อยๆเดินถอยหลังหายไปในป่าแต่ก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานให้คนงามที่หลบหลังพญาเสือเลย