เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
แขนแกร่งยกซ้อนบั้นท้ายใหญ่มาจนถึงหน้าเรือน คนในอ้อมแขนหลับตาพริ้มอิงแอบแผ่นอกกว้าง สมิงร้ายมองใบหน้าสวยอย่างไร้อารมณ์ดังเช่นเคย มันรีบเดินขึ้นบนเรือนพลางวางลงบนฟูกที่ปูขึ้นใหม่ เสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนเศษดินเศษหญ้าไปหมด
“พ่อขาล แม่แก้วเป็นอะไรหรือจ้ะ”
กุมารอ้วนส้มฉุนเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้พ่ออุ้มแม่แก้วคนสวยขึ้นมาขนเรือนทั้งยังดูมอมแมมทั้งคู่
“แม่เอ็งโดนผีหลอกอีกแล้วไงเล่า”
“ผีตัวไหนทำแม่จ้ะ ฉันจะไปจัดการมัน”
“ข้าไล่มันไปแล้ว”
“ไม่ได้! มาทำแม่ฉุนไม่ได้นะจ้ะ ฉุนจะจัดการ”
กุมารอ้วนว่าก่อนจะหายตัวไป ขาลได้เพียงแค่ส่ายหัวอย่างนึกเอือมระอา เจ้ากุมารอยากมีแม่จนถึงขั้นปกป้องคนงามขนาดนี้ มีอะไรดีนักหนา ทั้งโง่ ทั้งเซ่อ มีดีแค่หน้าตาเท่านั้น มันจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางมองรอยรักที่มันทิ้งไว้ทั่วกายขาว ผิวนุ่มของพ่อแก้วราวกับกำลังจับปุยนุ่น หากไม่ใช่ลูกของฆาตกรอย่างพรานเชิด มันคงรักพ่อแก้วได้อย่างเต็มอก
“อย่างไร มึงก็เป็นเพียงของที่กูใช้แก้แค้นไอ้เชิดเท่านั้น”
ทันทีที่ชายใจร้ายออกจากห้อง คนงามก็ลุกขึ้นปาดน้ำตาที่เลอะแก้มนวล พ่อของตนไปทำอะไรให้พ่อขาลตนถึงต้องมาติดอยู่ที่นี่ หากชดใช้แทนพ่อได้ตนก็ยินดี ถึงอย่างไรตนก็เป็นลูกที่พ่อไม่ได้รักเลยแม้แต่น้อย คนงามนั่งชันเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ พลันเจ้ากุมารอ้วนก็วิ่งเข้ามากอดเข้าที่ขาเรียวยิ้มโชว์เหงือกแดงแจ๋กับฟันที่เหลือเพียง๒ซี่
“แม่จ๋า แม่ร้องทำไมจ้ะ”
กุมารอ้วนเงยมองใบหน้างามที่เลอะน้ำตา ไม่เหลือความงดงามบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย กุมารน้อยลูบหลังแม่แก้วคนงามป้อยๆ
“แม่จ๋าอย่าร้องนะจ้ะ เดี๋ยวพ่อขาลไม่รักนะจ้ะ”
“ส้มฉุน พาพี่ไปหาพ่อครูได้ไหม”
“นอนพักก่อนนะจ้ะ พอรุ่งสางเราค่อยไป แม่นอนพักนะจ้ะ”
แก้วตาคนสวยพยักหน้ารับเจ้าเด็กอ้วน คนงามทิ้งกายลงบนเตียงกว้างพลางตบที่ว่างข้างอกของตนเป็นนัยว่าให้เจ้ากุมารอ้วนมานอนข้างๆ
“แม่ให้ฉุนนอนด้วยหรือจ้ะ”
แก้วตาไม่ได้ตอบเด็กน้อยเพียงแต่ส่งยิ้มหวานให้เด็กชายส้มฉุน กุมารอ้วนยิ้มร่ากระโดดขึ้นเตียงนอนซุกกับอกขาวของแม่แก้ว
“จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนนทองแดงผูกมือน้องข้า ขอช้างขอม้าให้น้องข้าขี่ ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง ขอเตียงตั่งให้น้องข้านอน ขอละครให้น้องข้าดู ขอยายชูเลี้ยงน้องข้าเถิด ขอยายเกิดเลี้ยงตัวข้าเอง”
เด็กชายส้มฉุนยิ้มพร้อมกับซุกอกอุ่น มือเรียวสวยของแก้วตาลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู คืนนี้คนงามก็ไม่ต้องหลับอย่างเดียวดายอีก
รุ่งเช้า
กายบางขยับกายเข้าซุกผ้าห่มเพราะอากาศหนาวที่เข้ามาประทะกายขาว แก้มเนียนถูไถไปกับร่างของใครบางคนที่คิดว่าอาจจะเป็นเด็กชายส้มฉุน หัวเล็กซุกเข้าหาที่อบอุ่น
“ข้าก็เข้าใจ ว่าผัวอย่างข้ามันน่าพิศวาสมากเพียงใด”
ตาหวานเบิกโพลงเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย กายบางรีบขยับออกจากอกอุ่นที่นอนซุกเมื่อครู่ ปากเล็กอ้าพะงาบๆเมื่อเห็นว่าพ่อขาลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
“สะ ส้มฉุนล่ะจ้ะ ท่านไล่ลูกไปหรือจ้ะ”
สมิงร้ายกระตุกยิ้ม เมื่อได้ยินคนงามเรียกกุมารอ้วนว่าลูก หากเจ้าอ้วนได้ยินคงจะดีใจจนแก้มแตกกระมัง
“ลูกกระนั้นหรือ?”
“ใช่จ้ะ ลูกไปไหนจ้ะ อย่าไล่ส้มฉุนไปนะจ้ะ”
“เรียกว่าลูก แปลว่ายอมรับแล้วสิว่าข้าเป็นผัวเอ็ง”
แก้วตาคนงามส่ายหัวไปมา อย่างไม่ยอมรับคำพูดของชายตรงหน้า ดวงตากลมหลุบต่ำลงทั้งยังไม่กล้าสบตาพ่อขาลเลยแม้แต่น้อย ในใจดวงน้อยมีคำถามมากมาย แต่ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยถาม
“ทำหน้ากระไร”
“แก้วมีเรื่องถามท่านได้หรือไม่จ้ะ”
“ว่ามาสิ”
คนงามชั่งใจตัวเองว่าถ้าหากถามไปจะโดนอะไรกลับมา แต่แค่อยากรู้เหตุผลว่าทำไมถึงโดนจับมาทั้งยังโดนชำเราทั้งๆที่ไม่ใช่ผัวเมียกันด้วยซ้ำ
“พะ พ่อของแก้วทำอะไรไว้กับครอบครัวของท่านหรือจ้ะ”
“เอ็งรู้ไปจะทำกะไรได้ พ่อคนงาม”
“หากแก้วพอไถ่โทษแทนพ่อได้ แก้วจะทำจ้ะ”
“พ่อของเอ็งฆ่าพ่อข้า เอ็งเอาชีวิตพ่อข้ามาคืนได้หรือไม่”
ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลออีกครั้ง คนตัวเล็กถดถอยหลังพร้อมกับประนมมือขึ้นแนบอก โน้มตัวลงกราบแนบตักกว้าง สิ่งที่พ่อตนทำมันไม่สามารถแก้อะไรได้ คนงามไม่รู้จริงๆว่าจะทำอย่างไร พลันในหัวเล็กๆก็คิดว่าอย่างเสียพ่อแม่ก็ไม่ได้ต้องการตน หากคนตายไปสักคนคงจะพอให้ท่านผู้นี้ให้อภัย
“หากชีวิตของแก้ว ชดใช้แทนพ่อได้แก้วยินดีให้ท่า- อื้อ!”
เสียงหวานถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ริมฝีปากหยักของคนใจร้ายกดลงบนปากอิ่ม ทั้งขบกัดจนปากสีสวยอ้าออก มือใหญ่ยกคนงามขึ้นนั่งบนตักของตน จมูกโด่งไซร้ซอกคอขาวราวกับไม่เคยทำสิ่งนี้มานานทั้งๆที่พึ่งทำไปเมื่อคืน
“ทดแทนได้สิ เอ็งยอมหรือไม่”
พ่อขาลว่าพลางจบกัดใบหูเล็กของคนงามที่นั่งสั่นเกร็งบนตัก มือน้อยดันบ่ากว้างเพื่อให้ตนหลุดจากอาณัติแต่กายบางกลับถูกโอบรัดแน่นกว่าเดิม
“ยอมตายแทนพ่อของเอ็งได้หรือไม่ พ่อแก้วคนงาม”
“ทะ ท่านจะไม่ฆ่าพ่อแก้วใช่ไหมจ้ะ”
“แน่นอน ข้าจะไม่ทำ”
ดวงตากลมโตมองคนที่อยู่ต่ำกว่าตนเพียงเล็กน้อย หัวเล็กผงกรับคำของชายตรงหน้า ชีวิตของพ่อกับคนอื่นๆสำคัญกว่าตน ถึงแม้ตนจะตายไปก็คงไม่สำคัญเท่ากับเสียพ่อไป ตนทั้งขี้โรคทั้งยังไม่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้พ่อได้เลย
“ยอมงั้นหรือ?”
“รักพ่อเสียจริงนะ พ่อคนงาม”
“ขอแก้วไปลาพ่อแม่ก่อนตายได้ไหมจ้ะ”
สิ้นคำปากเล็กก็ขบเม้มรอฟังคำตอบจากพ่อขาล สมิงร้ายกระตุกยิ้มพลางซุกหัวเข้าที่อกเล็กของคนงามบนตัก
“ทะ ทำอะไรจ้ะ”
“ตื่นกลัวไยกัน ทีไอ้ส้มฉุนยังให้มันนอนซุกได้”
“ส้มฉุนเป็นน้อ-”
“ข้าเป็นผัวเอ็ง”