เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ยามดึกคืนนั้น เจ้าสมิงร้ายพาพ่อแก้วคนงามขึ้นขี่ม้าออกมาจากแนวชายป่า เสียงฝีเท้ากุบกับของเจ้าสีเงินดังไปทั่วป่า บนหลังของมันมีอานพาดพร้อมกับร่างขาวที่อยู่ในอ้อมอกของสมิงร้าย มือน้อยยกขึ้นกอดรอบคอของพ่อขาลตลอดทางจนพ้นขอบชายป่า ขาลกระโดดลงจากหลังม้า ทั้งยังยื่นมือไปรอรับเจ้าแก้วที่นั่งอยู่บนอาน
“ลงมาสิ”
“กะ แก้วลงไม่ได้จ้ะ”
สมิงร้ายส่ายหัวไปมาแต่ก็อ้าแขนออก เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้คนงามลงจากม้า แก้วตาในชุดผ้าซิ่นสีชมพูกลีบบัว เสื้อลูกไม้แขนกุดสีขาวสะอาดตา ใช้แขนโอบรัดต้นคอของพ่อขาลไว้พร้อมกับค่อยๆหย่อนตัวลง มือใหญ่โอบอุ้มบั้นท้ายกลมกลึงยกขึ้นลอยหวิวราวกับคนงามไม่มีน้ำหนักเลยแม้แต่น้อย
“อย่าคิดจะเล่นไม่ซื่อกับข้า หากไม่กลับมาข้าจะฆ่าทั้งหมู่บ้าน”
“กะ แก้วกลับจ้ะ แก้วไม่หนีไปไหนจ้ะ”
“งั้นก็รีบไปเสียสิ”
แก้วตายิ้มร่า พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรีบวิ่งเข้าหมู่บ้านไป สมิงร้ายมองคนงามที่วิ่งหายจนลับสายตา เมื่อเห็นว่าคนงามวิ่งไปไกลมากแล้วมันจึงกลายร่างเป็นเสือตัวใหญ่ เดินย่างกรายเข้าในป่าจนถึงที่ที่ชาวบ้านนำของมาเซ่นสังเวย มันกัดกินอย่างตะกละตะกลามจนหมด
เรือนไม้ติดท่าน้ำ มีคบไฟตามทางเดินไปจนถึงหน้าเรือนใหญ่ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอเมื่อก้าวเท้าขึ้นมาจนถึงบนเรือน
“พ่อจ๋า แม่จ๋า พี่แสง แก้วกลับมาแล้ว แก้วมาแล้วจ้ะ”
คนงามส่งเสียงเรียกคนในเรือนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อกำลังจะได้พบพ่อแม่และพี่ของตน
“กะ แก้วตา แก้วตาลูกแม่!”
สารภีวิ่งเข้ากอดลูกชายตัวเล็กของตนทันทีที่พบหน้า มือสวยลูบผมลูกชายทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้น
“แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พ่อแก้วของแม่”
“มะ ไม่ได้ฝัน แม่จ๋าแก้วคิดถึงแม่เหลือเกิน”
“กลิ่นสาบเสือ”
พรานเชิดเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย ชายแก่ก้าวเท้าออกจากห้องนอนโดยมีแสงเดือนช่วยประคอง พรานเชิดยืนประจันหน้ากับแก้วตาที่หายตัวไปนาน
“เอ็งหนีมันมาได้อย่างไร”
“กะ แก้วไม่ได้หนีจ้ะ ท่านเขาพาแก้วมาหาพ่อกับแม่”
พรานเชิดปล่อยไม้เท้ายกแขนขึ้นสวมกอดลูกชายแน่น น้ำตาชายแก่ไหลพราก แก้วตากอดผู้พ่อแน่นกายบางสั่นเทานานเท่าไหร่แล้วที่พ่อไม่กอดตน
“เข้าไปห้องพระกับพ่อ พ่อจะไม่ยอมให้มันเอาเอ็งไปได้อีก”
“แก้วต้องกลับไปจ้ะ แก้วจะชดใช้แทนพ่อ”
“พ่อแก้ว ลูกไม่รู้ว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร”
ชายแก่มองหน้าลูกชาย สีหน้ากังวลหากสมองร้ายขึ้นมาบนเรือนจะทำอย่างไร คิดอย่างนั้นจึงรีบจูงมือลูกชายของตนเดินตรงไปที่หน้าห้องพระ
“คิดจะไปไหนเล่า พ่อแก้วของข้า”
ชายร่างสูงยืนหน้าประตูเรือน มันใช้ไม้ตะพดยืนค้ำพื้นในท่าสบาย หน้าตาหล่อเหลากายกำยำแต่ผิวกลับขาวสะอาดตา ท่อนล่างมีเพียงผ้าโสร่งสีน้ำตาลเปลือกไม้ มันส่งยิ้มให้พรานเชิดพลางเดินเข้าใกล้สองพ่อลูก
“ไหนจะกลับไปกับข้า ทำไมจะหนีกันเล่า”
“สัญญาของเราไม่มีความหมายเลยหรือ”
“ถะ ถอยออกไปนะไอ้ปีศาจ!”
แสงเดือนตะโกนลั่นจนพ่อขาลหันมอง หนุ่มน้อยอีกคนที่หน้าตาหมดจดไม่แพ้กัน มันใช้ลิ้นดุนแก้มมองหน้าแสงเดือนสลับกับแก้วตาไปมา
“สมิงชั้นต่ำเช่นเอ็งไม่ควรมายุ่งกับน้องฉัน!”
“สะ สมิงหรือจ้ะ นี่เรื่องอะไรกันจ้ะพ่อ”
“พ่อบอกน้องไปสิจ้ะ ว่าไอ้คนนี้มันเป็นเสือสมิง มันจะฆ่าน้องฆ่าเราทุกคน”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง พลางมองชายที่หน้าประตูเรือน เท้าเล็กถอยกรูหลบหลังผู้พ่อ มือน้อยๆจับแขนพ่อแน่นพลางปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม สมิงร้ายสะบัดหัวด้วยอารมณ์หงุดหงิด มันกระโดดขึ้นพลันกายกำยำก็กลายเป็นเสือตัวใหญ่มหึมา
โฮ่กกกกกกกกกก!!
เสียงคำรามดังก้องเรือน พรานเชิด เมียและบรรดาลูกๆต่างกลัวจนตัวสั่น ข้าทาสบนเรือนวิ่งหลบหลังกระถางดอกไม้ แม้กระทั่งเสาเรือน ฝ่าเท้าใหญ่เดินล้อมหลังพรานเชิดและพ่อแก้วที่กำลังสั่นกลัว สายตาเพฌชฆาตมองหน้าทั้งคู่ด้วยสายตาเคียดแค้น
“มึงบอกลูกของมึงเสียสิ ไอ้เชิด”
“บะ บอกอะไรจ้ะพ่อ”
พรานเชิดละล่ำละลักมองสมิงตัวใหญ่ที่หยุดยืนตรงหน้า ชายแก่นั่งลงหมอบกราบพญาเสือด้วยความสั่นกลัว มือเหี่ยวย่นยกขึ้นท่วมหัว
“ทะ ท่านเอาชีวิตฉันไปเถิดอย่ายุ่งกับลูกเมียฉันเลย”
“มึงพูดสิ ไอ้เชิด พูดความระยำของมึงให้พวกมันฟัง มึงกักขังพ่อกูนานเท่าไหร่!”
ฝ่าเท้าใหญ่ของสมิงร้ายยกขึ้นพร้อมจะตะปบชายแก่ตรงหน้า พลันร่างขาวของแก้วตาก็วิ่งเข้ามาขวางทำให้ถูกตะปบจนเป็นแผลเหวอะ
“ฮึก ยะ อย่าทำพ่อแก้วเลยนะจ้ะ”
“ไม่ให้กูทำอย่างไร ในเมื่อมึงโป้ปดกูมึงคิดจะหนีกูแต่แรก”
คนงามคลานเข่าเข้าหาสัตว์ร้าย มือสวยกุมแผลที่ถูกทำร้าย ดวงตากลมโตมองหน้าพ่อแม่พร้อมกับพี่ชาย ใบหน้าสวยซบเข้าที่คอสมิงร้าย แขนข้างที่ไม่เจ็บกอดรอบคอของมันแน่นปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม
“กะ แก้วไม่หนีจ้ะ แก้วจะกลับกับท่าน”
“ไม่ได้นะแก้วตา มันเป็นความผิดของพ่อ”
“แก้วต้องกลับจ้ะ แก้วต้องกลับกับเขา”
“โปรดเถิดพ่อพญา เอาชีวิตข้าไปแทนลูกเถิด”
แก้วตาส่ายหัวพลางกระชับกอดรอบคอเสือใหญ่ สัตว์ร้ายกลายร่างเป็นมนุษย์อีกครั้งมือใหญ่ของมันโอบรัดเอวบางอ้อนแอ้น เล็บยาวเกลี่ยเอวสวยไปมาอย่างนึกพอใจ
“ชีวิตเอ็งมันแทนลูกเอ็งไม่ได้แล้ว ไอ้เชิด”
“บอกพ่อของเอ็งสิ แก้วตาคนงามของข้า”
“บอกเสียสิ ว่าพ่อพญาอย่างข้าเป็นผัวของเอ็ง”