เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
สิ้นเสียงของสมิงร้าย พรานเชิด แม่สารภีรวมทั้งแสงเดือนเบิกตากว้าง มองแก้วตาคนงามที่กำลังใช้แขนคล้องคอพญาสมิงอยู่อย่างนั้น
“พ่อหาทางช่วยเอ็งแทบตาย เอ็งกลับไปสมสู่กับเดรัจฉานหรือแก้วตา!”
แสงเดือนตะหวาดลั่น มองน้องชายเพียงคนเดียวที่ทำให้ใครต่อใครในหมู่บ้านผาจันทร์ตายไปไม่รู้กี่คน สาเหตุมาจากที่น้องของตนสมสู่กับเดรัจฉาน
“ออกไปจากที่นี่ ออกไปจากเรือนของพ่อ! ออกไปเลยไอ้ตัวอาเพศ!”
แก้วตามองหน้าแสงเดือนที่กำลังตะเบงเสียงดังใส่ตน โดยไม่ทันสังเกตคนข้างๆตนที่เดินไปจนใกล้แสงเดือนพี่ของตน มือใหญ่กระชากปลายคางมนของแสงเดือน ปากหยักลอบยิ้มให้คนงามที่ไม่แพ้แก้วตาเลยแม้แต่น้อย
“อยากลองเป็นเมียข้าอีกคนไหมเล่า พ่อคนงาม”
มันว่าพลางหัวเราะร่า แสงเดือนสะบัดหน้าหนีการสัมผัสของมันทั้งยังถ่มน้ำลายใส่เจ้าสัตว์ร้ายอย่างไม่นึกกลัว พ่อขาลยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายบนหน้าหล่อออก มือใหญ่ยกขึ้นตะบันหน้าของแสงเดือนจนเจ้าตัวล้มกองกับพื้น
“ยะ อย่าทำลูกฉัน โปรดเถิดพ่อ ไว้ชีวิตแสงเดือนเถิด”
สารภีถลาเข้ากอดแสงเดือนไว้แน่น ยกมือไหว้ท่วมหัวมองลูกชายที่กำลังสั่นกลัว ใบหน้าสะสวยของแสงเดือนมีรอยเล็บข่วนเป็นแผลเหวอะ แต่พ่อขาลไม่ได้สะทกสะท้านอะไร มันยังคงยืนกอดอกมองหน้าคนบนเรือนทีละคน
“มึงไม่หัวขาดก็ถือว่าเป็นบุญของมึงแล้ว”
“ฉะ ฉันยกพ่อแก้วให้ ไว้ชีวิตฉันกับครอบครัวเถิดพ่อ อย่าทำอะไรพ่อแสงกับเมียฉันเลย”
พรานเชิดนั่งคุกเข่าหมอบไหว้พญาเสือ คำพูดที่ผู้พ่อเอ่ยออกมาทำให้ต่อมน้ำตาของคนงามกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป ที่ใครๆว่ากันว่าพ่อรักแต่แสงเดือนคงเป็นความจริง แก้วตาเดินเข้าใกล้พ่อพญามือสวยยกขึ้นกอดรอบต้นแขนแกร่งพลางซบหน้าลง
“กะ กลับ อึก กลับเรือนของท่านเถิดจ้ะ อย่าทำอะไรครอบครัวแก้วเลยนะจ้ะ”
“ถ้าเมียเยี่ยงเอ็งขอขนาดนี้ มีหรือผัวอย่างข้าจะไม่ทำ”
มือใหญ่ยกขึ้นโอบเอวพ่อคนงาม มันเหยียดยิ้มมองพรานเชิดทั้งเมียและลูก มันจูงมือคนงามที่กำลังกลั้นสะอื้นให้เดินตามจนถึงหน้าประตูเรือน หน้าเรือนเจ้าสีเงินถูกผูกไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ แขนแกร่งโอบอุ้มคนงามขึ้นบนหลังม้าแล้วก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนหลัง มือใหญ่จับเชือกสะบัดให้ม้าวิ่งออกไปจากเรือนของพรานเชิดทันที ระหว่างทางไร้เสียงพูดคุยมีแต่เสียงสะอื้นน้อยๆของแก้วตาที่ร้องไห้ไม่หยุด ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา
“ร้องไห้ไปไย พ่อแก้ว”
“อึก พะ พ่อไม่รักแก้วเลย ฮึก พ่อรักแต่พี่แสงเดือน ฮึก”
คนงามพูดทั้งน้ำตา ใบหน้าเรียวสวยซุกกับแผ่นอกแกร่ง ปล่อยให้น้ำตาเลอะทั้งอกของพ่อขาลอีกด้วย พญาเสือมองด้วยความตกใจ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นเดรัจฉานทำไมยังไม่มีท่าทีหวาดกลัว มือใหญ่ยกขึ้นลูบศีรษะเล็กของคนงามจนเจ้าตัวผลอยหลับไปคาอก
เรือนไม้สักยามค่ำคืนเป็นประกายระยับ ร่างของใครบางคนกำลังนั่งเอนกายบนตั่งอย่างสบายใจ ผมสีดำยาวปะบ่าในมือของมันถือไม้เรียว หน้าตั่งมีร่างของเด็กชายส้มฉุนที่เนื้อตัวมีรอยแดงฉาน เสียงสะอึกสะอื้นดังลั่นเรือน พ่อครูศารทูลรวมทั้งเพทายก็ไม่อาจต้านได้เพียงแต่นั่งหมอบหน้าตั่ง
“พวกมึงจะตอบได้หรือยัง ว่าพ่อพญาไปไหน”
กองกูณฑ์ลุกขึ้นนั่งมองเหล่าสาง ที่ไม่สามารถต่อต้านเลือดเนื้อเชื้อไขพ่อพญาสิงขรคนนี้ได้เลย
“มึงขึ้นมาบนเรือนกูทำไม ไอ้กองกูณฑ์”
“โอ๊ะ มาแล้วหรือขอรับท่านพญา พ่อคนงามก็มาด้วยหรือ”
กองกูณฑ์เดินเข้าใกล้แก้วตาที่กำลังถอยหนีมัน มันมองคนงามปานจะกลืนกิน คนอะไรงามหยดย้อนราวกับไม่มีจริงเช่นนี้ นางไม้นางไพรใดก็ไม่อาจเทียบเคียงได้
“งามเสียจริง ยกให้ข้าเถิดขอรับ”
“ท่านพี่”
“มึงมีอะไรก็ว่ามา อย่ามายุ่งกับเมียกู”
“หวงซะจริง ข้ามีเรื่องจากฝั่งแดนของข้ามาแจ้งแก่พี่ ข้าได้ยินมาว่ามีคนกำลังจะมาปราบท่าน”
พญาสมิงยืนค้ำไม้ตะพดในอิริยาบถเดิม มันมองกองกูณฑ์น้องชายต่างมารดาด้วยสายตาเบื่อหน่าย พญาเสืออย่างมันนี่หรือจะต้องกลัวพวกมนุษย์น่าโง่ มันเหนือกว่าใคร ไม่มีใครทัดเทียมได้
“มึงจะพะวงไปทำไม กูเป็นใครมึงลืมหรือ ไอ้กองกูณฑ์”
“ข้าจะลืมได้อย่างไร ที่ข้ามาเตือนเพราะหากเกิดสิ่งใดกับท่าน ข้าจะดูแลพ่อคนงามเอง”
มือเรียวของแก้วตาจับต้นแขนของพ่อขาลไว้แน่น เพราะไม่ไว้ใจกองกูณฑ์เลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตยังคงแอบมองชายเจ้าเล่ห์ตรงหน้าด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
“อย่าต่อล้อต่อเถียงให้มากความ เอ็งนี่มันน่ารำคาญเสียจริง ลงจากเรือนข้าไปเสีย”
“กลัวพ่อคนงามจะหลงรักข้าหรือ?”
“ข้ากลัวจะอดตะบันหน้าเอ็งไม่ได้เสียมากกว่า ไอ้นอกคอก”
กองกูณฑ์ยักไหล่ใส่เมื่อรู้ว่าตนทำให้พ่อพญาโกรธได้ มันยื่นหน้าไปหาพ่อคนงามที่หลบหลังพี่ชายของมันอย่างนึกรังแก
“วันใดพี่ข้าไม่เสพสมกับเจ้า เพียงเอ่ยชื่อข้าข้าจะรีบมา”