เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ย้อนยุค,ไทย,ลึกลับ,ทะลุมิติ,ต่างโลก,ไสยศาสตร์,เสือสมิง,ชาย-หญิง,ชายรักชาย,ชาย-ชาย,นิยายเกย์,นิยายรัก,นิยายบีแอล,นิยาย18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิษสมิงพราย
เสือสมิง สัตว์ร้ายยามราตรีที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว มันออกอาละวาดเข่นฆ่าผู้คนไม่เว้นแต่ละวันจนพรานเชิด พรานผู้มีฝีมือเก่งกาจด้านคาถาอาคมปราบมันจนสิ้นใจได้ เรื่องราวไม่ได้จบลงเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายยังมีลูกอีกตัวหนึ่งเวลาพ้นผ่านมานานนับ๒๐ปี ความแค้นสุมอกสมิงผู้ลูกทำให้มันลอบเข้าเรือนพรานเชิดและฉกตัวลูกชายคนเล็กของพรานเชิดออกไปจากเรือน
ห้องนอนโอ่อ่า ผ้าม่านผ้าปูล้วนประดับประดาด้วยสีชมพู กายสีน้ำผึ้งหยัดกายขึ้นใช้มือค้ำศีรษะรอฟังข่าวการสะกดรอยของคนของตน
“คนที่ให้ไปตามหาพ่อรูปหล่อมาหรือยัง อีแช่ม!”
พุดซ้อนตะหวาด ยายแช่ม คนใช้ที่อายุมากกว่าพ่อแม่ของตนเสียด้วยซ้ำ พุดซ้อนมีนิสัยก้าวร้าว หยาบคายมาแต่เด็ก อยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ ทั้งยังทำตัวมั่วกามจนพ่อแม่ต่างก็เอือมระอา
“มันมาแล้วจ้ะ คุณพุดซ้อน”
ยายแช่มว่าพลางหมอบข้างเตียงอย่างเจียมตัว ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยแผลฟกช้ำ เพราะถูกพุดซ้อนทำร้ายร่างกายอยู่บ่อยๆ
“มันมาแล้วมึงก็ไปตามมันมาให้กูเสียสิ อีแช่ม อีขี้ข้าน่าโง่!”
พุดซ้อนว่าพลางขว้างข้าวของใส่ยายแก่ จนต้องรีบคลานหนีออกจากห้องนอนทันที สองขาของยายแก่รีบเดินไปเรียกคนของพุดซ้อนให้ขึ้นเรือนไปหานายของตน
“ว่าอย่างไรไอ้เทิด เจอบ้านพ่อรูปหล่อของกูหรือไม่”
“มะ ไม่เจอจ้ะ คุณหนู”
“มึงหาไม่เจอได้อย่างไร! ไอ้โง่ ไอ้ไพร่จังไร! แค่ให้ตามไปมึงทำไม่ได้หรือ!”
พุดซ้อนถีบอกไอ้เทิดจนหงายหลังออกจากประตูห้อง ปิดประตูดังปังทั้งยังกรีดร้องด้วยความขัดใจ เท้าเล็กกระทืบเรือนเสียงดังทำเอายายแช่มกับไอ้เทิดตกใจไปตามๆกัน
กลับมาที่ด้านของแก้วตาคนงาม แสงแดดส่องลอดฟ้าม่านฝืนบางเข้ามาในห้องจนทำให้เจ้าคนงามต้องตื่น ดวงตากลมโตสาดมองทั่วห้องหาชายหนุ่มที่กอดรัดกันเมื่อคืน
แต่เมื่อไม่เจอพ่อคนงามก็มีหยาดน้ำตาไหลรินทันที ทุกครั้งที่นอนด้วยกันตนตื่นมาไม่เคยเจอพ่อขาลเลยสักครั้ง มือน้อยกระชับผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดกายขาวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง เห็นเพียงเพทายกับส้มฉุนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ตรงโถงเรือน
“แม่แก้ว แม่แก้วจ๋า”
กุมารอ้วนวิ่งเข้ามาหาพ่อแก้วทันที แขนสั้นป้อมกอดรอบขาเรียวของแก้วตาทันที พลางส่งยิ้มหวานให้ กุมารอ้วนไม่ได้ใส่เสื้อมีเพียงสังวาลย์คาดอกทั้งสองฝั่ง โจงกระเบนสีทอง ผมจุกปักปิ่นทอง ปากของเด็กชายยังเปื้อนขนมที่พึ่งกินมาหมาดๆ
“กินอะไรแต่เช้า หือ”
“หนูกินตะโก้จ้ะ อร่อยมากเลยจ้ะแม่”
“ใครเอามาให้กิน”
“หนูไม่รู้จักเขาจ้ะ เขามากับท่านกองกูณฑ์ หนูรู้เพียงว่าเขาชื่อ พุดซ้อนจ้ะ”
แก้วตาคนงามได้ยินชื่อพุดซ้อน ก็รีบหอบผ้าเดินตรงไปยังหน้าเรือนทันที ดวงตาหวานก็พบกับหนุ่มน้อยผิวสีน้ำผึ้งที่นั่งพับเพียบอยู่หน้าตั่งถัดจากกองกูณฑ์ที่นั่งอยู่ข้างบน
“โอ้โห พ่อคนงามของพี่ตื่นแล้วหนิขอรับ”
กองกูณฑ์กระเซ้าเย้าแหย่พ่อพญา เมื่อเห็นแก้วตามีเพียงผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดกายบางเท่านั้น พ่อขาลเองก็หันตามทันทีเมื่อกองกูณฑ์พูด
“พ่อแก้ว ทำไมออกมาแบบนี้”
ขาลว่าก่อนจะเดินไปหาพ่อแก้ว ที่ทั้งใบหน้าและดวงตาแดงกล่ำเพราะพึ่งร้องไห้มาหมาดๆ มือน้อยดันอกพ่อพญา แล้วรีบวิ่งกลับห้องนอนไป
“พะ เพราะหนูหรือจ๊ะ หนูกลับก็ได้นะจ๊ะท่าน”
“กลับได้อย่างไร อยู่ที่นี่ก่อนเถิด พี่ขาลท่านใจดีนักนะหนูพุด”
กองกูณฑ์ว่าพลางมองพี่ชายที่วิ่งตามเมียที่แสนจะขี้น้อยใจกลับห้องทันที พ่อขาลยื้อหยุดฉุดกระชากพ่อคนงามจนแก้วตาล้มลงกองบนแผ่นอกกว้างอย่างไม่มีทางหนี หยาดน้ำตาใสๆหยดแหมะอย่างน่าสงสาร
“ร้องไห้ทำไมพ่อแก้ว”
“ทำไมถึงพามันมาที่เรือนล่ะจ๊ะ ท่านไม่รักแก้วหรือ”
“นี่คิดว่าพี่พามันมาหรือ? ไม่เห็นหรือว่ามันมากับไอ้กองกูณฑ์”
คนงามไม่ฟังเพียงแต่หอบผ้าขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปทั้งน้ำตา พ่อขาลก็ทำได้เพียงเดินตามก่อนจะดึงเอวบางให้ลมลงนั่งบนตัก แก้วตาไม่ยอมมองหน้าผัวเลยแม้แต่น้อย
“พ่อแก้ว ถึงจะไม่อยากฟังก็ฟังสักหน่อยเถิด”
แก้วตายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แต่ก็ยังคงหันหลังให้พ่อพญาดังเดิม เสียงสะอึกสะอื้นจนตัวขาวสั่นเทา จมูกกับแก้มขาวๆก็ขึ้นสีแดงไปหมด
“ไอ้กองกูณฑ์มันพาพุดซ้อนมาแก้คำสาป ยายทองผกาบอกอีก๗วัน จะเป็นคืนเดือนมืด”
“กะ แก้วก็ล้างคำสาปให้ท่านได้ ทำไมต้องพามันมาที่เรือนด้วย ทำไม!”
แก้วตายกกำปั้นน้อยๆขึ้นทุบอกผัว พ่อขาลไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ปล่อยให้พ่อคนงามทุบตีอย่างนั้น
“พี่ให้เอ็งล้างคำสาปไม่ได้พ่อแก้ว”
“พี่ไม่อยากเสียเอ็งไป”
“แก้วต้องตายหรือจ๊ะ”
พ่อพญาไม่ตอบเพียงก้มหน้าลงซบแผ่นอกเล็ก มือใหญ่รวบกอดเอวบางไว้แน่น
“ละ แล้วจะให้มันอยู่ที่เรือนหรือจ๊ะ”
“ไม่ต้องกลัวพ่อแก้ว พี่จะให้มันอยู่ที่เรือนเล็ก ไม่ให้มาเกะกะสายตาเอ็งแน่นอน”
แก้วตาพยักหน้าพลางลูบศีรษะของพญาเสือ ที่ออดอ้อนตนราวกับลูกเสือตัวน้อยๆ คนงามพรมจูบทั่วหน้าพ่อพญาพลางส่งยิ้มหวานๆให้
โคร่ก~~
“อะ เอ่อ”
“ฮ่าฮ่า พ่อแก้วช่วงนี้กินเก่งเหมือนไอ้ส้มฉุนเชียวนะ จ้ำม่ำไปทั้งตัวแล้ว”
“เพราะท่านนั่นแหละ! แก้วถึงหิวแบบนี้ แก้วหมดแรง แก้วก็หิวสิจ๊ะ!”
“เดี๋ยวนี้หัดเสียงดังใส่ผัวหรือ พ่อแก้ว”
“ขะ ขอโทษจ๊ะ ท่านอย่าโกรธแก้วนะจ๊ะ”
“คืนนี้ค่อยขอโทษแล้วกัน ลุกไปกินข้าว วันนี้จะพาไปเที่ยวตลาดอีก”
“จริงหรือจ๊ะ!”
พ่อขาลพยักหน้า มองพ่อแก้วตัวขาวที่กำลังฉีกยิ้มหวานให้ มือน้อยๆรวบกอดต้นคอพลางกดจูบไปทั่วหน้าตน เรียกให้พ่อเสือยิ้มยากยิ้มจนแก้มปริ
สักครู่หนึ่งหลังจากอาบน้ำผลัดผ้าเสร็จแล้ว พ่อแก้วก็เดินกอดแขนผัวออกมาจนถึงห้องอาหาร พุดซ้อนที่นั่งอยู่ข้างกายกองกูณฑ์ก็ขยับมาใกล้แก้วตาทันที
“สวัสดีจ๊ะ พี่แก้ว หนูชื่อพุดซ้อนนะจ๊ะ”
หนุ่มน้อยผิวสีน้ำผึ้งเอ่ยทักทายพลางยกมือไหว้ ปากสีแดงจิ้มลิ้มยังคงส่งยิ้มให้ ทั้งๆที่แก้วตาเบือนหน้าหนีอย่างขัดใจ
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่มีน้องสักหน่อย”