เพราะความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นั้นช่างปลอมเปลือก ผมคนนี้จะขอเป็นคนมอบความรักที่แท้จริงให้แก่นายเอกผู้น่ารักเอง
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ดาร์ค,ตะวันตก,แฟนตาซี,ผมตกหลุมรักนายเอกครับ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพราะความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นั้นช่างปลอมเปลือก ผมคนนี้จะขอเป็นคนมอบความรักที่แท้จริงให้แก่นายเอกผู้น่ารักเอง
ผู้แต่ง
เจ้านายสาเกกอดองุ่น
เรื่องย่อ
โปรดอ่านรายละเอียดก่อนอ่านเนื้อเรื่องหลักกันด้วยนะคะ
เล่นแท็ก #ผมตกหลุมรักนายเอกครับ
‘แม็กซ์’ หนุ่มCEOลูกครึ่งไฟแรงผู้ประสบความสำเร็จและยืนอยู่บนจุดสูงสุดตั้งแต่อายุยังน้อย เบื้องหน้าดูเป็นคนน่าเกรงขามเป็นที่เคารพแก่คนในองค์กรและบริษัท แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังแม็กซ์เป็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่รักการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะวายพีเรียดตะวันตก
นิยายเรื่องพันธนาการรักของดยุกปีศาจ ได้เข้าไปต้องตาต้องใจแม็กซ์เข้าเพราะมีความนิยมมากจนว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต ทว่าหลังอ่านจบถึงกับอุทานออกมาดังๆ ว่าอะไรวะ ความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นายเอกนั้นช่างปลอมเปลือกยิ่งเสียกว่าอะไร ตอนจบที่สมบูรณ์แบบนั้นสำหรับแม็กซ์มันเป็นเพียงแค่เรื่องหลอกลวง
‘ถ้าเขาได้เข้าไปในนิยายละก็นายเอกของเรื่องจะได้เจอกับความสุขที่แท้จริง เขาจะแย่งนายเอกมาจากพระเอกของเรื่องเอง!!’ จบคำพูดนั้นแม็กซ์ก็ได้เข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องนั้นจริงๆ
Warning
- นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง มีการบรรยายเกี่ยวศพ (Body) , ความตาย (Death) , การกระทำที่น่ารังเกียจและขนลุก (Creepy Behavior) , การล่วงละเมิดทางจิตใจและอารมณ์ (mental and emotional abuse) , ฆาตกรรมสังหารหมู่ (Murder) , คำหยาบคาย (Rude) , ความคิดที่บิดเบี้ยว (Cognitive Distortions) , การข่มขืน (Ravishment) , การดูถูกเหยียดหยาม (Contemptibility) , การชักจูงทางจิตวิทยาหลอกเหยื่อ (Manipulator) , การปั่นหัวให้สับสนทางความคิด (Gaslighting) , ซึมเศร้า (Depression) , ความเชื่อทางศาสนา (religion)
- ผู้ชายสามารถท้องได้ (Mpreg)
- สถานที่ ความเชื่อ เหตุการณ์ต่างๆ มาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งหมด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและห้ามลอกเลียนแบบ
หมายเหตุ
- เรื่องนี้เล่าผ่านมุมมองของพระเอก การกระทำความคิดทุกสิ่งทุกอย่างเป็นมองผ่านมุมมองของพระเอกทั้งหมด
- เนื้อเรื่องจะแบ่งเป็นทั้งหมด 2 arcนะคะ arcนึงเกือบร้อยตอนค่ะ(อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าขึ้นอยู่กับเนื้อหา) แน่นอนว่าเนื้อหาของนิยายยาว กว่าเหล่าตัวเอกจะรักกันย่อมใช้เวลาโดยที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะค่อยๆ ขยับเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ เพราะเริ่มแรกพระเอกจะเป็นเด็กก่อนค่ะกว่าจะเติบโตและพบเจอกันจะต้องใช้เวลา แต่เนื้อหาระหว่างทางก่อนจะไปเจอกันสนุกอย่างแน่นอนค่ะ
- ก่อนอื่นเรื่องนี้ในช่วงตอนแรกๆนั้นนายเอกจะค่อนข้างค่าตัวแพง แต่จะโผล่มาบางช่วงให้หายคิดถึงค่ะเนื่องจากช่วงแรกเป็นวัยเด็กของพระเอกจะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของพี่ชายกับพระเอกก่อนเป็นอันดับแรก ค่อยตามด้วยความสัมพันธ์ของพระ-นายค่ะ
- มีการใช้ไทม์สคริปบ่อยครั้งในช่วงตอนแรกๆของเนื้อเรื่อง เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละช่วงอายุของพระเอกนั้นหลากหลายและทางเราอยากให้นักอ่านได้รับรู้ช่วงเวลาชีวิตของพระเอกไปพร้อมกันจึงมีการใส่ไทม์สคริปหลายครั้งค่ะ
- การกระทำหลายอย่างของตัวละครนั้นบิดเบี้ยว มีหลายสิ่งที่ทำแล้วไม่ถูกต้องอีกทั้งยังมีเนื้อหาบางจุดที่ละเอียดอ่อน ผู้อ่านโปรดกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างมาก
ปล.เนื้อหาที่ลงในเว็บยังไม่ได้ผ่านการพิสูจน์อักษร ถูกแก้ไขผ่านการตรวจทานคร่าวๆ ของผู้แต่งเท่านั้น
**สุดท้ายนี้สามารถติชมเราได้เสมออีกเช่นเคยค่ะ อาจจะผิดพลาดไปบ้างแต่เราเชื่อว่านักอ่านทุกท่านจะสนุกไปกับมันค่ะ อย่าลืมกดติดตามเราไว้เพื่อที่จะได้ไม่พลาดตอนใหม่ๆ ทุกครั้งเวลาอัพ
อัพทุกวัน อังคาร พฤหัสบดี
ช่องทางการติดตามเพิ่มเติมเพื่อติดตามข่าวสารและงานแฟนอาร์ตของนิยาย : @Sagehuggrape30
ผมมึนงงพยายามที่จะพูดกับหญิงสาวตรงหน้าก็ดันพูดไม่ได้เสียงที่เปล่งออกไปทำผมตกใจจนหุบปากฉับ ทำไมถึงเป็นเด็กทารกล่ะมันหมายความว่ายังไงกัน? เกิดอะไรขึ้นกับตัวผมในตอนนี้ผมไม่ใช่แม็กซ์คนเดิมแล้วอย่างนั้นเหรอ
“ได้แล้วค่ะมาดามมิราน่า” สาวใช้สวมชุดเมดอีกคนเดิมเข้ามายื่นขวดนมขนาดเล็กแก่หญิงสาววัยกลางคนที่อยู่ใกล้ผมที่สุด ผมพยายามที่จะผลักเธอเพื่อไม่ให้โอบอุ้มผมขึ้นทว่าเรี่ยวแรงกลับน้อยนิดจนน่าใจหาย ยิ่งได้เห็นมือขนาดเล็กก็ยิ่งรู้สึกหดหู่
ขวดนมถูกยัดเข้าใส่ปากของผมโดยที่ผมไม่สามารถต่อต้านอีกฝ่ายได้เลย ผมที่รู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่อยู่ในอ้อมกอดของเธอผู้ที่ถูกสาวใช้อีกคนเรียกว่ามาดามและดูดนมตามที่เธอนั้นต้องการ ช่างน่าแปลกภาษาที่ผมได้ยินนั้นไม่ใช่ภาษาที่ผมนั้นคุ้นเคยเลยสักนิดแต่กระนั้นผมกลับฟังออกทุกคำ
“น่าสงสารองค์ชายนะคะมาดาม หลังจากที่องค์จักรพรรดินีทรงคลอดองค์ชายออกมาก็เสด็จสวรรคตไปเสียแล้ว” สาวใช้ผมสีน้ำตาลเข้มว่าด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้า ผมที่ฟังอยู่ถึงกับเลิกคิ้วจักรพรรดินีอย่างนั้นเหรอแสดงว่าผมมาเกิดใหม่อย่างนั้นล่ะสิ
ผมเป็นคนที่ถือคติว่าจะยังไม่เชื่อจนกว่าจะเห็นด้วยตาตนเอง ถึงผมจะชอบอ่านนิยายแนวเกิดใหม่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเชื่อเรื่องการเกิดใหม่อย่างที่เจอในนิยาย พอมาเจอแบบนี้แล้วดูเหมือนว่าผมจะต้องเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่
เท่าที่ฟังจากปากของสาวใช้คนเมื่อครู่ผมคงเป็นองค์ชายที่เกิดจากจักรพรรดิและจักรพรรดินี ชีวิตที่ช่างน่าเศร้าแม่ดันตายตั้งแต่คลอดผมออกมาไม่ทันที่จะได้เห็นหน้าตากันเลยเสียซะด้วยซ้ำ เปิดชีวิตใหม่ของผมมาได้สวยมาก ผมประชดนะอย่าเชื่อเลย
“พวกเราต้องดูแลองค์ชายอย่างดี ตามพระประสงค์ขององค์จักพรรดินีที่ตรัสไว้ก่อนสวรรคต” คนที่กำลังให้นมผมอยู่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ผมที่เริ่มรู้สึกอิ่มก็ผละปากออกจากจุกก่อนที่จะพยายามขยับตัวเพื่อเดินเอง
ทว่าดูเหมือนจะทำไม่ได้ ผมมาเกิดใหม่ตอนอายุกี่เดือนเนี่ย?
เมื่อเธอรู้ว่าผมอิ่มก็จับการอุ้มตัวผมหันหน้าเข้าหาพิงไหล่ก่อนจะมีมือเข้าลูบหลังเพื่อให้เรอออกมา ระหว่างนั้นสายตาของผมก็พลันเห็นสภาพโดยรอบพอประมาณ พื้นสีห้องแดงเข้มประดับด้วยลวดลายที่แสนจะสวยงาม ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆนานาเป็นสีทองอร่ามแวววาวจนผมอดไม่ได้ที่จะจ้องมองมัน
โคมไฟแชนเดอเลียร์ขนาดใหญ่ห้อยอยู่บนหัวของผม เพดานถูกแต่งแต้มไปด้วยภาพวาดของเทพต่างๆคล้ายคลึงกับภาพของเทพปกรณัมกรีกโบราณ ไฟโคมตั้งโต๊ะราคาแพงสีครีมนวลถูกวางอยู่ด้านข้างเตียงนอนเด็กของผม ไม่วายมีแจกันดอกไม้ประดับคอยส่งกลิ่นหอมฟุ้งอยู่ระนาบข้างอีกฝั่งของเตียง
ในห้องมีหน้าต่างสองบานขนาดใหญ่เทียบเท่ากับกำแพง กึ่งกลางระหว่างหน้าต่างมีโต๊ะเครื่องแป้งและกระจก พูดถึงกระจกแล้วผมก็อยากจะเห็นบนหน้าของตนเอง ไหนดูหน่อยสิว่าตัวผมที่เกิดใหม่นั้นหน้าตาเป็นยังไง
ผมยื่นมือไปแตะเข้าที่ใบหน้าของมาดามเพื่อเรียกร้องความสนใจ “เพคะองค์ชาย อยากจะได้อะไรหรือเพคะ” เธอหันมามอบความสนใจให้แก่ผม ดังนั้นผมจึงชี้นิ้วเล็กไปทางโต๊ะเครื่องแป้งพลางส่งเสียงเด็กทารก ใจจริงอยากจะพูดเป็นประโยคแต่ตอนนี้ลุกคลานให้ได้ก่อน
“กระจกหรือเพคะ ฮุฮุ โต๊ะเครื่องแป้งนั่นองค์จักรพรรดิผู้เป็นบิดาขององค์ชายเป็นผู้ประทานให้เพคะ หากสนใจถึงเพียงนี้หม่อมฉันย่อมตามใจ” เธอหัวเราะผะแผ่วก่อนอุ้มผมไปทางโต๊ะเครื่องแป้งราคาแพง บนโต๊ะค่อนข้างโล่งและกว้างผมสามารถลงไปนั่งได้เลยเนื่องจากมันไม่มีอะไรมาวางไว้
ทันทีที่เข้าใกล้กระจกผมก็ได้เห็นใบหน้าของตนเองตามที่ใจนั้นต้องการ เรือนผมสีแดงปาริชาตดั่งเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชติช่วงถึงแม้จะน้อยแต่เห็นได้ชัดว่ามันสวยแค่ไหน นัยน์ตาสีเหลืองอำพันอร่ามแวววาวเป็นประกายสะท้อนแสงไฟเสมือนอัญมณีที่อยู่บนเครื่องประดับราคาหลายล้าน
ส่วนเรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง ผมเป็นเด็กทารกที่หากให้คาดเดาอายุคงจะประมาณสี่ถึงห้าเดือน ผิวของผมนั้นขาวมากถ้าต้องแสงคงจะสว่างจนแสบตา คิ้วหนาสวย ริมฝีปากเรียวบางอมชมพู แก้มอวบน่าฟัด ดวงตาคมดูน่าเกรงขามไปในตัว
ดูก็รู้โตขึ้นมาผมต้องหล่อมากอย่างแน่นอนฟันธง ตอนเป็นทารกยังจะขนาดนี้ตอนโตขึ้นจะขนาดไหนแค่คิดก็อยากจะเสยผมเก๊กหล่อแล้ว ผมภูมิใจกับหน้าตัวเองจนเผลอส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาเหล่าสาวใช้โดยรอบรวมถึงมาดามพากันเอ็นดูยกใหญ่
“ทั้งสีผมและดวงตาช่างเหมือนฝ่าบาททุกระเบียบนิ้วเลยนะคะมาดาม เมื่อโตขึ้นจะต้องสง่างามและเป็นที่รักของทุกคนอย่างแน่นอนค่ะ” สาวใช้ผู้ครอบครองเรือนผมสีดำขลับเชยชมด้วยรอยยิ้ม คนอื่นๆได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยยกใหญ่
ตึก ตึก ตึก
ขณะนั้นเสียงฝีเท้าหนักอึ้งก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งประตูบานใหญ่ได้ถูกเปิดออกโดยเด็กหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างของเขายังเด็กนักคาดเดาอายุก็คงประมาณสิบปี สวมชุดสีขาวโปร่งติดเครื่องประดับอัญมณีสีสวยบนคอปกเสื้อตัดกับกางเกงสีดำนิล
ผมของเขาสีชมพูอ่อนเหมือนดอกคามิเลีย นัยน์ตาของเขาสีเดียวกับตัวผม อีกทั้งใบหน้าของเขายังหล่อเหลาเอาการอีกด้วยทั้งๆที่ยังเด็กอยู่ ท่าทางการยืนบ่งบอกถึงความเป็นชนชั้นสูงหรือราชวงศ์ ยิ่งมีผู้ติดตามมาด้วยถึงสองคนก็พอที่จะสามารถคาดเดาได้ว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร
“ขอให้เทพพระเจ้าคุ้มครองแสงสว่างแห่งเนธิลอร์ อรุณสวัสดิ์เพคะองค์ชายหนึ่ง” สาวใช้ทุกคนถวายความเคารพแด่ชายผู้มาใหม่ด้วยท่าทีที่นอบน้อม องค์ชายหนึ่งอย่างนั้นเหรอ!? แสดงว่านั่นคือพี่ชายของผมน่ะสิไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มีพี่ชายกับเขาด้วย ชีวิตเก่าของผมน่ะเป็นลูกคนเดียวอย่าแปลกใจเลยครับที่จะดีใจจนออกนอกหน้า
“อืม ไม่ต้องมากพิธีหรอกมาดาม เรามาหาน้องชายน่ะเห็นว่าหายป่วยแล้วสภาพตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” เขากล่าวก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหน้ามาดามมิราน่า แววตาของเราทั้งคู่สบกันสีหน้าของเขาเรียบนิ่งต่างจากผมที่ส่งรอยยิ้มอันแสนน่ารักไปให้
มาดามย่อตัวลงตัวผมอยู่ระดับเดียวกับองค์ชายหนึ่ง “นี่เพคะ องค์ชายสองสุขภาพแข็งแรงดีขึ้นเยอะเลยเพคะ ตอนนี้พระองค์ร่าเริงแจ่มใสเสวยนมเยอะขึ้นด้วยเพคะ” เธอว่าไม่วายขยับตัวผมให้เข้าไปใกล้เจ้าของเรือนผมสีชมพูที่กำลังขมวดคิ้ว
“ยังคงหน้าตาประหลาดเหมือนเดิม เราขออุ้มได้หรือไม่” อีกฝ่ายผายมือตั้งท่าขออุ้มส่วนผมชะงักกับคำพูดของพี่ชายตนเอง กล้าดียังไงมาบอกว่าผมหน้าตาประหลาดคนอะไรว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลย ขอถอนคำพูดที่เคยชมว่าหล่อครับ!!
มาดามพยักหน้ารับคำสั่งจากนั้นก็ค่อยๆยื่นตัวผมไปให้พี่ชายอุ้มอย่างเบามือ ในตอนแรกเด็กหนุ่มคนนี้ยังอุ้มผมไม่คล่องเสี่ยงจะทำผมตกอยู่หลายรอบจนใจหวิวกลัวว่าเพิ่งลืมตาไม่นานจะได้ลงไปอยู่ปรโลก โชคดีนักที่เขาเรียนรู้ไวมาดามสอนครู่เดียวเขาก็อุ้มผมคล่องแล้ว
เด็กน้อยผมชมพูจ้องมองลงมาที่ผม “จะว่าไปฝ่าบาทมัวแต่โศกเศร้าที่ท่านน้าเสด็จสวรรคตไปเลยไม่ได้มีเวลามาตั้งชื่อให้น้อง เราจะตั้งชื่อให้แทนก็แล้วกัน” ทันทีที่ได้ยินผมแสดงสีหน้าเหยเกออกมา ก่อนโวยวายร้องอ้อแอ้ใส่คนที่อุ้ม อย่ามาตั้งชื่อมั่วซั่วให้นะเฟ้ยยย
เอ๊ะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้เจ้าตัวบอกว่าท่านน้าอย่างนั้นเหรอ?
“เป็นพระคุณยิ่งเพคะ องค์ชายหนึ่งจะต้องมอบชื่อที่เหมาะสมแก่องค์ชายสองอย่างแน่นอน” มาดามคลี่ยิ้ม ต่างจากผมที่กระวนกระวายว่าชื่อที่เด็กคนนี้จะตั้งให้มันแย่รึเปล่า เขาครุ่นคิดจนผมพะวงเอาจริงถ้าคิดไม่ออกไม่ต้องตั้งให้ก็ได้ไว้โตเดี๋ยวผมตั้งเอง
“เทรย์เวอร์นี่แหละ เทรย์เวอร์ ฮาร์ค ดาร์นีย์ เราเห็นครั้งแรกก็รู้แล้วว่าน้องชายคนนี้จะต้องโตมาเป็นเด็กฉลาดและเปี่ยมไปด้วยความสามารถ หวังว่าน้องจะชอบนะ” สิ้นประโยคคนที่ตั้งชื่อให้กับผมเมื่อครู่ก็วาดริมฝีปากหยักโค้ง รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ
เป็นชื่อที่ไม่เลวเลย ผมยิ้มกว้างแม้ว่าจะไม่มีฟันก็ตามก่อนที่จะกอดพี่ชายแน่น ตอนแรกคิดว่าจะตั้งชื่อแปลกๆให้ซะอีกที่แท้ตั้งให้ซะยิ่งใหญ่เชียว ทว่าผมดีใจได้ไม่นานก็ชะงักนิ่งไปเพราะชื่อที่ผมได้ยินเมื่อครู่มันคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก
จู่ๆความคิดหนึ่งก็เด้งเข้ามาในหัวทันที ‘เทรย์เวอร์ ฮาร์ค ดาร์นีย์’ อย่างนั้นเหรอนี่มันชื่อตัวประกอบที่บทค่อนข้างสำคัญในนิยายพันธนาการรักของดยุกปีศาจไม่ใช่หรือยังไง!! ผมอึ้งพยายามเก็บสีหน้าของตนเองเอาไว้ให้มิดซุกซ่อนใบหน้าลงบนอกของพี่ชาย
หากผมชื่อเทรย์เวอร์แล้วแสดงว่าคนที่กำลังอุ้มผมอยู่คือลินคอล์นสินะ ชายหนุ่มเรือนผมสีชมพูว่าที่ตัวร้ายในอนาคตผู้ที่จะร่วมมือกับจอมปีศาจเพื่อทำลายจักรวรรดิโซลาสต้า จักรวรรดิที่แร็คน่าร์กับเอลเลียตนั้นอยู่ถึงแม้ทั้งสองจะชนะในภายหลังก็เถอะนะ
ที่ผมบอกว่าเทรย์เวอร์เป็นตัวประกอบที่มีบทค่อนข้างสำคัญก็เพราะว่าในนิยายเขาคือองค์จักรพรรดิลำดับที่ยี่สิบห้าแห่งเนธิลอร์ ผู้เปี่ยมไปด้วยคุณธรรมแต่กระนั้นร่างกายกลับอ่อนแอ เทรย์เวอร์ในนิยายนั้นรักพี่ชายมากเชื่อพี่ชายทุกอย่าง ไม่ว่าลินคอล์นพูดอะไรเทรย์เวอร์ก็จะเชื่อหมดแม้กระทั่งลงทุนไปผูกมิตรเพื่อทำการค้ากับจักรวรรดิโซลาสต้าตามคำขอของพี่ชาย
โดยไม่รู้เลยว่าในความเป็นจริงแล้วลินคอล์นต้องการข้อมูลจุดอ่อนของจักรวรรดินั้นผ่านการค้าต่างหากเพื่อที่จะทำให้ที่นั่นกลายเป็นหนึ่งในอาณานิคมของจักรวรรดิตนเอง จุดจบของเทรย์เวอร์คือถูกพี่ชายหักหลังแล้วสังหารทิ้งในวัยยี่สิบห้าปี แล้วลินคอล์นก็ขึ้นเป็นจักรพรรดิต่อทันทีที่เทรย์เวอร์ตายลง
ไอ้ตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้เข้ามาอยู่ในนิยายที่มีคุณนายเอกสุดที่รักแต่ทำไมถึงต้องให้ผมมาเกิดไกลขนาดนี้ล่ะเนี่ย แถมมาเป็นน้องชายของว่าที่ตัวร้ายแสนจะน่ากลัวและผมเกลียดเขาอยู่พอสมควร เพราะลินคอล์นก็เป็นหนึ่งในคนที่เคยทำร้ายร่างกายและจิตใจแร็คน่าร์เช่นเดียวกัน
ผมจะต้องเปลี่ยนชะตาชีวิตของตนเองสินะ นึกแล้วมันน่าขันยังไงก็ไม่รู้ปกติได้แต่อ่านนิยายดูตัวละครเปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเองครั้นเข้ามาอยู่ในนิยาย ใครเล่าจะไปรู้บางทีกลายเป็นเราเองนี่แหละที่จะต้องดิ้นรนบ้างเพื่อความอยู่รอดในโลกใบใหม่
เป้าหมายของผมในร่างของเทรย์เวอร์ได้เกิดขึ้นทันทีที่ได้ลืมตาขึ้นมาอยู่บนโลกนี้เพียงหนึ่งวัน อย่างแรกเลยผมต้องดัดนิสัยของพี่ชายจอมมักมากนี่ให้ได้ กับสองผมจะต้องไปที่จักรวรรดิโซลาสต้าตามหาแร็คน่าร์ให้เร็วที่สุดและดำเนินการช่วยเหลือเธอ
ทั้งเอลเลียตกับลินคอล์นอย่าหวังเลยว่าจะได้แตะต้องแร็คน่าร์แม้แต่ปลายเล็บ ผมจะช่วยเหลือเธอจากเจ้าพวกผู้ชายธงแดง ผมจะไม่ยอมให้ทั้งชีวิตตัวเองรวมถึงแร็คน่าร์พังราบคาบหรอกนะ พวกเราจะต้องพบกับความสุขไม่ใช่ความทุกข์!!
แม่ง ก่อนตายพูดไว้ว่าถ้าได้เข้ามาจะแย่งนายเอกของเรื่องนี้ไป ซึ่งก็ได้เข้ามาจริงๆ
หลังจากการตั้งชื่อของผมได้ผ่านพ้นไปลินคอล์นผู้เป็นพี่ชายก็กลับไปที่วังของตนเองเพื่อตั้งใจเรียนต่อ ส่วนผมนั้นก็ถูกมาดามวางลงเตียงเพื่อให้นอนกลางวัน ผมยินยอมอย่างว่าง่ายจากนั้นก็ผล็อยหลับไปตามสัญชาตญาณเด็กทารก
กว่าจะตื่นอีกทีก็เริ่มเย็นแล้วมาดามยังคงนำนมมาให้ผมดื่มเช่นเดิม ระหว่างดูดผมก็คิดถึงเนื้อเรื่องไปพลางเพราะยังไงซะผมก็ไม่เหมือนคนอื่นอยู่แล้ว บางคนเข้ามาก็หมายจะใช้ชีวิตในร่างตัวประกอบอย่างสงบสุขไม่พยายามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักเพื่อให้มันบิดเบี้ยว
ซึ่งผมนั้นแตกต่าง คนอื่นไม่ได้ตั้งใจให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนทว่าผมจงใจผมจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องทั้งหมดด้วยน้ำมือของผมเอง เอลเลียตไม่สมควรที่จะครองคู่กับแร็คน่าร์ คนดีแบบแร็คน่าร์ไม่เหมาะสมกับคนที่ขยันทำตัวให้คนอื่นสาปแช่งหรอกนะ
อย่างแรกผมต้องทบทวนเนื้อหาของนิยายก่อนจะได้เรียงไทม์ไลน์และตระเตรียมแผนรับมือได้ถูกต้อง ตอนนี้ผมเพิ่งเกิดส่วนลินคอล์นนั้นอายุสิบขวบแล้ว ตามเนื้อหาในนิยายลินคอล์นเป็นลูกของจักพรรดิกับสนมส่วนที่เรียกแม่ผมว่าท่านน้านั้นก็เพราะท่านเป็นคนขอให้ลินคอล์นเรียกและในเรื่องของสีผมลินคอล์นนั้นได้แม่มา
ทางด้านผมนั้นได้องค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อมาหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ทั้งหน้าตา สีผม รวมถึงสีตา ชีวิตในวังของพี่ชายผมไม่ค่อยสู้ดีนัก เนื่องจากเกิดคนแรกรวมถึงเป็นลูกสนมจึงถูกคนรอบข้างกดดันอย่างหนัก พี่ชายผมจึงต้องพยายามพิสูจน์ตนเองโดยการตั้งใจเล่าเรียนและฝึกฝนสิ่งต่างๆ
ถึงพี่ชายผมจะมีคนติดตามในทางกลับกันคนเหล่านั้นนี่แหละที่คอยลอบทำร้ายพี่ชายผมหล่อหลอมให้เขาเติบโตมากับสภาพแวดล้อมที่แสนจะชั่วร้าย ต่างจากผมที่ถูกเลี้ยงดูดุจไข่ในหินเพราะเป็นว่าที่องค์รัชทายาทของจักรวรรดิ
ลินคอล์นน่าสงสารเหมือนแร็คน่าร์อย่างหนึ่งคือคนรอบข้างพากันใจร้ายไม่ชอบขี้หน้าและรังแกยกเว้นแม่ของผมที่ใจดีคอยทะนุถนอมลินคอล์นทว่าตอนนี้แม่ผมไม่อยู่แล้ว จุดที่เหมือนกันของสองคนนี้คือแร็คน่าร์มีเอลเลียตเข้ามาคอยช่วยอยู่เสมอเหมือนที่แม่ผมคอยช่วยลินคอล์น
จะว่าช่วยก็พูดไม่ได้เต็มปากเอลเลียตเหมือนเข้ามาซ้ำเติมให้ชีวิตแร็คน่าร์ตกต่ำไปมากกว่าเดิมสิถึงจะถูก
ดังนั้นสิ่งแรกที่ผมจะทำเลยคือใกล้ชิดกับพี่ชายของผมให้ได้มากที่สุด พอผมเริ่มพูดได้ผมก็จะทำการขับไล่ผู้ติดตามและสาวใช้ของลินคอล์นออกไปทันที ปิดจ๊อบที่ขึ้นเป็นจักรพรรดิที่แสนจะยิ่งใหญ่มอบตำแหน่งแกรนด์ดยุกให้พี่ชายสุดที่รักของผม
อันที่จริงพี่ชายผมไม่ต้องการตำแหน่งจักรพรรดิหรอกผมรู้ ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่ของเขาส่วนหนึ่งซึ่งต้นเหตุเลยก็คือองค์จักรพรรดิละเลยลินคอล์นตั้งแต่จักรพรรดินีตั้งท้องผม โดยปกติแล้วที่พึ่งทางใจของลินคอล์นจะเป็นจักรพรรดินี แต่หลังท่านสวรรคตเขาจึงหันไปรักแม่และพึ่งพาแม่ผู้เป็นสนมมากกว่า
อีกทั้งแม่ของลินคอล์นผู้เป็นสนมนั้นเกลียดผมยิ่งเสียกว่าอะไร เธอจึงคอยบ่มอบรมสั่งสอนให้ลินคอล์นนั้นกระหายในอำนาจพยายามช่วงชิงตำแหน่งจักรพรรดิมาเป็นของตนเอง ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วลินคอล์นแค่ต้องการความรักอันแสนอบอุ่นจากครอบครัวก็เท่านั้น
สนมไม่ใช่แม่ที่ดีเลยล่ะครับในมุมมองของผม ที่ลินคอล์นรักแม่ของตนเองเพราะเขาขาดที่พึ่งทางใจ เพราะฉะนั้นต่อให้ตบตีทำร้ายร่างกายตัวเขาแค่ไหนลินคอล์นก็จะยังเชื่อฟังและเคารพ ดังนั้นผมจะมอบความรักที่แสนจะอบอุ่นให้แก่พี่ชายคนนี้มากๆ
เรียกได้ว่ามากจนไม่ต้องไปโหยหาจากมารดาผู้ให้กำเนิดของตนเองเลย
จากนั้นก็มาถึงเรื่องของแร็คน่าร์ ในนิยายแร็คน่าร์ที่ได้รับโอกาสให้ย้อนเวลากลับมานั้นอายุห่างจากผมประมาณห้าปี ผมในตอนนี้ยังเป็นเด็กทารกในส่วนของแร็คน่าร์คงอายุห้าขวบ นึกแล้วรู้สึกหงุดหงิดอีกรอบเลยแฮะ ทำไมต้องมาเกิดตอนเป็นทารกด้วยวะ
จักรวรรดิเนธิลอร์นั้นตำแหน่งองค์รัชทายาทจะได้ตอนอายุสิบห้าปี ตำแหน่งของจักรพรรดิจะได้รับตอนอายุยี่สิบปีบริบูรณ์หรือนานกว่านั้นขึ้นอยู่กับองค์จักรพรรดิคนก่อน ผมจะต้องรอไม่ไหวแน่ๆเพราะตอนที่ผมขึ้นครองบัลลังก์แร็คน่าร์ก็เจอกับเอลเลียตแล้ว
ตอนอ่านมันบอกไว้อยู่ว่าผ่านไปเจ็ดปีตัวของแร็คน่าร์ที่ย้อนเวลากลับมาจะได้เจอกับเอลเลียตซึ่งอายุของแร็คน่าร์จะยี่สิบห้าปีพอดิบพอดีอีกทั้งนั่นคือจุดเริ่มต้นของขุมนรกที่แท้จริง แถมในนิยายกว่าผมจะไปที่จักรวรรดิโซลาสต้านั้นก็นับเพิ่มไปอีกสองปีเพราะที่จักรวรรเนธิลอร์เกิดมีปัญหามีปีศาจเข้ามารุกรานอย่างหนัก
อุปสรรคชีวิตผมโคตรเยอะอะ ทำไมพระเจ้าไม่ให้ผมไปอยู่ในร่างของเอลเลียตวะ? พูดเลยนะถ้าได้ไปอยู่ต่อให้ตระกูลเมอร์ฟีพังก็ช่างมันอะเพราะตระกูลแร็คน่าร์ไม่ได้เป็นคนทำตั้งแต่แรกไง ผมจะดูแลแร็คน่าร์เป็นอย่างดีทะนุถนอมและมอบรักที่จะแสนซื่อสัตย์ให้
ผมคงจะต้องเร่งรัดชีวิตของตนเองให้เร็วกว่านี้เพื่อที่จะได้ไปเจอแร็คน่าร์โดยเร็ว คิดได้เช่นนั้นหลังจากที่กินนมจนผมอิ่มก็รีบเรอและนอนหลับทันทีเพื่อบีบให้เวลาผ่านไปโดยไว โดยภารกิจแรกคือมอบความรักและความอบอุ่นให้กับพี่ชายของตนเองเขาจะได้ไม่เป็นทรราชในภายหลัง
วันที่สองของการเป็นเทรย์เวอร์ได้มาถึงผมตื่นแต่เช้าตามนิสัยที่ติดมาจากชาติก่อนของตนเอง ครั้นลืมตาขึ้นมาผมก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องของตนเองเลยแม้แต่คนเดียว คงจะยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะต้องดื่มนมละมั้งเลยยังไม่มีใครเข้ามา
ด้วยความที่ยังเป็นเด็กผมจึงเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงพยายามพลิกตัวอย่างยากลำบากเพื่อที่จะได้คลานได้อย่างคล่องแคล่ว พอทำแบบนี้ผมคิดถึงวัยผู้ใหญ่ของผมขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ผมอยากเดินได้และวิ่งได้รวมถึงพูดได้ด้วยมันอึดอัดที่ทำได้เพียงแค่ร้องและขยับแขนขาไปมา
ขนาดจะพลิกตัวเพื่อคลานมันยังยากเข็ญเลย ผมใช้เวลาส่วนมากไปกับการฝึกพลิกตัวและคลาน รวมถึงใช้แขนที่แสนจะอ่อนแรงผมพยายามดึงขึ้นมาจับกับที่กั้นบนเตียงเพื่อดู ก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆสำรวจห้องของตนเองอีกครั้งเต็มสองตา
เตียงใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามเตียงเล็กของผมมันคงจะเป็นเตียงที่ผมในวัยโตได้ใช้สิท่า ขนาดเตียงใหญ่มากสามารถขึ้นไปนอนหลายคนหากประมาณคนก็คงได้สูงสุดเจ็ด เอาจริงนี่ถือว่าเยอะมากแล้วนะสำหรับเตียงของว่าที่องค์รัชทายาทเช่นผม
แกรก!
เสียงของประตูเปิดออกดังขึ้นเรียกความสนใจของผมไปได้ พบว่าภาพตรงหน้าคือพี่ชายที่ปรากฏสู่สายตา เขาสวมชุดหรูอีกเช่นเคยคราวนี้เดินเข้ามาที่ห้องของผมคนเดียวไม่มีใครตามมาด้วย ผมส่งยิ้มให้ก่อนทำท่าทางต้องการให้อีกฝ่ายโอบอุ้ม จงอุ้มผมซะไอ้พี่ชายตัวร้าย
“อื้อ แอ้!!” ผมพยายามเรียกเจ้าของเรือนผมสีชมพูอย่างสุดเสียง ทันทีที่ประตูถูกปิดลงเจ้าตัวก็เดินตรงดิ่งมาที่เตียงที่ผมนั้นอยู่ สายตาที่มองมานั้นถึงจะดูเหมือนไม่เข้าใจทว่าแฝงเร้นไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แหมมาทำงงนะเมื่อวานยังตั้งชื่อให้อยู่เลย
พี่ชายเลิกคิ้วพลางยื่นมือหนาทั้งสองข้างเข้ามาอุ้ม “ตื่นแต่เช้าเลยนะ ปกติเด็กทารกจะเอาแต่นอนไม่ใช่เหรอเวลากินนมก็ยังไม่ถึง ตื่นมาทำไม” ถามแปลกนะคนมันอยากตื่นก็จะต้องตื่นสิไว้ง่วงค่อยนอน ตอนนี้พี่อะควรพาผมออกไปข้างนอก
ผมพยายามดึงดันให้พี่พาออกไปข้างนอก กวาดมือเล็กไปทางประตูเพื่อสื่อสารให้เขาเข้าใจแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจผมเท่าไหร่ คิ้วหนาแสนสง่าขมวดจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว ผมย่นหน้ายื่นมือไปแตะเรียวคิ้วของพี่ชายเพื่อให้คลายออก
“เห็นชอบมองไปทางประตู อยากจะไปออกรึไง?” ผมพยักหน้าถี่รัวไม่เกรงใจคอของตนเองเลยแม้แต่หน่อยเดียว ในที่สุดก็สื่อสารกันเข้าใจเสียทีกว่าจะรู้เรื่องน้ำลายของผมคงพ่นเต็มหน้าลินคอล์นไปหมดแล้วละมั้ง
ลินคอล์นคลี่ยิ้มอย่างเบาบาง “ได้ อยากออกไปที่ไหนล่ะพี่จะพาเทรย์เวอร์ไปเอง แต่พี่อยู่กับน้องไม่ได้นานหรอกนะช่วงสายก็คงจะต้องไปเรียนแล้ว” เขาบอกก่อนที่จะเปิดประตูบานใหญ่ของห้องแล้วอุ้มผมเดินออกไปจากห้อง
โถงทางเดินยาวของวังที่ผมอยู่นั้นช่างสวยงามตระการตา ผมอดไม่ได้เลยที่จะเหลียวมองตามทางอยู่ตลอดเวลา ตามกำแพงประดับไปด้วยรูปภาพต่างๆส่วนใหญ่จะเป็นรูปจักรพรรดิไม่ก็จักรพรรดินีที่ถูกรังสรรค์ด้วยนักวาดที่มากไปด้วยฝีมือ
จนกระทั่งสายตาของผมไปสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งผู้ครอบครองเรือนผมสีเหลืองแสนจะสวยงามน่าจ้องมอง ทว่ามงกุฏที่เขาสวมกลับไม่ใช่มงกุฏอันเดียวกับที่บุรุษในรูปอื่นๆสวม เท่าที่สังเกตดูเหมือนจะเป็นมงกุฏของจักรพรรดินีมากกว่าเพราะมันเหมือนกันเป๊ะๆเลย
“สนใจรูปนี้เหรอ อยากรู้ใช่หรือไม่ว่านี่คือใคร?” พี่ชายหลุบตาต่ำก้มมองลงมาที่ผม แน่นอนว่าต้องอยากจะรู้จักอยู่แล้ว ปกติแล้วภาพแบบนี้หาได้ยากตามราชวงศ์เนื่องจากนิยายแนวพีเรียดเช่นนี้ผมไม่ค่อยเจอราชวงศ์ที่เล่าถึงความรักในรูปแบบผู้ชายกับผู้ชายเลย
พี่ชายดึงหน้าลงมาใกล้กับริมหูของผม “ก็นั่นท่านน้า จักรพรรดินีที่เพิ่งเสด็จสวรรคตไปแม่ของเทรย์เวอร์ยังไงล่ะ” เสียงเล็กที่ยังไม่แตกหนุ่มดังก้องเข้ามาในหูของผม ดวงตาของผมเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนผินหน้าไปมองอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
นี่คือแม่ของผมอย่างนั้นเหรอ!!?? เป็นเรื่องที่โคตรน่าเหลือเชื่อ
_____