เพราะความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นั้นช่างปลอมเปลือก ผมคนนี้จะขอเป็นคนมอบความรักที่แท้จริงให้แก่นายเอกผู้น่ารักเอง
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ดาร์ค,ตะวันตก,แฟนตาซี,ผมตกหลุมรักนายเอกครับ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพราะความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นั้นช่างปลอมเปลือก ผมคนนี้จะขอเป็นคนมอบความรักที่แท้จริงให้แก่นายเอกผู้น่ารักเอง
ผู้แต่ง
เจ้านายสาเกกอดองุ่น
เรื่องย่อ
โปรดอ่านรายละเอียดก่อนอ่านเนื้อเรื่องหลักกันด้วยนะคะ
เล่นแท็ก #ผมตกหลุมรักนายเอกครับ
‘แม็กซ์’ หนุ่มCEOลูกครึ่งไฟแรงผู้ประสบความสำเร็จและยืนอยู่บนจุดสูงสุดตั้งแต่อายุยังน้อย เบื้องหน้าดูเป็นคนน่าเกรงขามเป็นที่เคารพแก่คนในองค์กรและบริษัท แต่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังแม็กซ์เป็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่รักการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะวายพีเรียดตะวันตก
นิยายเรื่องพันธนาการรักของดยุกปีศาจ ได้เข้าไปต้องตาต้องใจแม็กซ์เข้าเพราะมีความนิยมมากจนว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต ทว่าหลังอ่านจบถึงกับอุทานออกมาดังๆ ว่าอะไรวะ ความรักที่พระเอกในนิยายมอบให้นายเอกนั้นช่างปลอมเปลือกยิ่งเสียกว่าอะไร ตอนจบที่สมบูรณ์แบบนั้นสำหรับแม็กซ์มันเป็นเพียงแค่เรื่องหลอกลวง
‘ถ้าเขาได้เข้าไปในนิยายละก็นายเอกของเรื่องจะได้เจอกับความสุขที่แท้จริง เขาจะแย่งนายเอกมาจากพระเอกของเรื่องเอง!!’ จบคำพูดนั้นแม็กซ์ก็ได้เข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องนั้นจริงๆ
Warning
- นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง มีการบรรยายเกี่ยวศพ (Body) , ความตาย (Death) , การกระทำที่น่ารังเกียจและขนลุก (Creepy Behavior) , การล่วงละเมิดทางจิตใจและอารมณ์ (mental and emotional abuse) , ฆาตกรรมสังหารหมู่ (Murder) , คำหยาบคาย (Rude) , ความคิดที่บิดเบี้ยว (Cognitive Distortions) , การข่มขืน (Ravishment) , การดูถูกเหยียดหยาม (Contemptibility) , การชักจูงทางจิตวิทยาหลอกเหยื่อ (Manipulator) , การปั่นหัวให้สับสนทางความคิด (Gaslighting) , ซึมเศร้า (Depression) , ความเชื่อทางศาสนา (religion)
- ผู้ชายสามารถท้องได้ (Mpreg)
- สถานที่ ความเชื่อ เหตุการณ์ต่างๆ มาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งหมด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและห้ามลอกเลียนแบบ
หมายเหตุ
- เรื่องนี้เล่าผ่านมุมมองของพระเอก การกระทำความคิดทุกสิ่งทุกอย่างเป็นมองผ่านมุมมองของพระเอกทั้งหมด
- เนื้อเรื่องจะแบ่งเป็นทั้งหมด 2 arcนะคะ arcนึงเกือบร้อยตอนค่ะ(อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าขึ้นอยู่กับเนื้อหา) แน่นอนว่าเนื้อหาของนิยายยาว กว่าเหล่าตัวเอกจะรักกันย่อมใช้เวลาโดยที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะค่อยๆ ขยับเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ เพราะเริ่มแรกพระเอกจะเป็นเด็กก่อนค่ะกว่าจะเติบโตและพบเจอกันจะต้องใช้เวลา แต่เนื้อหาระหว่างทางก่อนจะไปเจอกันสนุกอย่างแน่นอนค่ะ
- ก่อนอื่นเรื่องนี้ในช่วงตอนแรกๆนั้นนายเอกจะค่อนข้างค่าตัวแพง แต่จะโผล่มาบางช่วงให้หายคิดถึงค่ะเนื่องจากช่วงแรกเป็นวัยเด็กของพระเอกจะเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของพี่ชายกับพระเอกก่อนเป็นอันดับแรก ค่อยตามด้วยความสัมพันธ์ของพระ-นายค่ะ
- มีการใช้ไทม์สคริปบ่อยครั้งในช่วงตอนแรกๆของเนื้อเรื่อง เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละช่วงอายุของพระเอกนั้นหลากหลายและทางเราอยากให้นักอ่านได้รับรู้ช่วงเวลาชีวิตของพระเอกไปพร้อมกันจึงมีการใส่ไทม์สคริปหลายครั้งค่ะ
- การกระทำหลายอย่างของตัวละครนั้นบิดเบี้ยว มีหลายสิ่งที่ทำแล้วไม่ถูกต้องอีกทั้งยังมีเนื้อหาบางจุดที่ละเอียดอ่อน ผู้อ่านโปรดกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างมาก
ปล.เนื้อหาที่ลงในเว็บยังไม่ได้ผ่านการพิสูจน์อักษร ถูกแก้ไขผ่านการตรวจทานคร่าวๆ ของผู้แต่งเท่านั้น
**สุดท้ายนี้สามารถติชมเราได้เสมออีกเช่นเคยค่ะ อาจจะผิดพลาดไปบ้างแต่เราเชื่อว่านักอ่านทุกท่านจะสนุกไปกับมันค่ะ อย่าลืมกดติดตามเราไว้เพื่อที่จะได้ไม่พลาดตอนใหม่ๆ ทุกครั้งเวลาอัพ
อัพทุกวัน อังคาร พฤหัสบดี
ช่องทางการติดตามเพิ่มเติมเพื่อติดตามข่าวสารและงานแฟนอาร์ตของนิยาย : @Sagehuggrape30
หกเดือนผ่านไปไวราวกับโกหกยิ่งกว่าโดราเอม่อนที่ใช้ไทม์แม็คชีนเร่งเวลาเสียอีก ตอนนี้ผมตั้งไข่เริ่มเดินได้แล้วไม่สิต้องเรียกว่าเดินได้อย่างดีเลยต่างหาก หลังจากที่ได้ใช้เวลาฝึกล่วงหน้ามาอย่างยาวนานบวกกับความอดทนที่ผมมีนั้น ผลตอบแทนมันช่างงดงามจนผมน้ำตาไหลพราก
“ว้าย! องค์ชายเพคะรอหม่อมฉันด้วย” เสียงของมาดามดังลั่นตามหลังผมครั้นผมสบพบเจอโอกาสได้ออกมาจากห้องของตนเอง อยากจะบอกว่าผมแม่นเรื่องทิศทางภายในวังของตนเองและของพี่ชายได้แล้วนะครับ อาศัยจากการแอบออกมาเดินเตาะแตะคนเดียวนี่แหละ
วันนี้ผมจะไปหาพี่ชายเนื่องจากเป็นวันที่พี่ชายผมว่างจากการฝึกซ้อมและร่ำเรียน รวมถึงตัวผมที่รอดพ้นจากสายตาขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อมาได้ ตั้งแต่พระองค์รับทราบว่าผมนั้นเริ่มเดินได้แล้วพระองค์ก็แทบจะทิ้งงานเพื่อมาดูผมเดินทำเอาผมแทบจะไม่ได้เจอลินคอล์นผู้เป็นพี่ชาย
ไหนๆก็มีโอกาสแล้วขอเจอพี่ชายของตนเองหน่อยเถอะ
มาดามนั้นรู้ดีว่าผมกำลังเดินอย่างรวดเร็วเพื่อไปหาใครจึงทำได้เพียงแค่ตามผมมาก็เท่านั้น ผมไม่ไปดื้อซนที่ไหนหรอกครับผมคิดล่วงหน้าไว้หมดแล้วว่าจะเริ่มเดินสำรวจทั่วทั้งราชวังตอนอายุเท่าไหร่ อีกทั้งคิดไว้แล้วด้วยว่าจะออกไปเดินที่เมืองหลวงเมื่อไหร่และหัวเมืองอื่นๆด้วย
ที่ผมต้องคิดไว้เพราะผมคือว่าที่จักรพรรดิในอนาคตอีกทั้งจักรวรรดิเนธิลอร์นั้นมีหัวเมืองเยอะมาก เท่าที่ผมจำได้จากการอ่านนิยายมานั้นจักรวรรดิที่ผมอยู่มีหัวเมืองประมาณยี่สิบสามหัวเมือง เนื่องจากมันค่อนข้างเยอะมากและแต่ละพื้นที่ในหัวเมืองช่างกว้างขวาง
จักรพรรดิองค์ที่สามแห่งเนธิลอร์เกรงว่าจะไม่สามารถดูแลได้อย่างทั่วถึงจึงแต่งตั้งขุนนางทั้งหมดยี่สิบสามคนให้ไปคอยดูแลตามหัวเมืองต่างๆส่วนจักรพรรดิจะดูแลเมืองหลวงเอง มันเหมือนจะเป็นข้อดีอยู่หรอกแต่ใครเล่าจะรู้ว่าการมอบหน้าที่เช่นนี้ทำให้อาจจะทำให้ขุนนางบางคนที่หวังผลประโยชน์ แถมละเลยไม่สนใจหัวเมืองที่ตนเองนั้นดูแล
ผมรู้ดีน่ะเรื่องแบบนี้เพราะที่จักรวรรดิโซลาสต้านั้นก็มีพวกขุนนางนิสัยชอบเอารัดเอาเปรียบประชาชนเช่นเดียวกัน ซึ่งในอนาคตเดี๋ยวก็จะโดนเอลเลียตจัดการให้สิ้นซากอยู่ดี ไอ้พระเอกนี่มันก็มีดีอยู่นะครับถ้าไม่ติดว่าทำร้ายนายเอกสุดที่รักของผมละก็
กลับมาที่เรื่องของหัวเมืองต่อ ถ้ามัดรวมเมืองหลวงไปด้วยก็จะมีทั้งหมดยี่สิบสี่เขตด้วยกันซึ่งเมืองหลวงของจักรวรรเนธิลอร์นั้นมีชื่อว่าเบรดอน เมืองหลวงนี้คือเมืองที่ราชวังมหาปราสาทอันยิ่งใหญ่ตั้งอยู่ส่วนใหญ่จักรพรรดิจะดูแลที่นี่เป็นหลักมันเลยจะค่อนข้างเจริญมากเป็นพิเศษ
เมืองหลวงเบรดอนนั้นในนิยายบรรยายว่างดงามมากโดยเฉพาะในเวลากลางคืน แร็คน่าร์เคยอยากมาที่นี่มากเพราะผู้คนต่างยกย่องว่าเมืองที่มีชื่อว่าเบรดอนนั้นเป็นเมืองหลวงที่จัดงานเทศกาลได้งดงามวิจิตรตระการตาในทุกๆปี
แต่หารู้ไม่ว่าเมืองหลวงที่แสนสวยงามขนาดนี้ในอนาคตจะกลายเป็นพื้นที่สำหรับการประท้วงและสงครามกลางเมือง รวมถึงการหลั่งเลือดของประชาชนจนแทบจะหาพื้นที่ว่างไร้โลหิตไม่ได้เลย แน่นอนว่าเหตุการณ์เหล่านั้นจะเกิดหลังจากการเสียชีวิตของตัวผมในต้นฉบับนิยาย
ประชาชนนั้นเขาชื่นชอบเทรย์เวอร์ในต้นฉบับมากกว่าลินคอล์นซึ่งสาเหตุหลักๆก็มาจากการที่ลินคอล์นนั้นเป็นลูกของสนมนั่นแหละครับ ส่วนอีกสาเหตุที่ทำให้ไม่ชอบเลยก็คือเขาเป็นสาเหตุให้ฟินน์บุตรชายของตระกูลโอลีนเดอร์นั้นเสียชีวิต ซึ่งความจริงทุกคนคงรู้ใช่มั้ยครับว่าฟินน์เลือกที่จะเสียสละเอง
ทว่าประชาชนไม่รู้ครับรวมถึงขุนนางที่ไม่ชอบขี้หน้าพี่ชายผมสร้างข่าวโคมลอยขึ้นมา ตระกูลโอลีนเดอร์นั้นเป็นตระกูลที่รับใช้และซื่อสัตย์ต่อราชวงศ์มาอย่างยาวนาน อีกทั้งเป็นตระกูลที่ผลิตอัศวินเก่งๆออกมามากมายเพื่อคอยปกป้องประชาชน
ดังนั้นประชาชนจึงรักและสนับสนุนตระกูลนี้มาก จึงไม่แปลกเลยที่จะเกิดเหตุโกลาหลขึ้นมาทันทีที่ลินคอล์นขึ้นรับตำแหน่งต่อจากผมที่เสียชีวิตลง เหตุการณ์เหล่านี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะผมได้เข้ามาอยู่ในนิยายแล้วอย่างไรล่ะ
“ท...เทรย์เวอร์?” หลังจากที่บ่นงึมงัมกับตัวเองอยู่ในใจ เสียงของพี่ชายผมพลันดึงสติผมทว่าไม่ทันที่จะเดินเข้าไปใกล้ผมก็ชะงักเท้าของตนเองลง หยุดเดินทั้งๆที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัวพี่ชายของผมแล้วเนื่องจากดวงตาของผมนั้นได้บังเอิญไปเห็นบุคคลที่สามเข้า
พระสนมดัลซิเนีย ทานส์หญิงสาวผู้ครอบครองใบหน้าที่แสนจะสละสลวยจนผู้คนในแวดวงชนชั้นสูงเคยตั้งให้เธอเป็นดอกไม้แวดวงสังคม เพราะเธอนั้นงามจนผู้ชายมากมายต่างต่อแถวเข้ามาเพื่อขอเธอแต่งงาน แต่เธอนั้นกลับตกหลุมรักองค์จักรพรรดิแทนซึ่งก็คือพ่อของผมนั่นเอง
ตามประวัติของเธอที่ได้อ่านมาพระสนมดัลซิเนียนั้นเป็นลูกสาวคนโตที่ได้รับความรักจากท่านมาร์ควิสทานส์มากที่สุดในบ้าน เธอจึงถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจใครๆต่างก็คอยประเคนของให้ ด้วยเหตุนี้จึงมีนิสัยเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็จะต้องได้รวมถึงองค์จักรพรรดิเช่นเดียวกัน
ที่จริงท่านพ่อของผมน่ะแต่งงานกับท่านแม่แล้วนะรวมถึงแต่งตั้งท่านแม่เป็นจักรพรรดินีแล้วด้วย อาจจะเป็นเพราะแม่ของผมนั้นเป็นผู้ชายมั้งและยังไม่ลูกด้วยกันเสียที พระสนมดัลซิเนียจึงอาศัยจังหวะเหตุการณ์หนึ่งซึ่งก็คืองานเฉลิมฉลองการครองราชย์ครบรอบปีที่เท่าไหร่ไม่รู้ของท่านพ่อเพื่อมอมเหล้าเขา
เธอหมายจะจับองค์จักรรพรรดิผู้เป็นพ่อของผมให้อยู่หมัดและเธอทำสำเร็จ หลังจากคืนนั้นเธอตั้งท้องลินคอล์นผู้เป็นพี่ชายของผมขึ้นมา ที่จริงมันเป็นข้อผิดพลาดที่ท่านพ่อของผมไม่อยากจะรับผิดชอบด้วยซ้ำ แต่เพราะเป็นกษัตริย์รวมถึงเธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในแวดวงสังคมท่านพ่อจึงจำเป็นต้องแต่งตั้งเธอขึ้นมาเป็นสนม
พระสนมดีใจมากเลยนะครับแม้ว่าจะไม่ได้เป็นถึงจักรพรรดินีก็ตาม เพราะการมาของเธอแทบจะทำให้อำนาจของจักรพรรดินีหรือแม่ของผมนั้นสั่นคลอน เธอท้องด้วยแหละนั่นคือปัจจัยแรกส่วนปัจจัยที่สองคือตอนที่เธอคลอดลูกออกมานั้นดันเกิดเป็นผู้ชาย
ยิ่งทำให้เธอดูมีอำนาจมากขึ้นไปอีก
แถมการเกิดมาของลินคอล์นทำให้เหล่าขุนนางหลายส่วนหันไปอยู่ฝั่งมาร์ควิสทานส์ด้วย อีกทั้งองค์จักพรรดิยังให้ความสนใจดูแลลินคอล์นเป็นอย่างดีอีกก็ยิ่งทำให้เธอดูแข็งแกร่งขึ้นไปมากกว่าทุนเดิม ทว่าสุดท้ายทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตอนที่ท่านแม่ของผมได้ตั้งท้องผมขึ้นมานี่แหละรวมถึงการเกิดมาของผมด้วย
เอาจริงผมไม่ชอบเลยนะการเกิดมาของผมและลินคอล์นั้นเปรียบเสมือนหมากของเกมกระดานเลยต้องมาแย่งชิงอำนาจกันทั้งๆที่ควรจะรักกัน เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย ดังนั้นผมจึงอยากที่จะเปลี่ยนแปลงมันผมจะเป็นฝ่ายเดินเกมเองไม่ใช่ให้คนอื่นเข้ามาควบคุมผม
“อ้าว...เด็กที่ไหนน่ะ? คงจะเป็นจะองค์ชายสองสินะ...อรุณสวัสดิ์เพคะ” เสียงอันแสนนุ่มนวลของพระสนมดึงสติของผมให้กลับมาอีกครั้ง บ้าจริงเผลอคิดถึงเนื้อเรื่องขณะที่ยืนต่อหน้าเธอไปจนได้ หญิงสาวสูงสง่าผู้ครอบครองชุดราคาแพงตรงหน้ามอบรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้แก่ผมต่างจากสายตา
“องค์ชายเพคะในที่สุดหม่อมฉันก็ตามทัน อ๊ะ? พระสนมอรุณสวัสดิ์เพคะทรงหลับสบายหรือไม่เพคะ” มาดามรีบอุ้มผมทันทีพลางโค้งคำนับเล็กน้อย ส่วนผมนั้นถึงแม้มือจะเกาะมาดามไว้แน่นทว่าสายก็ยังคงมองไปที่พี่ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างพระสนมผู้เป็นมารดา
พระสนมยิ้ม “สบายดีสิ จะว่าไปตั้งแต่องค์ชายสองกำเนิดขึ้นมาเจอกันล่าสุดยังไม่ลืมตาดูโลกเลย เวลาช่างผ่านไปเร็วไม่คิดว่าจะมีชีวิตอยู่มายาวนานจนถึงขนาดเดินวิ่งได้เช่นนี้” น้ำเสียงของเธอนั้นช่างดูอ่อนโยนราวกับดอกไม้ แต่กระนั้นผมรู้ดีว่ามันแฝงเร้นไปด้วยเสี้ยนหนามที่พร้อมจะพุ่งทำร้ายผมได้ทุกเมื่อ
เพราะผมคืออุปสรรคอันแสนจะยิ่งใหญ่ของเธอ
“ว่าแต่...มีเรื่องอะไรหรือเพคะองค์ชายสองถึงได้วิ่งมาถึงวังของลูกชายของหม่อมฉันได้” เธอถามพ่วงด้วยความสงสัยใคร่รู้ เธอคงยังไม่รู้สินะว่าผมกับลินคอล์นนั้นสนิทกันมากแค่ไหน ผมลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ดูเหมือนวันนี้ผมไม่น่าจะได้อยู่กับพี่ชายของผมแล้วล่ะ
“ไม่มีอะไรมากหรอกเพคะ เพียงแค่องค์ชายสองนั้นอยากเสด็จมาหาองค์ชายหนึ่งด้วยตัวพระองค์เองเพคะ” มาดามตอบอย่างตรงไปตรงมา ส่วนหญิงสาวผู้งดงามตรงหน้านั้นชักสีหน้าหรี่ตาลงมองมาที่ผมด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็คลี่ยิ้มออกมา “งั้นหรือ ไม่ยักรู้ว่าลูกชายเราไปสนิทกับเด็กเล็กเช่นนั้นได้ ลินคอล์นทำไมไม่เห็นเล่าให้แม่ฟังบ้างเลยล่ะ หืม?” เจ้าตัวพลันสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงของหญิงสาวผู้เป็นมารดาเรียกชื่อของเขา
“ผะ...ผมกับองค์ชายสองนั้นเราเจอกันบ้างเป็นครั้งคราวครับท่านแม่ อีกอย่างเวลาส่วนใหญ่ผมเอาแต่เรียนครับบวกกับท่านแม่เองก็ยุ่งผมเลยไม่ได้เล่าให้ฟังครับ ขอโทษด้วยครับ” ลินคอล์นก้มหน้าก้มตากล่าวขอโทษพระสนม มือเล็กทั้งสองข้างกอบกุมกันไว้แน่นรวมถึงไหล่ที่เริ่มสั่นระริก
“เช่นนั้นเองหรือ? แม่เข้าใจแล้วล่ะ ถ้างั้นหม่อมฉันคงต้องขอโทษองค์ชายสองเพคะดูเหมือนว่าคงจะต้องรบกวนเวลาว่างของลูกชายคนนี้หน่อยแล้ว ไปกันเถอะลินคอล์นตามแม่มา!” เธอเอ่ยเสียงแข็งกร้าว ไม่วายยกพัดเคาะหัวลินคอล์นหนึ่งทีเพื่อเป็นการเรียกสติ
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองเพคะพระสนม” มาดามกล่าวก่อนที่ตั้งท่าจะหันหลังกลับ ผมที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยายามร้องอ้อแอ้รั้งมาดามไว้ ลินคอล์นพี่ชายของผมกำลังจะเจอเรื่องไม่ดีนะ ดูก็รู้ว่าเรียกไปทำอะไรน่ะผมไม่อยากปล่อยให้เหตุการณ์ทารุณกรรมร่างกายเกิดขึ้น
ทำไมมันน่าหงุดหงิดขนาดนี้ เมื่อไหร่ตูจะพูดได้วะเนี่ย!!!
ผมทำได้เพียงแค่อมมือของตนเองและมองไปที่แผ่นหลังอันแสนเล็กรวมถึงบอบบางของลินคอล์น เจ้าตัวเดินตามพระสนมผู้เป็นมารดาไปอย่างเงียบเชียบสงบเสงี่ยม ก่อนที่หันหัวมองมาที่ผมเล็กน้อยด้วยแววตาที่มืดหม่นราวกับว่าภายในใจกำลังกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
มันเป็นภาพที่บีบหัวใจของผมมากมาดามก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะหล่อนตำแหน่งสูงกว่า คนที่สามารถทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงแค่ผมเท่านั้นทว่าตัวผมยังเด็กเล็กเกินไปที่จะออกคำสั่งหรือรั้งไว้ได้ ผมตั้งคำถามกับพระเจ้าในใจ ส่งมาเกิดใหม่ทั้งทีขออายุเยอะกว่านี้สักนิดไม่ได้เลยเหรอ
“หม่อมฉันขอประทานอภัยจริงๆเพคะองค์ชาย หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ทรงอยากเจอองค์ชายหนึ่ง ช่วยอดทนหน่อยนะเพคะไม่แน่ในวันพรุ่งนี้องค์ชายอาจจะได้เล่นกับองค์ชายหนึ่ง เชื่อหม่อมฉันเถิดนะเพคะ” มาดามมิราน่ากล่าวปลอบโยนพลางลูบหัวของผมแผ่วเบา
ผมทำได้เพียงพยักหน้าและปล่อยให้มาดามอุ้มผมกลับวังของตนเองก็เท่านั้น รอผมโตขึ้นก่อนเถอะใครหน้าไหนก็จะขัดขวางผมไม่ได้ทั้งนั้น สองมือเล็กคู่นี้ในอนาคตจะจับพวกแกมาลงโทษเรียงตัวเลยทั้งคนที่ทำร้ายพี่ชายของผมและนายเอกผู้เป็นที่รัก
ปัง!
เสียงประตูใหญ่ถูกปิดลงด้วยท่าทีที่รุนแรงลินคอล์นตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ท่ามกลางบรรยากาศภายในห้องที่แสนจะอึดอัดและอึมครึมรวมถึงความมืดที่เข้ามาปกคลุมยามประตูได้ปิดลง มีแสงที่แยงผ่านผ้าม่านออกมาเล็กน้อยเท่านั้นที่ช่วยให้มองเห็นใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า
“ที่การเรียนแย่ลงเป็นเพราะเด็กนั่นเช่นนั้นสินะ” น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกจนขนหัวลุกเปล่งออกมาพร้อมทั้งแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลายยากที่จะคาดเดาว่าเจ้าตัวนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวกันแน่ ลินคอล์นเงียบคิดคำตอบในหัวไม่ออก
“ลอร์ดเควินที่เป็นอาจารย์สอนดาบให้แก่ลูกน่ะก็บอกว่าลูกมักเรียนไม่ครบชั่วโมงตามเวลา โดยสาเหตุที่ว่าลูกมักจะขอเลิกเรียนก่อนเพื่อไปทำธุระ แม่ก็อยากจะรู้นักว่าเด็กในวัยเช่นลูกมีธุระด้วยหรือ?” เธอถามต่อก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ตัวลินคอล์นมากขึ้นเรื่อยๆ
เด็กน้อยเรือนผมสีชมพูคามิเลียเลิ่กลั่กและร้อนรน “ผม...ผมขอโทษครับท่านแม่ ผมผิดไปแล้ว ผมเพียงแค่อยากจะสนิทกับเทรย์เวอร์ก็เท่านั้นเองนะครับ อ-อีกอย่างท่านอาจารย์น่ะสอนแต่เรื่องเดิมๆไม่ยอมสอนเรื่องอื่นให้ผมเสียที ผมจึง—”
เพียะ!
เสียงกระทบระหว่างฝ่ามือและหน้าอันแสนบอบบางของเด็กน้อยดังขึ้นจนสาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ หล่อนฟาดลงไปอย่างเต็มแรงพร้อมกับแรงอารมณ์ที่บ่งบอกถึงความพิโรธจนลินคอล์นแทบจะล้มลงไปกับพื้น
“ฝ่าบาทก็กำชับแกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าเข้าใกล้และเข้าไปยุ่งกับเจ้าเด็กนั่น แม่กำลังจะทำให้แกเป็นบุตรชายคนโปรดขององค์จักรพรรดิหาใช่ทำตัวให้องค์จักรพรรดิเกลียดมากกว่าทุนเดิม! แค่การเกิดมาของเด็กนั่นก็ทำให้อำนาจของแม่สั่นคลอนแล้ว แกยังจะทำให้มันพังลงกว่าเดิมอีกหรือ!?” เธอตะคอกเสียงใส่
“เอาเด็กคนนี้ออกไปให้พ้นหน้าเรา คร้านจะเสวนาด้วยแล้วจงเอาเวลาทั้งหมดไปตั้งใจเรียนเสีย อย่าให้รู้อีกว่าแกเข้าไปเกี่ยวข้องเจ้าเด็กนั่นมิเช่นนั้นแม่คนนี้จะลงโทษแกอย่างสาสม จงเห็นแก่ความพยายามของแม่ที่ทำมาตลอดสิบปีด้วย!” พระสนมผู้สูงส่งครอบครองริมฝีปากประดับลิปสีแดงสดออกคำสั่งทันที
สาวใช้ทั้งสองโค้งคำนับทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็วก่อนที่จะพาลินคอล์นออกมาจากห้องพักส่วนตัวของพระสนมผู้เป็นมารดา หลังจากที่พาออกมาแล้วสาวใช้ทั้งสองก็โน้มน้าวให้ลินคอล์นนั้นกลับวังของตนเอง แต่ลินคอล์นนั้นเลือกที่จะเงียบไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้นจนสาวใช้เริ่มรำคาญและทอดทิ้งให้เจ้าตัวยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
‘นี่เราทำให้ท่านแม่โกรธและไม่พอใจอีกแล้วเช่นนั้นหรือ’ ลินคอล์นครุ่นคิดอยู่ในใจของตนเองขณะที่เหม่อลอย ความเจ็บแสบบนแก้มข้างซ้ายของลินคอล์นนั้นทำเอาน้ำตาเผลอไหลรินออกมาอาบพวงแก้มของเจ้าตัวรวมถึงการที่เขาถูกก่นด่าจากปากท่านแม่ ครั้งนี้หนักว่าทุกครั้งที่เคยโดนมา
ลินคอล์นเช็ดคราบน้ำตาที่เผลอไหลออกมาพยายามกักเก็บความรู้สึกเข้าไปภายในใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะหันหลังให้กับห้องของมารดาตนเอง เขาสาวเท้าเดินออกไปซึ่งเป้าหมายปลายทางนั้นช่างยากจะคาดเดาได้ว่าคือที่ไหน
ตัดกลับไปฝั่งเทรย์เวอร์
ตกดึกหลังจากที่พี่ๆสาวใช้รวมถึงมาดามนั้นได้ออกไปจากห้องนอนของผมแล้ว ผมก็ตัดสินใจแอบกระโดดปีนป่ายออกมาจากเตียงของตนเอง ผมคิดว่าผมจะออกไปหาลินคอล์นเสียหน่อยจากการคาดเดาแล้วลินคอล์นคงถูกพระสนมเรียกไปด่าและตบตีอีกตามเคย
สาเหตุเดาไม่ยากคงเป็นเพราะผม ยังไงซะพระสนมดัลซิเนียก็คงจะไม่อยากให้ผมนั้นไปสนิทกับลินคอล์นอยู่แล้ว เนื่องจากผมและลินคอล์นนั้นสำหรับพวกผู้ใหญ่ทั้งหลายคือหมากในการเดินเกมเพื่อแย่งชิงอำนาจ ดังนั้นการที่หมากของเกมมาสนิทกันเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น
ผมก้าวเตาะแตะเดินออกมาจากห้องอันแสนโอ่อ่าของตนเองแผ่วเบา มองซ้ายทีขวาทีเพื่อดูลาดเลาว่าไม่มีใครอยู่รอบๆห้องของผมแล้วในตอนนี้ เมื่อพบว่าทางโล่งผมจึงเริ่มเดินมุ่งหน้าตรงไปที่วังของลินคอล์น ต่อให้หล่อนสั่งห้ามลินคอล์นได้แต่หล่อนสั่งห้ามผมไม่ได้หรอกเว้ย
ระหว่างทางเชื่อมไปที่วังแจสเปอร์ของลินคอล์นนั้นผมได้บังเอิญหันออกไปทางระนาบข้างด้วยความเผลอไผล แสงสีนวลจากดวงเดือนสาดส่องลงมามอบความสว่างให้แก่สวนทั้งสองด้านรวมถึงทางที่ผมนั้นกำลังเดินอยู่ ช่วงจังหวะนั้นหางตาของผมดันไปเห็นใครที่คุ้นตาเข้าอยู่ตรงสวนฝั่งขวามือ
หากเพ่งเล็งมองดีๆแล้วก็จะรู้ทันทีว่าใครซึ่งก็คือลินคอล์นนั่นเอง แต่ทำไมพี่ชายของผมนั้นถึงได้ออกมาอยู่ที่ด้านนอกคนเดียวดึกๆดื่นๆแบบนี้ล่ะ แถมที่ยืนมันใกล้บ่อน้ำขนาดใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ? เขาคิดจะทำอะไรของเขาน่ะ
ผมเลี้ยวทันทีมุ่งตรงไปที่เด็กหนุ่มวัยสิบขวบที่กำลังยืนเหม่อลอยอยู่ริมบ่อน้ำขนาดใหญ่ หมู่เมฆในยามราตรีนั้นแทบจะเลือนหายไปหมดสิ้นทำให้ท้องฟ้าปลอดโปร่งเหลือเพียงแสงจากดาวบริวารอันห่างไกลอาบย้อมทั้งเรือนร่างเล็กนั้นอยู่ ช่างให้ความรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว
“แอ้!” ผมส่งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่เด็กหนึ่งคนจะทำได้เพื่อเรียกลินคอล์นให้หันกลับมามอง ทว่ากลับไร้ซึ่งท่าทีตอบรับแม้กระทั่งเสียงที่ควรจะเอื้อนเอ่ยออกมา โชคดีที่ผมนั้นเป็นเท้าไวไม่ทันที่ลินคอล์นจะก้าวเดินออกไปด้านหน้า
มือเล็กหมับเข้าที่ชายเสื้อของเด็กหนุ่มตัวน้อยวัยสิบขวบ เขาสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันหลังมองลงมาที่ผม ทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาผมถึงกับอึ้งเงียบพูดไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกผมเห็นลินคอล์นนั้นร้องไห้ซึ่งเป็นการร้องไห้ที่เงียบที่สุด
สีหน้าที่ดูสิ้นหวังไร้ซึ่งหนทางแห่งแสงสว่าง น้ำตาไหลรินอาบแก้มพร้อมด้วยแววตาที่วูบไหวและมืดมนคล้ายจมดิ่งลงไปในห้วงอารมณ์ด้านลบของตนเองโดยไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด เขาไม่ส่งเสียงออกมาให้ผมได้ยินเลยแม้หน่อยเดียว
หัวใจผมบีบรัดแน่นราวกับมีใครกำลังขยี้หัวใจของผมให้แหลกสลายลงตรงนี้ ภาพลินคอล์นที่กำลังปรากฏสู่สายตาให้ผมเห็นนั้นช่างน่าสงสารจนผมอยากจะพาเขาหนีออกไปจากนรกอันแสนโหดร้ายแห่งนี้ ผมโผกอดเขาอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สนอะไรใดๆทั้งสิ้น
เพื่อที่จะปลอบโยนให้ได้มากที่สุดเท่าที่น้องชายคนหนึ่งจะทำได้ ผ่านไปเพียงครู่หนึ่งผมก็รู้สึกว่าหัวของผมนั้นเปียกชื้นคล้ายกับมีน้ำหยดลงมา ยามเงยหน้ามองขึ้นไปผมก็เห็นลินคอล์นก้มหน้ามองลงมาที่ผม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นลงมาบนหัวของผมพร้อมกับสีหน้าอันแสนเศร้าและบิดเบี้ยว
ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนสงบน่าภิรมย์ของสวนอุทยานนั้น คนภายนอกมองเข้ามาอาจจะชื่นชมกับความสวยงามของภาพสวนที่ตรงหน้าอันถูกแสงจันทร์ฉายกระทบลงมาอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าพื้นที่แสนจะสงบแห่งนี้ก็สามารถทำให้ใครคนหนึ่งได้ตายได้เช่นเดียวกัน
นั่นก็เพราะ...
“พี่อยากตายเหลือเกินเทรย์เวอร์ พี่อยากหายไปจากโลกใบนี้เพื่อที่ให้ทุกคนจะได้สบายใจ พี่เหนื่อยหากพี่หายไปท่านพ่อคงจะดีใจและเทรย์เวอร์เองก็จะไม่ต้องมีพี่เป็นคู่แข่ง พี่ไม่อยากทำอะไรเหล่านี้เลย...” ลินคอล์นกอดผมไว้แน่นพลางพร่ำระบายความในใจของตนเองออกมา
ผมที่ยังไม่สามารถพูดได้ก็ทำได้เพียงแค่รับฟังประโยคอันแสนเศร้าและหดหู่ที่ออกมาจากปากของพี่ชาย อันที่จริงในต้นฉบับนั้นการพยายามฆ่าตัวตายของลินคอล์นถูกเล่าให้นักอ่านได้รับรู้กันอยู่มาก ผมยอมรับว่าถึงผมจะเกลียดตัวร้ายเช่นลินคอล์นทว่าทุกครั้งที่ได้รับรู้อดีตของเจ้าตัวผมก็น้ำตาคลอทุกครั้งไป
ลินคอล์นในต้นฉบับพยายามฆ่าตัวและทรมานตัวเองบ่อยครั้ง ซึ่งที่เขานั้นรอดมาได้ก็เพราะองครักษ์ประจำตัวเช่นฟินน์นั่นแหละ ตอนนี้เป็นผมแทนไม่ใช่ฟินน์อีกต่อไปแล้วผมจะเป็นคนที่คอยเยียวยาจิตใจลินคอล์นเอง
ในฉากบรรยายว่าเศร้าแล้วพอเจอเหตุการณ์จริงแบบนี้ผมเองก็ซึมไปพร้อมกับเจ้าตัวเช่นเดียวกัน เป็นแค่เด็กสิบขวบแต่ต้องพยายามทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ความสามารถ เนื่องจากเป็นบุตรที่เกิดจากสนมไม่อาจสู้เทียบเคียงกับบุตรที่เกิดจากจักรพรรดินีได้
เด็กวัยนี้ควรจะมีความสุขมากๆสิไม่ใช่มาคอยแบกรับความกดดันที่ผู้ใหญ่นั้นมอบให้ ผมจะยอมให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายหลังจากนี้ลินคอล์นจะไม่เสียน้ำตาให้ความกดดันเหล่านี้อีก ผมจะคอยเป็นที่พักพิงใจให้แก่พี่ชายผู้นี้เอง
“ทะ...เทรย์เวอร์รำคาญพี่หรือไม่ พี่ขอโทษพี่เป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่หรือไม่” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดแล้วถึงแม้ในต้นฉบับพี่จะฆ่าผม แต่ที่พี่ทำแบบนั้นก็เพราะสภาพแวดล้อมและคนรอบตัวพี่บีบให้พี่เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เหรอ
ถ้าไม่มีคนเหล่านั้นคอยอยู่เบื้องหลังและควบคุม เทรย์เวอร์กับลินคอล์นจะเป็นพี่น้องที่รักกันมากและคงจะเป็นความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดในเรื่อง ที่ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะแม้กระทั่งความรักความสัมพันธ์ระหว่างพระนายของเรื่องมันยังน่าหดหู่เลย
เอาง่ายๆเรื่องนี้ไม่มีความสัมพันธ์ไหนที่ดีต่อใจนักอ่านเลยสักนิด มันเจ็บปวดไปหมดโดยเฉพาะเรื่องความรักของแร็คน่าร์กับเอลเลียต แม้ว่ามันจะดูจบอย่างสวยงามก็จริงแต่กระนั้นเบื้องหลังหรือระหว่างทางกว่าที่จะมาถึงตอนจบนี้ได้นั้นมันช่างเน่าเฟะยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
_____