เพราะย่าของชายหนุ่มมีลูกชายแค่เพียงคนเดียว คือพ่อของเขาซึ่งเสียไปนานแล้ว ส่วนพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ไม่สามารถมีลูกได้ ความรับผิดชอบจึงตกมาอยู่ที่เขา ผู้ซึ่งเสียขาไปหนึ่งข้างจากอุบัติเหตุในวันวาน แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว…
.
“ผมเป็นคนพิการ…”
“ต่อให้แขนขาดทั้งสองข้างหรือตาบอดด้วย ฉันก็จะแต่งค่ะ”
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,โรแมนติก,พระเอกอบอุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เพราะย่าของชายหนุ่มมีลูกชายแค่เพียงคนเดียว คือพ่อของเขาซึ่งเสียไปนานแล้ว ส่วนพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ไม่สามารถมีลูกได้ ความรับผิดชอบจึงตกมาอยู่ที่เขา ผู้ซึ่งเสียขาไปหนึ่งข้างจากอุบัติเหตุในวันวาน แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว…
.
“ผมเป็นคนพิการ…”
“ต่อให้แขนขาดทั้งสองข้างหรือตาบอดด้วย ฉันก็จะแต่งค่ะ”
ผู้แต่ง
ที่รักของพระจันทร์
เรื่องย่อ
‘นิศากร’ - เพราะลูกเลี้ยงของเมียใหม่พ่อ ไม่ยอมแต่งงานกับเจ้าบ่าวคนนี้ พ่อเลยส่งเธอที่เป็นลูกของเมียเก่า มาดูตัวแทนด้วยความเต็มใจ เพราะสงสัยว่าคนที่หล่อรวยแบบนั้น ทำไมน้องสาวตัวเองถึงปฏิเสธ
‘บุลิน’ - เจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขาอยู่เกือบทั่วประเทศ พิการทางขา (ใส่ขาเทียม) อยากมีหลานให้ย่า เลยนัดดูตัวเรื่อยๆ จนมาเจอเธอคนนี้ที่ไม่รังเกียจคนพิการแบบเขา เขาเลยพอใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
.
เพราะย่าของชายหนุ่มมีลูกชายแค่เพียงคนเดียว คือพ่อของเขาซึ่งเสียไปนานแล้ว ส่วนพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ไม่สามารถมีลูกได้ ความรับผิดชอบจึงตกมาอยู่ที่เขา ผู้ซึ่งเสียขาไปหนึ่งข้างจากอุบัติเหตุในวันวาน แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว…
.
“ผมเป็นคนพิการ…”
“ต่อให้แขนขาดทั้งสองข้างหรือตาบอดด้วย ฉันก็จะแต่งค่ะ”
เรื่อง : สามีตัวหอม
เขียน : ที่รักของพระจันทร์
วาดปก : LadyVanila (Twitter : @LadyVanilaBaka)
เพจ FB : ที่รักของพระจันทร์ Summer Word
บทนำ
เมื่อลูกเลี้ยงไม่เต็มใจจะเป็นตัวแทนในการแต่งงานอีกต่อไป บิดาจึงส่งเธอซึ่งเป็นลูกของภรรยาเก่าที่ตัวเองเกลียดเข้าไส้ให้มาเป็นว่าที่เจ้าสาวของหลานชายเจ้าหนี้
เธออดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมน้องสาวซึ่งเป็นลูกติดภรรยาใหม่ของบิดาถึงไม่คว้าโอกาสแต่งงานกับชายหนุ่มผู้เป็นหลานชายคนรองของนักธุรกิจ เจ้าของโรงแรมชื่อดังที่มีสาขาอยู่เกือบทั่วประเทศ
หญิงสาวเหม่อลอยนึกถึงตอนแรกที่ทางครอบครัวเธอได้รับข้อเสนอจากทางนั้น มาริษาดูดีใจมากถึงกับแต่งเนื้อแต่งตัวสวยกว่าทุกวันเพื่อออกไปรับประทานมื้อค่ำกับครอบครัวของชายหนุ่ม แต่พอกลับมาก็บอกว่าตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าเธอจะเป็นคนแต่ง ดังนั้นวันนี้เธอจึงอยู่ที่นี่ ร้านอาหารซึ่งนัดกับชายหนุ่มเอาไว้เพื่อทำความรู้จักกันเป็นครั้งแรก
ในขณะที่นั่งรออยู่นั้นสายตาเธอกลับถูกดึงดูดด้วยชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้าน เขาตัวสูง บ่ากว้าง ใบหน้าหล่อเหลาติดจะเคร่งขรึมเย็นชา แต่ก็ยังน่ามองอยู่ดี
เพียงแต่การเดินของเขาดูเหมือนจะไม่มั่นคงอยู่เล็กน้อย กระนั้นเธอก็ถอนสายตาจากเขาไม่ได้ ส่วนหนึ่งอาจเพราะเขากำลังเดินตรงมาหาเธอและสองเธอชอบมองคนหล่อ
เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เธอเอียงคอมองเขาด้วยความสงสัย
“คุณนิศากรใช่ไหมครับ”
นิศากรพยักหน้า หรือว่าเขาคือ...
เขานั่งลง “ผมบุลินครับ”
นิศากรพิศมองเขา ยิ่งรู้สึกแปลกใจเหลือเกินว่าทำไมมาริษาถึงไม่อยากแต่งงานกับเขา ทั้งรวยและหล่อแบบนี้มันสเปกของน้องสาวเธอชัดๆ เลย
“คุณครับ...” เขาส่งเสียงเรียก
“คะ...ค่ะ ขอโทษค่ะ” นิศากรรู้ตัวแล้วว่าตัวเองเผลอจ้องเขานานเกินไป
สายตาของเขาที่มองมานั้นดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ท่าทางเหมือนไม่เต็มใจจะมา บางทีเขาคงไม่พอใจว่าที่เจ้าสาวของเขาอย่างเธอสักเท่าไหร่ อย่างว่าเธอสวยน้อยกว่ามาริษานี่นา ถูกเปลี่ยนตัวก็คงไม่ชอบใจ
“ร้านนี้บรรยากาศดีนะครับ คุณเป็นคนเลือกเองหรือเปล่า” บุลินพยายามชวนคุยโดยการเอ่ยถึงบรรยากาศของร้านอาหารซึ่งอยู่ติดริมน้ำทำให้มีลมพัดโชยมาอ่อนๆ
“มีคนแนะนำมาค่ะ” เธอตอบไปตามตรง เพราะโดยส่วนตัวเธอ ตั้งแต่จำความได้การออกไปกินอาหารนอกบ้านนั้นแทบจะนับครั้งได้เลยทีเดียว แล้วเธอจะรู้จักร้านอาหารเด็ดๆ ได้ยังไง อย่างเก่งก็แค่นั่งอ่านรีวิวร้านอาหารในเว็บ
“เหรอครับ” เขาเปิดดูเมนู
“คุณบุลินอยากสั่งอะไรก็ตามสบายเลยค่ะ ฉันรับประทานได้ทุกอย่าง”
“บุ้งครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว สบตากับเธอนิ่ง “ดูเหมือนผมน่าจะแก่กว่าคุณหลายปี เรียกพี่บุ้งก็ได้ครับ”
ผักบุ้ง ชื่อเล่นน่ารักจัง หญิงสาวแอบยิ้ม
“ไนท์ค่ะ ชื่อเล่นของดิฉัน”
เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มลงอ่านเมนูต่อ “ผมไม่กินเผ็ด หรือพวกอาหารรสจัด ถ้าผมจะสั่งแต่ของจืดๆ คุณจะว่าอะไรไหมครับ”
“ไม่ว่าค่ะ” เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
ดังนั้นชายหนุ่มจึงสั่งแต่อาหารรสจืดมาสามสี่อย่าง ระหว่างที่รอเขาก็ชวนเธอคุยต่อ
“คุณเต็มใจแต่งงานกับผมเหรอครับ”
คำถามของเขาทำให้นิศากรต้องมองสบตาเขาอย่างตรงไปตรงมา
ใช่ เธอเต็มใจแต่งกับเขาตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ...
“เต็มใจค่ะ” ดังนั้นเธอจึงตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ บุลินไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความลังเลของเธอเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว นึกถึงว่าที่เจ้าสาวเบอร์แรกขึ้นมา แน่นอนว่าเขาไม่ถูกใจผู้หญิงที่ดูไม่จริงใจและไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าเขาแบบนั้นสักเท่าไหร่ เขาเองก็อยากจะปฏิเสธ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับปฏิเสธเสียก่อนหลังจากที่รู้ว่า...
“ผมใส่ขาเทียม”
นิศากรกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่ เพราะเล่นโพล่งออกมาโดยไม่มีการเกริ่นนำเลยสักนิด
“ผมเป็นคนพิการน่ะ” แววตาของเขาหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วภายใต้สีหน้าเย็นชา
บุลินจับจ้องดวงหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวนิ่ง โดยภาพรวมแล้วเขาชอบเธออยู่ไม่น้อย เขาพิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนเดินตรงมายังโต๊ะที่เธอจองไว้ ดูเป็นธรรมชาติ ไม่ปรุงแต่งมากเกินไปนัก แต่งหน้าบางๆ สวมใส่เพียงชุดเดรสแบบเรียบๆ มองแล้วรู้สึกสบายใจ ทั้งที่แต่ก่อนเขามักจะมองผ่านผู้หญิงสไตล์นี้
นิศากรยิ้มก่อนจะเอ่ยอย่างช้าๆ และชัดเจน “ต่อให้แขนขาดทั้งสองข้างหรือตาบอดด้วย ฉันก็จะแต่งค่ะ”
ทั้งสองคนหยุดการสนทนา เพราะพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ บุลินหรี่ตามองนิศากร พยายามมองหาความลังเลในดวงตาของเธอ แต่ทว่าสุดท้ายแล้วก็หาไม่เจอ ดูเหมือนเธอจะอยากแต่งงานกับเขามากจริงๆ