อกหักมาตั้งไม่รู้กี่รอบก็ไม่ตายสักที แต่หัวใจก็ชักบอบช้ำเกินทน ดังนั้นเขาจึงเลือกมอบหัวใจให้ใครคนหนึ่งดูแล
ผู้แต่ง
ที่รักของพระจันทร์เรื่องย่อ
อกหักมาตั้งไม่รู้กี่รอบก็ไม่ตายสักที แต่หัวใจก็ชักบอบช้ำเกินทน ดังนั้นเขาจึงเลือกมอบหัวใจให้ใครคนหนึ่งดูแล
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฝากหัวใจให้คุณดูแล
อกหักมาตั้งไม่รู้กี่รอบก็ไม่ตายสักที แต่หัวใจก็ชักบอบช้ำเกินทน ดังนั้นเขาจึงเลือกมอบหัวใจให้ใครคนหนึ่งดูแล
โปรดปรานที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา มองเพื่อนสนิทที่กำลังเดินผ่านไปโดยไม่ทักทาย เขาจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทักเสียหน่อย
“แต่งหล่อไปไหนวะ”
“ไปกินข้าว”
“ไปกับน้องเพชรล่ะสิมึง”
“ก็รู้แล้วถามทำไมวะ”
“แค่อยากเสือกหน่อยว่าไปถึงไหนกันแล้ว หรือมึงแค่คุยเล่นเฉยๆ”
ลิขิตถอนหายใจ “กูไม่ให้ความหวังใครเล่นๆ หรอกนะ”
“โอเค กูจะได้สบายใจ กลัวน้องปรายจะมาวีนกูเอาน่ะสิ ถ้ามึงไปเล่นๆ กับเพื่อนเขา”
“เย็นนี้มึงก็ดินเนอร์กับไอ้สนกันสองคนไปก่อนแล้วกัน ส่วนกูจะไปดินเนอร์กับน้องเพชร”
“ได้ดีแล้วก็ลืมเพื่อนนะมึง” โปรดปรานเบะปากพลางทิ้งตัวลงนอนเอกเขนกตามเดิมด้วยความเซ็ง ในขณะที่ลิขิตได้ออกไปหาสาวหน้าชื่นตาบาน ทว่าตัวเองกลับถูกแฟนปฏิเสธไม่ยอมมาเจอกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าติดทำคอนเทนต์ที่ลูกค้ามาจ้างเพื่อโปรโมตสินค้า เนื่องจากเธอมีแฟนคลับผู้ติดตามแอ็กเคานต์อยู่เกือบแสน
ลิขิตทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะ ก่อนจะขับรถออกไปรับอวิกาที่คอนโดของหญิงสาว วันนี้เธอใส่ชุดเดรสยาวผูกไหล่สีนวลเกือบขาว ผมเกล้าเปียเก็บเรียบร้อยมีปิ่นดอกไม้ปักประดับเพิ่มความอ่อนหวาน ส่วนใบหน้านั้นดูเหมือนจะเป็นลุคสบายๆ ดูธรรมชาติ เหมือนแต่งเบาๆ แต่เขาก็พอรู้อยู่ว่าแบบนี้ก็ใช้เวลาแต่งหน้าไม่น้อยเหมือนกัน
“วันนี้...น้องเพชรดูสวยกว่าทุกทีนะครับ” เขาเอ่ยชมเมื่อเธอขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
“กำลังคิดอยู่เชียวว่าพี่ลีจะชมไหม” อวิกาอมยิ้ม “ขอบคุณค่ะที่ชม วันนี้พี่ลีก็หล่อมากค่ะ”
ชายหนุ่มยิ้มรับคำขอบคุณ ก่อนจะเริ่มขับรถมุ่งไปยังจุดหมายปลายทางซึ่งเป็นร้านอาหารบนดาดฟ้าโรงแรม แต่ทว่าในระหว่างที่กำลังขับรถอยู่นั้น
“พี่ลีคะ พี่ลีจอดตรงหน้านี้ก่อนแป๊บหนึ่งได้ไหมคะ เพชรเหมือนเห็นน้องแมวอยู่ตรงเกาะกลางถนน” หญิงสาววางมือลงบนประตูและส่งสายตาอ้อนวอนมาที่เขา
ดังนั้นลิขิตจึงขับรถชิดข้างทาง ก่อนจะจอดรถลงในระยะที่ปลอดภัยจากรถคันอื่นบนถนน “อยู่ตรงไหน เดี๋ยวพี่ไปเอง” เขาอาสา
“พี่ลีเห็นไหมคะ ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตรงนั้น” อวิกาพยายามชี้ไปที่พุ่มไม้บนเกาะกลาง เขาก็พยายามมองจนกระทั่งคิดว่าตัวเองเห็นอะไรแวบๆ แล้วจึงค่อยเดินไปหาด้วยความระมัดระวัง
หญิงสาวชะเง้อคอมองอยู่บนรถ เมื่อเห็นลิขิตอุ้มลูกแมวไว้ในมือได้ก็ปรบมือด้วยความดีใจอยู่คนเดียว พลางมองเขาอย่างไม่คลาดสายตาในระหว่างที่ชายหนุ่มวิ่งกลับมาที่รถ
“มีตั้งสามตัวเลยนะน้องเพชร”
“อุ๊ย! สามตัวเลยเหรอคะ แล้วมาจากไหนกันเนี่ย ยังตัวจิ๋วๆ อายุสักเดือนได้มั้งคะ”
“พี่ว่าเหมือนระหว่างทางที่มาจะเห็นศพแมวอยู่แวบๆ นะ อาจจะเป็นแม่ของมันก็ได้ มันเลยหลงกันมาจนถึงเกาะกลางถนนแบบนี้”
อวิกาสงสารลูกแมวในมือของลิขิตจับใจ ก่อนจะรับมาอุ้มแทนชายหนุ่มโดยไม่กลัวเปื้อนเสื้อผ้าชุดสวยที่สวมใส่อยู่ เพราะลิขิตต้องขับรถต่อ
“เหมือนจะป่วยด้วยค่ะ น้ำตาไหลเยิ้มกันเชียว แถมยังดูเหมือนจะหิวมาก”
“อืม เอายังไงดีล่ะครับ”
“เราไปคลินิกรักษาสัตว์กันก่อนดีไหมคะ”
ลิขิตไม่ขัดความต้องการของหญิงสาวอยู่แล้ว “ได้ครับ”
“ใกล้ๆ แถวนี้มีคลินิกรักษาสัตว์ไหมคะ”
“ก็มีอยู่ที่หนึ่งหรอกนะ แต่...”
“แพงเหรอคะ แต่เราแค่ให้ดูอาการเบื้องต้นเอง น่าจะเสียไม่เยอะเท่าไรหรอกค่ะ เด็กๆ จะได้ถึงมือหมอเร็วๆ เดี๋ยววันหลังเพชรค่อยพาไปร้านประจำ”
“ได้ครับ” ดังนั้นชายหนุ่มจึงเลี้ยวไปทางคลินิกที่เขารู้จัก “ปกติเลี้ยงแมวด้วยเหรอครับถึงมีร้านประจำ ไม่เห็นเคยคุยให้ฟังเลย”
“จริงๆ นอกจากจะเป็นพนักงานขายกระเป๋าแล้วก็เป็นนักเก็บแมวด้วยค่ะ” อวิกายิ้มกว้าง “เดี๋ยวเลี้ยงไว้อีกสักเดือนเพชรก็จะโพสต์ตามหาบ้านให้น้องค่ะ แต่ถ้าไม่มีคนรับน้องไปเลี้ยงจริงๆ เพชรก็ส่งกลับไปเลี้ยงที่บ้านเพชรค่ะ”
“มีอยู่กี่ตัวแล้วล่ะครับ”
“สิบห้าค่ะ”
“โอ้โห ฝูงหนึ่งเลย”
“แล้วก็มีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยค่ะ” อวิกาหัวเราะ “โชคดีที่แม่ก็ชอบแมวมากค่ะ เพชรเลยจ้างให้แม่คอยดูไว้ให้” หญิงสาวเล่าไปเรื่อยๆ เพราะตอนนี้ค่อนข้างสนิทกับชายหนุ่มแล้ว “แม่เลิกกับพ่อเพชรไปตอนราวๆ เพชรสิบสองขวบ แล้วหลังจากนั้นพ่อก็ไม่ให้เพชรเจอแม่เลย ทั้งๆ ที่แม่อยู่กับแฟนใหม่ห่างไปแค่คนละหมู่บ้านเองค่ะ เพิ่งได้คุยได้เจอกันบ้างหลังจากพ่อเสียไปเมื่อสองปีก่อน พอดีกับที่แม่ทำงานไม่ค่อยได้เพราะประสบอุบัติเหตุต้องตัดขาแล้วใส่ขาเทียมทั้งสองข้างเลยค่ะ แม่ไม่ยอมรับเงินเฉยๆ ทำยังไงก็ไม่ยอม เพชรเลยจ้างแม่มาเฝ้าบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วก็คอยดูแลแมวที่เพชรส่งไปอยู่ค่ะ ส่วนเพชรก็กลับบ้านเดือนละครั้งค่ะ”
ลิขิตยิ้มบาง “แม่พี่ก็เลี้ยงแมว เดี๋ยวพี่ลองถามแม่พี่ให้ว่าอยากจะได้เพิ่มอีกสักตัว สองตัวไหม”
“เดี๋ยวรอให้เพชรขุนน้องให้อ้วนน่ารักกกว่านี้อีกหน่อย ถ่ายรูปสวยๆ รับรองว่าแม่พี่ลีโดนน้องตกแน่ค่ะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มคุยกับหญิงสาวเพลินจนรู้สึกว่าระยะทางที่มายังคลินิกของเพื่อนอย่างมาริษาสั้นแค่อึดใจเดียวเอง เขาจอดรถยังพื้นที่ข้างตึกก่อนจะช่วยอวิกาอุ้มลูกแมวลงจากรถและเดินนำเธอเข้าไปยังคลินิก
ส่วนอวิกาที่เห็นป้ายร้านมาริษารักสัตว์คลินิกก็รู้สึกเอะใจ เพื่อนสนิทที่ลิขิตเล่าให้ฟังตอนเมา ดูเหมือนจะเป็นสัตวแพทย์ใช่ไหมนะ
“สวัสดีค่ะคุณลี” ผู้ช่วยสัตวแพทย์ที่รู้จักกันทักทายเขาทันทีที่เห็นหน้า
“สวัสดีครับ” ลิขิตยกลูกแมวในมือให้อีกฝ่ายดู “เอาน้องมาตรวจสุขภาพนิดหน่อยน่ะ”
“อุ๊ย! เก็บมาจากที่ไหนคะเนี่ย”
“เกาะกลางถนนครับ” ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ยปาก “ลงทะเบียนน้องไว้ในชื่อผมเลยครับ”
“ได้ค่ะ จะให้น้องชื่ออะไรดีคะ”
ลิขิตหันไปมองหน้าหญิงสาวพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อวิกากลอกตาไปมาเพราะกำลังคิดชื่ออย่างเร็วจี๋ในหัว
“มังคุด ละมุด ลำไยค่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ผู้ช่วยสัตวแพทย์เองก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู ในขณะที่อวิกายิ้มกว้างด้วยความภูมิใจที่คิดชื่อได้อย่างรวดเร็ว
“ตัวสีดำมังคุดค่ะ สามสีละมุด ส่วนตัวสีครีมลำไยค่ะ” คนตั้งชื่อแจกแจงอีกครั้งว่าตัวไหนชื่ออะไรกันบ้าง
“ได้เลยค่ะ”
“วันนี้คิวยาวหรือเปล่า” ลิขิตที่มักจะพาแมวของมารดามารักษา รู้ดีว่าที่นี่บางวันก็คิวยาวมาก เพราะเพื่อนคิดค่ารักษาไม่แพง
“ค่อนข้างยาวค่ะ งั้นฝากน้องไว้แล้วออกไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าใกล้ถึงคิวแล้วเดี๋ยวโทรบอก”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มหันมาทางหญิงสาวแล้วยิ้มบาง “วันนี้คงต้องฝากท้องแถวนี้ก่อนแล้วล่ะ”
“เหมือนเห็นแวบๆ ว่าข้างๆ คลินิกขายราดหน้าด้วยค่ะ อยากกินอยู่พอดี”
“ก็ว่าจะชวนแวะร้านนี้แหละครับ พาแมวของแม่พี่มาหาหมอทีไรพี่ก็แวะกินตลอด รับรองว่าอร่อยมากครับ”
ดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินมายังร้านราดหน้าที่เปิดร้านถัดไปเพียงแค่คูหาเดียวเท่านั้น หญิงสาวมองป้ายเมนูขนาดใหญ่ซึ่งติดอยู่ที่ผนัง
“ราดหน้าหมี่กรอบหมูค่ะ”
“ของผมเส้นใหญ่เนื้อครับ” หลังจากสั่งเรียบร้อยแล้ว ลิขิตก็ลุกขึ้นเดินไปตักน้ำฟรีบริการตัวเองมาเสิร์ฟให้กับอวิกา
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งสองรอเพียงไม่นานราดหน้าร้อนๆ ก็ถูกยกมาเสิร์ฟ อวิกาปรุงรสเผ็ดเพิ่มเล็กน้อย แต่พอชิมแล้วก็ตาโตเพราะอร่อยมาก
“โห! อร่อยมากเลยค่ะ หมูนุ่มจนรู้สึกเหมือนจะละลายในปากเลย”
“ไอ้โปรดกับไอ้สนก็ชอบกินเหมือนกัน เดี๋ยวพี่ว่าจะสั่งไปฝากพวกมันคนละถุง” ลิขิตยิ้มพลางมองอวิกากินด้วยความเอร็ดอร่อยจนหมดเกลี้ยงชามอย่างรวดเร็ว “อิ่มหรือเปล่าครับ”
“อีกสักชามก็ยังได้นะคะ เขาให้ไม่ค่อยเยอะ”
“เดี๋ยวพี่สั่งให้ครับ เอาแบบเดิมหรือเปล่า”
“เอาเป็นเส้นใหญ่ทะเลค่ะ”
“น้องครับ เส้นใหญ่ทะเลอีกสองชามครับ” ลิขิตหันไปสั่งกับเด็กเสิร์ฟที่เดินผ่านมาพอดี “เดี๋ยวพี่กินเป็นเพื่อน”
“แหมจริงๆ พี่ลีก็ยังไม่อิ่มใช่ไหมล่ะคะ”
ชายหนุ่มยิ้มบาง “เห็นน้องเพชรกินแล้วพี่ก็รู้สึกอยากกินอีกเหมือนกัน”
“จริงๆ เพชรชอบกินราดหน้ามากเลยค่ะ แต่ทำเองไม่เคยทำได้อร่อยเท่านี้เลย”
“ถ้าอยากกินอีก บอกพี่ได้ครับ เดี๋ยวพี่พามากิน”
อวิกายิ้ม “คราวหน้าจะแต่งตัวเบากว่านี้หน่อยแล้วกันค่ะ”
“แต่งสวยๆ แบบนี้มาก็ได้ครับ”
“มันใช้เวลานานน่ะสิคะ”
ในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “แต่งแบบไหนมาก็ได้ครับ เพราะพี่ว่าแต่งน้อยแต่งเยอะ น้องเพชรก็น่ารักทั้งหมด”
อวิกายิ้มกว้างพลางหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแล้วมองออกไปยังถนนที่รถวิ่งผ่านไปมาแก้เขิน แก้มที่ร้อนผ่าวตอนนี้ไม่รู้จะปริแตกแล้วหรือยัง
*****
ลิขิตกับอวิกากลับมายังคลินิกก่อนที่จะถูกโทรตามเสียอีก ทั้งสองนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนด้านนอก จนกระทั่งภายในคลินิกมีที่ว่างจึงขยับเข้าไปนั่งรอข้างใน
เมื่อถึงคิวก็เดินเข้าไปยังห้องตรวจเพื่อพบกับสัตวแพทย์ผู้เป็นเจ้าของคลินิก และยังเป็นเพื่อนสนิทของชายหนุ่ม
“อ้าว! แมวลีเหรอ”
“เปล่า แมวที่เรากับน้องเพชรเพิ่งเก็บได้จากเกาะกลางถนน”
มาริษาหันมายิ้มให้กับอวิกา แววตาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสงสัยว่าเธอเป็นใคร ส่วนสายตาของอวิกากลับสะดุดหน้าท้องของมาริษาที่นูนขึ้นมาให้เห็นอย่างชัดเจน อีกทั้งเจ้าตัวก็ใส่ชุดคลุมท้องแล้วทับด้วยเสื้อกาวน์อีกที
“หลังจากดูแลไว้ดีๆ ตั้งใจว่าจะหาบ้านให้น่ะ” ลิขิตบอกกับเพื่อน
“อ๋อ” มาริษาส่งเสียงอ๋อเบาๆ ในเมื่อเพื่อนไม่อธิบายสถานะของสาวที่พามาด้วยให้รู้ สัตวแพทย์สาวก็เลือกจะเงียบแล้วปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอนการรักษา “อายุน่าจะยังไม่ถึงสองเดือนนะ ยังฉีดวัคซีนไม่ได้ ถ่ายพยาธิได้อย่างเดียว แล้วก็ตานี่เดี๋ยวให้ยาหยดตาไปนะ ไม่กี่วันก็หายแล้ว กินนมแพะ กินอาหารอีกหน่อยก็อ้วนกระปุ๊กลุกแน่ๆ”
อวิกายืนเงียบๆ อยู่ข้างลิขิตและตามเขาออกมาจากห้องตรวจ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจัดการค่าใช้จ่ายแทนเธอและยังซื้ออาหารกับนมแพะให้อีกหลายกระป๋อง จากร้านของเพื่อนสนิท ก่อนจะขับรถมาส่งเธอยังคอนโด
“เดี๋ยวหลังพี่กลับจากญี่ปุ่น พี่จะพามังคุด ละมุด ลำไย” ชายหนุ่มอมยิ้มในระหว่างที่เอ่ยชื่อของทั้งสามตัว “ไปให้แม่พี่ดูตัว ถ้าโชคดีแม่พี่อาจจะเก็บไว้เลี้ยงหมดเลยก็ได้นะ เพราะตอนนี้แมวที่เคยเลี้ยงมันเหลืออยู่ตัวเดียว ส่วนตัวอื่นแก่จนกลับดาวแมวไปแล้ว”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวเพชรจะดูแลไว้ก่อนให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ” อวิกายิ้มด้วยความยินดี
“ถ้าน้องเพชรสะดวกจะไปหาแม่ของพี่ด้วยกันก็ได้นะ ทาสแมวเหมือนกันน่าจะคุยกันถูกคอ”
หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อย “ก็...ได้ค่ะ” เมื่อรับคำแล้ว หญิงสาวก็เปิดประตูลงจากรถของลิขิต โดยมีเขามองตามจนเธอเดินเข้าคอนโดของตัวเองเรียบร้อยแล้ว จึงขับรถออกไป
ลิขิตเห็นสีหน้าตกใจของอวิกาอย่างชัดเจน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหลุดปากออกไปแบบนั้น เพียงแค่คิดว่าแม่กับอวิกาน่าจะเข้ากันได้ดีก็เลยชวน
ชายหนุ่มยิ้มออกมา ความจริงวันนี้เขาจะขอเธอเป็นแฟนท่ามกลางบรรยากาศดีๆ แต่ในเมื่อจังหวะรวนไปซะก่อน งั้นก็ขอเลื่อนเป็นช่วงที่กลับจากไปเที่ยวแล้วกัน ตั้งใจว่าจะขอก่อนพาไปหาผู้เป็นแม่ จะได้เอ่ยปากแนะนำตัวอวิกาว่าเป็นแฟนกับมารดาได้อย่างเต็มปาก