...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
"ขาดได้เลยนะ"
"ของมันต้องได้"
"เมื่อไรจะเลิกสักที"
"อยากให้เลิก ก็เอาตัวเธอมาแลกสิ"
"ต้องได้ใช่ไหม"
"ใช่"
"แล้วแต่นาย..."
"พูดเองนะ"
ไดมอนด์
ฉันก็แค่ขี้เบื่อไปหน่อย ไม่ชอบกินอะไรซ้ำๆ
ของขวัญ
เบื่อที่สุด ผู้ชายกินไม่เลือก
ไทด์
เพื่อนรักของไดมอนด์และของขวัญ
เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจจัง
เฟย์
เพื่อนรักของขวัญ...รึเปล่า
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์ ห้ามหลอกเลียนแบบไม่ว่ากรณีใดใด หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์อาจมีคำผิด คำไม่เหมาะสมและพฤติกรรมตัวละครที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ . . .
ก๊อกๆ ๆ
ใครมาเคาะประตูนะ? ฉันล้างหน้าเสร็จพอดี เดินมาประตูก็เจอกับไดมอนด์กำลังยืนเท้าเอวทำหน้าดุ และที่สำคัญเขานุ้งเพียงผ้าขนหนูผื่นเดียว
“หลับรึไง ยัยบ๊อง!” ไดมอนด์พูดเสียงดุ
“เปล่าซะหน่อย” ฉันไม่กล้ามองเขาเลย สภาพล่อแหลมมากอ่ะ
“แล้วพูดกับฉันนะ ช่วยมองหน้าด้วย ไม่มีมารยาท” นั้นไง มาว่าฉันอีกแหละ
“สภาพนายน่ามองนักรึไง ทำไม ไม่ใส่เสื้อผ้า ห๊ะ!” ชอบว่าฉันดีนัก
“ไม่น่ามอง หรือ ไม่กล้ามองกันแน่” ไดมอนด์เดินเข้ามาหา
ฉันรีบก้าวถอยหลังชนเข้ากับอ่างล้างหน้า
“นี่ ถอยไปเลยนะ” ฉันชี้ห้ามเขาไว้
“ทำไม กลัวเหรอ” แต่ไดมอนด์ก็ไม่หยุด เขาเดินเข้ามาชิดตัว
มือหนาเอื้อมมาจับขอบอ่างล้างหน้ากักตัวฉันไว้ในอ้อมแขนทำให้ใบหน้าขาวเนียนของไดมอนด์เกือบจะโดนแก้มฉันอยู่แล้ว
“เล่นบ้าอะไรเนี้ย ถอยไปเลย” ฉันพยายามพูดให้ดูปกติทั้งที่ในใจมันเต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว
“คิดว่าฉันเล่นเหรอ หื้อ...” ไดมอนด์แกล้งหายใจแรงๆ ให้โดนผิวแก้ม นัยน์ตาจ้องมองอย่างมีเลศนัย เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากบนของตัวเองอย่างเชิญชวน ฉันถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้ ใจเต้นแรงทั้งที่เขายังไม่ได้แตะต้องตัวด้วยซ้ำ เขามันร้ายจริงๆ
“ฉะ.. ฉันหิวข้าวแล้ว ชะ..ช่วยหลบไปหน่อย” ฉันเอ่ยปากพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ฮึๆ กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” ไดมอนด์พูดอย่างขำขัน
นี่ เขาแกล้งฉันอยู่ใช่ไหม บ้าที่สุด
“อย่างนายนะเหรอ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย” พอรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็ทำปากดีใส่ซะเลย
“แน่ใจนะ ของขวัญ” ไดมอนด์ขยับตัวเข้ามาชิดไปอีก
ทำให้หน้าอกของฉันชนกับอกแกร่งที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าปิดบัง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็จ้องฉันอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันยกสองแขนดันอกแกร่งไว้ ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้มากกว่านี้ แค่นี้อากาศก็แทบที่ผ่านไม่ได้อยู่ล่ะ
“นะ..นี่ เลิกแกล้งฉันได้แล้ว” ฉันเบือนหน้าไปอีกทางเมื่อไดมอนด์ทำท่าจะโฉบริมฝีปากลงมาหาแก้มฉันก่อนจะเกยคางแหลมไว้ที่บ่าข้างซ้ายของฉันแทน
“ทำไมตัวเธอถึงหอมขนาดนี้ ของขวัญ” เสียงไดมอนด์พึงพำอยู่บริเวณลำคอ ลมหายใจอุ่นเป่าโดนผิวเนื้อสร้างความวูบวาบใจสั่น ฉันแทบจะละลายอยู่แล้ว
“เฮ้ย! เมื่อไรจะมากินข้าววะ” เสียงไทด์เรียกทำให้ฉันตกใจเผลอผลักไดมอนด์อย่างแรงทำให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้ พอเป็นอิสระฉันก็วิ่งออกมาจากห้องไดมอนด์ทันที
“ทำไม แปรงฟันนานจัง” ไทด์บ่นอย่างหงุดหงิด
“ก็หาแปรงอยู่อ่ะ” ฉันเลยโกหกซะ
“เออนี่ เพื่อนแกที่ชื่อเฟย์อ่ะ โทรมา แกลืมไว้บนรถฉัน” ไทด์ยื่นโทรศัพท์ของฉันมาให้ ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แสดงว่าเมื่อคืนไทด์เป็นคนรับฉันจริงๆ
“เฟย์” ฉันโทรกลับไปหาเพื่อน ตอนนี้คงเป็นห่วงฉันแย่แล้วล่ะที่ฉันไม่กลับไปนอนที่หอพัก
“ยัยขวัญ เมื่อคืนแกไปไหนมา ห๊ะ! ห้องก็ไม่ยอมกลับ บอกไปช่วยงานเจ้เอ็มมี่ แต่ทำไมถึงไม่กลับห้องย๊ะ” ฉันโดนยัยเฟย์บ่นเป็นชุดเลย
“พอดีว่าเมื่อคืนไปดื่มกับพวกพี่ๆ มาอ่ะ ก็เลยมานอนที่คอนโดเพื่อนฉัน” ฉันไม่บอกหรอกว่าเพื่อนที่ว่าเป็นผู้ชาย ถ้ายัยเฟย์รู้นะ ได้สักถามทั้งเดือนก็ไม่จบ
“แล้วแกไม่มาเรียนหรอวันนี้” ฉันมีเรียนเช้าซะด้วยสิ หันไปดูนาฬิกา 09:15 ฉันมีเรียนตอนสี่โมงตรง ยังทันอยู่
“ไปสิ เดี๋ยวจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่” ฉันวางสายจากเฟย์ก็หันมาคุยกับไทด์
“ไทด์ ไปส่งขวัญหน่อยสิ”
“อื้ม..ได้” ไทด์ตอบ
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง” เสียงไดมอนด์บอก
เขายืนพิงประตูห้องนอน กำลังผับแขนเสื้อนักศึกษาขึ้นมาถึงข้อศอกโชว์รอยสักรูปลูกกระสุน
“นี่ มึงจะไปเรียนเหรอ” ไทด์ถามอย่างแปลกใจ
“เออ!” ไดมอนด์เลิกคิ้วตอบแบบกวนๆ
“ฉันจะรอที่รถ รีบๆ กินเข้า” พอสั่งฉันเสร็จก็เดินออกไปทันที
“สงสัยพายุจะเข้าล่ะ ว่าไหม” ไทด์หันมาถามความเห็นฉัน
ฉันพยักหน้า หงึกๆ เห็นด้วยกับไทด์ก่อนจะหันมารีบกินโจ๊กอย่างที่ไดมอนด์สั่งขืนปล่อยให้เขารอนาน โดนโว๊ยวายบ้านแตกแน่
พอฉันเข้ามานั่งในรถคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ไดมอนด์ก็ออกรถทันที ตลอดทางเขาไม่พูดอะไรสักคำ ฉันเองก็ไม่กล้าชวนคุยด้วย อารมณ์เขาไม่ค่อยคงที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างกับผู้หญิงเนะ
“นายรู้ได้ไง ว่าฉันพักอยู่หอนี้” ฉันเลิกคิ้วถามไดมอนด์อย่างแปลกใจ เพราะเขาไม่ถามทางฉันสักคำแต่กลับมาส่งฉันถูกที่โดยที่ฉันไม่ได้บอกอะไรเลย
“รีบๆ ไปเปลี่ยนชุด เหอะ! ฉันให้เวลาสามสิบนาที ไม่งั้นจะขึ้นไปตามเอง” ไดมอนด์สั่ง
“นี่นายจะรอฉันเหรอ” ฉันถามอย่าง งงๆ
“เริ่มจับเวลา” ไดมอนด์ไม่ตอบคำถามของฉัน แต่เขายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูแทน พอได้ยินแบบนั้น ฉันก็กู่รีกู่จอวิ่งลงจากรถทันที
.
.
.
ไดมอนด์