...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“มาแล้วเหรอ” เฟย์ทักขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้าในห้อง
“อื้ม นี่แกแต่งตัวเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ปากถามเพื่อนแต่มือกู่รีกู่จอถอดเสื้อผ้าออกเพื่อไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด
“ทำไมแกไม่ไปถอดในห้องน้ำย๊ะ” เฟย์ถาม
“ก็ฉันรีบอ่ะ” ฉันถอดเหลือแต่งชุดชั้นใน คว้าผ้าขนหนูได้ก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที
พออาบน้ำเสร็จฉันก็แต่งตัวอย่างรีบๆ หน้าก็ทาแค่แป้งเด็กกับลิปปาล์ม
“ป่ะ แก” สำรวจตัวเองเรียบร้อยแล้วฉันก็หันไปเร่งเพื่อน
“จะรีบไปไหน” เฟย์โว๊ยยกใหญ่ที่ฉันลากเธอลงมาจากห้องอย่างเร่งรีบ
“ขึ้นรถ” ฉันบอกเพื่อนเสร็จก็เปิดประตูไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ เฟย์ก็เปิดประตูมานั่งด้านหลังฉันอย่าง งงๆ
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ไดมอนด์ถามขึ้น
“อื้ม..” ฉันตอบไดมอนด์เสร็จก็นั่งหอบหายใจยกใหญ่
“ฮึๆ ๆ” ไดมอนด์ขำ
“ขำอะไร มิทราบ” ฉันถามอย่างหาเรื่อง
“คงจะรีบน่าดู จนติดกระดุมผิดเม็ด ฮ่าๆ ๆ”
ฉันหันมาตามสายตาของไดมอนด์ก็เจอกับเสื้อนักศึกษาของตัวเองที่ติดกระดุมผิดเม็ด เผยให้เห็นบราสีเนื้ออย่างชัดเจน ฉันรีบตะปบหน้าอกอย่ารวดเร็ว ตายแล้วของขวัญ น่าอายที่สุด
“ไม่ต้องอายหรอก แค่ไม้กระดานไม่พอทำให้ฉันมีอารมณ์ได้หรอก” ไดมอนด์บอก
ฉันแทบปิ๊ดแตก บังอาจมาว่าซาลาเปาฉันเป็นไม้กระดานหยาบคายที่สุด
“ถึงจะไม้กระดาน แต่มันก็ของแท้ย๊ะ! ที่นายเจอตู้มๆ ใหญ่ๆ นะของแท้รึเปล่าก็ไม่รู้” แขวะซะเลย หมั่นไส้
“งั้นเหรอ น่าสนใจจัง” ไดมอนด์พูดพร้อมกับเอามือลูบคางทำท่าคุนคิด
พอถึงมหาลัยฉันก็รีบลากเฟย์ลงจากรถทันที ไม่อยากคุยกับเขานานๆ เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ
“ของขวัญ” เฟย์หยุดเดินแล้วดึงมือฉันให้หยุดตาม
“อะไร” ฉันยังหงุดหงิดไม่หายเลยเผลอชักสีหน้าใส่เฟย์
“โทษที” พอรู้ตัวก็ขอโทษเพื่อนไป
“แกรู้จักกับไดมอนด์ได้ไง” เฟย์ถามอย่างสงสัย
“รู้จักตั้งแต่เรียนมัธยมล่ะ” ฉันเดินช้าลงเพื่อคุยกับเฟย์
“เพื่อนที่แกไปนอนด้วย คือ ไดมอนด์หรอ” เฟย์ถามอย่างตื่นเต้น
“อื้อ แต่ไม่ได้มีแค่ไดมอนด์ ฉันยังมีเพื่อนผู้ชายอีกคน พวกเราสนิทกันนะ” ฉันไม่กล้าบอกเฟย์หรอกว่าเมื่อคืนนี้อยู่สองต่อสองกับไดมอมด์
“แกนี่ ร้ายไม่เบาเลยนะ มีเพื่อนเป็นศิลปินชื่อดังไม่ยอมบอกกันสักคำ” เฟย์พูดยิ้มๆ
“จะไปรู้เหรอว่าแกอย่างรู้ อีกอย่างไดมอนด์ก็ไม่ค่อยเข้าเรียนด้วยก็เลยไม่มีเรื่องอะไรให้พูดถึง” ก็ไม่รู้จะเล่าไปทำไหม กะอีแค่มีเพื่อนเป็นศิลปิน
“แล้วแกชอบไดมอนด์ป่ะ” จู่ๆ เฟย์ก็ถาม
“ไม่! นายนั้นนะ เปลี่ยนหญิงเป็นว่าเล่น” เวลาเจอเขาที่ไหนก็ไม่พ้นเห็นเขาอยู่กับผู้หญิง นึกแล้วเจ็บใจชมัด
“นั่นแหละ สเป็กฉันเลย ผู้ชายแบดบอย” เฟย์พูดจบ ก็เดินเข้าห้องเรียนไป อยู่ดีๆ ใจฉันมันก็ไหววูบยังไงก็ไม่รู้
เราสามคนเข้าเรียนมหาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะ ไทด์กับไดมอนด์เรียนนิเทศ ส่วนฉันเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ช่วงเรียนปีหนึ่งปีสองไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร เพราะฉันมาอยู่หอ ส่วนไทด์อยู่คอนโด นานๆ จะเจอกันทีเวลากลับบ้านช่วงวันหยุด
ฉันกับไทด์เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็เป็นเพื่อนบ้านกันด้วยแต่เราเรียนคนละที่จนเมื่อขึ้นมัธยมปลายไทด์ก็ย้ายมาเรียนที่เดียวกับฉันพร้อมไดมอนด์ และนั้นก็ทำให้ฉันได้รู้จักกับไดมอนด์เพราะเขาชอบมาค้างที่บ้านไทด์บ่อยๆ ฉันรู้สึกว่าช่วงหลังๆ มานี่ ไดมอนด์ชอบทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่วันนั้น วันเกิดของไทด์
‘แฮปปี้ เบิร์ดเดย์ นะ ไทด์’ ฉันยื่นเค้กก้อนโตไปตรงหน้าไทด์ ให้เขาอธิษฐานแล้วก็เป่าเทียน
'ขอบคุณนะ' ไทด์บอกขอบคุณทุกคน พร้อมกับเป่าเทียนให้ดับ
จังหวะที่เทียนบนเค้กดับหมด ฉันก็รู้สึกว่ามีปากนิ้มๆ กับจมูกโด่งๆ ของใครบางคนกดลงบนผิวแก้มฉันหนักๆ หนึ่งที ฉันยื่นตัวแข็งทื้อนิ่งเป็นหินไม่กล้าขยับตัว พอไฟสว่างวาบขึ้นฉันก็ได้รู้ว่าใครเป็นคนขโมยหอมแก้ม ไดมอนด์ เขาจ้องหน้าฉันนิ่งดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมีแววสั่นระริ้กอย่างขำขัน เขาขโมยหอมแก้มฉัน
“ยัยขวัญ!” เสียงเฟย์ตะโกน จนฉันสะดุ้งโหย่ง
“นี่ แกจะตะโกนทำไม” ฉันหันไปถามเฟย์
“ก็ฉันเรียกแกตั้งนาน นั่งเหม่ออยู่ได้ คิดอะไรอยู่” เฟย์บ่น
ไม่เห็นจะได้ยินเสียงเฟย์เรียกเลย
“ก็คิดอะไรไปเรื่อย..”
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะ
“คิดซะลึกเลยนะ ฉันเรียกตั้งนานก็ไม่ได้ยิน” เฟย์บ่นไม่เลิก
“แล้วแก เรียกฉันมีไร” ฉันถามเฟย์ นิ้วชี้ก็สไลหน้าจอดูความเคลือนไหวโลกโชเชี่ยว
“ฉันอยากรู้ว่าไดมอนด์ เขามีแฟนรึยัง” ฉันชะงักนิ้ว
หันไปมองหน้าเพื่อนซึ่งตอนนี้กำลังนั่งบิดไปมาอย่างเขินอาย
“ถามทำไม” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ก็...”
“ของขวัญ” เฟย์ยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงเรียกชื่อฉันจากด้านหลังขึ้น ฉันจึงหันไปตามเสียง
“ว่าไง ไทด์” เพื่อนฉันเอง ไทด์เดินมานั่งลงข้างฉัน
“เรียนเสร็จยัง” ไทด์ถามฉัน
“อื้ม เสร็จแล้ว” ฉันบอกไทด์
“เออ...” ฉันหันมาเฟย์ซึ่งกำลังนั่งทำหน้าเอ๋ออยู่
“อ๋อ นี่เฟย์เพื่อนฉัน แล้วนี่ก็ไทด์เพื่อนสมัยเด็กจนถึงปัจุบัน” ฉันแนะนำให้เพื่อนทั้งสองรู้จักกัน
“หวัดดี” ไทด์ทักทายเฟย์
เฟย์ก็พยักหน้ายิ้มให้ไทด์
“แล้วลมอะไรหอบแกมาหาฉันถึงคณะได้ล่ะ” ฉันถามไทด์
“นี่ แกลืมอะไรไปรึเปล่า” ไทด์เริ่มทำหน้าหมุ่ยทันที
“วันเกิดแกนะเหรอ” ไม่ได้ลืมสักหน่อย
ไทด์ยิ้มหวานอย่างดีใจ
“นึกว่าลืมซะแล้ว” ไทด์พูดพร้อมกับเอามือเท้าคางเอียงคอมองหน้าฉัน
“แล้วจะจัดที่ไหนล่ะ” วันเกิดไทด์ทีไรปาร์ตี้หนักทุกปี
“ST ผับ” ไทด์ตอบพร้อมกับยิ้มขำๆ
ฉันยิ้มแห้งๆ กลับไปทันที ก็พึ่งเมาเละกลับมาจะไปอีกล่ะ
“อย่าดื่มเยอะล่ะ ฉันขี้เกียจแบกแกกลับ ตัวหนักเป็นบ้าเลย” ไทด์บ่นอย่างขำๆ
“พอดีมันเพลินไปหน่อย แกก็ แซวอยู่ได้” ฉันใช้ศอกกระทุ้งเพื่อนไปหนึ่งที
“พวกเธอสองคนนี่ ดูสนิทกันจังเลยเนอะ” เฟย์ท้วงขึ้น พร้อมกับเล่ตามอง
“คิดอะไรอยู่ ยัยเฟย์” ฉันเอื้อมมือไปตีแขนเฟย์หนึ่งที แต่เฟย์รู้ทันทีขยับหนีไปก่อน
“เพื่อนผู้หญิงที่สนิท ฉันก็มีแค่ของขวัญคนเดียวเพราะคนอื่นไม่ค่อยคิดกับฉันแค่เพื่อน” ไทด์พูดพร้อมกับเก๊กหล่อ
“จ้า..พ่อรูปหล่อ” ฉันเลยแขวะเข้าให้
“เออนี่ เฟย์ก็ไปด้วยกันนะ เดี๋ยวตอนหนึ่งทุ่มฉันจะไปรับที่หน้าหอ” ไทด์บอก
“อื้ม ได้” ฉันตอบไทด์
คุยกันเสร็จไทด์ก็เดินจากไปทันที
“นี่ ยัยขวัญ ทำไมเพื่อนผู้ชายแกมีแต่ฮอตๆ ทั้งนั้นเลยอ่ะ” เฟย์พูดอย่างตื่นเต้น
“ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว” ใครจะไปรู้ว่าโตขึ้นมาเพื่อนฉันจะฮอตในหมู่สาวๆ ขนาดนี้
“แกรู้ไหมว่าไทด์กับไดมอนด์นี่ ฮอตที่สุดในคณะเลยนะ แก...” ยัยนี่ก็ตื่นเต้นไม่เลิก ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมาให้เพื่อน
.
.
