...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ฉันไม่ไปกับนาย ปล่อย!” ฉันสะบัดมือออกจากมือหนาอย่างแรง เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ
“ทำไม ถ้าเป็นไอ้ไทด์เธอคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม!” ไดมอนด์หันกลับมาตะคอกฉันอย่างหงุดหงิด
“ใช่!” ฉันตะคอกกลับเหมือนกัน
คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ด้วยยังจะมาชวนทะเลาะอีก
“อ๋อ ที่ตบกับเนี้ย แย่งไอ้ไทด์กันสินะ” ไดมอนด์บีบข้อมือฉันอย่างแรง
“แล้วแต่จะคิด เพราะฉันห้ามความคิดใครไม่ได้” เจ็บข้อมือไม่เท่าไร แต่เจ็บใจมากกว่า
“ทำไมเธอชอบทำให้ฉันหงุดหงิดอยู่เรือยเลยนะ ของขวัญ!” ไดมอนด์พูด พร้อมกับกระชากตัวฉันเข้ามาในอ้อมกอดของเขา
“ฉันไปทำอะไรให้นายหงุดหงิดมิทราบ” ฉันดิ้นคลุกคลึกไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“อยากรู้เหรอ” อยู่ดีๆ ไดมอนด์ก็เปลี่ยนอารมณ์ทันที ฉันตามไม่ทันแล้วนะ
“ขึ้นรถแล้วฉันจะบอก” อะไรของเขา แต่สายตาไม่น่าไว้ฉันเอาซะเลย แต่ฉันก็อยากรู้ก็เลยยอมขึ้นรถไปกับเขาง่ายๆ
“ทีนี้ บอกได้รึยัง” ฉันถามขึ้นมาเขาขับรถออกมาได้สักพัก
“ฉันไปทำอะไรให้นายหงุดหงิดมิทราบ” ฉันดิ้นคลุกคลึกไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“นี่! นายหลอกฉันใช่ไหม” ฉันเบื่อความเจ้าเล่ห์ของเขาที่สุด ได้แต่นั่งหงุดหงิดไปตลอดทาง
คอนโด....
“นายพาฉันมาที่นี้ทำไม หอพักฉันไม่ได้อยู่นี่นะ” ฉันเริ่มโว๊ยวายเมื่อไดมอนด์มาจอดรถที่คอนโดตัวเอง
“ฉันเมา ขับต่อไม่ไหวแล้ว อยากนอน” ไดมอนด์บอกหน้าตาเฉย
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ฉันจะได้ให้ไทด์ไปส่ง” ฉันบ่นอย่างหัวเสีย
“ชอบมันเหรอ” ไดมอนด์ถามพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง
“จะอยากรู้ไปทำไม” ฉันจ้องหน้าเขากลับเหมือนกัน เอาสิ..มาแข่งจ้องตากัน...ไม่ใช่ล่ะ!
“ถ้าไม่ได้ชอบไทด์แล้วเธอชอบใคร” เขาเริ่มถามฉันอย่างจริงจังอีกครั้ง
“ฉันยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าไม่ชอบไทด์” นี่เข้าต้องรู้ให้ได้ใช่ไหม
“เธอนี่ยังไง โลเลเป็นบ้าเลย” ไดมอนด์พูดอย่างหงุดหงิด
“แล้วนายจะมายุ่งอะไรกับฉัน ห๊ะ! ไปสนหญิงของนายดีกว่าไหม
ที่ฉันโดนตบเนี้ยก็เพราะนาย ยังจะมาว่าฉันอีก!” ฉันพูดอย่างเหลืออดจะมากดดันอะไรฉันนักหนา
“ที่ตบกันเนี้ย เพราะฉันเหรอ” นี่ฉันตาฝาดไปใช่ไหม ที่เห็นแววตาดีใจของเขา
“เปล่า” ฉันตอบพร้อมกับหลบสายตาเขา
“แล้วหลบตาทำไม” ไดมอนด์ถามอย่างจับผิด
“เปล่าซะหน่อย” ฉันเบือนหน้าหนีไปมองข้างๆ ไม่กล้ามองหน้าเขา
“แล้วเจ็บไหม” ไดมอนด์เอื้อมมือหนามาเชยคางมนของฉันให้หันกลับไปมองหน้าเขาแล้วใช้นิ้วโป้งเขี่ยผิวแก้มข้างที่โดนตบวนไปมาแล้วก็ลากมาลูบไล้ริมฝีปากล่างของฉันอย่างแผ่วเบา
ใจฉันเต้นตุบๆ ๆ หวั่นไหวกับการกระทำที่อ่อนโยนของคนตรงหน้า ทำไมชอบทำให้ฉันปั่นป่วนอยู่เรือยเลย
“แล้วนายจะไปส่งฉันไหม ไม่งั้นฉันจะเรียกแท็กซี่กลับ” ฉันชิ่งถามก่อนที่จะเผลอไผลไปกว่านี้
“นอนนี่แหละ” ไดมอนด์บอก พร้อมกับปล่อยมือออกจากคางมน
“ทำไมฉันต้องนอนที่นี่ด้วย”
“ทำไม กลัวฉันปล้ำเหรอ” ไดมอนด์พูดอย่างขำๆ
“กลัวทำไม ไม้กระดานของฉันไม่ทำให้นายมีอารมณ์ได้หรอก” ฉันไม่ใช่สเปคที่เขาชอบสักหน่อย
“กลัวทำไม ไม้กระดานของฉันไม่ทำให้นายมีอารมณ์ได้หรอก” ฉันไม่ใช่สเปคที่เขาชอบสักหน่อย
“ถ้าไม่กลัวก็ขึ้นไป” ไดมอนด์บอก
ฉันเปิดประตูลงจากรถ เดินนำหน้าเขาไปยังลิฟต์เพื่อกดชั้น 29
“นี่จำได้ด้วยเหรอ” ไดมอนด์ถามแบบยิ้มๆ
“ก็ห้องไทด์อยู่ชั้น 30 แล้วห้องนายก็อยู่ต่ำกว่าห้องไทด์หนึ่งชั้นก็ต้อง 29 ใช่ไหมล่ะ” ฉันอธิบาย
“เก่งคำนวณเนอะ” ไดมอนด์พูดแบบขำๆ เดินเข้าไปให้ลิฟต์ ทำไมรู้สึกเหมือนโดนล้อเลยอ่ะ
“นายแน่ใจนะ ว่าจะไม่มีผู้หญิงมาตามตบฉันถึงห้องนาย” เขานะ หญิงเยอะยิ่งกว่าอะไร
“ฉันไม่เคยพาผู้หญิงเข้าห้อง” ไดมอนด์ตอบพร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงยีน เท่ตายล่ะ
“ล้อเล่นใช่ไหม” ฉันถามอย่างแปลกใจ ไม่น่าเชื่อ
“มีแต่หญิงพาเข้าห้อง” เหอะ! ว่าแล้วเชี่ยว หงุดหงิดโว๊ยย
ฉันเผลอฟึดฟัดอย่างลืมตัว
“หงุดหงิดอะไร” ไดมอนด์ถามอย่างสงสัย
“เปล่านิ” ฉันทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างกวนๆ
ติ่ง!
ฉันทำหน้าเชิดเดินผ่านไดมอนด์เข้าไปในห้อง เมื่อเขาเปิดประตูให้
“เธอไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ” ไดมอนด์บอก
“ฉันไม่มีชุดเปลี่ยน” ฉันบอกไดมอนด์
“ในตู้เสื้อผ้าฉันไง ชุดไหนใส่ได้ก็เอามาใส่” ไดมอนด์บอกก่อนเดินไปที่ครัวเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ฉันจึงเดินเข้ามาในห้องของไดมอนด์ กำลังจะเปิดตู้เสื้อผ้า
“เดี๋ยว!” ฉันสะดุ้งโย้ง ตกใจเสียงไดมอนด์ เขาพรวดพราดเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“อะไรของนาย ตกใจหมด” ฉันถามอย่าง งงๆ ไดมอนด์เดินเข้ามาใช้มือหนาดันประตูตู้เสื้อผ้าให้สนิทเหมือนเดิม
ฉันงงกับกิริยาของเขามาก ในตู้นี้ต้องมีอะไรแน่ๆ
“เดี๋ยวฉันหาให้เธอไปรอตรงโน้นก่อน” ไดมอนด์บอกพร้อมกับชี้นิ้วให้ฉันไปยืนที่หน้าประตูห้องน้ำ
“ในตู้มีอะไร” ฉันเหล่ตามองอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร เดี๋ยวหยิบให้” ไดมอนด์ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ
“ต้องมีอะไรแน่” ฉันเดินเข้าไปแย่งเปิดตู้เสื้อผ้า
“บอกไม่มีอะไรไง ของขวัญ” เรายื้อแย่งกันไปมา ไดมอนด์ใช้แขนแข็งแรงรัดเอวฉัน แล้วโยนลงเตียงนอนพร้อมกับร่างหนาตามมาทับร่างบางของฉันไว้
“มาสานต่อเหตุการณ์ที่ลานจอดรถของผับดีไหม” ไดมอนด์ถามอย่างเจ้าเล่ห์ พอนึกขึ้นได้ร่างกายก็ชาวาบทันที ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นอย่างกับมีไข้สูง ไดมอนด์ใช้สายตาจ้องมองอย่างเร่าร้อน เขาจ้องที่ริมฝีปากบางของฉันแล้วก็แลบลิ้นเลียฟันบนที่เรียงอย่างเป็นระเบียบของตัวเอง ฉันรอบกลืนน้ำลายดัง เฮือก.. ตัวแข็งเหมือนโดนสาปให้เป็นหิน
“ฉะ..ฉันจะไปอาบน้ำ” ฉันพูดตะกุกตะกัก
“งั้นก็รีบไปเลย ก่อนที่จะไม่ได้อาบ” ไดมอนด์บอกขู่แล้วขยับถอยออกไปยืนหน้าตู้เสื้อผ้า พอเห็นดังนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าห้อง น้ำทันที
ฉันยืนพิงประตูห้องน้ำ ใจยังเต้นตุบๆ ไม่หาย อยู่ใกล้ไม่ได้เลยอันตรายจริงๆ ฉันยืนส่องกระจกจับหน้าตัวเองซึ่งตอนนี้กำลังเป็นสีแดงโดยที่ไม่ต้องปัดแก้ม
อีมอนด์บ้า....
.
.
.
