...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไดมอนด์
เกือบไปแล้ว!
ผมยืนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อของขวัญเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินไปดูให้แน่ใจว่าของขวัญปิดประตูห้องน้ำสนิท จากนั้นก็รีบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วแกะรูปที่ติดไว้กับกระจกด้านในตู้ออกอย่างเร่งรีบ
สงสัยละสิว่ารูปใคร.. ก็รูปคนที่อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ ของขวัญ ผมแอบถ่ายรูปเธอไว้โดยที่เธอไม่เคยรู้เลย แม้แต่ไอ้ไทด์ก็ไม่รู้
วันแรกที่ได้เจอของขวัญ ใบหน้าหวานๆ กับรอยยิ้มแสนสวยก็เข้ามาตรึงอยู่ในใจตั้งแต่แรกเห็น จากที่ไม่อยากเข้าเรียน ก็เข้าทุกคาบ
สาเหตุที่ย้ายโรงเรียนก็เพราะผมกับไอ้ไทด์ขี้เกียจแหละครับ ไม่เข้าห้องเรียนชวนกันโดดเรียนตลอด ผมมักจะโดดเรียนไปจับกลุ่มเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ หรือไม่ก็ร้องคาราโอเกะ แต่มันก็บ่อยไปทำให้เสียการเรียนจนพ่อผมกับพ่อไทด์ปรึกษากันว่าจะทำยังไงดีที่จะทำให้พวกผมยอมเข้าเรียนจะได้จบพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ แล้วพ่อของขวัญก็แนะนำให้มาเข้าเรียนที่เดียวกันกับลูกสาวตัวเองเพราะเห็นว่าไทด์กับของขวัญเป็นเพื่อนสนิทกัน น่าจะแนะนำอะไรดีๆ พอให้พวกผมสนใจได้บ้าง และมันก็ได้ผล เพราะผมยอมเข้าเรียนทุกวิชายิ่งได้อยู่ห้องเรียนเดียวกันอีก ผมยิ่งไม่อยากโดดเรียนไปไหนเลยล่ะ ไอ้ไทด์ก็ชวนโดดเรียนทุกวันแต่ผมก็ปฏิเสธ พอผมไม่ไปไทด์ก็เลยไม่โดดเรียน
ผมแอบถ่ายรูปของขวัญทุกช่วงเวลาที่มีโอกาสโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลย พอใกล้จะจบ ม.6 ผมก็ถูกทาบทามให้ไปเทสเสียงที่ค่ายเพลง LayMusic ผมเข้าตาเฮียเรย์ เขาชอบสไตล์ของผม และก็ได้เซ็นสัญญาเป็นศิลปินในค่ายเฮียเรย์และพอได้เป็นศิลปินผมก็เริ่มห่างเพื่อน แต่ก็ไม่ได้หายขาด ยังติดต่อกันเหมือนเดิม
พอเข้ามหาลัยผมก็ตามของขวัญมาอีก ทุกครั้งที่ว่างผมจะแอบตามดูของขวัญ ถึงได้รู้ว่าเธอพักอยู่ไหนกับใคร บางครั้งก็แอบหลอกถามเพื่อนผู้หญิงที่เรียนคณะเดียวกันกับของขวัญซึ่งก็แลกมาด้วยการเปลืองตัวนิดๆ ทำไงได้ล่ะมันเป็นสันดานไปแล้ว
“ว๊าย...”
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงร้องของขวัญ เธอนุ้งเพียงผ้าขนหนูผื่นเดียวออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอผมนั่งอยู่ เธอจึงถอยหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำ
“เป็นอะไร” ผมแสร้งพูดเสียงราบเรียบให้ดูปกติที่สุด
“นายออกไปซิ ฉันจะใส่เสื้อผ้า” ของขวัญตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“ฉันวางเสื้อไว้ที่เตียงนะ” ผมบอกของขวัญเสร็จก็รีบเดินออกมาหยิบเสื้อผ้าของตัวเองติดมือมาด้วยเพื่อไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก
ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่กลัว ฉันก็กลัวใจตัวเองเหมือนกัน กลัวจะห้ามใจไม่อยู่ กลิ่นตัวก็ชั่งยั่วยวนเหลือเกิน
พออาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งเล่นที่โซฟา
“เสร็จแล้ว” ของขวัญเดินออกมาจากห้องนอนของผม เธอใส่เสื้อยืดตัวยาวคลุมเข่าพอดี เสื้อมันตัวใหญ่รึคนมันตัวเล็กวะ เห็นแล้วมันน่าขย้ำซะจริงๆ
“แล้วข้างล่างใส่อะไรรึเปล่านั่น” ผมแกล้งถามแหย่เล่นไปงั้นแต่ของขวัญกับหลุบตาลงต่ำหน้าแดงอย่างเขินอาย เชี้ย..แล้วไง ไม่ใส่อะไรด้วย
“ฉันจะนอนแล้ว นายห้ามเข้ามาเด็ดขาด เข้าใจไหม” ของขวัญชี้นิ้วสั่งห้ามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“แล้วฉันจะนอนไหนล่ะ” ผมนั่งเอามือค้ำหัวเอียงหน้ามองเล็กน้อย
“ก็แล้วแต่นายสิ” ของขวัญบอก
“งั้น...นอนกับเธอได้ไหมล่ะ” ผมลองเชิงถาม
“ไม่ได้!” รู้คำตอบอยู่แล้วแหละ ถามไปงั้นเผื่อฟลุค
“งั้นฉันไปนอนห้องไทด์ก็แล้วกัน ปานนี้มันคงกลับมาแล้ว ล็อกประตูด้วย ฉันไปล่ะ” ผมบอกของขวัญเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกมาเลย
ผมก็ไม่ไว้ใจตัวเองเหมือนกัน ไม่กล้าที่จะอยู่ร่วมห้องกับของขวัญ กลัวจะยั้งใจไม่อยู่ ไปนอนห้องไทด์แล้วกันมันมีห้องนอนเยอะ ผมกดลิฟต์ขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น
ติ่งต่อง! ........... เงียบ
ติ่งต่อง! ........... ยังไม่มาอีกเหรอว่ะ! ผมตั้งท่าจะกดกริ่งอีกรอบ
ผลึก! ประตูถูกเปิดออกซะก่อน
“อะไรของมึง มากดกริ่งเล่นทำเชี้ยไร” เปิดประตูออกมาก็ด่ากูซะ ไอ้นี่
“กูนอนด้วย” ผมบอกไทด์
“แล้วห้องมึงล่ะ” ไทด์ถาม คิ้วมันขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
“ของขวัญนอน” ผมตอบ แล้วก็หลบสายตาไทด์เพราะมันจ้องจับผิดอยู่ ผมเลยเดินเลี่ยงเข้าห้องมัน
“นี่มึงไม่ได้ไปส่งของขวัญเหรอ” ไทด์ถามอย่างสงสัย
“ก็กูเมา กลัวไปส่งไม่ถึงที่” ผมแกล้งแถไปเลื่อย กลอกตาเซไปทางอื่นไม่กล้าสบตามัน
“มึงมีอะไรรึเปล่า” แล้วมันก็ไม่รอดพ้นสายตาไทด์ไปได้
“ไม่มี” ผมเดินเลี่ยงมันไปที่บาร์ นั่งลงที่เก้าอี้ทรงสูงหยิบเหล้าออกมาเทใส่แก้วยกขึ้นมาดื่ม
“มึงไม่เนียน บอกกูมาซะดีๆ” ไทด์มองอย่างจับผิด
“ไม่รู้ว่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน” ผมตอบจากใจจริง ไม่รู้จะเริ่มยังไง
“งั้นกูจะถามแล้วมึงก็ตอบตามความจริง” ไทด์บอก
“อะไร” เวลามันทำสีหน้าจริงใจทีไร อึดอัดทุกที มันชอบรู้ทันทุกเรื่อง
“ทำไมมึงไม่ไปส่งของขวัญ” ไทด์ถาม พร้อมกับเดินมาเทเหล้าใส่แก้วดื่มบ้าง
“ไม่รู้ว่ะ กูรู้สึกโกธรตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้ของขวัญเจ็บตัวก็เลยพามาที่นี่” ผมกลัวว่ายัยสองคนนั้นจะทำร้ายเธออีก
“แล้วมึงมานอนห้องกูทำไม” ไทด์จ้องหน้าผมนิ่ง
“กู.....” ตอบมันไม่ได้ซะงั้น
“มึงคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาตรงๆ ตามความรู้สึกของมึง ไดมอนด์” ไทด์ถามอย่างจริงจัง
“กูกลัว...จะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ กลัวจะทำอะไรตามใจตัวเอง” ผมไม่กล้าสบตาไทด์เลยตอนนี้
“มึงชอบของขวัญ ใช่ไหม” ไทด์จ้องตาผมเขม็ง
“ไม่รู้ดิ ไม่แน่ใจ ของขวัญยังอ่อนต่อโลกมาก กูไม่อยากทำให้ของขวัญต้องแปดเปื้อนเพราะคนเลวๆ อย่างกู มันดูไม่ค่อยจะเหมาะสมหรือคู่ควร” ผมคิดอย่างที่พูดจริง
ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่ผู้หญิงดีๆ ต้องการ
“เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม คู่ควรหรือไม่คู่ควรใครเป็นคนกำหนดวะ แต่ถ้าของขวัญรู้สึกเช่นเดียวกับมึงล่ะ มึงจะถอยหรือเดินหน้า” ไทด์ถาม
นั่นสินะ ถ้าของขวัญคิดเหมือนกันกับผมล่ะ แต่จะรู้ได้ไง
“แล้วกูต้องทำไง” ผมถามไทด์อย่างจริงจัง
“ก่อนอื่น มึงก็เลิกเหี้ยได้แล้ว เรื่องผู้หญิงก็เบาๆ ลงหน่อย ของขวัญมันก็เพื่อนกู กูก็อยากให้ของขวัญเจอคนดีๆ ที่รักจริง ไม่ได้หวังแค่หลอกฟันเพราะถ้ามึงทำอย่างนั้นก็.... ระวังตีนกูด้วย” ไทด์บอกผมอย่างจริงจังแถมขู่นิดๆ
“กูจะทำได้ไหมว่ะ” ผมไม่ค่อยมั่นใจเลย...
“มึงก็ไม่ได้เหี้ยไปซะทุเรื่องหรอก” ไทด์ตบบ่าผมอย่างให้กำลังใจ
“ขอบใจ” ผมบอกไทด์
ผมควรจะเลิกลอยไปลอยมาอย่างที่พ่อแม่แล้วก็พี่ไลลาบอกแล้วล่ะ สนุกมาพอแล้ว
.
.
