...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กว่าจะออกมาจากเต็นคนเจ้าเล่ห์ได้ก็เล่นซะหมดแรงกันไปข้างทำยังกะหิวโหยมาจากไหนก็ไม่รู้ หลังจากที่แยกตัวออกมาฉันก็มาหาพี่เอ็มมี่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานเท่าไร พี่เอ็มมี่ยื่นคีการ์ดห้องพักให้ ฉันนอนกับแนนฝ่ายคอสตูม ซึ่งเราอายุเท่ากัน ตอนที่เดินเข้าห้องมาแนนก็กำลังจะออกจากห้องพอดี
“มาแล้วเหรอ ของขวัญ” แนนทักทาย
“อื้ม จะไปแล้วเหรอ” ฉันถามแนน เมื่อเห็นเธอแต่งตัวเรียบร้อย เซ็กซี่ไม่เบาเลย
“ใช่ จะช้าได้ไง ฉันจะรีบไปดูสามีในอนาคตของฉัน” เธอยื่นพูดอย่างเพ้อฝัน
“เธอปลื้มใครเหรอ” ฉันอดถามไม่ได้ หวังว่าจะไม่ใช่....
“ไดมอนด์ นะสิ สเป็กฉันเลย” เธอตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด ฉันยื่นยิ้มแห้งๆ ไปให้เธอแทน ฮอตน่าดูเลยนะ อีมอนด์
“งั้น ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันบอกแนน
“อื้ม แล้วเจอกันที่งานนะ” แนนบอกพร้อมกับเดินเข้าลิฟต์ไป
อยู่ๆ ก็รู้สึกไม่อยากไปซะงั้น ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงหลายๆ คน ใจมันก็ห่อเหี้ยวยังไงก็ไม่รู้ ดูแต่ล่ะคนสิ สวยๆ ทั้งนั้น เฮ้ออออ
ฉันเดินเข้ามาให้ห้องนั่งลงบนเตียงนอนที่ว่างอยู่ หยิบกล่องสีขาวขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง –ยาคุมฉุกเฉิน—
เขาให้ฉันรออยู่ในเต็นสักพัก ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงกระดาษใบเล็ก ซึ่งมีกล่องยาอยู่ข้างใน นี่เขาไปซื้อให้เองเลยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย
หน้าเวทีคอนเสิร์ต
เมื่อถึงหน้างานคอนเสิร์ตก็ถูกพี่เอ็มมี่ลากมายืนหน้าเวที
“นี่เราได้บัตรวีไอพีเหรอค่ะ” ฉันถามพี่เอ็มมี่อย่างตื่นเต้น
“จ๊ะ ตอนแรกก็ไม่ใช่หรอก แต่คุณเรย์บอกว่า ศิลปินที่ชื่อ ไดมอนด์บอกให้แจกบัตรวีไอพีกับพวกเรานะ” อย่างนี้นี่เอง ร้ายจริงๆ
ขู่ได้แม้กระทั่งเจ้าของค่าย ไม่เข้าใจ ทำไมทุกคนถึงต้องยอมเขา จะว่าไปฉันเองก็ยอมเขาเหมือนกันนิ เขิน....
“เอ้า โกรธแค้นอะไรราวกั้นล่ะ บิดมันเล่นอยู่ได้” พอพี่เอ็มมี่ท้วงฉันก็ได้สติทันที หันไปยิ้มแห้งพลางเกาหัวแก้เก้อ บ้าบอที่สุด.....
“ขอดูมือคนสวยหน่อย put your hand up โยๆ ” เสียงผู้ชายหน้าตาเหมือนลูกครึ่งเขาคือ เฮียซัมดี คนที่มาตามฉันให้ไปแต่งหน้าไดมอนด์
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกริ๊ดดังสนั่นปรอทแทบแตก คนเยอะมากเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ ก็แง่ล่ะในเมื่อศิลปินส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีทั้งนั้น แล้วเสียงกริ๊ดก็ดังขึ้นเรือยๆ เมื่อศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบออกมาหน้าเวที ดนตรีสไตล์ฮิปฮอปดังขึ้นก็ทำให้เหล่าสาวกออกสเต็ปกันเต็มที่
“ว่าไงลูกสาว ยืนบื้ออยู่ทำไม โชว์สเต็ปให้พวกป้าๆ ดูหน่อยสิ” พี่เอ็มมี่พูด พร้อมกับบู้ยปากไปทางฝ่ายทีมงานที่มาด้วยกัน
“ใครป้าค่า เอ็มมี่มาแข่งกันหน่อยไหมล่ะ” คนที่ถูกพาดพิงก็มาชวนพี่เอ็มมี่เต้น
“ได้อยู่แล้ว” แล้วสองเจ้ก็แข่งกันเต้นอย่างเมามัน
“ขอดูมือคนโสดหน่อย.....” เสียงเฮียเรย์พูดขึ้น
ฉันก็ยกมือขึ้นตามคนอื่น สายตาก็ไปปะทะเข้ากับสายคนบางคนที่อยู่บนเวทีพอดี ฉันยักคิ้วให้แบบไม่รู้ไม่ชี้ ทีฉันบ้างล่ะ เขาอยู่บนเวทีไม่มีทางลงมาแกล้งฉันได้อยู่แล้ว ซะใจค่ะ ^o^
แต่ว่า...เหมือนจะคิดผิด เมื่อไดมอนด์เดินลงเวทีมาพร้อมกับร้องเพลงมาด้วยแบบเนียนๆ ฉันแทบจะก้าวถอยหลังแต่ว่ามันติดคนอื่นถอยไม่ได้ ซวยแน่เลย....
ทำไงดีเขาเดินมาใกล้แล้ว ฉันกลอกตาไปมาอย่างหาทางออก
“ว่าไงคนสวย โสดเหรอครับ” เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน มีเพียงราวเหล็กกั้นไว้
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ยื่นไมค์มาตรงหน้า เพื่อให้ฉันตอบ ทำให้ได้รับเสียงฮือฮายกใหญ่จากคนที่มาดูคอนเสิร์ต ได้สิอยากจะเล่นกับฉันใช่ไหม
“โสดค่ะ” ฉันตอบอย่างมั่นใจ พร้อมกับยิ้มกวนๆ ไปให้
ไดมอนด์ยิ้มกลับมาอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนกัน เขาเอามือเท้าคางข้างหนึ่งเอียงหน้ามองฉันเล็กน้อย มืออีกข้างก็จับไมค์พูด
“งั้นทิ้งเบอร์ไว้เลยคนสวย จบเสิร์ตแล้วเจอกัน...” เขากัดปากล่างตัวเองแสนยั่วยวนเหลือเกิน และนั้นก็ทำให้คนทั้งคอนเสิร์ตโฮ่ร้องฮือฮากันยกใหญ่ บ้างก็แซว บ้างก็ผิวปาก ฉันนี้หูอื้อไปหมดแหละ
“put your hand up” แล้วเขาก็เดินกลับไปร้องเพลงบนเวทีเหมือนเดิม
“ยังไงคะ คุณลูกสาว” พี่เอ็มมี่เอาไหล่หนามาชนไหล่ฉันเบาๆ เป็นเชิงถาม
“ไม่มีอะไรคะ เขาก็แค่แซวเล่นๆ ล่ะมั้ง” ฉันตอบเสียงราบเรียบให้ดูปกติที่สุดแล้วพี่เอ็มมี่ก็เลิกสนใจฉัน หันไปโยกย้ายส่ายสะโพกต่อ เขาส่งสายตาอย่างมีเลศนัยมาให้ฉันเป็นระยะ ฉันนี่แทบจะดิ้นตายตรงนี้เสียให้ได้
หลังคอนเสิร์ตจบฉันก็กลับมาที่โรงแรมพร้อมพี่เอ็มมี่ แต่ล่ะคนบ่นปวดเมื่อยตัวกันยกใหญ่ สุดเหวี่ยงกันเหลือเกินเจ๊ๆ ทั้งหลาย เดินออกมาแทบวิ่งหาน้ำดื่มกันทีเดียว
ตึ่ง!
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพายขึ้นมาดู
---ไดมอนด์---
ฉันเดินเลี่ยงพี่เอ็มมี่มาอีกทาง ให้พี่เอ็มมี่กับคนอื่นเดินเข้าลิฟต์ไปก่อน
ไดมอนด์ : อยู่ไหน
ของขวัญ : หน้าโรงแรม
ไดมอนด์ : มาหาหน่อย
ของขวัญ : ไม่!
ไดมอนด์ : เดี๋ยวนี้
ทำไมชอบสั่งจังนะ
ของขวัญ : ฉันจะนอนแล้ว
ไดมอนด์ : จะรออยู่ที่สระว่ายน้ำของโรงแรม
แล้วเขาฟังซะที่ไหนล่ะ
ฉันค่อยๆ ย่องเดินมาที่สระว่ายน้ำของโรงแรม ระวังตัวทุกย่างก้าวกลัวคนอื่นเห็น
“ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น นั่นแนนนิ เธอกำลังนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวข้างสระว่ายน้ำที่ติดกับเก้าอี้ของไดมอนด์ เขาชำเลืองมองหน้าแนนนิดหน่อยแล้วก็หันกลับมาจิบเบียร์กระป๋อง
ฉันเดินมาแอบอยู่หลังพุ้มไม้ไม่ไกลจากที่พวกเขานั่ง
“ชื่อแนนนะคะ แนนแอบปลื้มไดมอนด์มานานแล้ว” แนนพูด พร้อมกับนั่งบิดตัวไปมาอย่างเขินๆ
“ครับ” ไดมอนด์หันมายิ้มให้หนึ่งที
ทำไมต้องยิ้มให้ด้วย แค่ตอบก็พอแล้วมั้ง *_*
ฉันเผลอขย้ำใบไม้อย่างแรงจนแหลกคามือ ตายแล้วทำลายทรัพย์ของโรงแรมฉันจะโดนปรับไหมเนี้ย
“ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะค่ะ หรือว่ามารอใคร” แนนยังยิงคำถามต่อไม่ยอมลุกออกไปสักที
เขามารอฉันไง ไม่รู้เหรอ ฉันตอบแนนอยู่ในใจ
“ครับ มารอ” ไดมอนด์ตอบ พร้อมกับยกเบียร์ขึ้นจิบ
“ผู้หญิงเหรอคะ” แนนยังถามไม่เลิก
“ครับ ผู้หญิง” ไดมอนด์ตอบ พร้อมกับหันมามองหน้าแนน
“แล้วเขามารึยังล่ะค่ะ” แนนพูดพร้อมกับใช้มือเรียวปัดผมไปด้านหลัง โชว์เนินอกที่หล่อนใส่ฟองน้ำหนาเป็นนิ้วดันขึ้นมา ไดมอนด์เล่ตามองหน้าอกแนนอย่างยิ้มๆ
นั้นไงนิสัย ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ไดมอนด์ก็คือไดมอนด์อยู่วันยังค่ำ
ฉันระบายความโกรธลงที่พุ้มไม้ดึงขย้ำจนใบไม้หายไปเป็นแทบ ดีนะที่มันมืดก็เลยไม่มีใครเห็นไม่งั้นโดนเขาด่าว่ามือบอนแน่
“ยิ้มอะไรคะ” แนนเอื้อมมือเรียวไปลูบไล้แขนหนาที่มีรอยสักรูปกระสุนของไดมอนด์ “รอยสักสวยจัง” แนนส่งยิ้มหวานอย่างเชิญชวน
“ชอบเหรอ” ไดมอนด์ถามพร้อมกับส่งยิ้มให้แนน
“อยาก สัก บ้างจัง” เธอพูดเน้นๆ ตรงคำว่า สัก พร้อมกับลูบไล้แขนหนาไปมา
“อยาก สัก จริงเหรอ” ไดมอนด์จ้องหน้าแนนนิ่ง พร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจ
“ที่สุด” แนนพูด เชิงท้าทายนิดๆ
ฉันทนไม่ไหวแล้วโว๊ย...... อยากจะกระโดดเข้าไปกระชากตัวยัยแนน ออกแล้วก็ตบๆ ๆ เฮ้อ....ได้แค่คิดแหละ ฉันไม่กล้าหวงเขาออกนอกหน้านอกตาหรอก ไดมอนด์หยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วก็โทรออก เขาโทรหาใครนะ
คลื่น....คลื่น....คลื่น....
ออ..โทรหาฉัน ห๊ะ! เสียงโทรดังลั่นหลังพุ้มไม้ที่ฉันหลบอยู่ สองคนนั้นหันมามองแทบจะพร้อมกัน
.
.
.
