...รู้ทั้งรู้ว่าเขานั้นร้ายกาจแค่ไหนในเรื่องผู้หญิง แต่เธอก็ห้ามใจตัวเองไม่ใด้เช่นกัน เพราะเธอเองก็แอบชอบเขามานานและหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคนั้นจะหันมามองเธอบ้าง สักนิดก็ยังดี...
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,ดราม่า,ของขวัญ,ไดมอนด์,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้า....
เมื่อทานอาหารเช้าที่โรงแรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เตรียมเก็บสัมภาระของตัวเองมาใส่รถ
รถตู้ออกจากโรงแรมเวลาแปดโมงเช้า นั่งรถมาสามชั่วโมงก็ถึงที่หมาย พี่เอ็มมี่ให้คนขับรถตู้วนไปส่งทุกคนถึงที่พัก
“ขอบคุณค่ะ” ฉันกล่าวขอบคุณพี่เอ็มมี่กับพี่คนขับรถและคนอื่นๆ
“จ้า รีบเข้าห้องเถอะ พี่ไปล่ะ” พี่เอ็มมี่บอก พร้อมกับดึงประตูรถปิด
“กลับมาแล้วเหรอ ไหนของฝากฉันล่ะ” เสียงเฟย์ถามอย่างอารมณ์ดี
แล้วฉันก็ยื่นสารพัดขนมไปให้เพื่อน
“ว๊าว....น่ากินจัง” เฟย์พูดอย่างตื่นเต้น
“เหนื่อยมากเลย ตอนนี้ขอนอนต่อแป๊บ” พูดจบฉันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนแสนคุ้นเคยทันที
และนั้นทำให้ปอยผมเปิดเผยคอเนียนบางส่วน เผยให้เห็นร่องรอยบางอย่าง
“คอแกไปโดนอะไรมา” เฟย์ถามอย่างสงสัย
ฉันรับดึงผ้าห่มคุ้มปิดคออย่างเร็ว
“พอดีแพ้เครื่องสำอางบางตัวนะ”
ขอโทษนะยัยเฟย์ที่ต้องโกหก
“เหรอ แต่รอยมันเหมือน...” เฟย์ทำท่านึกอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไรหรอกน่า นี่ขนมนะรีบกินมันอยู่ได้แค่สามวัน” ฉันพูดเบี่ยงเบนความสนใจ
เฟย์ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แล้วแกไม่กินด้วยกันเหรอ” เฟย์ถาม
“ไม่ล่ะ” ฉันดึงผ้าห่มคุ้มโปร่งทันที
เช้าวันจันทร์.....
ฉันยืนส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำ สำรวจร่องรอยจากคนเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เริ่มจางหายบางส่วนแต่ก็ยังมีอยู่
ฉันหยิบรองพื้นขึ้นมาทาทับลงไป ด้วยฝีมือการแต่งหน้าของฉัน ทำให้ร่องรอยหายไปอย่างแนบเนียน
“ยัยขวัญ แกจะนอนในห้องน้ำรึไง เสร็จยัง” เสียงเฟย์ตะโกนเรียกจากด้านนอก
“เสร็จแล้ว” ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาตอบเพื่อน
“ฉันหิวข้าวแล้ว” เฟย์พูดพร้อมกับเอามือกุมท้อง
“รู้แล้ว ป่ะ” ฉันเดินเข้าไปกอดคอเพื่อน
ยี่สิบนาทีต่อมา...
พอทานข้าวเช้าที่โรงอาหารเสร็จก็ถึงเวลาเข้าเรียนพอดี วันนี้ฉันกับเฟย์มีเรียนแค่ช่วงเช้า
พอเรียนเสร็จเราก็มานั่งกินขนมกันใต้ร่มไม้ข้างตึกคณะ
“นี่ ตอนบ่ายไปไหนกันดี” เฟย์ถาม
“ไปไหนดีล่ะ”
ปากถามเพื่อน มือก็หยิบขนมใส่ปากไม่หยุด
“หวัดดีสาวๆ ”
ฉันหันไปตามเสียงทักทายนั่น พี่เนม
“ดีค่ะ” ฉันกับเฟย์ตอบพร้อมกัน
“ขอนั่งด้วยคนดิ” พี่เนมบอก พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน
ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม เหมือนพี่เนมจงใจยิ้มมาให้ฉันคนเดียว
“ได้ค่ะ”
พี่เนมเดินมานั่งเก้าอี้หินอ่อนอีกตัวข้างๆ ฉัน
“อะไรคะ พี่เนม ทำไมยิ้มหวานให้ของขวัญคนเดียวล่ะ” เฟย์พูดแซว
พร้อมกับมองฉันสลับมองพี่เนมไปมา
“พูดบ้าอะไรของแก ยัยเฟย์”
ฉันหยิบขนมในถุงออกมาหนึ่งชิ้นแล้วปาใส่เพื่อน
“อะเนะ ทำเป็นเขิน” ยัยเพื่อนตัวดีแซวไม่เลิก
“พี่ก็ทำอย่างที่เฟย์พูดจริงๆ แหละ”
ฉันหันขวับมองหน้าพี่เนมแบบอึ้งๆ นี่พี่เนมล้อเล่นใช่ไหม
“พี่เนมจะจีบยัยขวัญเหรอคะ” เฟย์พูดอย่างตื่นเต้น
ฉันกำลังดูดน้ำหวานก็แทบสำลักน้ำออกมา
“ยัยเฟย์” ฉันเรียกชื่อเพื่อนอย่างตกใจ
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ถึงกับหน้าแดงเลยอ่ะ” ยัยเฟย์ก็แซวไม่เลิก
“ใครจีบใคร” รู้สึกเหมือนโดนสตั้นร่างกายทันทีที่ได้ยินเสียงใครบางคน
ฉันค่อยๆ หันไปมองก็เจอ ไดมอนด์ซึ่งยืนทำตาเขียวใส่ฉันอยู่
“ขอนั่งด้วยคน” ไทด์แทรกตัวเข้ามาระหว่างฉันกับพี่เนม
ทำให้พี่เนมต้องขยับออกไปเล็กน้อย
แล้วไดมอนด์ก็มานั่งประกบฉันอีกด้าน
“ไม่มีเรียนกันเหรอ” ไทด์หันมาถามฉัน
เพื่อนฉันนี้ก็แสบใช่เล่น ไทด์แกล้งเท้าแทนลงบนโต๊ะค้ำหัวตัวเองไว้ เหมือนจงใจเบียดพี่เนมเลยอ่ะ
“ตอนบ่ายว่าง” ฉันตอบไทด์
ตอนนี้ฉันตัวเกร็งไปหมดล่ะ รู้สึกถึงความกดดันบางอย่างมาจากคนข้างๆ
“งั้นไปดูหนังกัน เพราะไทด์กับไดมอนด์ก็ว่างเหมือนกัน” ไทด์ตอบ
“ก็ดีเหมือนกัน อยากดูอยู่พอดีเลย พี่เนมไปด้วยกันไหมคะ”
เฟย์หันไปถามพี่เนม
“ช่วงบ่ายพี่มีเรียนนะ ไว้วันหลังแล้วกัน” พี่เนมตอบ พร้อมกับลุกขึ้น
“พี่ไปเรียนก่อนนะ ของขวัญ”
ฉันแทบหยุดหายใจ เมื่อพี่เนมเอ่ยชื่อฉัน
พร้อมกับยกมือบ๊ายบายมาให้ ฉันส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้แทน
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าพี่เนมเขาชอบแก”
แกจะพูดทำไมยัยเพื่อนบ้า
“ว่าไงนะ” ไดมอนด์ถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพร้อมกับหันมาจ้องหน้าฉัน
“ฉันว่าเราไปกันเลยดีกว่าเนอะ”
ฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เรานั่งอยู่บนรถของไดมอนด์ ซึ่งเขาขับรถเร็วมากไม่รู้จะรีบไปไหน
“มึงเป็นสาวกของ พอล วอล์คเกอร์ รึไงว่ะไอ้เชี้ยมอนด์” ไทด์แขวะไดมอนด์
“มึงมีปัญหาอะไร เคลียร์กับกูได้” ไดมอนด์หันมาตอบอย่างยียวน
“ถ้ามึงยังขับเร็วอยู่แบบนี้ ได้ไปหา พอล วอล์คเกอร์ แน่” ไทด์บ่นไม่เลิก
“เดี๋ยวมึงจะได้ไปก่อนกู” ไดมอนด์เถียงกลับอย่างไม่ยอมง่ายๆ
“ครับลูกพี่ ขับช้าๆ หน่อยกูกลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้วเนี้ย” ไทด์แกล้งตลกไป
ไม่ถึงสิบนาทีเราก็มาถึงห้างสรรพสินค้า แล้วไดมอนด์ก็เป็นคนเลี้ยงทั้งหมด โชว์ป๋าจริงจริ๊ง
และเราก็ได้ที่นั่ง ไดมอนด์ ฉัน ไทด์ เฟย์ ซึ่งไดมอนด์เป็นคนจัดแจงตั๋วหนังให้
“ขอนั่งติดเฟย์ไม่ได้เหรอ” ฉันกระซิบถามไดมอนด์ เมื่อเข้ามานั่งที่เรียบร้อยแล้ว
“อย่าเรื่องมาก” ไดมอนด์พูดเสียงดุ
ฉันสะบัดหน้าใส่อย่างอารมณ์เสีย
“ทำไม อยากไปนั่งคุยเรื่องไอ้รุ่นพี่คนนั้นต่อรึไง”
ไดมอนด์จ้องตาเขม็ง
“หึงเหรอ” ฉันแกล้งพูดเหย่ เมื่อเห็นเขาอารมณ์เสีย
“ใช่” ฉันนึกว่าเขาจะปฏิเสธ แต่กลับยอมรับเฉยเลย
แล้วก็เป็นฉันเองที่ต้องหน้าแดง ทั้งที่ตั้งใจจะแกล้งเขาแท้ๆ
“เงียบทำไม”
ไดมอนด์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ฉันเลยยกแก้วน้ำบังไว้ก่อน
“หนังจะเริ่มแล้ว” ฉันบอกไดมอนด์ ซึ่งเขาก็ขยับตัวกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม
“ขอน้ำกินหน่อยดิ” ไทด์หันมาบอกฉัน
ฉันกำลังจะยื่นแก้วน้ำตัวเอง แต่ไดมอนด์กลับยื่นแก้วตัวเองให้ไทด์แทน
“ไอ้ขี้หวง” ไทด์ด่าพร้อมกับรับแก้วจากไดมอนด์
แล้วไดมอนด์ก็ยื่นแขนผ่านหลังฉันไปตบหัวไทด์หนึ่งที ไทด์ก็ทำเหมือนกัน
“นี่! พวกนายสองคนเลิกแกล้งกันสักที” ฉันดุทั้งสองคน ซึ่งไทด์ก็เลิกเล่นแล้วกลับไปนั่งดูหนังต่อ
แต่ไดมอนด์ไม่ยอมดึงแขนกลับเขาโอบไหล่ฉันไว้แทน
“ไม่ต้องมาเนียน” ฉันหันไปดุเขา
“เรื่องไอ้รุ่นพี่นั้นยังไม่จบนะ” แต่ไดมอนด์กลับดุฉันคืนพร้อมกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม
แล้วทำไมต้องยอมเขาด้วยนะ ไม่กล้าต่อต้านเขาด้วยซ้ำได้แต่นั่งเงียบๆ ปล่อยให้เขาโอบไหล่อยู่แบบนั้น
.
.
.
