เรื่องราวของ คู่แห่งโชคชะตา เป็นคำพูดที่ดูจะเพ้อภพสำหรับ เขา อัลฟ่าที่ไม่เคยคิดว่าตนเองจะแพ้ให้กับใครในโลกใบนี้
จนกระทั้งวันหนึ่ง...
‘ผมไม่เคยรู้สึกแพ้ใครขนาดนี้มาก่อนเลยครับ ’
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,Omegaverse ,น่ารัก,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่5
ยินดีที่ได้รู้จัก
“คุณทิวากรเคยได้ยินเรื่องของคู่แห่งโชคชะตาของโอเมก้าและอัลฟ่าไหมครับ อัลฟ่าคนนั้นเป็นคู่แห่งโชคชะตาของทัชชา…เป็นคนที่ทำให้ทัชชารอดตายจากเหตุการณ์ครั้งนี้เลยก็ว่าได้…”
อชิยื่นแก้วกาแฟให้กับอัลฟ่าตรงหน้าที่กำลังทำหน้าคุ่นคิดอย่างจริงจัง ฟีโรโมนบาง ๆ ที่อีกคนเผลอปล่อยออกมาเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกไม่พอใจ จนอชิสัมผัสได้ไม่ยาก ก็แน่ล่ะอยู่ ๆ น้องที่ไม่เคยให้ตัวเองได้เข้าใกล้ กับยอมให้อัลฟ่าที่ไหนก็ไม่รู้เข้าไปสัมผัสในที่ที่แม้แต่คนในครอบครัวยังไม่ได้รับอนุญาติแต่คนคนนั้นกลับได้รับอนุญาติ
“เขาเป็นใครมาจากไหนคุณอชิพอทราบไหมครับ”
“อันนี้ผมก็ยังไม่ได้ถามรายละเอียดลงลึก ไว้คุณทิวากร สอบถามดูนะครับ เขาเป็นผู้เช่าคอนโดรายใหม่ เหมือนว่าจะเป็นห้องที่อยู่ข้างทัชชาด้วย...สมกับเป็นคู่แห่งโชคชะตากันจริงบังเอิญมากเลยล่ะครับ ตอนผมรู้ยังอดแปลกใจไม่ได้เลย”
“เจ้าของห้องข้าง ๆ ทัชชาเป็น โอเมก้าไม่ใช่เหรอครับ”
“ครับ แต่ตอนนี้เขาย้ายออกแล้วหลังแต่งงานเลยปล่อยห้องให้เช่าน่ะครับ”
อชิกุมแก้วนมเย็นในมือที่พึ่งยกขึ้นดื่ม จ้องสบตากับคู่สนทนาตรงหน้าอย่างจริงจัง
“ผมว่าบางที...คู่แห่งโชคชะตาของทัชชาอาจเป็นยารักษาเขาให้หายก็ได้นะครับ ตอนที่ทัชชาหวาดกลัวจนไม่หายใจ...ผมคิดว่าผมจะเสียเขาไปแล้ว...”
“...”
“พอคนคนนั้นแค่เข้ามาโอบกอดทัชชา....เด็กคนนั้นก็กลับมาหายใจอีกครั้งราวกับร่างกายของเขาตอบสนองต่อกลิ่นฟีโรโมนของคู่แห่งโชคชะตา สีหน้าของทัชชาค่อย ๆ ดีขึ้น แม้ว่าพื้นที่ตรงนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่ลุ่มล้อม ก็ดูเหมือนจะไม่มีผล....ถ้าขอร้องให้เขาช่วยเป็นคู่บำบัดให้ทัชชา... หากมีเขาที่เป็นเซฟโซนคอยอยู่ข้าง ๆ บางทีเด็กคนนั้นก็อาจจะสามารถที่จะออกผจญโลกภายนอกได้อีกครั้งก็ได้นะครับ ลองเอาไปคิดดูครับ ผมเพียงแค่แนะนำและเล่าสิ่งที่พบเห็น”
“ผม...ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ แค่เป็นคู่แห่งโชคชะตากันมีผลต่อความรู้สึกของเราได้ขนาดนั้นเลยเหรอครับทัชชาหวาดกลัวอัลฟ่ามาเกือบทั้งชีวิตเพียงแค่เขาเป็นคู่แห่งโชคชะตาของกันและกัน...ก็สามารถเข้าใกล้ กอดเขาได้ ทั้งที่เป็นอัลฟ่าเหมือนกัน แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยครับ...เขาเป็นใคร เป็นคนดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ...ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ ผมแค่รู้สึกน้อยใจน่ะครับ”
ทิวากรรวบเก็บอารมณ์ที่ปะทุของตนเอง ข่มกั้นมันเอาไว้ไม่ให้เผลอพาลใส่โอเมก้าคู่สนทนาไปมากกว่านี้
อชิยิ้มรับไม่ถือสา เขาก็พอเข้าใจ ทั้งที่พยายามมาตลอดกลับไม่เคยได้แม้แต่จะได้รับอนุญาติให้แตะต้อง แต่มีใครที่ไหนก็ไม่รู้สามารถทำได้ ได้โอกาสนั้นโดยไม่แม้แต่ต้องพยายายามเข้าใกล้ทัชชา
ไม่แม้แต่จะโดนสายตารังเกียจหรือมีท่าทีต่อต้าน เหมือนกับตัวเราน่ากลัวหรือน่ารังเกียจจากทัชชา...
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ผมจะไปคุยกับเขาก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ว่าใช้แผนนี้ดีหรือไม่ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่...ต้องดูก่อนว่าเขาไว้ใจได้...”
“ถ้าเช่นนั้นก็ลองไปคุยกับเขากันไหมครับ จะมีอะไรที่ใช้ศึกษากันได้ดีไปกว่าการคุยกัน ทัชชามีฉีดยาคงหลับไปแล้ว...”
คุณหมอเมธินพิมพ์ข้อความมารายงานสถานการณ์ทำให้อชิสามารถรู้ความเป็นไปในห้องและยังมีถอยประโยคเชิญชวนเขาไปทานอาหารเย็นด้วย ซึ่งอชิได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจกับความช่างตื้อของคุณหมอหนุ่ม เห็นแก่ความช่วยเหลือของคุณหมอเมธินครั้งนี้อชิจึงไม่ปฏิเสธ
...
.
.
ประตูห้องคนไข้ถูกเปิดอีกครั้งภายในห้องอบอวลไปด้วยฟีโมโมนของอัลฟ่าที่เป็นคู่แห่งโชคชะตาของทัชชา และเจ้าตัว ทิวากรขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็พยายายามควบคุมฟีโรโมนของตัวเองไม่ให้เผลอปล่อยออกไปเกรงว่าจะทำให้ทัชชารู้สึกไม่ดี
ยิ่งเห็นภาพของน้องชายที่นอนหลับอย่างเป็นสุข มือน้อยกุมมือของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงแนบกับแก้มของตนเอง ยิ่งเห็นความใกล้ชิดและท่าทางของน้องชายก็ยากที่จะปฏิเสธความจริง…ทิวากรกำลังรู้สึกอิจฉา…ฟีโรโมนที่ตั้งใจปิดกลั่นเผลอหลุดรอดหลั่งไหลออกมาเล็กน้อย
ธีรัชกำลังกดหาลิสต์เพลงในโทรศัพท์ เพื่อฟังผ่านแอร์พอร์ต จมดิ่งสู่ห้วงของอารมณ์สุนทรีย์ เสียงเพลงที่ชอบดังคลอ อีกทั้งกลิ่นหอมจากคู่แห่งโชคชะตาตัวน้อยข้างกายทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ทั้งร่างกายและจิตใจ
ดวงตาคม หลุบขึ้นมองผู้ที่เข้ามาทำให้บรรยากาศแสนดีนั่นหายไปมือน้อยของร่างบนเตียงขยับเกร็งจับมือเขาแน่นแม้เจ้าของร่างยังไม่รู้สึกตัว แต่ร่างกายก็เกิดอาการต่อต้านกับฟีโรโมนที่น่าอึดอัดของอัลฟ่าอื่น…ธีรัชกระชับมือน้อยให้แน่นขึ้นและปล่อยฟีโรโมนออกมาปกป้องคู่แห่งโชคชะตา และประกาศเตือนเจ้าของฟีโรโมนไม่น่าอภิรมย์นั่นกลาย ๆ
ทิวากรชะงักเผลอก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ เมื่อเจอฟีโรโมนที่แฝงไปด้วยการข่มขู่จากผู้ที่อยู่เหนือกว่าและตระหนักว่ากำลังปล่อยฟีโรโมนที่ทำให้น้องอึดอัด จึงไม่ได้ตอบโต้ชายหนุ่ม หยุดยืนอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับเข้าไปอีก
“สวัสดีครับ...ผมทิวากรเป็นพี่ชายของทัชชาช่วยออกมาคุยกับผม ได้ไหมครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ทิวากรพยายามกล่าวเชิญอย่างสุขภาพไม่ให้ตัวเองเผลอใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียง จากความรู้สึกที่โดนข่มเมื่อสักครู่
“ครับสวัสดี…ผมธีรัช…"
ธีรัชลุกขึ้น ยื่นมือที่ว่างของตนออกไปจับมือทำความรู้จักผู้ที่แนะนำตัวว่าเป็นพี่ชายของคู่แห่งโชคชะตาของเขา กล่าวตอบรับอย่างสุภาพ
"สามารถคุยตรงนี้ได้ไหมครับ…ผมสัญญาว่าจะอยู่เฝ้าเขาจนกว่าเขาจะตื่น..”
ทิวากรมองตามสายตาของชายหนุ่มไปยังมือหนาที่ถูกน้องชายของเขากอบกุ่มเอาไว้แน่น พี่ชายอย่างเขาหลุบมองภาพนี้แต่ล่ะทีก็รู้สึกปวดใจ…ถอนหายใจแผ่วเบา พยายามยกยิ้มเข้าสู้ไม่ให้ใบหน้าของตัวเองเย้ยเกไปมากกว่านี้ทั้งที่ในใจไม่พอใจอีกฝ่ายอย่างแรง
“ครับ..ผมจะไปยืนอยู่ตรงระเบียง”
ทิวากรเนรเทศตัวเองไปอยู่ตรงระเบียงเพื่อไม่ให้เผลอปล่อยฟีโรโมนรบกวนน้อง
“ผมจะไม่อ้อมค้อมนะครับ…ผมไม่ชอบที่คุณเข้าใกล้น้องผมต่อให้คุณจะเป็นคู่แห่งโชคชะตาอะไรของทัชหรือไม่ก็ตาม ถึงแม้ตัวตนของคุณจะทำให้ทัชอาการดีขึ้น ผมก็ยังไม่เชื่อใจคุณ…”
“ครับผมเข้าใจ..สำหรับผม คุณและเขาต่างก็เป็นคนแปลกหน้าไม่แปลกที่คุณจะรู้สึกไม่ไว้ใจ…แต่ว่า…เราสามารถทำความรู้จักกันได้…นี่คือนามบัตรของผม มันอาจจะช่วยให้คุณสบายใจได้ซักเล็กน้อยว่าผมไม่ได้ประสงค์ร้ายหรือมีเจตนาไม่ดีต่อการเข้าหาในครั้งนี้”
ธีรัชยื่นนามบัตรของตัวเองให้กับอชิและให้เจ้าตัวนำไปให้พี่ชายอัลฟ่าที่กำลังห่วงและหวงน้อง
นามบัตรของธีรัชไม่ใช่นามบัตรที่ใช้ในงานผลิตสื่อหนังสือแต่เป็นนามบัตรของคณะกรรมการคนสำคัญที่ถือหุ้นเกือบ20%ในบริษัทในเครือ พีรวัฒนากุล
นำสกุลที่ต่อท้าย ชื่อของเขา อย่างพีรวัฒนากุลก็ช่วยยื่นยันว่าเขามีสายเลือดนั้นอย่างเต็มเปี่ยม
ในแวดวงธุรกิจ ไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลพีรวัฒนากุล ผู้ครองตลาดส่งออกเครื่องอุปโภคและสาธารณูปโภคหลายชนิดอีกทั้งตระกลูพีรวัฒนากุลยังเป็นเจ้าของห้างเครือPMK จะว่าเป็นหนึ่งในตระกูลอันดับต้นของประเทศเลยก็ว่าได้…
“คุณคงเป็นทายาทคนรอง”
ธีรัชยิ้ม พยักหน้ารับ เขายังคงสนุกกับงานเขียนจึงยังไม่ได้แตะงานบริหารอย่างเป็นจริงเป็นจังงานออกงานสังคมล้วนเป็นพี่ชายที่ออกแทน ผู้คนจึงไม่ค่อยคุ้นหน้าเขาแต่ถึงกระนั้นตัวตนของเขาก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร ในโลกออนไลน์จึงพอมีรูปของเขาประปายให้ได้พอยืนยันตัวตน
อชิอึ้งค้างไปแล้วไม่คิดว่าตนเองจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดไฮโซมหาเศรษฐีระดับชาติ…แถมยังมีเบอร์ส่วนตัวของชายหนุ่มที่ได้จากเหตุการณ์เมื่อตอนนั้น
“ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ไว้ใจคุณ การเป็นทายาทเศรษฐีไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่หวังผลอย่างอื่นจากทัชชา…”
“ผมเองก็จะไม่อ้อมค้อมนะครับสำหรับผมการเจอคู่แห่งโชคชะตาครั้งนี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตตัวเองเสียด้วยซ้ำ ผมค่อนข้างจะเข้ากับคนอื่นยากด้วยเพราะมีโลกส่วนตัวสูง…เลยโสดสนิทไม่มีพันธะใด ๆ ทั้งสิ้นหากเป็นเด็กคนนี้ผมก็อยากลองศึกษาอยากทำความรู้จักด้วย..มันอาจเป็นด้วยเพราะเราผูกพันธ์กันด้วยคำว่าคู่แห่งโชคชะตาหรือเปล่าผมเองก็ไม่ทราบ..เพียงแต่ครั้งนี้ผมอยากลองเปิดใจกับเด็กคนนี้ดูสักครั้ง…ทัชชาเองก็มีเพียงผมที่เขายอมให้เข้าใกล้…ในฐานะที่คุณเป็นพี่ชายของเขาผมจะขอโอกาสทำความรู้จักน้องเขาได้หรือเปล่าครับ… แน่นอนว่าหลังคุยกับคุณเสร็จอยากให้คุณช่วยติดต่อคุณพ่อคุณแม่ของทางคุณให้ได้หรือไม่ครับผมจะได้ขออนุญาตจากพวกท่าน…นี่เป็นการแสดงความบริสุทธิ์ใจของผม ผมจริงจังในความสัมพันธ์ที่กำลังเกิดขึ้น”
ธีรัชกล่าวอย่างหนักแน่นหลังจากการที่เขาได้ทบทวนทุกอย่างอย่างถี่ถ้วน..และสอบถามใครหลายคนเพื่อประกอบการตัดสินใจ
ทิวากรนิ่งอึ้งไปแล้ว…เขาคิดแค่เพียงขอให้อีกฝ่ายช่วยเยียวยาทัชชา…ไม่นึกคิดว่าอีกฝ่ายจะจริงจังถึงขนาดนี้แถมยังขอนุญาติสานสัมพันธ์กับทัชชาโดยตรง…จากเขาและคุณพ่อคุณแม่…
อันตรายไปแล้วคนคนนี้คิดวางแผนได้เป็นขั้นเป็นตอนทั้งยังรวดเร็ว ได้อย่างหน้าชื่นชม
"...แล้วถ้าวันหนึ่งเด็กคนนี้ ไม่ยินดีกับความสัมพันธ์ที่ไม่ยุติธรรมนี้ ผมก็ยินดีที่จะยุติมัน"
ธีรัชจับผ้าห่มที่ล่นลงมาจากไหล่ของทัชชาขึ้นคุมให้เข้าที่เดิม ร่างบนเตียงขยับเล็กน้อย แก้มใสที่แนบกับมือหนาถูไถกับมือที่ตนเองกอบกุมแผ่วเบา
ธีรัชเผลอยกยิ้มอย่างเอ็นดู
.
....
ทัชชาตื่นขึ้นมาในช่วงฟ้ามืด เปลือกตาขยับขึ้นลงช้า ๆ เพื่อไล่อาการง่วงงุนและปรับสายตา มือเล็กที่จะยกมาขยี้ตา ติดมือใหญ่ของคนผู้หนึ่งมาด้วย กลิ่นหอมที่คุ้ยเคยและชมชอบรอยคละคลุ้งไปทั่วรู้สึกผ่อนคลายแม้จะอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย...ทัชชาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่เฝ้ามองเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
" ตื่นแล้วเหรอ ดื่มน้ำก่อนไหม"
ทัชชามองไล่สายตาขึ้นมองคนที่ยื่นแก้วน้ำมาให้ตัวเอง กลิ่นอายที่เขารู้สึกชอบอบอวลไปทั่วกายชายหนุ่ม จมูกเขาอดที่จะหายใจเข้าให้ลึกขึ้นกว่าเดิมเพื่อสูดกลิ่นฟีโรโมนนั้นเข้าไปตามสัญชาตญาณของร่างกาย
ดวงตาสีน้ำทะเลเข้มที่สะท้อนภาพของเขา ดึงดูดสายตาของทัชชาให้เหม่อมองดวงตาคู่นั้นอย่างเผลอไผล
"คุณทะเล..."
"ธีรัช...ชื่อของฉันคือธีรัช...ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าระฆังน้อย...คู่แห่งโชคชะตาของฉัน"
