RETIME ย้อนชีวิต พลิกชะตา | MPREG - 0 บทนำ โดย Patas0016 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

งานหนักแต่กลับมีรายได้เดือนชนเดือนจนแทบไม่พอ เป็นฟรีแลนซ์บางเดือนงานไม่เข้าเลยก็มี จะไปสมัครงานประจำก็ไม่ได้ จะมีบริษัทไหนเขาจะรับคนอายุ30ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานล่ะ เกรดที่จบมาก็ธรรมดาแถมมหาลัยก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอีก ก็นั่นแหละจะสู้พวกเกียรตินิยมจบเมืองนอกได้ยังไง

****Warning****

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียน พฤติกรรมของตัวละครต่างๆ ในเรื่องถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ขอผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ

ปล.ในเรื่องจะมีผู้ชายบางส่วนที่เป็นเพศพิเศษ ที่สามารถตั้งครรภ์ได้เหมือนเพศหญิง ซึ่งนายเอกก็เป็นเพศพิเศษนั้น

 

ปล.ฝากติดตาม X กับ Tiktok ของไรท์ด้วยนะครับ

X:Patassss 0016

Tiktok:@patas859

บทนำ

รีวิวชีวิตในวัย 30

งานหนักแต่กลับมีรายได้เดือนชนเดือนจนแทบไม่พอ เป็นฟรีแลนซ์บางเดือนงานไม่เข้าเลยก็มี จะไปสมัครงานประจำก็ทำไม่ได้ จะมีบริษัทไหนเขาจะรับคนอายุ30ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานล่ะ เกรดที่จบมาก็ธรรมดาแถมมหาลัยก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอีก ก็นั่นแหละจะสู้พวกเกียรตินิยมจบเมืองนอกได้ยังไงแต่จะไปโกรธบริษัทพวกนั้นก็ไม่ได้ ใครก็อยากได้สิ่งที่ดีที่สุดจริงมะ

ตอนนี้ก็เช่าห้องเล็ก ๆ อยู่ตัวคนเดียว ยายที่เลี้ยงดูตั้งแต่จำความได้ก็ตายไปตั้งแต่3ปีก่อนแล้ว ส่วนพ่อแม่ก็ไปมีครอบครัวใหม่กันนานแล้ว ถ้าไม่มีความจำเป็นต้องใช้งานตัวเขา เขาจะอยู่หรือตายก็คงไม่สำคัญ และถึงแม้ว่าเขาจะเสนอหน้าไปให้เห็นก็ตาม ก็จะถูกไล่ตะเพิดเหมือนกับว่าไม่ใช่ลูกในไส้ สองคนนั้นเอาแต่พูดตลอดว่าเขานั้นเป็นความผิดพลาด เขาไม่ควรเกิดมา'แล้วให้เกิดมาทำไมละ ทำไมตอนเอากันถึงไม่รู้จักป้องกัน'เขาได้แต่คิดเช่นนี้ นอกจากนี้ชายหญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแม่ของเขาก็คอยผลักภาระหนี้สินที่สร้างกับครอบครัวใหม่มาให้ตลอด เอาแต่ลำเลิกบุญคุณทั้งที่ไม่เคยได้เลี้ยงดูด้วยซ้ำ เขาน่ะไม่คิดว่าสองคนนั้นเป็นพ่อแม่นานแล้ว ใครจะคิดยังไงก็ช่างถ้ามีโอกาสเมื่อไรเขาจะทำให้พ่อแม่กับครอบครัวใหม่พวกนั้นต้องตายทั้งเป็น

จูบเลย จูบเลย

จริงสิตอนนี้เขากำลังอยู่ในงานแต่งนี่น่า ถ้าเป็นงานแต่งคนอื่นเขาคงไม่มาหรอกแต่นี่เป็นงานแต่งของกวินคนที่เขาแอบรักมาตลอดก็เลยอยากมาเห็นหน้าผู้หญิงที่ได้ครองคู่กับกวินเท่านั้นเอง มิลตราเธอเป็นดาวคณะคู่กับกวิน สองคนนี้เขาเป็นคู่จิ้นประจำคณะด้วย ซึ่งในท้ายที่สุดทั้งคู่ก็ประกาศคบกันหลังจากจบประกวดดาวเดือน และตอนนี้ทั้งสองคนก็กำลังแต่งงานและเริ่มสร้างครอบครัวด้วยกันหลังจากที่คบกันมาหลายปี เพื่อนร่วมสาขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันส่งเสียงเชียร์ไปยังคู่บ่าวสาวที่ยื่นอยู่บนเวที โดยไม่ได้สนใจเขาที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่เลยสักนิดว่ากำลังใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความริษยามองไปที่เจ้าสาวคนสวย'ถ้าคนที่อยู่ข้างกวินในตอนนี้เป็นเราละก็....'และเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา ทั้งคู่จึงได้หันมาสบตากันและก็เป็นเขาเองที่หันหน้าหนีไป

และท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจ้าสาวจะสังเกตได้ชัดเจนจนแขกในงานพากันซุบซิบกันวุนวาย พิธีกรกับเจ้าบ่าวก็ถามกับเจ้าตัวว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างเป็นห่วง หญิงสาวยิ้มส่ายหน้าบอกปัดว่าเวียนหัวตามประสาคนท้อง เรียกเสียงแซวจากทั่วทั้งงาน กวินจึงพาหญิงสาวลงจากเวทีไปยังห้องรับรองพวกพ่อแม่และเพื่อนสนิทเองก็ตามไปด้วยทิ้งให้พิธีกรรับหน้าแขกในงาน ตัวเขาที่เห็นดังนั้นจึงคิดได้ว่าตัวเองนั้นควรออกไปจากงานได้แล้ว เพราะอยู่ต่อคงทำให้เจ้าสาวรู้สึกไม่ดี

 ✣✣✣✣

❃

ระหว่างที่กำลังเดินออกมานอกโรงแรมที่จัดงาน แขนของเขาก็ถูกใครบางคนดึงให้เขาไปหาจนร่างของเขาชนกับอีกฝ่าย

"สายตาแบบนั้นหมายความว่าไงวะ มึงมองมินแบบนั้นทำไม"เสียงตะคอกถามจาก อคินหรือคิงพร้อมกับแรงบีบที่แรงขึ้นที่แขนของเขา หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทของกวินและเป็นเพื่อนสมัยเด็กของมินด้วยมั้งถ้าร่างโปร่งจำไม่ผิด แต่ตอนมหาลัยอยู่คนละคณะกัน กวินและมินตราอยู่อักษรเหมือนเขา ส่วนร่างสูงที่ทำหน้าจะฆ่าเขาตอนนี้อยู่สถาปัตย์และเป็นนักบาสของมหาลัยด้วย ตอนเรียนร่างสูงหน้าตาดีและเป็นที่นิยมพอ ๆ กับกวินเลย อาจมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเจ้าตัวเป็นเดือนมหาลัย แต่ด้วยท่าทางโผงผางและหน้าตาที่ไม่รับแขก ทำใครหลายคนรวมถึงร่างโปร่งไม่อยากเข้าใกล้เท่าไหร่

"อะ...อะไรเหรอ"เขาแกล้งถามเสียงสั่น

"มึงรู้ว่ากูหมายถึงอะไรความฝัน"ร่างสูงยังบีบคั้นเขาไม่ยอมเลิก

"เราไม่รู้จริง ๆ คิง ปล่อยแขนเราเถอะ"เขายังปฏิเสธและพยายามดึงแขนให้หลุดจากมือร่างสูง แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ คนทั้งคู่ยื้อยุดกันสักพักจนอาการไมเกรนของร่างโปร่งก็แล่นขึ้นสมอง

"โอ๊ย!!"ร่างโปร่งยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับขึ้นกุมหัวอย่างเจ็บปวด

"มึงเป็นอะไรฝัน!?"ร่างสูงถามขึ้นมาอย่างตกใจ

"ไม..เกรน"เขาพยายามเค้นเสียงตอบ

ร่างสูงพยุงเขาให้มานั่งที่โซฟาบริเวณนั้น

"นั่งอยู่นี่อย่าไปไหน เดี๋ยวกูไปเอายามาให้ ถ้ากลับมาแล้วไม่เจอ มึงเจอดีแน่"ว่าแล้วร่างสูงก็รีบวิ่งหายกลับไปในโรงแรม

และพอร่างของอคินลับสายตาไปเรียบร้อยแล้ว เขาก็ข่มความเจ็บปวดลุกขึ้นเดินไปเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าโรงแรมเพื่อกลับหอพัก โดยที่ไม่ได้รออย่างที่ร่างสูงขู่เอาไว้ ก็กลัวอยู่หรอกแต่ต่อจากนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วละ แล้วคนอย่างเขาคงไม่สำคัญจนอคินต้องตามไปเอาเรื่องถึงบ้านด้วย

เขาพิงหัวลงกับเบาะรถและบอกที่หมายกับคนขับ

"ไปหอจันทรา เขต 4 ถนนนรกาล ครับ"แล้วรถก็เคลื่อนตัวจากที่แห่งนี้ในทันที

‘ถึงไม่จำเป็นแต่เราขอให้กวินมีความสุขนะ’

 ✣✣✣✣

❃

เขาเอาแต่เหม่อลอยคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตอย่างที่ชอบทำ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนขับหยุดรถและหันมาเรียก

"ถึงแล้วครับคุณลูกค้า"ร่างโปร่งจ่ายเงินและลงมาจากรถและกำลังจะตรงกลับที่เตียงของตนเองแต่สายก็เหลือบไปเห็นว่ามีร้านบางอย่างตั้งอยู่ฝั่งข้ามกับหอพัก ก่อนที่จะออกไปงานแต่งของกวินฝั่งตรงข้ามยังเป็นที่ดินโล่ง ๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมีอาคารปูนชั้นเดียวที่เปิดไฟหลากสีตั้งอยู่ ป้ายที่อยู่ด้านบนก็เขียนชื่อร้านเอาไว้ว่า

และไม่ทนสงสัยนานเขาก็ตรงไปยังร้านนั้นทันที

✻✻ ✻✻

✻

.

.

.

TBC.